Το ιστορικό του Προέδρου Ερντογάν σε σχέση με τη συμμαχία του ΝΑΤΟ, υποδηλώνει ότι συχνά εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να κάνει εκβιασμούς και απειλές, αλλά δεν τις ακολούθησε πραγματικά μέχρι το τέλος, υποχωρώντας τελικά υπό πίεση, αναφέρει το Nordic Monitor.
Η πρόσφατη κρίση με την κίνηση του Ερντογάν, να προσπαθήσει να αξιοποιήσει στο έπακρο την αίτηση της Σουηδίας και της Φινλανδίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ, ακολουθεί το ίδιο και γνωστό μοτίβο, αν και οι εσωτερικοί έλεγχοι και ισορροπίες στην εξουσία του ισλαμιστή προέδρου δεν υπάρχουν πλέον, κάνοντας την κατάσταση πιο ασταθή σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις από το παρελθόν.
Εξετάζοντας πολλά παραδείγματα από το πρόσφατο παρελθόν, όταν η κυβέρνηση Ερντογάν διασκέδασε την ιδέα να εμποδίσει σημαντικές κινήσεις που έγιναν από το ΝΑΤΟ και τα κράτη μέλη, μπορεί να ρίξει λίγο φως στα χαρακτηριστικά της τουρκικής κυβέρνησης.
Μια τέτοια περίπτωση έλαβε χώρα το 2009, όταν η Τουρκία έδωσε τη συγκατάθεσή της στην επιστροφή της Γαλλίας στην πλήρη συμμετοχή στη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ, μετά από 43 χρόνια απουσίας και η άλλη ήταν η Τουρκία που έδωσε το πράσινο φως στην υποψηφιότητα για γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ του πρώην πρωθυπουργού της Δανίας Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, κατά τη διάρκεια συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ την ίδια χρονιά.
Κατά ειρωνικό τρόπο, στις 20 Μαΐου, ο Ερντογάν επέκρινε την απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να επιτρέψει την επιστροφή της Γαλλίας στη στρατιωτική διοίκηση, σαν να μην ήταν ο πρωθυπουργός που ηγήθηκε της κυβέρνησης εκείνη την εποχή. Όταν ο τότε Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, ανακοίνωσε δημόσια τον Απρίλιο του 2008 ότι η χώρα του είχε την επιθυμία να ενταχθεί ξανά στο στρατιωτικό σκέλος της συμμαχίας, η κυβέρνηση Ερντογάν εξέφρασε επιφυλάξεις, κάτι που ερμηνεύτηκε τότε ως απάντηση στο μπλοκάρισμα ορισμένων κεφαλαίων ένταξης από τη Γαλλία. Οι συνομιλίες της Τουρκίας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ωστόσο, η Τουρκία δεν άργησε και συμφώνησε να δώσει το πράσινο φως στην επιστροφή της Γαλλίας, στο πνεύμα της ενότητας της συμμαχίας και η Γαλλία επέστρεψε στη στρατιωτική διοίκηση με ομόφωνη ψηφοφορία. Η Γαλλία ήταν ήδη στη Στρατιωτική Επιτροπή του ΝΑΤΟ από το 1994, επιτρέποντάς της να συμμετέχει στις στρατιωτικές και πολιτικές δραστηριότητες της συμμαχίας για περισσότερο από μια δεκαετία.
Η δεύτερη περίπτωση κατά την οποία η Τουρκία προέβαλε τις αντιρρήσεις της, έλαβε χώρα όταν ο Δανός πρωθυπουργός Ράσμουσεν παρουσιάστηκε ως πρωτοπόρος για τη θέση του Γενικού Γραμματέα το 2009, για να αντικαταστήσει τον υφιστάμενο Πρωθυπουργό Jaap de Hoop Scheffer. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αλί Μπαμπατζάν, είπε ότι η Τουρκία δεν θα στηρίξει τον Ράσμουσεν για να γίνει ο νέος αρχηγός του ΝΑΤΟ, προσθέτοντας ότι ένας υποψήφιος πρέπει να έχει την εμπιστοσύνη όλων των χωρών μελών.
Η Τουρκία έθεσε τρία θέματα στο τραπέζι για να αμφισβητήσει την υποψηφιότητα Ράσμουσεν. Ανέφερε ότι η Δανία επέτρεψε σε έναν φιλοκουρδικό μαχητικό τηλεοπτικό σταθμό, ROJ-TV, να εκπέμπει από τη Δανία και υπενθύμισε τα σχόλια του Rasmussen το 2003 που έλεγε ότι η Τουρκία δεν θα ήταν ποτέ πλήρες μέλος της ΕΕ. Επιπλέον, η κυβέρνηση Ερντογάν δεν ήταν ευχαριστημένη με τον χειρισμό της «κρίσης των γελοιογραφιών» από τον Ράσμουσεν, (γελοιογραφία που δημοσιεύτηκε από μια δανική εφημερίδα, που απεικόνιζε τον Προφήτη Μωάμεθ με μια βόμβα στο τουρμπάνι του σε όλη την Ευρώπη).
Παρά τον πολύ θόρυβο στην Άγκυρα, που υποδήλωνε ότι η Τουρκία μπορεί να εμποδίσει τον Ράσμουσεν να γίνει ο επόμενος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, η τουρκική κυβέρνηση άναψε το πράσινο φως στο τέλος. Η έγκριση ήρθε δύο ημέρες αφότου ο Ερντογάν είπε ότι, μίλησε με τον Ράσμουσεν και τον ενημέρωσε για την αντίθεση στην υποψηφιότητά του για την ανώτατη θέση του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, σήμερα υπάρχει ένα διαφορετικό κλίμα στην Τουρκία, όπου δεν υπάρχουν πλέον έλεγχοι και ισορροπίες. Ο στρατός απομάκρυνε σχεδόν όλους τους φιλονατοϊκούς αξιωματικούς από τις τάξεις του, συμπεριλαμβανομένων των δύο τρίτων των ναυάρχων και στρατηγών μετά από μια ψεύτικη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016.
Το ένα τρίτο όλων των διπλωματών, συμπεριλαμβανομένων των πρεσβευτών, απολύθηκαν με κατασκευασμένες κατηγορίες για τρομοκρατία. Οι κενές θέσεις καλύφθηκαν με πιστούς που επιλέχθηκαν κυρίως από ισλαμιστές, εθνικιστές και νεοεθνικιστές που ήταν προσηλωμένοι σε μια αντιδυτική ιδεολογία.
Ως εκ τούτου, ο Πρόεδρος Ερντογάν μπορεί να παρασύρει αυτή την κρίση για λίγο και να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τη Σουηδία και τη Φινλανδία, ως “σάκο του μποξ” για εσωτερική πολιτική κατανάλωση.
Υπάρχει μια άλλη πρόκληση για τη συμμαχία του ΝΑΤΟ, όσον αφορά την Τουρκία. Δεδομένου ότι, τα επικριτικά και ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης εξαφανίστηκαν από την κυβέρνηση Ερντογάν την τελευταία δεκαετία, οι Τούρκοι ψηφοφόροι ακούνε μόνο μία αφήγηση, η οποία διαμορφώνεται από την ιστορία της κυβέρνησης Ερντογάν.
Ο μόνος παράγοντας που δεν μπορεί να ελέγξει ο Τούρκος πρόεδρος στο εσωτερικό μέτωπο είναι η οικονομία, η οποία επιδεινώνεται ραγδαία, πλήττοντας τους μέσους Τούρκους που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα εν μέσω ραγδαίας αύξησης των τιμών των τροφίμων και της ενέργειας, της αυξανόμενης ανεργίας και της φθίνουσας αξίας της τουρκικής λίρας.
Η Δύση, ειδικά οι Αμερικανοί, μπορούν να ασκήσουν σοβαρή πίεση χρησιμοποιώντας τη μόχλευση που έχουν από το εμπόριο στη χρηματοδότηση και να αναγκάσουν τον Ερντογάν να υποχωρήσει. Γνωρίζοντας πόσο γρήγορος ήταν ο Ερντογάν στις αναστροφές όταν τον έβαλαν στη γωνία, δεν θα ήταν έκπληξη όταν θα βγει επικυρώνοντας τελικά την υποψηφιότητα της Σουηδίας και της Φινλανδίας.
Το να περιμένει κανείς ότι ο Ερντογάν θα σταθεί στη θέση του και θα συνεχίσει να μπλοκάρει, ακόμη και να ασκεί βέτο στις προσπάθειες ένταξης δύο σκανδιναβικών χωρών, δεν είναι ρεαλιστικό.
Χρησιμοποιεί επίσης την κρίση ως ευκαιρία να διαπραγματευτεί με τους Αμερικανούς, όχι απαραίτητα για την άρση των περιορισμών στα όπλα, την αγορά F-16 ή την επιστροφή της Τουρκίας στο πρόγραμμα F-35 Joint Strike Fighter. Θέλει να καθίσει στο τραπέζι και να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση Μπάιντεν, η οποία τον κρατούσε σε απόσταση αναπνοής. Κύριο μέλημά του είναι η δίκη της Halkbank, η οποία πρόκειται να ξεκινήσει στο ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ.
Ο Τούρκος πρόεδρος πιστεύει ότι μπορεί να αξιοποιήσει τις φιλοδοξίες της Σουηδίας και της Φινλανδίας, να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και να το χρησιμοποιήσει ως μοχλό στις διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς. Μάλιστα, μετά από συνάντηση με τον ομόλογό του, υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν, την Τετάρτη, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου αποκάλυψε τις διαπραγματεύσεις για το θέμα.
Ο κορυφαίος διπλωμάτης της Τουρκίας είπε στους δημοσιογράφους ότι, είχε μεταφέρει «τις προσδοκίες της Τουρκίας σχετικά με την υπόθεση της Halkbank, η οποία κατηγορείται ότι απέφυγε τις κυρώσεις των ΗΠΑ στο Ιράν».
Ο Ερντογάν είναι προσωπικά αφοσιωμένος σε μια αντινατοϊκή και αντιδυτική ιδεολογία, που πηγάζει από το πολιτικό ισλαμιστικό υπόβαθρό του. Τα ακλόνητα στοιχεία της πραγματικής σκέψης του Ερντογάν για το ΝΑΤΟ, αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια μιας εμπιστευτικής αντιτρομοκρατικής έρευνας στους πυρήνες της ιρανικής δύναμης Quds στην Τουρκία. Τα στοιχεία αποκαλύφθηκαν το 2011 από Τούρκους ερευνητές που ασχολούνταν με την υπόθεση.
«Όταν έχω την ευκαιρία, ξέρω τι να κάνω με το ΝΑΤΟ, την Ευρώπη και το Ισραήλ. Θα τσακίσω τις μητέρες τους. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ είναι τόσο τρομοκράτες όσο το Ισραήλ», είπε ο Ερντογάν, τότε πρωθυπουργός που κυβερνούσε, στους πιστούς του νομοθέτες σε μια κατ' ιδίαν συνάντηση.
Τα εξωφρενικά σχόλια που ειπώθηκαν από τον Ερντογάν, διατυπώθηκαν κατά τη διάρκεια συνομιλίας σχετικά με την προτεινόμενη ίδρυση νέας βάσης ραντάρ στην περιοχή Kürecik της Μαλάτια, ως μέρος του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας του ΝΑΤΟ, το οποίο λειτουργεί με αναχαιτιστές πυραύλων στη Ρουμανία και την Πολωνία.
Τη Δευτέρα ο Ερντογάν, αποκάλυψε τα σχέδια της κυβέρνησής του για έναρξη νέας στρατιωτικής επιχείρησης στη Συρία, λέγοντας ότι μόλις ο στρατός, οι μυστικές υπηρεσίες και η αστυνομία ολοκληρώσουν τις προετοιμασίες τους, η Τουρκία θα αρχίσει να επεκτείνει αυτό που ονόμασε μια ασφαλή ζώνη, περίπου 30 χιλιόμετρα βαθιά στο συριακό έδαφος από τα τουρκικά σύνορα.
Ίσως, η κλιμάκωση της αντιδυτικής ρητορικής του και η απειλή βέτο για τους νέους υποψηφίους για τη συμμαχία του ΝΑΤΟ, σε κάποιο βαθμό έχει να κάνει με τη σχεδιαζόμενη κίνηση της Τουρκίας να εξαπολύσει μια νέα στρατιωτική εισβολή. Ήλπιζε να αντικρούσει ή ακόμα και να σιωπήσει την αντίδραση της Δύσης και ίσως, να εξασφαλίσει τη σιωπηρή έγκριση με αντάλλαγμα να αμβλύνει τη στάση της Τουρκίας απέναντι στη Σουηδία και τη Φινλανδία.
