Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι γνωστό ότι διεθνώς συγκαταλέγεται στους αυταρχικούς ηγέτες.
Ένα απαραίτητο χαρακτηριστικό αυτών των καθεστώτων είναι η ανάμειξη των αυταρχικών αξιών με τη λαϊκιστική ρητορική, η συγχώνευση των θεσμών της ελεύθερης αγοράς με τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τη θρησκεία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σ. Καλεντερίδης: Κραυγάζουν τα σκάνδαλα του Ερντογάν! Ταφόπλακα η αποκάλυψη της σκευωρίας
Τρεις από τις τέσσερις μεγαλύτερες εκλογικές δημοκρατίες, η Ινδία, η Βραζιλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες του Τράμπ είχαν τέτοιους ηγέτες τα τελευταία χρόνια.
Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα σημαντικά χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν το τουρκικό καθεστώς από άλλες αυταρχικές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο.
Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ,είναι το μέγεθος της καταστολής που ακολούθησε το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, το οποίο «δεν έχει ταίρι πουθενά αλλού στη Δύση τα τελευταία χρόνια», σύμφωνα με τους New York Times.
Η πρωτοφανής καταστολή που ακολούθησε το πραξικόπημα του 2016.
Από το 2016, η Τουρκία έχει αναρροφηθεί σε μια δίνη στο όνομα της αποτροπής μιας απειλής για την ασφάλεια που προέρχεται, ειδικότερα, από το «FETÖ», τη φράση που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να περιγράψει το συντηρητικό-θρησκευτικό διακρατικό δίκτυο που φέρει το όνομα του ισλαμιστή ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν , το οποίο κατηγορείται για υποκίνηση της απόπειρας πραξικοπήματος.
Αυτός ο πόλεμος μηδενικού αθροίσματος έχει βάλει στο στόχαστρο όλα τα μέλη της κοινότητας του Γκιουλέν, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είχαν ακούσια επαφή με το κίνημα, όπως να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία της κοινότητας, να έχουν λογαριασμό σε τράπεζα που συνδέεται με τον Γκιουλέν, να επισκέπτονται πολύ συχνά ιστότοπους του Γκιουλέν.
Ο Τούρκος υπουργός Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού, ένας πιστός υποστηρικτής του Ερντογάν, είπε τον περασμένο Νοέμβριο ότι «περίπου 292.000 άτομα έχουν συλληφθεί για φερόμενες σχέσεις με τον Γκιουλέν, εκ των οποίων σχεδόν 100.000 φυλακίστηκαν εν αναμονή της δίκης».
Σύμφωνα με τον Soylu, περίπου 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι έχουν απολυθεί ή απολυθεί από τον Ιούλιο του 2016, ενώ 20.000 εκδιώχθηκαν από τον στρατό, συμπεριλαμβανομένων σχεδόν των μισών στρατηγών και ναυάρχων της χώρας. Ο υπουργός Εσωτερικών συνεχίζει λέγοντας ότι υπήρξαν 42.000 απολύσεις από το δικό του υπουργείο, οι μισοί από τους οποίους πιστεύεται ότι είναι αστυνομικοί και διοικητικοί υπάλληλοι.
Επιπλέον, άλλοι «εχθροί του κράτους» έχουν στοχοποιηθεί, συμπεριλαμβανομένων φιλελεύθερων διανοουμένων, φοιτητών, δημοσιογράφων, εκλεγμένων εκπροσώπων του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP) και οποιουδήποτε θεωρείται ότι έχει σχέσεις με τους παράνομους Εργάτες του Κουρδιστάν. Κόμμα (PKK).
Η κλίμακα της αδικίας που υπέστησαν εκατοντάδες χιλιάδες στην Τουρκία δεν μπορεί να αποτυπωθεί πλήρως μόνο με αναλυτικές εμπειρικές αναφορές, στοιχεία και στατιστικές. Εντοπίζονται νέα μέτρα για την παράκαμψη του κράτους δικαίου και τη θεσμοθέτηση της αδικίας, όπως η φυλάκιση παιδιών κάτω των έξι ετών με τις μητέρες τους που έχουν καταδικαστεί για συμμετοχή σε ένοπλη τρομοκρατική οργάνωση.
Άλλες μέθοδοι που χρησιμοποίησε το καθεστώς του Ερντογάν θυμίζουν τις «αναγκαστικές εξαφανίσεις» που αναπτύχθηκαν από τις δυνάμεις ασφαλείας σε περιοχές κυρίως κουρδικές κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990.
Σε πρόσφατη ετήσια έκθεση, η Ομάδα Εργασίας του ΟΗΕ για τις Αναγκαστικές ή Ακούσιες Εξαφανίσεις προέτρεψε την Άγκυρα «να αποτρέψει και να τερματίσει» την πρακτική, η οποία είχε επανεμφανιστεί από το 2016.
Η έκθεση εξέφρασε επίσης ανησυχίες σχετικά με τη χρήση «εξωεδαφικών απαγωγών και αναγκαστικών επιστροφών» από την τουρκική κυβέρνηση με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και της προστασίας της εθνικής ασφάλειας, ένα μέτρο που ασκείται συχνά εναντίον φερόμενων μελών του κινήματος Γκιουλέν.
Λίγες περιπτώσεις απεικονίζουν ωστόσο καλύτερα τη χειραγώγηση του δικαστικού συστήματος υπό τον Ερντογάν από αυτή του φιλάνθρωπου Osman Kavala. Ο Καβαλά βρίσκεται στη φυλακή για περισσότερα από τέσσερα χρόνια χωρίς να έχει καταδικαστεί ποτέ για κάποιο έγκλημα.
Αρχικά κρατήθηκε το 2017 με την κατηγορία της οργάνωσης των διαδηλώσεων στο πάρκο Gezi του 2013 κατά της κυβέρνησης, αθωώθηκε πέρυσι προτού κατηγορηθεί αμέσως για απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης μέσω του πραξικοπήματος του 2016.
Σε ένα ορόσημο πόρισμα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε τον Δεκέμβριο του 2019 ότι η συνεχιζόμενη κράτηση του Καβαλά είναι παράνομη.
Η στρατηγική της "μόνιμης κρίσης στην Τουρκία" από τον Ερντογάν
Ένα χαρακτηριστικό του καθεστώτος του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι η στρατηγική του, ότι επικρατεί μόνιμη κρίση στη χώρα.
Περισσότερα από πέντε χρόνια μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου 2016, η χώρα εξακολουθεί να ξυπνά κάθε πρωί με ένα νέο κύμα «επιδρομών » για να συλλάβει και να κατηγορήσει έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό ατόμων που κατηγορούνται για εγκλήματα κατά του κράτους, μια διαδικασία που θυμίζει τη διαδικασία της Μεγάλης Εθνοκάθαρσης του Ιωσήφ Στάλιν στη Σοβιετική Ρωσία μεταξύ 1936 και 1938.
Η περιγραφή του ίδιου του Ερντογάν για την απόπειρα πραξικοπήματος ως «μια ευκαιρία που δόθηκε από τον Θεό», υποστηρίζει την άποψη ότι ο πρόεδρος και οι γραφειοκράτες ασφαλείας του είχαν εμπλακεί στην πραγματικότητα σε μια πιθανώς προμελετημένη στρατηγική για την εδραίωση της κυριαρχίας ενός ανθρώπου.
Η θεσμοθέτηση της αδικίας, ο συμβιβασμός των δικαστηρίων, η μετατροπή των κατηγοριών και των δικαστικών αποφάσεων σε απλά κείμενα αντιγραφής και επικόλλησης μπορεί απλώς να ήταν όλα μέρος του πραγματικού σχεδίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τουρκία: Στα εγκαίνια νέου φράγματος ο Ερντογάν - «Το κάναμε για τους Κούρδους αδερφούς μας»
Στην πραγματικότητα, μέσω ενός επιδέξιου λογισμού εξουσίας, ο Ερντογάν κατάφερε να κρύψει τα κίνητρα και την ταυτότητα των εμπλεκομένων το βράδυ της 15ης Ιουλίου 2016, μέσω μιας αμερόληπτης δικαστικής διαδικασίας.
Ελλείψει σαφούς απολογισμού του ρόλου και της ευθύνης των υπηρεσιών ασφαλείας του Ερντογάν, το αποτυχημένο πραξικόπημα μπορεί να χειραγωγηθεί από εκείνους που συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να υπονομεύσουν το κράτος δικαίου.
Πάνω απ 'όλα, πρέπει να αναγνωριστεί ότι αυτό είναι το πρώτο αποτυχημένο πραξικόπημα στην τουρκική ιστορία, και ως εκ τούτου έχει βαθιά διαφορετικές επιπτώσεις. Όπως υποστηρίζει ο ακαδημαϊκός και θεωρητικός της δημοκρατίας της Οξφόρδης David Runciman: «Μια αποτυχημένη στρατιωτική κατάληψη της εξουσίας δεν σημαίνει ότι η απειλή ενός πραξικοπήματος είναι πραγματική. Θα μπορούσε να σημαίνει ότι η δημοκρατία δεν αντιμετωπίζει καμία τέτοια απειλή, οπότε ο πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία είναι να ανατραπεί εκ των έσω».
Όταν ο Ερντογάν ανέλαβε το εθνικό αξίωμα το 2003, δεν έδωσε αμέσως έναν αυταρχικό τόνο, ούτε φαινόταν να είναι ηγέτης με προσωπική ύβριση και φιλοδοξίες να επιτύχει απαράμιλλη προσωπική εξουσία. Οι πρώτες μέρες της εξουσίας του Ερντογάν ήταν αφιερωμένες στο φλερτ με την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, αφαιρώντας τα ισλαμικά σύμβολα από το κόμμα του και καθιερώνοντας τα διαπιστευτήριά του ως συντηρητικό-δημοκρατικό κίνημα στο ευρωπαϊκό καλούπι.
Ωστόσο, ο Ερντογάν απορρίπτει τώρα τις εντυπωσιακές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις των πρώτων χρόνων του για να επιβεβαιώσει ένα σκοτεινό και διχαστικό όραμα που ποινικοποιεί κάθε αντίθεση, κριτική ή διαφωνία.
Ο Γκρίζος λύκος Μπαχτσελί εγκαταλείπει τον κυβερνητικό συνασπισμό;
Έντονη φημολογία υπάρχει στην Τουρκία, αναφορικά με την ενδεχόμενη εγκατάλειψη του Ερντογάν από τον κυβερνητικό εταίρο του Μπαχτσελί το προσεχές χρονικό διάστημα.
Αυτό αποδίδεται από αναλυτές, στο ότι ο ηγέτης του MHP θα προσπαθήσει έτσι να αποφύγει τη συντριβή του κόμματός του στις προσεχείς εκλογές, αφού τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα και κυρίως η οικονομία θα συμπαρασύρουν μαζί με τον Ερντογάν και τον ίδιο στην άβυσσο.
Ωστόσο εκκρεμεί σε βάρος των γκρίζων λύκων του Μπαχτσελί και γνωμοδότηση του Αμερικανικού ΥΠΕΞ κατόπιν αιτήματος του Κογκρέσου, εάν είναι ή όχι τρομοκρατική οργάνωση.
Σε τέτοια περίπτωση η κυβέρνηση Ερντογάν θα δεχθεί καίριο χτύπημα αφού δεν θα μπορεί να κυβερνάει την Τουρκία μαζί με ένα κόμμα που έχει χαρακτηριστεί ως τρομοκρατικό από τις ΗΠΑ.
Σε όποια των παραπάνω περιπτώσεων οι πρόωρες εκλογές εμφανίζονται εκ νέου στο προσκήνιο, είτε ως απόρροια της κάκιστης τουρκικής οικονομίας εν μέσω κοινωνικής έκρηξης που πιθανολογείτε, είτε λόγω διάσπασης του κυβερνητικού συνασπισμού Ερντογάν-Μπαχτσελί.
