Το κείμενο από Μάχιμο Αξιωματικό του ΠΝ, περιγράφει με πολύ καλύτερο τρόπο αυτό που προσπαθούν να πουν με περισπούδαστα λόγια και δηλώσεις κάποιοι πολιτικοί. “Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο όπλο μας είναι το προσωπικό των ΕΔ”, λένε μετά από τις παρελάσεις και το ξεχνούν μέχρι να πάνε σπίτι, σύμφωνα με το militaire.gr
Το κείμενο του Αξιωματικού εξηγεί πολύ καλύτερα την ελληνική υπεροχή:
To 2020 μέσα από τα μάτια ενός Αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού
Είμαι Μάχιμος Αξιωματικός του ΠΝ και υπηρετώ σε Πλοίο του Στόλου. Ο πρώτος μεγάλος συναγερμός της προηγούμενης χρονιάς σήμανε για εμάς στο Πολεμικό Ναυτικό στις 21 Ιουλίου. Ήταν η μέρα που οι Τούρκοι εξέδωσαν την πρώτη παράνομη NAVTEX για σεισμικές έρευνες στα νερά τα δικά μας. Για τις Ένοπλες Δυνάμεις όμως, και ειδικά για τον Στρατό Ξηράς, οι σειρήνες του συναγερμού είχαν ηχήσει ήδη από τον Φεβρουάριο. Στις Καστανιές και σ’ όλον τον Έβρο.
Ο καλύτερός μου φίλος είναι Αξιωματικό
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Απειλές από τα φερέφωνα Ερντογάν: "Οι υπεύθυνοι για την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεπουλούν την Τουρκία"
ς του Στρατού Ξηράς και υπηρετεί στα ελληνοτουρκικά σύνορα, οπότε τα μάθαινα από πρώτο χέρι. Τον άκουγα στο τηλέφωνο να μου μιλάει φορτισμένος για την τεράστια επιχείρηση εισβολής σε ελληνικό έδαφος που οργάνωσαν και συντόνισαν οι Τούρκοι. Για τις ατέλειωτες ώρες που πέρασαν με τους στρατιώτες του πάνω στα τελευταία μέτρα ελληνικού εδάφους, δίχως κανένας τους να σκεφτεί να ζητήσει ανάπαυση ή αντικατάσταση. Για το αγέρωχο κι ανυποχώρητο στήσιμό τους την ώρα που οι μολότωφ, τα καπνογόνα και οι πέτρες έπεφταν σαν βροχή στα κεφάλια τους. Για το πώς έτρεχαν πάνω κάτω, αθόρυβα κι ακατάπαυστα κι ακούραστα, ακόμα και μέσα στη νύχτα, κατά μήκος του φράχτη ώστε να επισκευάσουν τα σημεία που κατέστρεφαν όχι τόσο οι μετανάστες, μα κυρίως οι Τούρκοι, αλλά και να τοποθετήσουν κινητά μεταλλικά εμπόδια. Για εκείνο το συγκλονιστικό «Ο Έβρος δεν πέφτει», που κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα και έγινε σύνθημα που σ’ έκανε ν’ ανατριχιάζεις από περηφάνεια. Για τα σπίτια των ακριτικών κωμοπόλεων και των χωριών που είχαν πλημμυρίσει με ελληνικές σημαίες… Για το φρόνημα των ακριτών που τους χειροκροτούσαν με καμάρι… που τους αντιμετώπιζαν σαν να ήταν παιδιά τους…
Ο δικός μας συναγερμός στις 21 Ιουλίου, ο πρώτος κατά σειρά από τους πολλούς που ακολούθησαν, με βρήκε σε κανονική άδεια. Μέσα σε μία ώρα ήμουν μέσα στο Ναύσταθμο, όπως και όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου. Ανεβήκαμε στο πλοίο έχοντας πλήρη επίγνωση του πού πηγαίναμε, γιατί πηγαίναμε και τι μπορούσε να επακολουθήσει. Είναι η στιγμή που παύεις ν’ ακούς όλα τ’ άλλα, προβλήματα ή έγνοιες, προσωπικές ή οικογενειακές… Είναι η στιγμή που μέσα σου ακούς μόνο μια φωνή, που σου θυμίζει το γιατί υπάρχεις, για ποιο πράγμα προορίζεσαι, για τι έχεις τόσα χρόνια εκπαιδευτεί…
Το κλίμα στο Πλοίο, από την πρώτη στιγμή, ήταν πολεμικό. Περάσαμε από τα στενά της Σαλαμίνας, εκεί που κάποτε οι Σαλαμινομάχοι πρόγονοί μας διέλυσαν τον αριθμητικά υπέρτερο περσικό στόλο, και βάλαμε πλώρη για την προκαθορισμένη θέση μας στα ταραγμένα νερά της Ανατολικής Μεσογείου.
Τους περιμέναμε τότε, μα δεν φάνηκαν. Φάνηκαν τρεις βδομάδες αργότερα, στις 10 Αυγούστου. Βγαίνοντας μαζικά από το Ναύσταθμό του Ακσάζ… Ο μισός και πλέον τουρκικός στόλος για να συνοδέψουν το σεισμογραφικό στις προκλήσεις του… Τι στόλος δηλαδή… Κάτι παρωχημένης τεχνολογίας και αμφίβολης επιχειρησιακής αξίας σκαριά που είχαν λάβει μια διάταξη που τα καθιστούσε πανεύκολο στόχο… Αν μας έδιναν το πράσινο φως, θα τους είχαμε διαλύσει…
Πλησιάσαμε σε απόσταση αναπνοής και τους καλούσαμε ανά μισή ώρα να εξέλθουν από την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Ήμασταν έτοιμοι, καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου, να εμπλακούμε σε πολεμικές επιχειρήσεις. Εκείνες τις κρίσιμες ώρες δεν φοβήθηκε κανένας. Το έβλεπες στα μάτια που γυάλιζαν… Κι αν ακόμα δεν μιλούσαμε, κι αν ακόμα και την ώρα του φαγητού στο καρέ επικρατούσε μια «εκκωφαντική» ησυχία, ήταν γιατί σε κάτι τέτοιες ώρες τα λόγια πρέπει να είναι λιγοστά -μόνο τα υπηρεσιακώς απαραίτητα- ενώ τα αντανακλαστικά τελείως οξυμμένα… Μόνη μας έγνοια το πώς θα πλήξουμε τον εχθρό όσο το δυνατόν βαρύτερα και ταυτόχρονα, το πώς θα διαφυλάξουμε αλώβητο το Πλοίο μας. Είχαμε εκπαιδευτεί για να είμαστε οι καλύτεροι, είχαμε κάνει δεκάδες γυμνάσια μάχης, είχαμε οργώσει τις θάλασσες, είχαμε εμπιστοσύνη στο Πλοίο μας, είχαμε εμπιστοσύνη στον Κυβερνήτη μας και ήμασταν δεμένοι σαν οικογένεια μεταξύ μας. Κάθε ένας, από τον Κυβερνήτη ως τον πιο χαμηλόβαθμο του Πληρώματος, λειτουργούσε ως καλολαδωμένο γρανάζι μιας τέλειας θαλάσσιας πολεμικής μηχανής, μιας ατσάλινης γροθιάς που αδημονούσε να συνθλίψει οποιονδήποτε αντίπαλο.
Όταν κυκλοφόρησε το νέο για το στραπάτσο της Kemal Reis πάνω στην πλώρη της Φρεγάτας «ΛΗΜΝΟΣ», όλοι χαρήκαμε… μα και ζηλέψαμε τη δόξα τους… Θέλαμε να δοθεί η ευκαιρία ώστε να δείξουμε κι εμείς την αξία μας… Την έχουμε εμείς οι Έλληνες αυτήν τη ζήλια, από τα χρόνια του Θεμιστοκλή, από εκείνο το «ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον»…
Ακολούθησαν κι άλλες παράνομες τουρκικές NAVTEX, κι άλλοι συναγερμοί, επαναλαμβανόμενες ασκήσεις με γαλλικές, αμερικανικές, ιταλικές και αιγυπτιακές ναυτικές μονάδες… Ακολούθησαν μήνες ολόκληροι εν πλω στη θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου, στενός κορσές των Τούρκων και Ασπίδα για τα νησιά του Καστελλόριζου… Καταπόνηση για το Πλοίο μα και για μας… Εμείς στα Πλοία, οι Αεροπόροι στα φορτωμένα με πυραύλους αεροσκάφη τους, οι συνάδελφοι του Στρατού Ξηράς απ’ τον Έβρο μέχρι το Καστελλόριζο, στο ποτάμι, σε κάθε νησί και νησάκι ελληνικό, άγρυπνοι φρουροί, οι Καταδρομείς πάνω στους θαλασσοδαρμένους βράχους, ο κάθε συνάδελφος στο δικό του μετερίζι. Οι στρατιωτικοί γιατροί, οι νοσηλευτές και τα στρατιωτικά εργοστάσια στη μάχη κατά της πανδημίας του COVID, άλλοι στο πλάι των πολιτών όταν επλήγησαν από θεομηνίες, ΙΑΝΟΥΣ, σεισμούς, να απεγκλωβίζουν, να παρέχουν τις πρώτες βοήθειες, να μοιράζουν τρόφιμα, να στήνουν σκηνές, να ξαναφτιάχνουν τους κατεστραμμένους δρόμους, στο πλευρό πάντα του Έλληνα πολίτη…
Αυτό είναι το επάγγελμα, ή το λειτούργημά μας, ορθότερα… Αυτό που διαλέξαμε από τα δεκαοκτώ μας να κάνουμε: Να αγωνιζόμαστε με πάθος γι’ αυτό που αγαπάμε, γι’ αυτό που είναι ότι ιερότερο… ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ… Όλοι μαζί, ανεξάρτητα απ’ το χρώμα της στολής που φοράμε! Το Εθνόσημο μετράει!!! Κι αυτό είναι το ίδιο σε όλους!!! Στην Ξηρά λοιπόν, στην Θάλασσα και στον Αέρα! Στις πολεμίστρες μας… Ώστε να μπορούν οι Έλληνες να κοιμούνται ήσυχοι, ώστε να μπορούν να προχωρούν, να δημιουργούν και να προκόβουν, έχοντας ψηλά το κεφάλι!
