Μετά τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, τη σύναψη μνημονίων με τη Λιβύη και την απροκάλυπτη και erga omnes προκλητικότητά της, η Τουρκία εξωθεί τα πράγματα στα άκρα ελπίζοντας ότι τώρα είναι η ευκαιρία να βάλει στο τραπέζι όλες τις διεκδικήσεις που συστηματικά προωθεί επί δεκαετίες.
Η φιλοκυβερνητική «Yeni Safak» ανέδειξε «έντεχνα» το τουρκικό ενδιαφέρον για τη Θράκη. Με όχημα τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητας – την οποία επίμονα χαρακτηρίζει συλλήβδην τουρκική, σε αντίθεση με ό,τι προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάννης – αναπαράγει πρόσφατο δημοσίευμα της θρακικής «Birlik» όπου γίνεται όχι μόνο λόγος για στέρηση από τα δικαιώματα της μειονότητας αλλά και αναφορά σε αυτονομία και αυτοδιάθεση.
Αμέσως μετά την επιθετική προώθηση των θέσεών της στην κυπριακή και την ελληνική ΑΟΖ, η Τουρκία έρχεται να θέσει, μέσω διατεταγμένης αρθρογραφίας, θέμα μειονοτικών δικαιωμάτων στη Θράκη. Ασφαλώς το ενδιαφέρον της δεν εστιάζεται στα δικαιώματα των μουσουλμάνων συμπατριωτών μας. Η στόχευση είναι η ίδια η Θράκη.
Οι διωγμοί
Καλό είναι η Τουρκία να μην ξεχνά όσα δεινά η ίδια οργάνωσε στο παρελθόν σε βάρος της κάποτε ανθούσας μειονότητάς μας στην επικράτειά της.
Οπως τα Τάγματα Εργασίας (Amele Taburu), τη «Νύχτα των Κρυστάλλων» του Σεπτεμβρίου του 1955, τον συστηματικό από το 1964 αφελληνισμό της Ιμβρου και της Τενέδου και τις απάνθρωπες απελάσεις του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης το 1964. Πολλά μπορούν να προστεθούν σε όσα αρνητικά μεθόδευσε η Αγκυρα σε βάρος της ελληνικής μειονότητας, που σήμερα ζήτημα είναι αν φτάνει τις 3.000 ψυχές. Ας μην προσπαθεί να πείσει με παραπλανητικά επιχειρήματα ότι ο αριθμός των μειονοτικών μας μειώθηκε κάθετα «λόγω επιλογής τους να εγκατασταθούν στην Ελλάδα για λόγους οικονομικούς», όπως πρώτος είχε ισχυριστεί ο Τουργκούτ Οζάλ. Αυτό συνέβη επειδή τα δικαιώματά τους καταπατούνταν βάναυσα και, το σημαντικότερο, ότι έγινε βάσει σχεδίου εθνικής κάθαρσης.
Πέρα από κάθε έννοια ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων και σε πλήρη αντίθεση με τη Συνθήκη της Λωζάννης.
Ο,τι εφαρμόστηκε επίσης στην Ιμβρο και την Τένεδο έγινε κατόπιν σχεδίου που καταστρώθηκε μεθοδικά. Το πρόγραμμα διωγμού των μειονοτικών μας περιέλαβε την ίδρυση στην Ιμβρο αγροτικών φυλακών, με τους κρατουμένους να κυκλοφορούν στο νησί και να εγκληματούν κατά της μειονότητας πιέζοντάς την έτσι σε φυγή. Προέβλεψε το κλείσιμο όλων των ελληνικών σχολείων στο νησί, την κατάργηση της διδασκαλίας των ελληνικών, την αναγκαστική απαλλοτρίωση των μειονοτικών γαιών και τη γνωστή τουρκική μέθοδο του εποικισμού με Τούρκους της Ανατολίας, πράγμα που έκανε ακόμα και στη δεκαετία του ’80 με τον εποικισμό του μειονοτικού χωριού Γλυκύ (Bademli). Και πολλά άλλα!
Θα ήταν σκόπιμο για την Αγκυρα να ανακρούσει πρύμνα. Είναι μεγάλος ο αριθμός των στοιχείων που υπάρχουν για τις τουρκικές παραβιάσεις των άρθρων της Συνθήκης της Λωζάννης. Οχι δήθεν παραβιάσεις, όπως αυτές που η Τουρκία επικαλείται για τη Θράκη, αλλά πραγματικές, όπως εκείνη της ολοκληρωτικής καταπάτησης των προβλέψεων του άρθρου 14, που ασφαλώς και αυτή, με πολλά άλλα, θα έρθει στο προσκήνιο αν η τουρκική πλευρά επιμείνει να στρέφεται προς τη Θράκη εγκαλώντας ψευδώς την Αθήνα και εμπαίζοντας τη μουσουλμανική μειονότητα για την εξυπηρέτηση των σκοτεινών σκοπών της.
Ο Γιώργος Κακλίκης είναι πρέσβης επί τιμή
Ο «Δούρειος Ιππος» των διεκδικήσεων ενεργοποιήθηκε
Της Αλεξάνδρας Φωτάκη
Αιγαίο, Κυπριακό, μνημόνιο συνεργασίας της Τουρκίας με την κυβέρνηση της Τρίπολης του Φαγέζ αλ Σάρατζ για τις θαλάσσιες ζώνες, παραβιάσεις, δηλώσεις με εθνικιστικό πρόσημο και απειλές όλων των ειδών συνθέτουν την εικόνα των ελληνοτουρκικών σχέσεων τους τελευταίους μήνες, με το θέμα των μουσουλμάνων της Θράκης να μοιάζει να είναι σε «ύπνωση». Τα σενάρια «πολέμου» είναι στα «καλύτερά τους», καθώς όλοι περιμένουν να δουν αν τελικά ο τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, θα στείλει τελικά ερευνητικό σκάφος στο Αιγαίο ή νοτιοανατολικά της Κρήτης, στην περιοχή που επιχειρεί να μεθοδεύσει νέα τετελεσμένα με το μνημόνιο Τουρκίας – Σάρατζ.
Και αν φτάσει το σκάφος, πώς θα αντιδράσει η Αθήνα; Θα υπάρξει «θερμό επεισόδιο»; Θα έχουμε γκριζάρισμα του Αιγαίου; Θα αντιδράσουν οι σύμμαχοι και πώς; Το σύνολο των ερωτημάτων αυτών επιχειρεί να προλάβει η ελληνική διπλωματία, θέλοντας να οικοδομήσει ένα διεθνές «τείχος προστασίας». Σε αυτά τα θέματα δείχνει να επικεντρώνεται και η Αγκυρα. Τουλάχιστον στο προσκήνιο. Και σε όλη αυτή τη συζήτηση περί απειλών, προειδοποιήσεων, απαντήσεων και δράσεων, το ζήτημα της «Θράκης» δείχνει να μπαίνει προς το παρόν στο περιθώριο της συζήτησης. Φαινομενικά.
Γιατί οι μουσουλμάνοι της Θράκης αποτελούν έναν σταθερό στόχο της τουρκικής διπλωματίας. Εναν στόχο επί του οποίου εργάζονται αδιαλείπτως και κερδίζοντας σταθερά έδαφος. Γεγονός που φάνηκε και στα σαρωτικά αποτελέσματα του μειονοτικού Κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας, που στις ευρωεκλογές κυριάρχησε απόλυτα στους νομούς Ροδόπης (38%) και Ξάνθης (24%) δίνοντας σαφές στίγμα τού τι σημαίνει η στρατηγική του «πολιτικού Ισλάμ».
Η επίσκεψη
«Εδώ υπάρχουν σχεδόν 150.000 ομογενείς μας. […] Εσείς είστε η γέφυρα της Τουρκίας με την Ελλάδα» σημείωνε ο Ερντογάν το 2017 κατά την επίσκεψή του στη Δυτική Θράκη, επικαλούμενος για ακόμα μία φορά τη Συνθήκη της Λωζάννης διεκδικώντας δικαιώματα για την «τουρκική μειονότητα», όπως τη χαρακτηρίζει η Αγκυρα. Το ζήτημα της Θράκης και των δικαιωμάτων της μουσουλμανικής μειονότητας αξιοποιείται πάγια από την τουρκική πλευρά, έστω και αν τίθεται λιγότερο επιθετικά από τις υπόλοιπες αξιώσεις της Αγκυρας απέναντι στην Ελλάδα. Με πρόσχημα δε τον ορισμό των μουφτήδων, το θέμα επανέρχεται από καιρού εις καιρόν, με την ένταση που επιλέγεται να δοθεί την εκάστοτε στιγμή. Στην ανακίνηση του ζητήματος βοηθούν και ελληνικές ακροδεξιές φωνές, που στρώνουν το έδαφος για σενάρια προβοκάτσιας και προκλήσεων, τροφοδοτώντας με τον τρόπο τους υπόγεια την ένταση στην περιοχή.
Ο Ερντογάν δεν έχει ποτέ κρύψει τη διάθεσή του για αύξηση της επιρροής της Αγκυρας στη βαλκανική χερσόνησο και για έλεγχο των μουσουλμανικών πληθυσμών, μεταξύ των οποίων και της Θράκης. Η θρησκευτική διπλωματία που ασκεί η Τουρκία μέσω του «πολιτικού Ισλάμ» έχει στόχο να ενισχύσει τους δεσμούς τών εν λόγω πληθυσμών με την Αγκυρα, επιχειρώντας σταθερά διείσδυση στην περιοχή. Η θρησκεία επιχειρείται να γίνει το όχημα της Τουρκίας με στόχο να επηρεάσει και τις πολιτικές εξελίξεις στην περιοχή. Η Αγκυρα εκμεταλλεύεται για την υλοποίηση των επιδιώξεών της σταθερά την ολιγωρία και τις αδυναμίες που επιδεικνύει και το ελληνικό κράτος στη Θράκη, μια περιοχή με σοβαρά προβλήματα σε πολλούς τομείς, που δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ επί της ουσίας, ή επιχειρήθηκαν λύσεις που ενίσχυσαν το αίσθημα απομόνωσης του πληθυσμού.
Αντίθετα, το τουρκικό κράτος μέσω και του προξενείου προχωρεί στη σύσταση θρησκευτικών, εκπαιδευτικών, πολιτιστικών, αθλητικών, υγειονομικών, οικονομικών και εμπορικών δομών, με σημαντικό έλεγχο σε όλους τους τομείς της ζωής. Η θρησκεία γίνεται το «όχημα» στην προσπάθεια ελέγχου του μουσουλμανικού πληθυσμού, καθώς το Ισλάμ αναδεικνύεται σε παράγοντα ανάπτυξης της οικονομίας και έκφρασης φιλανθρωπίας, πέρα από την πολιτική δραστηριότητα. Αναλυτές επισημαίνουν χαρακτηριστικά τη δημιουργία και μιας νέας ισχυρής οικονομικής τάξης, με άγνωστη πηγή εσόδων, που κάποιοι αποδίδουν σε διασυνδέσεις με το εξωτερικό ή με συγκεκριμένες ΜΚΟ. Αλλωστε η «ισλαμική οικονομία» εφαρμόστηκε και στην Τουρκία, με τον Ερντογάν να προωθεί από την αρχή της εκλογής του στην εξουσία το 2002 τον ρόλο του προστάτη των μουσουλμάνων, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία. Εστω και αν η τουρκική πολιτική υπέστη πλήγμα μετά το πραξικόπημα του 2016 κατά του Ερντογάν, καθώς η καχυποψία έφτασε και στους κύκλους που δραστηριοποιούνται στη Θράκη, οι «δεσμοί» αποκαταστάθηκαν και ο μηχανισμός συνεχίζει να εργάζεται…
Η Δυτική Θράκη και ο έλεγχος του μουσουλμανικού στοιχείου αποτελεί μία από τις βασικές προτεραιότητες της τουρκικής διπλωματίας, ενώ παράλληλα προωθείται και η ενίσχυση των δεσμών με την Αλβανία, τον μουσουλμανικό πληθυσμό του Κοσόβου, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και της Βόρειας Μακεδονίας. Σχέσεις που στηρίζονται μεταξύ άλλων και στην επένδυση εκατομμυρίων από την πλευρά της Αγκυρας. Με δεδομένο ότι το ζήτημα της Θράκης και της μουσουλμανικής μειονότητας μπορεί να αξιοποιείται μεθοδικά από την Τουρκία, θα μπορούσε να είναι ένα από τα θέματα που η Αγκυρα θα ήθελε να θέσει στο τραπέζι και στο πλαίσιο της συζήτησης που ανοίγει για ενδεχόμενη προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το ερώτημα είναι τι θα κάνει η ελληνική πλευρά και πώς θα αντιδράσει μπροστά στην προοπτική διαρκούς ενίσχυσης των δεσμών των μουσουλμάνων της Θράκης με την Τουρκία και τι διεξόδους θα οικοδομήσει στην οικονομία, την παιδεία και τον πολιτισμό για τη διαχείριση ενός ζητήματος που σταδιακά αναδεικνύεται σε «Δούρειο Ιππο» των διεκδικήσεων της Αγκυρας στην περιοχή.
