Η κατοίκητη νησίδα που βρίσκεται στο νομό Έβρου, και συγκεκριμένα σε κοντινή απόσταση ανατολικά της Σαμοθράκης, και βορείως της Ίμβρου, είναι η Ζουράφα ή Λαδοξέρα στην οποία και σημειώθηκε σοβαρό επεισόδιο με σκάφος του Λιμενικού, το οποίο συγκρούστηκε με τουρκικό αλιευτικό βορειοανατολικά το πρωί της Πέμπτης.
Χάρη στο διαδίκτυο, έγινε ευρέως γνωστή τα τελευταία χρόνια, καθώς δεν γίνεται καμία αναφορά σ' αυτήν (κάκιστα...) σε καμία εγκυκλοπαίδεια από τις νεότερες, ούτε απεικονίζεται σε χάρτες (πλην βέβαια των στρατιωτικών). Για αναφορά της στα σχολικά βιβλία, βέβαια, ας μην το συζητάμε καλύτερα...
Όπως επισημαίνει το wikipedia, η συνολική έκταση της είναι μόλις 9 τ.μ. και το σύνολο του μήκους της ακτογραμμής 32 μέτρα (σε παλαιότερες μετρήσεις 465 μέτρα).
Aνήκει στις προστατευόμενες περιοχές του πανευρωπαϊκού προγράμματος NATURA από το 2011, και αποτελεί το βορειοανατολικότερο άκρο των Θρακικών Σποράδων και της ελληνικής θαλάσσιας επικράτειας.
Η Ζουράφα έχει μεγάλη γεωστρατηγική σημασία μια και σημειοθετεί το απώτατο σημείο της ελληνικής θαλάσσιας επικράτειας στο βορειοανατολικό Αιγαίο, και παράλληλα είναι το βορειοανατολικότερο γεωγραφικό σημείο των Θρακικών Σποράδων, κάτι που αποτελεί συχνό σημείο εντάσεων μεταξύ της ελληνικής και τουρκικής ακτοφυλακής στα υδάτινα σύνορα.
Στα ανατολικά της υπάρχει η νησίδα της Μποζτεπέ Μπουρνού (τουρκικά Boztepe Burnu, ελληνική ονομασία Άκρας Γκρέμια) εντός της τουρκικής επικρατείας, η οποία αποτελεί σημείο προσάραξης για όσα πλοία αποφεύγουν την είσοδο στην ελληνική επικράτεια.
Το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού της Τουρκίας ξεκίνησε τη δεκαετία του '90 πολιτική σύμφωνα με την οποία θεωρεί τη νησίδα ως μια από τις 130 λεγόμενες γκρίζες ζώνες, της οποίας την κυριότητα αμφισβητεί, παρ' όλο που η ελληνική εμπεριστατωμένη θέση είναι ότι οι θέσεις αυτές είναι παντελώς ανυπόστατες, δεν ισχύουν, και επιβεβαιώνονται από την επικυριαρχία στην περιοχή.
Άλλες αποστάσεις που έχουν μετρηθεί, είναι 6 ναυτικά μίλια βορειοανατολικά από το ακρωτήριο Σκεπαστό της Σαμοθράκης, και 14 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά από το ακρωτήριο Γκρημνιά στη Θράκη.
Οσμή πετρελαίου
Στον χάρτη του Φραντσέσκο Πιατσένζα (1688) στη Ζουράφα (Halonesus) υπάρχουν και κτίσματα! Αναφορά στη Ζουράφα κάνει επίσης ο Οθωμανός χαρτογράφος και εξερευνητής Πίρι Ρέις το 1521, ονομάζοντάς την “Ζουράφα Καγιά”.
Μιά εκδοχή είναι οτι η ονομασία προέρχεται από την τουρκική λέξη zurafa (=καμηλοπάρδαλη) ή από την ιταλική usura (=φθορά, τριβή), με την έννοια ότι αποτελεί ό,τι απομένει από κάποια καταποντισμένη νησίδα. Η δε ονομασία Λαδοξέρα οφείλεται προφανώς στην ύπαρξη ελαιωδών υδάτων και την οσμή πετρελαίου.
Στα νεότερα χρόνια, ο σπουδαίος Σαμοθρακίτης λόγιος Νικόλαος Φαρδύς (1897) αναφέρει τη νησίδα ως Ζγόραφα (τα), τη θεωρεί ως κέντρο των σεισμών της Σαμοθράκης και υπόλειμμα 4 νησίδων του Θρακικού Πελάγους που καταποντίστηκαν πριν από πάρα πολλά χρόνια.
Στη θαλάσσια περιοχή της υπήρχε έντονη οσμή από πετρέλαιο, ενώ διέκρινε ίχνη αρχαίων κτισμάτων στα βυθισμένα μέρη της.
Ο Στυλιανός Λυκούδης το 1930 στη “Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια” γράφει ότι η Ζουράφα λόγω της διάβρωσης από τη θάλασσα έχει μέγιστη διάσταση 35 μέτρα ενώ “… γύρωθέν της δε απλούται εν γαλήνη ελαιώδης κηλίς αναδίδουσα οσμήν πετρελαίου, πείθουσα ότι πλαγίως εις τον κορμόν της υπάρχει οπή εξόδου λιπαράς ρευστής ύλης”.
Δυστυχώς, σήμερα το μήκος της ακτογραμμής της είναι 32 μέτρα, όταν σε παλαιότερες μετρήσεις ήταν 465 μέτρα. Η Ζουράφα αποτελεί, όπως αναφέραμε, το βορειοανατολικότερο άκρο της ελληνικής θαλάσσιας επικράτειας.
Χάρη στην αναμφισβήτητη κυριαρχία της σ’ αυτήν, η χώρα μας επεκτείνει σημαντικά τις ζώνες θαλάσσιας κυριαρχίας της προς τα ανατολικά, στον κρίσιμο εθνικά χώρο του ΒΑ Αιγαίου.
