Αν μια χώρα θέλει διεθνή παρουσία, διεκδίκηση ρόλου στον περίγυρο της, αν επιζητά έλεγχο ΑΟΖ στη μισή Ανατολική Μεσόγειο, αν έχει τεράστια συμφέροντα από την παγκόσμια εμπορική ναυσιπλοϊα, δεν μπορεί να "κλείνεται στον εαυτό της" και να μην μετέχει σε διεθνείς δράσεις.
Υπάρχει ρίσκο; Προφανώς. Σε κάθε στρατιωτικού τύπου επιχείρηση και δράση πάντα υπάρχει ρίσκο. Αυτό είναι και η ουσία της χρήσης ενόπλων δυνάμεων, δεν μιλάμε εδώ για "παρατηρητές σε εκλογική διαδικασία" κάποιας ξένης χώρας. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσουμε -και κατανοήσουμε- πως δεν είναι δυνατό να τα έχουμε όλα. Και διεθνή παρουσία αλλά και το "ακίνδυνο".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι επιχειρησιακές δυνατότητες της φρεγάτας που στέλνει ο Δένδιας στην Ερυθρά Θάλασσα
Και κύρος αλλά και να κρυβόμαστε πίσω από άλλους. Και παρέμβαση αλλά και χωρίς καμμία δική μας δέσμευση. Αυτές οι απαιτήσεις είναι τελείως φαντασιακές.
Ποιο είναι το ζητούμενο; Το ελληνικό πλοίο να ενταχθεί σε ένα διεθνή στολίσκο (έτσι θα γίνει) ώστε διασυνδεδεμένο και σε κοινή επιχειρησιακή δράση να καλύπτεται (και να καλύπτει με τις όποιες δυνατότητες του) από πιθανές απειλές. Εκτός αν μας ικανοποιεί μια άσκηση εξωτερικής πολιτικής μόνο τύπου "καναπέ και χειραψίας" και μετά κλαυθμυρισμοί πως "δεν μας δίνουν σημασία".
