Ανακοινώθηκε την Πέμπτη 1 Οκτωβρίου το κείμενο του μηχανισμού αποτροπής συγκρούσεων Ελλάδος – Τουρκίας, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Πρόκειται δυστυχώς για ένα ακόμα ολίσθημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Αποτελεί δε σαφή απόδειξη των προθέσεων της Αθήνας, μιας και η κυβέρνηση της ΝΔ δεν σκόπευε ποτέ να ασκήσει πραγματικές πιέσεις για την επιβολή κυρώσεων κατά της Άγκυρας, και σε αυτό συνηγορεί η ύπαρξη του εν λόγω εγγράφου.
του Σταύρου Καλεντερίδη – διεθνολόγος
Το κείμενο είναι αρκετά συνοπτικό και σύντομο. Περιλαμβάνει δύο παραγράφους, μία για τις γενικές αρχές που πρέπει(;) να διέπουν τις διμερείς σχέσεις των δύο γειτονικών χωρών, και μία πιο ουσιαστική αλλά ιδιαίτερα επικίνδυνη για την πατρίδα μας.
Η πρώτη παράγραφος αναφέρει πως τα δύο κράτη «ανανεώνουν τη δέσμευσή τους στις αρχές της καλής γειτονίας» και υπογραμμίζουν την αφοσίωσή τους στην «ειρηνική επίλυση των μεταξύ τους διαφορών». Πρόκειται δυστυχώς για μία παράγραφο η οποία εξισώνει τον θύτη με το θύμα, με προκλητικό μάλιστα τρόπο. Για ποιον λόγο χρειάζεται η Ελλάδα να δεσμευτεί για ειρηνική επίλυση των διαφορών της; Πότε επιχειρήσαμε να επιλύσουμε κάποια διαφορά ή διένεξή μας με στρατιωτικά μέσα και αναγκαστήκαμε τώρα να υποχωρήσουμε σε τέτοιου είδους «ομολογία»; Γιατί εξισώνουμε τα εγκλήματα και τους τραμπουκισμούς της Τουρκίας με την αμυντική στάση που επιδεικνύει διαχρονικά η Ελλάδα;
Ο Μπαχτσελί, ο Ερντογάν, ο Ακάρ και πολλοί άλλοι Τούρκοι αξιωματούχοι μας έχουν απειλήσει πολλάκις στο παρελθόν, μάλιστα με τον πλέον βάρβαρο και τρομοκρατικό τρόπο. Από το «τα παιδιά των Τούρκων μουσουλμάνων θα κάνουν κομματάκια τα παιδιά του Βυζαντίου», στο «σας περιμένει ο βυθός και οι κοιλιές των ψαριών», «θα σας κόψουμε τα πόδια», «θα σας κάψουμε», «θα πάθετε ό,τι πάθατε στη Σμύρνη», και άλλα ανεκδιήγητα. Πού βρίσκονται στις ανωτέρω δηλώσεις οι «δεσμεύσεις καλής γειτονίας της Τουρκίας» τις οποίες τώρα υποτίθεται ότι ανανεώνει;
Ακόμα χειρότερα, πού είναι η ειρηνική επίλυση των διαφορών όταν ο Τούρκος Πρόεδρος μας λέει, είτε θα καθίσετε στο τραπέζι και θα συζητήστε τις αξιώσεις που έχουμε εναντίον σας, είτε θα πολεμήσετε; Πού είναι η ειρηνική επίλυση όταν διατηρείται το casus belli από το 1995;
Τολμούν λοιπόν οι Τούρκοι να μιλούν για τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, ο οποίος αναφέρει ρητά πως απαγορεύεται η απειλή ή η χρήση βίας για την επίλυση των διεθνών διαφορών. Πρόκειται περί ωμού θράσους και ειρωνείας. Και τολμάει η ενδοτική ελληνική πλευρά να τους νομιμοποιεί κιόλας!
Ποιος εξουσιοδότησε την κυβέρνηση να δώσει άφεση και συγχωροχάρτι στα εγκλήματα και την επιθετικότητα των Τούρκων κατά της πατρίδας μας;
Το κακό όμως δε σταματάει εδώ. Η δεύτερη παράγραφος του κειμένου είναι η πιο επισφαλής για την χώρα μας, καθώς ανοίγει θέμα για τη συνδιοίκηση του Αιγαίου.
Καταρχάς όταν ακούμε για «θερμή γραμμή» τηλεφώνου, πρέπει δυστυχώς να περιμένουμε επικείμενη μεθόδευση. Όπως ακριβώς συνέβη το 1987, μετά την κρίση του Σισμίκ. Τότε, ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Σουλτς και ο «δικός μας Κάρολος» Παπούλιας, έστησαν τα κόκκινα τηλέφωνα και άνοιξαν τον δρόμο για το επονείδιστο κοινό ανακοινωθέν του Νταβός που ακολούθησε.
Όμως και η δεύτερη παράγραφος του κειμένου ξεπλένει τον τουρκικό ιμπεριαλισμό και αναθεωρητισμό. Αναφέρεται σε «παρανοήσεις» και «διαφορετικές ερμηνείες», οι οποίες βέβαια ουδέποτε υπήρξαν, και τοιουτοτρόπως εξισώνεται η Ελλάδα με το κράτος – πειρατή που λέγεται Τουρκία. Χειρότερη από όλες όμως είναι η αναφορά σε «ζητήματα ανησυχίας που μπορεί να προκύψουν από τις στρατιωτικές δραστηριότητες και ασκήσεις των δύο χωρών». Η «θερμή τηλεφωνική γραμμή» φαίνεται πως έχει ως πραγματικό της αντικείμενο τη συζήτηση γι’ αυτά ακριβώς τα θέματα.
Μένει να δούμε πώς θα ερμηνευθεί και εν τέλει θα εφαρμοστεί το εν λόγω σκοτεινό χωρίο. Να θυμηθούμε μόνο, πως το 1988 είχε και τότε προηγηθεί κρίση με ερευνητικό σκάφος η οποία οδήγησε στη συμφωνία του Νταβός. Εν αντιστοιχία δηλαδή με το Όρουτς Ρέις και την επτασφράγιστη συμφωνία του Βερολίνου. Τον Απρίλιο του 1988, στην άτυπη διάσκεψη των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ, ο Τούρκος αντιναύαρχος Ισίκ Μπιρέν εκφράζοντας τις ειλικρινείς επιδιώξεις της Τουρκίας, ζήτησε ούτε λίγο ούτε πολύ την από κοινού ενημέρωση και τον προγραμματισμό των στρατιωτικών ασκήσεων των δύο χωρών στο Αιγαίο. Μια ιδέα που ο τότε αναπληρωτής ΥΠΕΞ Καψής, περιέγραψε εύστοχα στο βιβλίο του ως «συνδιοίκηση του Αιγαίου».
Συγκεκριμένα, στο βιβλίο του «Οι τρεις μέρες του Μάρτη», ο τότε υπουργός σημείωνε σχετικά με την ιδέα συντονισμού των στρατιωτικών ασκήσεων: «Στόχος και επιδίωξη των Τούρκων είναι να επιτύχουν ένα καθεστώς απόλυτης και πλήρους συγκυριαρχίας σε όλον τον χώρου του Αιγαίου, περιλαμβανομένων – φυσικά – και των νησιών μας. Και η συγκυριαρχία αυτή θα διασφαλίζετε με απευθείας συνεννόηση και διαπραγμάτευση».
Να θυμίσουμε στο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τη χώρα μας, πως το Αιγαίο είναι μια Ελληνική θάλασσα. Οι ενημερώσεις και οι συντονισμοί των ασκήσεων και των γυμνασίων των ενόπλων δυνάμεών μας στο Αιγαίο, εγκυμονούν τον κίνδυνο να μας καταστήσουν «συνιδιοκτήτες» του Ελληνικού Αρχιπελάγους, μαζί με το φασιστικό μόρφωμα που λέγεται Τουρκία. Εκτός και αν αυτός είναι ο σκοπός της διαχειρίσεως…
