Τα σύμβολα και οι συμβολισμοί είχαν και έχουν κεντρικό ρόλο στην Πολιτική, εγχώρια και διεθνή.
Έρχονται κάθε φορά να δηλώσουν προθέσεις, να εκφράσουν διαθέσεις και ιδιαιτέρως να μεταδώσουν σήματα στα πλήθη, το φρόνημα να τονώσουν και την όποια πολιτική να ενισχύσουν.
Στην προκειμένη περίπτωση όπως αναφέρει tovima.gr ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν δεν επέλεξε τυχαία τον χρόνο τέλεσης της πρώτης προσευχής στην Αγία Σοφία και επισημοποίησης μετατροπής του υπέρλαμπρου ναού της βασιλεύουσας σε μουσουλμανικό τέμενος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Π. Λίβυος για Αγιά Σοφιά: "Οι κουρτίνες του Ερντογάν"
Την 24η Ιουλίου του 1923, πριν από 97 χρόνια, υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία αποτελεί τη βάση της ειρηνικής συμβίωσης Ελλάδας και Τουρκίας εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Δεν ήταν ανέφελη στο διάβα των δεκαετιών η ειρηνική συνύπαρξη των δύο εθνών.
Ωστόσο ουδέποτε αμφισβητήθηκαν οι προβλέψεις, οι όροι και οι αρχές εκείνης της Συνθήκης, την οποία επί της ουσίας διαπραγματεύθηκαν, επόπτευσαν και εφήρμοσαν ιστορικές προσωπικότητες όπως ο θεμελιωτής της σύγχρονης Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος και ο εμπνευστής της κοσμικής Τουρκίας Κεμάλ Ατατούρκ.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην παρούσα φάση επέλεξε το εμβληματικότερο των συμβόλων και τον χρόνο της σημαντικότερης Συνθήκης για να επισημοποιήσει την αμφισβήτησή του σε αυτήν και να δηλώσει προς πάσα κατεύθυνση τις προθέσεις του.
Εδώ και καιρό άλλωστε συστηματικά και οργανωμένα αμφισβητεί τις επιλογές του Κεμάλ Ατατούρκ, τις θεωρεί δεσμευτικές και περιοριστικές της σύγχρονης Τουρκίας, την οποία φαντάζεται ηγεμονική και έτοιμη να αναγεννήσει το οθωμανικό παρελθόν της.
Ουδείς πια αμφιβάλλει ότι άφρων μεγαλοϊδεατισμός καθοδηγεί τις πράξεις και τις επιλογές του τούρκου ηγέτη.
Η επέμβαση στη Συρία, το ιδεολόγημα της «γαλάζιας πατρίδας», το προκλητικά παράνομο σύμφωνο με τη Λιβύη και η εκεί παρουσία τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων, η αντιπαράθεση με την Αίγυπτο και τώρα η βεβήλωση της Αγίας Σοφίας, ενός οικουμενικού μνημείου πολιτιστικής κληρονομιάς, σε συνδυασμό με τη σχεδόν ταυτόχρονη απόπειρα προσβολής των ελληνοκυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο είναι δηλωτικά των προθέσεων.
Ο Ερντογάν διεκδικεί φανερά πια ρόλο επανεθεμελιωτή της Τουρκίας, φαντασιώνεται ότι συνομιλεί με την Ιστορία και φαντάζεται το πορτρέτο του να υποκαθιστά εκείνο του Κεμάλ. Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες, αυτές είναι οι προθέσεις και οι διαθέσεις, αυτό δηλώνεται με τη χρήση των συμβόλων και των συμβολισμών.
Κοινώς η Ελλάδα, η ηγεσία και ο λαός της, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν απέναντί τους ένα σχήμα επιθετικό και ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με πράξεις ευθείας αμφισβήτησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Πράγμα που απαιτεί αν μη τι άλλο προετοιμασία, επιφυλακή και κινητοποίηση όλων των εθνικών δυνάμεων και δυνατοτήτων, διπλωματικών και στρατιωτικών.
Γιατί, κακά τα ψέματα, οι όποιες διαμεσολαβήσεις από συμμαχικές κυβερνήσεις – επιθυμητές και επιδιωκόμενες – δεν επαρκούν, ούτε μπορούν να εγγυηθούν το μέλλον.
Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει, ότι η τρέχουσα κρίση παραμένει ενεργή και μπορεί να εξελιχθεί δυναμικά το επόμενο διάστημα, παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις που μπορεί να δίδονται σε πρόθυμους συμμάχους και εταίρους. Οι προκλήσεις είναι συνεχείς και κλιμακούμενες, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.
Η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή. Επιβάλλεται πέραν των άλλων να ενισχύσει την αποτρεπτική της ισχύ και δυνατότητα, μη φειδόμενη κόπων και θυσιών.
Μόνο έτσι, αν δηλώνεται καθαρά και ξάστερα, εν τοις πράγμασι, η αποφασιστικότητά μας δημιουργούμε τις προϋποθέσεις ενός δίκαιου διαλόγου και μιας λύσης σύμφωνης με το Διεθνές Δίκαιο.
Χωρίς τη δική μας ενότητα και αποφασιστική στάση, όπως αυτή εκφράστηκε και στις συναντήσεις του Πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς, τίποτε δεν είναι ικανό να προσφέρει τη διεκδικούμενη ειρήνη.
