Όταν ξεκίνησαν οι σύμμαχοί μας την κρίση στην Ελλάδα με σκοπό τον αφανισμό της, ήξεραν ότι δεν έπρεπε ν’ αποτύχουν. Ένα από τα πολλά όπλα που θα χρησιμοποιούσαν στην αρχή, ήταν και οι πρόσφυγες. Αλλά εμείς οι Έλληνες αν μελετούσαμε την Ιστορία μας θα γνωρίζαμε τι γίνεται σε παρόμοιες περιπτώσεις και δεν θα περιμέναμε να μας σώσουν οι άλλοι. Η Ιστορία είναι ο οδοδείκτης του μέλλοντος και όποιος την ξεχνάει είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει. Ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος να την μάθει και να μην ξανακάνει τα ίδια σφάλματα. Δεν είναι πρώτη φορά που εισβάλουν μαζικά πρόσφυγες στην Ελλάδα, αλλά ίσως είναι πρώτη φορά που οι Έλληνες αρνούνται να αποδεχθούν αυτό που βλέπουν.
Θ’ αναφερθούν δύο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις μαζικής εισβολής προσφύγων στην Ελλάδα από τις οποίες προκύπτουν πολλά διδακτικά συμπεράσματα.
Πρώτη περίπτωση μαζικής εισβολής προσφύγων είναι οι Βούλγαροι. Η περίπτωσή τους είναι χαρακτηριστική διότι η ύπαρξη της σημερνής Βουλγαρίας οφείλεται στο ότι οι πρώτοι Βούλγαροι που εγκαταστάθηκαν μαζικά στην περιοχή μας ήταν πρόσφυγες. Η σημερινή Βουλγαρία είναι εξέλιξη παλαιού προσφυγικού προβλήματος.
Τα γεγονότα συνέβησαν ως εξής. Πατρίδα των Βουλγάρων είναι η Σιβηρία. Από ‘κει, προχωρώντας δυτικά και αφού πέρασαν τον Βόλγα, έφτασαν σιγά-σιγά στον Δούναβη. Εκεί σταμάτησαν. Στην περιοχή αυτή τους κακομεταχειρίζονταν οικτρά οι Ούννοι. Το 679 μ.Χ. βρήκαν την ευκαιρία, επειδή ο Βυζαντινός στρατός πολεμούσε στην Ασία, και με αρχηγό τον Ασπαρούχ πέρασαν τον Δούναβη, μπήκαν δηλαδή στην Αυτοκρατορία μας, για να γλυτώσουν από τους Ούννους. Ο πρωτοεμφανιζόμενος αυτός λαός δεν είχε καμία σχέση με την περιοχή και τους κατοίκους της.
Ο αυτοκράτωρ Ηράκλειος τους λυπήθηκε και για λόγους φιλανθρωπίας τους επέτρεψε να μείνουν στην περιοχή, μαζί με κάποιους Σλάβους, για να αποφύγουν τους βασανισμούς των Ούννων. Όχι μόνο επέτρεψε την διαμονή τους αλλά τους βοήθησε μάλιστα στην εγκατάστασή τους διδάσκοντάς τους την γεωργία γιατί μέχρι τότε οι Βούλγαροι ήξεραν μόνο από πόλεμο και ληστείες. Το έργο του Ηρακλείου ήταν εξόχως επιτυχές χωρίς να τον βοηθήσουν Μη Αυτοκρατορικές Οργανώσεις.
Μόλις οι Βούλγαροι εδραιώθηκαν, επανήλθαν στον ληστρικό τους βίο δημιουργώντας προβλήματα στην Αυτοκρατορία μας με πολέμους και ληστείες. Έφτασαν να ληστεύσουν μέχρι και την Πελοπόννησο. Λήστευαν, κατέστρεφαν, σκότωναν και επέστεφαν πίσω. Οπότε οι Βυζαντινοί αποφάσισαν να τους εκπολιτίσουν ελπίζοντας ότι θα διορθωθούν και θα σταματήσουν οι σφαγές. Ως μέσον εκπολιτισμού σκέφθηκαν να τους προσφέρουν παιδεία και να τους κάνουν χριστιανούς, διότι οι Βούλγαροι πίστευαν στ’ αστέρια και σ’ άλλους θεούς στους οποίους θυσίαζαν ανθρώπους και ορκίζονταν στους σκύλους. Η ανθρωποθυσία των Βουλγάρων, όπως και των Ρώσων, στους θεούς τους θεωρούνταν ευτυχής όταν ο θυσιαζόμενος ήταν Έλληνας.
Πως όμως να εκπολιτίσεις έναν λαό ο οποίος δεν έχει αλφάβητο; Τότε, έστειλαν οι Βυζαντινοί τον Κύριλλο και Μεθόδιο από την Θεσσαλονίκη για να τους δημιουργήσουν αλφάβητο και να τους κατηχήσουν στον Χριστιανισμό. Εδώ φάνηκε ο προοδευτισμός και η μεγαλοψυχία των Ελλήνων διότι δεν τους πίεσαν να μάθουν τα ελληνικά, όπως αντίστοιχα ρατσιστικά έπραξαν οι Ισπανοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι στις αποικίες τους που υποχρέωσαν τους ιθαγενείς να μάθουν την γλώσσα τους. Όχι. Σεβόμενοι την ιδιαιτερότητα της «δυσήχου και τραχυτάτης» γλώσσας τους οι Κύριλλος και Μεθόδιος, με βάση το ελληνικό αλφάβητο και αφού προσάρμοσαν κάποια γράμματα ώστε να είναι πιο κοντά στους ήχους της γλώσσας τους, δημιούργησαν το αλφάβητο που χρησιμοποιούν σήμερα όλοι οι Σλάβοι.
Μετά απ’ αυτήν την ευεργεσία οι Βούλγαροι ασπάσθηκαν την Ορθοδοξία. Άντε όμως πάλι πρόβλημα. Μόλις έμαθε ο Πάπας ότι έγιναν Ορθόδοξοι έστειλε δικούς του ανθρώπους, αρχίζει ο Πάπας να επεμβαίνει στην Αυτοκρατορία, και πληρώνοντάς τους τούς άλλαξε την πίστη. Μόλις τελείωσαν τα χρήματα των παπικών πήγαν οι Βούλγαροι στους Βυζαντινούς και ζήτησαν χρήματα για να ξαναγίνουν Ορθόδοξοι, απειλώντας με πόλεμο, πράγμα το οποίο και κατάφεραν. Όταν τελείωσαν τα χρήματα των Βυζαντινών ξαναπήγαν στον Πάπα κ.ο.κ. Αυτό το έκαναν αρκετές φορές. Όλοι οι πόλεμοί τους εναντίον της Αυτοκρατορίας μας ήταν ληστρικές επιδρομές και τίποτε περισσότερο. Μόλις εκορέζοντο από λάφυρα, σταματούσαν και τον πόλεμο. Η Αυτοκρατορία μας υφίστατο διαρκή αποδυνάμωση. Αξιοσημείωτος είναι ο τρόπος τον οποίο εφηύραν οι Βούλγαροι για να κατέβουν νοτιότερα. Έστελναν ευπαθείς ομάδες, όπως λέγονται σήμερα, πληθυσμού (γέροντες, γυναίκες και παιδιά) να μπουν σε ελληνικά εδάφη με την απειλή του σφαγιασμού των αφού ήξεραν ότι οι Έλληνες, λόγω φιλανθρωπίας, δεν θα τους πείραζαν, όπως και γινόταν. Μόλις εγκαθίσταντο οι διωγμένοι από τους Βουλγάρους Βούλγαροι πρόσφυγες στις νέες περιοχές, οι Βούλγαροι αξίωναν τα εδάφη αυτά ως Βουλγαρικά διότι είχαν Βουλγαρικό πληθυσμό.
Εν συνεχεία, εξ αιτίας των Βουλγάρων, απέκτησαν διεκδικητικά δικαιώματα στην περιοχή και οι Ρώσοι λόγω φυλετικής συγγένειας. Γι αυτό έγραψαν την πρώτη Ιστορία των Βουλγάρων οι Ρώσοι το 1860, για να δικαιολογούνται οι διεκδικήσεις τους. Οι Βούλγαροι επί αιώνες δεν έγραψαν τίποτα. Μοιραία έρχεται και η σύγκριση. Την πρώτη Ελληνική Ιστορία, τα έπη του Ομήρου, με την πρώτη Ιστορία των Βουλγάρων, τις χωρίζει χρονικό διάστημα 3.000 ετών. Όταν αργότερα επικράτησαν οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι βολεύτηκαν μαζί τους, γι αυτό ποτέ δεν επαναστάτησαν. Αλλά όταν απελευθερώθηκε η Ελλάς και άρχισε να προοδεύει, από ζήλεια πάλι τάχθηκαν εναντίον μας και αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Οι συνέπειες δηλαδή της φιλανθρωπίας του Ηρακλείου προς τους Βουλγάρους συνεχίζονται μέχρι σήμερα, πληρωθέντες τόσο πολύ με απώλεια εδαφών, συμφορές, πολέμους και αίμα. Οι διωγμένοι Έλληνες και η Βόρειος Ελλάς τα γνωρίζουν καλύτερα. Η Βουλγαρία θα δραστηριοποιηθεί πάλι εναντίον της Ελλάδος. Απλά, δεν έφθασε η ώρα.
Η δεύτερη χαρακτηριστική εισβολή προσφύγων στην Ελλάδα τώρα.
Σε αναλύσεις και συζητήσεις προβάλλεται ως δικαιολογητικό επιχείρημα ότι «και ‘μείς οι Έλληνες πήγαμε ως πρόσφυγες σε άλλες χώρες κλπ». Επειδή όμως η προσφυγιά δεν είναι ισοζύγιο ψυχών, είναι λάθος αυτός συλλογισμός. Η σύγκριση πρέπει να γίνεται με ίδιους όρους. Αυτούς τους όρους, δυστυχώς, μπορούμε να τους βρούμε στην περίπτωση της Ελλάδος.
Δηλαδή, θα συγκρίνουμε τους αλλοδαπούς πρόσφυγες που ήλθαν με τους Έλληνες πρόσφυγες που επίσης ήλθαν στην Ελλάδα. Γιατί να λένε «πήγαμε», και δεν λένε και το «ήρθαμε»; Μόνο έτσι θα φανεί πως πραγματικά επηρεάζουν οι πρόσφυγες μία χώρα, όταν δηλαδή σε μία χώρα εισβάλουν πρόσφυγες αλλοδαποί και ομοεθνείς. Αντίστοιχα φυσικά πρέπει να σκεφτόμαστε και για τις άλλες χώρες.
Αναφέρομαι στο 1.500.000 Ελλήνων προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Συμπτωματικά, οι Έλληνες πρόσφυγες είχαν μπει από το ίδιο σημείο που μπαίνουν σήμερα χύδην οι μωαμεθανοί. Από την Χίο και Λέσβο. Οι Έλληνες πρόσφυγες εκδιώχθηκαν απ’ τους Τούρκους ώστε να ιδρυθεί το προσωρινό κράτος της Τουρκίας, όπως το ξέρουμε σήμερα, από τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Η είσοδος αυτή των Ελλήνων προσφύγων συνετέλεσε στο να ενδυναμωθεί η Ελλάς. Όταν ήρθαν οι Έλληνες πρόσφυγες ήταν άνθρωποι μορφωμένοι, με την ίδια θρησκεία, την ίδια γλώσσα, κοινή Ιστορία και εργατικοί. Δούλεψαν. Εντάχθηκαν σχετικά ομαλά στην κοινωνία και αξιοποιήθηκαν περαιτέρω οι δυνατότητες της χώρας. Η ενίσχυση αυτή φάνηκε ξεκάθαρα λίγο αργότερα. Το 1922 η Ελλάς ήταν ηττημένη και κατεστραμμένη, λόγω του πολέμου στην Μικρά Ασία, και έπρεπε να περιθάλψει και το 1.500.000 Έλληνες πρόσφυγες. Εν τούτοις μέσα σε λίγα χρόνια ορθοπόδησε και δυνάμωσε υλικά και ηθικά. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι, 18 χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή, αν και η Ελλάς πολέμησε ξανά επειδή δέχθηκε τετραπλή επίθεση μέσα σε διάστημα επτά (7) ετών (1940-1946), από Ιταλούς, Γερμανούς, Βουλγάρους και Κομμουνιστές, εξήλθε νικήτρια. Πληγωμένη, αλλά νικήτρια. Οι συνέπειες της μετανάστευσης αυτής ήταν ευεργετικές, από την στιγμή που χάθηκε πρόσκαιρα η Μικρά Ασία.
Συμπερασματικά, φθάσαμε στο σημείο σήμερα να έχουμε άγνοια της βασικής αρχής ευδαιμονίας μιας χώρας που διατυπώθηκε από τον Ηρόδοτο πριν από 2.500 χρόνια και ισχύει φυσικά για όλες τις χώρες του Κόσμου. Ότι δηλαδή, ευτυχεί μια χώρα όταν επικρατούν το όμαιμον (ίδια φυλή), ομόδοξον (ίδια θρησκεία) και ομότροπον (ίδιο τρόπο ζωής), ειδάλλως προκύπτουν αντιπαλότητες και ρήξεις. Χύνεται αίμα. Αυτό γινόταν πάντοτε.
Στην χώρα μας η κατάσταση γίνεται όλο και κρισιμότερη, διότι μεταξύ των εισβαλόντων αλλοφύλων υπάρχουν άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να χύσουν αίμα ευκολότερα από τον ιδρώτα τους.
Χρήστος Μαντζιάρης
