Πρόκειται για μακράν το ακριβότερο πράγμα στον κόσμο καθώς η τιμή του φθάνει στο εξωπραγματικό ποσό των 62.000.000.000.000.000 δολαρίων για ένα μόνο γραμμάριο.
Ωστόσο, ακόμη και αν είχατε τα χρήματα, μπορεί να μην υπάρχει ούτε ένα γραμμάριο αυτού του υλικού πουθενά στο σύμπαν.
Σε αντίθεση με τους πολύτιμους λίθους ή τα μέταλλα, δεν μπορείτε απλώς να ξεθάψετε αυτό το εξαιρετικά σπάνιο υλικό από το έδαφος.
Αντίθετα, η παράξενη ουσία πρέπει να συναρμολογηθεί άτομο προς άτομο σε μια διαδικασία που θα μπορούσε να διαρκέσει ένα δισεκατομμύριο χρόνια για να συγκεντρωθεί το ένα δέκατο του γραμμαρίου.
Αν και ακούγεται σαν κάτι βγαλμένο από επιστημονική φαντασία, τα άτομα αντιύλης πιστεύεται ότι είναι το πιο πολύτιμο υλικό στη Γη.
Σαν ένας «κακός δίδυμος» της κανονικής ύλης, η αντιύλη είναι το είδωλο των ατόμων και των σωματιδίων που αποτελούν το σύμπαν γύρω μας και αλληλοεξουδετερώνονται όταν συναντηθούν, απελευθερώνοντας τεράστια ποσά ενέργειας.
Αυτό σημαίνει ότι η αντιύλη εξαφανίζεται σχεδόν αμέσως μόλις μπορεί να παραχθεί, καθιστώντας την απίστευτα δαπανηρή για αποθήκευση και μελέτη.
Το 1999, ο επιστήμονας της NASA Harold Gerrish υπολόγισε ότι η τιμή της αντιύλης ήταν 62,5 τρισεκατομμύρια δολάρια ή 1,75 τετράκις εκατομμύρια δολάρια ανά ουγγιά, με βάση την ενέργεια που απαιτείται και την εκτιμώμενη παραγωγική ικανότητα.
Ενώ ο Gerrish εκτιμούσε ότι η τιμή θα μειωνόταν τελικά, μια πιο ρεαλιστική κατανόηση των τεχνικών προκλήσεων σημαίνει ότι η πραγματική τιμή θα μπορούσε να είναι ακόμη υψηλότερη.
Νέα αντιύλη δημιουργείται συνεχώς, παντού γύρω μας, ακόμη και μέσα στο ίδιο μας το σώμα.
Όταν ραδιενεργά υλικά όπως το κάλιο διασπώνται, παράγουν ένα ηλεκτρόνιο και ένα ηλεκτρόνιο αντιύλης που ονομάζεται ποζιτρόνιο.
Αυτό σημαίνει ότι μια μπανάνα, η οποία είναι ιδιαίτερα πλούσια σε ραδιενεργό κάλιο, παράγει περίπου ένα σωματίδιο αντιύλης κάθε ώρα.
Ωστόσο, επειδή τα σωματίδια αυτά εξουδετερώνονται γρήγορα από την περιβάλλουσα ύλη, αυτό δεν βοηθάει πολύ τους επιστήμονες που θέλουν να το μελετήσουν.
Για να αποκτήσετε αντιύλη κατ' απαίτηση, πρέπει να την αναγκάσετε να υπάρξει συγκεντρώνοντας τόση ενέργεια σε ένα μόνο σημείο ώστε να γίνει πραγματικά ύλη.
Στο CERN, οι επιστήμονες χρησιμοποιούν τεράστιους επιταχυντές σωματιδίων για να επιταχύνουν ένα ρεύμα πρωτονίων και θετικά φορτισμένων σωματιδίων και να τα χτυπήσουν σε ένα μπλοκ ιριδίου.
Περίπου μία φορά σε κάθε εκατομμύριο συγκρούσεις, τεράστια ποσά ενέργειας συγκεντρώνονται σε ένα σωματίδιο ύλης και μαζί του γεννιέται ένα δίδυμο αντιύλης.
Αυτά τα σωματίδια στη συνέχεια διοχετεύονται προσεκτικά σε ένα μηχάνημα που ονομάζεται Επιβραδυντής Αντιπρωτονίων, το οποίο χρησιμοποιεί ισχυρούς μαγνήτες για να συγκεντρώσει την αντιύλη σε ένα ρεύμα που ταξιδεύει με το ένα δέκατο της ταχύτητας του φωτός.
Ωστόσο, όλη αυτή η διαδικασία καταναλώνει απίστευτες ποσότητες ενέργειας και παράγει μόνο εξαιρετικά μικρές ποσότητες αντιύλης με το CERN να παράγει μόλις νανογραμμάρια υλικού κάθε χρόνο - γεγονός που καθιστά την αντιύλη απίστευτα ακριβή κατά βάρος.
Αλλά η παραγωγή της αντιύλης δεν είναι το τέλος του προβλήματος, αφού θα καταστραφεί αν έρθει ποτέ σε επαφή με κανονική ύλη.
Το σημερινό ρεκόρ αποθήκευσης αντιύλης είναι 405 ημέρες για μεμονωμένα σωματίδια και μόλις 17 λεπτά για πλήρη αντι-άτομα.
Δεδομένης όλης αυτής της δυσκολίας, ίσως αναρωτιέστε γιατί οι επιστήμονες επιμένουν να δημιουργούν μια τόσο ακριβή και ευμετάβλητη ουσία.
Ο λόγος είναι ότι η αποκάλυψη των μυστηρίων της αντιύλης θα μπορούσε να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε γιατί το σύμπαν είναι όπως το βλέπουμε τώρα.
Στην αρχή του σύμπαντος, οι επιστήμονες πίστευαν ότι τόσο η ύλη όσο και η αντιύλη δημιουργήθηκαν σε τεράστιες ποσότητες, οι οποίες αλληλοεξουδετερώνονταν μέχρι που έμεινε μόνο η ύλη που απέμεινε για να συνθέσει το σύμπαν.
Αλλά αν η ύλη και η αντιύλη δημιουργήθηκαν σε ίσες ποσότητες, τότε δεν είναι λογικό να έχει μείνει καθόλου ύλη.
Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσε να υπάρχει κάποια λεπτή διαφορά μεταξύ ύλης και αντιύλης, η οποία σημαίνει ότι οι δύο δεν είναι εντελώς συμμετρικές.
Ή, αν οι επιστήμονες δεν βρουν κάποια διαφορά, θα μπορούσε να είναι ότι απλώς τυχαίνει να ζούμε σε ένα μέρος του σύμπαντος γεμάτο ύλη, ενώ ολόκληρες περιοχές αντιύλης είναι κρυμμένες κάπου, ακριβώς εκτός οπτικού πεδίου.
