Πολλοί έχουν την εντύπωση πως τα μαρσιποφόρα αποτελούν ένα στάδιο ανάμεσα στα πλακούντια θηλαστικά και σε αυτά που γεννούν αυγά. Ωστόσο μία νέα μελέτη έρχεται να αμφισβητήσει αυτήν την ιδέα, δείχνοντας πως ο ρυθμός ανάπτυξής τους έχει αλλάξει πολύ περισσότερο από τα άλλα θηλαστικά, από τότε που είχαμε έναν κοινό πρόγονο πριν 160 εκατομμύρια χρόνια.
Τα θηλαστικά όπως εμείς, που αναπτυσσόμαστε μέσα στον πλακούντα, γεννιόμαστε πιο ανεπτυγμένα μετά από μία μεγαλύτερη περίοδο κυοφορίας. Τα μαρσιποφόρα όμως, όπως τα καγκουρό, γεννούν τα μικρά τους στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης, αφήνοντάς τα να περάσουν το μεγαλύτερο μέρος της ανάπτυξής τους μέσα στο μάρσιπο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σοκαριστική έρευνα για την σουκραλόζη: Bλάπτει το DNA!
Ως μέλη των πλακούντιων θηλαστικών, έχουμε την προκατάληψη να πιστεύουμε πως η δική μας ομάδα είναι αυτή που προτιμά η εξέλιξη, αλλά η εξέλιξη δε λειτουργεί έτσι.
Υπάρχει μία ψευδής αίσθηση της εξέλιξης, ως ένας ευθύς δρόμος προς μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, ενώ τα είδη με πιο αρχαία χαρακτηριστικά θεωρούνται απλούστερα ή πρωτόγονα.
Χρησιμοποιώντας δείγματα από διαφορετικά στάδια ανάπτυξης 22 εν ζωή ειδών, η αναπτυξιακή βιολόγος Heather White κατέγραψε ένα χρονοδιάγραμμα των αλλαγών που εξηγούν καλύτερα όσα υπάρχουν σήμερα. Τα ευρήματα έδειξαν πως η εξαιρετικά μικρή ηλικία της γέννησης στο μάρσιπο, αντιπροσωπεύει έναν πιο εξειδικευμένο τύπο ανάπτυξης που απαιτεί μεγαλύτερες αλλαγές χαρακτηριστικών.
Αυτό που δείξαμε ξεκάθαρα είναι πως ο τρόπος ανάπτυξης των μαρσιποφόρων είναι αυτός που άλλαξε περισσότερο από τον κοινό πρόγονο των μαρσιποφόρων και των πλακούντιων. Ο τρόπος αναπαραγωγής των μαρσιποφόρων δεν είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ των πλακούντιων και αυτών που γεννούν αυγά. Είναι απλά ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος ανάπτυξης που εξέλιξαν τα μαρσιποφόρα.
Θεωρούμε πως η στρατηγική του μάρσιπου είναι καλύτερη αν ζεις σε ένα περιβάλλον αστάθειας. Τα πλακούντια θηλαστικά έχουν μεγάλους χρόνους κυοφορίας και έτσι αν ένα ζώο περάσει μία μεγάλη περίοδο με ελάχιστους πόρους, τόσο η μητέρα όσο και ο απόγονος είναι πιθανό να πεθάνουν επειδή είναι όλα εσωτερικά. Στα μαρσιποφόρα υπάρχει μικρότερο ρίσκο επειδή η μητέρα μπορεί εύκολα να τα εγκαταλείψει σε ένα πολύ πρώιμο στάδιο ανάπτυξης, έτσι ώστε να επιζήσει η ίδια και να προσπαθήσει ξανά.
Αυτή η θεωρία ίσως να εξηγεί και πώς τα μαρσιποφόρα κατάφεραν να φτάσουν στην Αυστραλία από τη Βόρεια Αμερική όταν οι ήπειροι ήταν ενωμένες, ενώ τα πλακούντια θηλαστικά δεν τα κατάφεραν.
Μια ιδέα είναι πως τα μαρσιποφόρα είναι καλύτερα εξοπλισμένα να κάνουν το ταξίδι, λόγω του πιο ευέλικτου αναπαραγωγικού τους συστήματος. Έτσι, επεκτείνοντας την ανάπτυξη και κάνοντάς την πιο εξωτερική στη μητέρα, τα μαρσιποφόρα μπόρεσαν να ανταποκριθούν καλύτερα σε λιγότερο σταθερές περιβαλλοντικές συνθήκες. Αλλά αυτό είναι μια υπόθεση η οποία πρέπει να δοκιμαστεί.
