Και τούτο διότι η Ανάσταση του Χριστού σήμανε και την Ανάσταση του ανθρώπου από τον αιώνιο θάνατο όπου είχε εισέλθει μετά την πτώση των πρωτοπλάστων.
Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου
Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών
Δρος Θεολογίας
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας...». Επάτησε και θανάτωσε τον θάνατο ο Θεάνθρωπος Κύριος. Πως, όμως, πάτησε τον θάνατο και γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν;
Έλαβε πάνω στον Σταυρό την αμαρτία του κόσμου, τις αμαρτίες των ανθρώπων και τις θανάτωσε. Και έτσι ο άνθρωπος έχει πλέον την δύναμη και την δυνατότητα να μην εισέρχεται στον αιώνιο θάνατο που επιφέρει η αμαρτία, αλλά να μετέχει στην Ανάσταση.
Αυτό είναι το βαθύ νόημα του «θανάτω θάνατον πατήσας», ότι πάτησε και νίκησε τον θάνατο που προέρχεται από την αμαρτία, όχι τον βιολογικό θάνατο.
Η αμαρτία γεννά τον θάνατο, διότι ως παρακοή στο θέλημα του Θεού μας αποκόπτει από την πηγή της ζωής που είναι Αυτός ο Θεός «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή» (Ιωάν. 11, 25).
Ανάσταση είναι η μετάνοια και η επανένωση με τον Θεάνθρωπο. Όταν απομακρύνεται και βγαίνει από τον χώρο της αμαρτίας ο άνθρωπος, ανασταίνεται, ίσταται, πλέον, έξω από τον χώρο του θανάτου.
«Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα» (Ιωάν. 11, 25).
Γι᾽ αυτό πανηγυρίζουμε και χαιρόμαστε για την Ανάσταση του Χριστού. Διότι εάν ο Χριστός δεν ανίστατο η αμαρτία θα μας οδηγούσε, οπωσδήποτε, στον αιώνιο θάνατο και δεν θα μας βοηθούσε ούτε η Γέννηση ούτε τίποτε άλλο από την επίγειο παρουσία του Θεανθρώπου.
Αυτό, όμως, δεν το κατανοούμε και πολλές φορές γλυκαινόμαστε και επιθυμούμε τον θάνατο. Ακούγεται λίγο παράξενο, αλλά, κάθε φορά που υποκύπτουμε στην αμαρτία και δεν υπακούομε στο θέλημα του Θεού, δείχνουμε ότι αγαπούμε και επιλέγουμε τον θάνατο. Προτιμούμε την απομάκρυνση από την αιώνια Ανάσταση και την εισδοχή μας στην αιώνια δόξα του Τριαδικού Θεού.
Δεν είναι, λοιπόν, απλό πράγμα η αμαρτία. Ούτε είναι αστοχία, όπως διατείνονται πολλοί. Δεν χάνει ο άνθρωπος απλώς τον στόχο του, οπότε μπορεί να τον αντικαταστήσει με κάποιον άλλο, όπως κήρυσσε η Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία που εκλάμβανε την αμαρτία ως αστοχία.
Η αμαρτία είναι παρακοή στο θέλημα του Θεού και γεννάει τον θάνατο, όποια κι αν είναι αυτή. Μόνον ο Θεάνθρωπος με την Ανάστασή Του μας έδωσε την δυνατότητα να υπερβούμε αυτόν τον θάνατο.
Κατά τον Άγιο Συμεών τον νέο Θεολόγο, όμως, η Ανάσταση του Κυρίου πρέπει να γίνει και δική μας προσωπική, εσωτερική Ανάσταση. «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι». Δεν την ακούμε δηλαδή απλώς η πιστεύουμε ότι έγινε η Ανάσταση, αλλά την θεώμεθα, την βλέπουμε.
Αυτό σημαίνει ότι τελείται η Ανάσταση εντός μας. Θανατώνεται ο παλαιός άνθρωπος με τα πάθη, τις αδυναμίες και όλες τις αμαρτίες του και ανασταίνεται ο καινός, ο νέος άνθρωπος.
Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να συντρέχουν δύο προϋποθέσεις: η ορθή πίστη και η καθημερινή βίωσή της με την Μυστηριακή ζωή, την προσευχή, την μετάνοια και τον εν γένει Ορθόδοξο εκκλησιαστικό ασκητικό αγώνα. Έτσι θα συντελεσθεί και σε μας η θανάτωση του θανάτου της αμαρτίας και η προσωπική μας ανάσταση.
Αυτή είναι η βαθειά αιτία της χαράς μας για την Ανάσταση του Χριστού. Η χαρά, όμως, αυτή πρέπει να υπάρχει συνεχώς στην ζωή μας. Γι᾽ αυτό η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την Ανάσταση του Χριστού κάθε Κυριακή. Αλλά και σε κάθε Θεία Λειτουργία επαναλαμβάνεται η Ανάσταση, ώστε να μην την λησμονούμε, θεωρώντας ότι συνέβη μόνον μία φορά και έτσι να την εορτάζουμε ως απλό ιστορικό γεγονός.
Το πιστό μέλος της Εκκλησίας πρέπει συνεχώς να βρίσκεται μέσα στον χώρο της αναστασίμου χαράς, διότι έτσι θα μπορέσει να απομακρυνθεί από την παρακοή στο θέλημα του Θεού, την αμαρτία και άρα από τον αιώνιο πνευματικό θάνατο.
