Η συγγνώμη και η συγχώρεση είναι δύο πράξεις που γνωρίζουν να κάνουν μόνο οι αληθινοί μαθητές του Χριστού και όχι αυτοί που ασχολούνται με τον τύπο και το γράμμα του νόμου του Θεού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι ο Χριστός στο Ευαγγέλιο του Αποστόλου Ματθαίου, έχει συνδέσει τη συγχώρεση των αμαρτημάτων μας από τον Θεό, με τη συγχώρεση που οφείλουμε να δίνουμε στους συνανθρώπους μας.
Αν εξετάσουμε καλά τον εαυτό μας πριν πάμε στον ιερέα για εξομολόγηση θα διαπιστώσουμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις των αμαρτημάτων μας που ζητάμε συγχώρεση από τον Θεό, είναι οι αδικίες που κάναμε στους συνανθρώπους μας και ταυτόχρονα πίσω από τους ανθρώπους που τους κάναμε κακό ή τους αδικήσαμε βρίσκουμε τον ίδιο τον Θεό.
Όπως διακηρύττει η Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ στο Τρίκορφο Φωκίδος, άνθρωπος που δεν έμαθε να σέβεται τον Θεό, αλλά ταυτόχρονα επιθυμεί να φαίνεται ως άνθρωπος της Εκκλησίας, αυτός συμπεριφέρεται με μεγάλη ασέβεια, αλαζονεία και αναισθησία έναντι του Θεού αλλά και των συνανθρώπων του. Η υπερηφάνεια του, τον καθιστά αρνητή της συγχωρήσεως ή της αιτήσεως συγγνώμης.
Οφείλουμε να μετανοούμε και να ζητούμε συγχώρεση όταν διαπράττουμε κάτι κακό έναντι του συνανθρώπου μας, είτε αυτός είναι αδελφός μας, είτε αδελφή μας, είτε μάνα μας, είτε πεθερά μας, είτε πεθερός μας, είτε φίλος. Αυτός που μένει στην υπερηφάνεια του και δεν ζητά συγγνώμη μετανιωμένος, δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στον Θεό.
