Μέσα στον Κήπο της Εδέμ ο ταλαίπωρος άνθρωπος άφησε να του φύγει μέσα από τα θεϊκά Χέρια του Πλάστη του η μακαριότητα και η αθανασία. Το τίμημα αυτής της ενσυνείδητης άρνησης και θλιβερής αποστασίας του ήταν να κουβαλά ως «πολύτιμη» προίκα τον πολύμορφο πόνο, και έτσι δεν τα καταφέρνει να ησυχάσει από μόνος του! Η αμαρτία με τα «φιλεπίστροφα» πάθη με αποκορύφωμα τις ακατανόμαστες σαρκικές και σοδομικές διαστροφές, εξαχρείωσαν τον «πεπτωκότα» βασιλέα της κτίσεως και ο κατήφορος προεξοφλούσε πως ούτε τέρμα ούτε πάτο είχε, και πολύ περισσότερο σωτήρια επιστροφή!
Και όμως είχε! Ο Τριαδικός Θεός της αγάπης, προπάντων των αιώνων, σχεδίασε τη σωτηρία μας. Η υπόσχεση και η τρανή προσδοκία, και τα δύο γεννήθηκαν στον κήπο της Εδέμ. Και το έργο αυτό έντονα προσδοκούσαν δίκαιοι άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης, Έλληνες φιλόσοφοι, αλλά και «βάρβαρα» έθνη με τον σπερματικό λόγο. Και για όλους αυτούς στο μοναδικό Ένα της ιστορίας, στην ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ ήρθε ο πολυπόθητος Λυτρωτής που σήμαινε και αυτόματα το τέλος της φοβερής τιμωρίας, για να φέρει και πάλι τον εξόριστο και καταδικασμένο άνθρωπο στην καρδιά του Θεού!
Αναμφισβήτητα οι παλλόμενες καρδιές των πιστών σκύβουν ταπεινά και ευγνωμονούν παντοτινά την κατ’ εξοχήν υπουργό-διάκονο του Μυστηρίου, την Κυρία Θεοτόκο, που χάρις στη δική της εκούσια συγκατάθεση όλοι εμείς τα ορθόδοξα παιδιά πήραμε την θεία υιοθεσία.
Στην άσημη τότε και αφιλόξενη Βηθλεέμ γίνεται η συμφιλίωση του Θεού και του αμαρτωλού ανθρώπου και μας υπενθυμίζει, όπως στοχάζεται ο αγιορείτικος μοναχισμός, «ότι ο Θεός μας αγαπά. Και από αγάπη για μας λαμβάνει δούλου μορφή, σαρκώνεται, πτωχεύει, νηπιάζει. Λαμβάνει με ανέκφραστη ταπείνωση και από απερίγραπτη αγάπη για μας ό,τι δεν είχε, την ανθρώπινη φύση, για να μας μεταδώσει ό,τι δεν είχαμε, την θέωση και την αιώνιο ζωή…».
Στην πιο φωτεινή νύχτα του έναστρου ουρανού οι αγγελικές δυνάμεις σαλπίζουν, διαλαλούν τον ερχομό του Ειρηνοποιού από τον οποίο και μόνο πηγάζει η «όντως ειρήνη». Άρα από μας εξαρτάται να τον κάνουμε δικό μας και να απολαύσουμε έτσι την αιώνια ειρήνη Του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Χριστούγεννα στο ΜΙΝΙΟΝ: Η ιστορία του πρώτου πολυκαταστήματος στην ιστορία της Ελλάδας
Σήμερα ο πλανήτης απειλείται με οποιαδήποτε αιτία από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Γιατί όταν τα πάθη, τα συμφέροντα, η απληστία των «μεγάλων» της γης που συμμαχούν με την ποικίλη ανηθικότητα, τότε φυσικά δεν περιμένουμε, ούτε ειρήνη ούτε και έναν στοιχειώδη ανθρωπισμό ενώ σήμερα οι σφαγές αμάχων καλά κρατούν! Η Γάζα σήμερα, η Ουκρανία χθες μαρτυρούν και φωνάζουν πως επειγόντως ζητείται ελπίς, ζητείται ειρήνη, ζητείται ο Άρχοντας της Ειρήνης, τον οποίον δυστυχώς τον έχουμε διώξει από τη ζωή μας με τα βορβορώδη και σοδομικά πάθη που προβάλλονται σαν τρόπος ζωής σήμερα!
Άρα μονόδρομος για την εσωτερική αλλά και εξωτερική ειρήνη είναι η τήρηση των εντολών του Θεού με αποκορύφωμα την Νινευϊτική μετάνοια και την Ευχαριστιακή Σύναξη για να απολαύσουμε έτσι την μία και μοναδική εκστατική αγάπη του Γεννηθέντος Νηπίου, και να γίνουμε εμείς οι γήινοι ουράνιοι, οι σαρκικοί πνευματικοί, οι άνθρωποι θεοί. Στην θεία Ενανθρώπιση και αυτή η κοσμική σοφία γνωρίζει να γονατίζει και να προσφέρει τα συμβολικά δώρα της «χρυσόν και λίβανον και σμύρνα». Ίσως το δικό μας δώρο να είναι αντίστοιχα πίστη, ελπίδα, αγάπη, για να μπορέσουμε να υψωθούμε προς τα αιώνια και άφθαρτα της ουράνιας αγάπης…
Τα Χριστούγεννα παραμένουν στους αιώνες μυστήριο ξένο και μοναδικό και παράδοξο. Σ’ έναν βρωμερό σταύλο της γης, στη φάτνη αλόγων ζώων ανακλίνεται ο Θεός, βρέφος άσημο και φτωχό.
Στα φετινά Χριστούγεννα ας ετοιμάσουμε και μείς την φάτνη της καρδιάς μας για να υποδεχθούμε τον Κύριο ως Σωτήρα και Λυτρωτή. Με ζήλο και πόθο να ετοιμάσουμε τον οίκο της ψυχής μας στολίζοντάς την με τις θεοφιλείς αρετές της νηστείας, της προσευχής, της ελεημοσύνης…
Ας αφήσουμε τις πίκρες, πόνους και απογοητεύσεις της μίζερης καθημερινότητας, και ας γονατίσουμε ταπεινοί προσκυνητές στο Θείο Βρέφος, ζητώντας ταπεινά την αγάπη του μα προπάντων την Ειρήνη Του.
Καλά και ειρηνικά Χριστούγεννα!
