Εργάστηκε επάνω στον εαυτό του με φιλότιμο, αποτινάζοντας τα πάθη του και καλλιεργώντας την κορυφαία αρετή της αγάπης. Έφτασε μάλιστα σε τέτοιο βαθμό η αγάπη του που ο ίδιος ο Χριστός, ομολόγησε πως ο Άγιος του μοιάζει.
Ανέστησε νεκρούς, έσωσε με την μεγάλη του παρρησία προς τον Θεό ανθρώπους από την κόλαση, φιλοξένησε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και έπλυνε τα άχραντα πόδια Του.
Η αιτία για το άφθαρτο σκήνωμά του
Πριν από περίπου έναν χρόνο, βρέθηκα ως προσκυνητής στην έρημο της Νιτρίας στην Αίγυπτο και συγκεκριμένα στο μοναστήρι του Μεγάλου Παϊσίου. Το μοναστήρι όπως και τα περισσότερα στην Αίγυπτο, ανήκουν στην Κοπτική Εκκλησία από τα πρώτα χρόνια της χριστιανοσύνης. Οι κόπτες χριστιανοί έχουν κρατήσει την ασκητική ζωή και χαρακτηρίζονται για την μεγάλη ευλάβεια και πίστη τους προς Τον θεό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγίους. Ιδιαίτερα δε για τους Αγίους ασκητές της ερήμου τους οποίους γνωρίζουμε κι εμείς από τα Γεροντικά.
Κάποια στιγμή, με την πρόνοια του Θεού, αξιώθηκα να ζήσω την διαδικασία αλλαγής του Ιερού καλύμματος της αρχαίας λάρνακός του. Μάλιστα με φώναξαν να σηκώσω κι εγώ το χαριτόβρυτο ιερό του σκήνωμα. Το πλήθος των προσκυνητών που μαζεύτηκε, με δάκρυα και συγκίνηση προσπαθούσε να ακουμπήσει λίγο τη γυμνή πλέον λάρνακα του Οσίου. Δέκα άνθρωποι την σήκωσαν. Ξύλινη, τυλιγμένη με δέρμα, δεν γνωρίζουμε από πότε.
Πατέρες…ρώτησα! Γιατί είναι τόσο βαριά η λάρνακα;
Πάτερ… το 1912 που άρπαξε φωτιά το μοναστήρι, οι πατέρες της μονής θέλησαν να βεβαιωθούν ότι τα ιερά του λείψανα δεν υπέστησαν ζημιά. Γι’ αυτόν τον λόγο άνοιξαν για πρώτη φορά μετά από 1600 χρόνια περίπου την λάρνακα. Άφθαρτος και ευωδιάζων ο Άγιος με σάρκα και οστά!!! Έτσι, επιβεβαιώνεται και η υπόσχεση Του Χριστού προς τον Άγιο από το παρακάτω θαύμα.
Κάποτε, οι μαθητές του, γνωρίζοντας πως έβλεπε συχνά Τον Κύριο, τον πίεσαν αρκετά ώστε να φανερωθεί και σε εκείνους. Ο Άγιος υπέκυψε και παρακάλεσε μετά δακρύων Τον Χριστό. Ύστερα από εξαντλητική νηστεία και προσευχή είδε Τον Κύριο και του είπε: «Ώστε θέλουν πολύ να με δουν… Καλά, ραντεβού στο τάδε σημείο, την τάδε ημέρα και ώρα». Χαρά που έκαναν οι μοναχοί… και περίμεναν να περάσουν οι μέρες πως και πως. Όταν έφτασε ο καιρός, οι αδελφοί δεν μπορούσαν να περιμένουν άλλο και ξεχύθηκαν στην έρημο τρέχοντας να συναντήσουν Τον Χριστό που τόσο ποθούσαν.
Στον δρόμο συνάντησαν έναν σακάτη ταλαίπωρο άνθρωπο που τους ρώτησε που πηγαίνουν.
-Πάμε να συναντήσουμε Τον Χριστό.
-Με παίρνετε κι εμένα μαζί; Θέλω κι εγώ να τον δω.
-Ω…πού να σε κουβαλήσουμε, θα μας καθυστερήσεις και θα χάσουμε Τον Χριστό».
Κι έτσι τον παράτησαν κι έφυγαν.
Τελευταίος και καταϊδρωμένος από την ηλικία και τους ασκητικούς αγώνες, ο Άγιος.
-Ε, γέροντα…οι άλλοι συνάδελφοί σου αρνήθηκαν να με πάρουν μαζί τους. Μήπως μπορείς εσύ;
-Να σε βοηθήσω καλέ μου άνθρωπε. Απάντησε ο Άγιος στον ξένο με εξουθενωμένη φωνή αλλά γεμάτη από θυσιαστική αγάπη.
Τον σήκωσε στους ώμους του και με τις λιγοστές δυνάμεις που του είχαν απομείνει, ξεκίνησε μέσα στην καυτή έρημο. Ένα περίεργο φαινόμενο όμως άρχισε να εκτυλίσσεται. Ο ξένος βάραινε και βάραινε και βάραινε έως ότου τα πόδια του Αγίου βούλιαξαν στην άμμο. Όμως, δεν γόγγυξε και δεν τον άφησε. Τότε, ο άνθρωπος που κουβαλούσε στους ώμους του έγινε τόσο ελαφρύς σαν το πούπουλο. Ταράχθηκε ο Άγιος από το φαινόμενο αυτό και κοίταξε να δει αν όντως κουβαλούσε άνθρωπο. Και τι βλέπει….Τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ολοζώντανο με όλη Του την λαμπρότητα και δόξα να του χαμογελάει.
-Παΐσιέ μου, αγαπημένε μου…για την πολλή σου αγάπη κι επειδή με κουβάλησε, μάθε πως το σώμα σου δεν θα γνωρίσει ποτέ φθορά μέχρι τη συντέλεια του κόσμου τούτου.
Ο Άγιος τόσο πολύ αγάπησε Τον Χριστό που τα βράδια δεν κοιμόταν και για να μην χάνει δευτερόλεπτο από την επικοινωνία του με τον Θεό, έδενε τα μαλλιά του σε έναν κρίκο που κρεμόταν από το ταβάνι της σπηλιάς του για να τον τραβάει όταν θα έγερνε το κορμί του από τη νύστα.
Μένει χωρίς φαγητό για το υπόλοιπο της ζωή του, σύμφωνα με τον βιογράφο του, Άγιο Ιωάννη τον κολοβό.
Κάποια φορά που προσευχόταν, ήλθε σε έκσταση και μεταφέρθηκε στον ουρανό. Είδε και απόλαυσε τις ομορφιές του παραδείσου. Κι έτσι γέμισε με χαρά και αγαλλίαση!
Έπειτα είδε και την Εκκλησία των πρωτοτόκων που βρίσκονται στους ουρανούς, δηλαδή όλους τους Αγίους, και από την οπτασία αυτή, αξιώθηκε να λάβει το χάρισμα της εγκράτειας και της ασιτίας.
Έτσι, μεταλαμβάνοντας τα άχραντα Μυστήρια την Κυριακή έμενε νηστικός μέχρι την άλλη εβδομάδα, όπου μεταλάμβανε ξανά τα άχραντα Μυστήρια.
Ζούσε με την Αγία Μετάληψη χωρίς να λαμβάνει καμία άλλη τροφή.
Και όπως σημειώνει ο όσιος Ιωάννης ο Κολοβός ο συγγραφέας του βίου του οσίου: Ας μην απιστήσει κάποιος και ας μην αμφιβάλλει πως έγινε έτσι αυτό, διότι όλα υποτάσσονται στο θείο νεύμα και θέλημα. Γι’ αυτό και δεν θέλω να αποσιωπήσω την αλήθεια, ότι δηλαδή με την μετάληψη των θείων Μυστηρίων πέρασε νηστικός εβδομήντα χρόνια.
Και αυτό δεν είναι θαυμαστό κοντά στην ανείκαστη, απέραντη δύναμη του Θεού.
Διότι τα μεν σωματικά φαγητά είναι αναγκαία στον άνθρωπο λόγω της κατασκευής της φύσης του, στους δε υψηλότερους και ανώτερους της ανθρώπινης φύσης, όπως δηλαδή τον όσιο Παΐσιο, η δημιουργική δύναμη του Θεού που δεν έχει καμία ανάγκη, και δεν υποτάσσεται στους νόμους της φύσεως, δίνει αυτό το χάρισμα το οποίο είναι πάνω από την ανθρώπινη φύση.
Με τον ίδιο τρόπο και πάνω από τους νόμους της φύσης διαφυλάσσει και συντηρεί μέχρι τους έσχατους καιρούς και τον Προφήτη Ηλία χωρίς τη λήψη καμίας τροφής.
Και αυτά είναι είναι αρκετά, συμπληρώνει ο όσιος Ιωάννης ο Κολοβός για την απόδειξη του υπερφυσικού αυτού χαρίσματος.
Δεν έλαβε λοιπόν ο άγιος το προσωνύμιο «Μέγας» τυχαία.
Μαρτυρίες αναφέρουν πως πριν από μερικά χρόνια, υπήρχε μια ανοιχτή εσοχή στα πλαϊνά της λάρνακος και οι προσκυνητές είχαν την δυνατότητα να ακουμπήσουν το μαλακό και ζεστό, σε θερμοκρασία σώματος τίμιο χέρι του. Όμως, λόγω της μεγάλης αλλά αδιάκριτης αγάπης των Αιγυπτίων χριστιανών, οι πατέρες έκλεισαν την εσοχή, φοβούμενοι για κάποια ίσως μελλοντική ζημιά στο σκήνωμα του Οσίου ή ακόμη και βανδαλισμό.
Ο Όσιος και Θεοφόρος πατήρ ημών Παΐσιος ο Μέγας, εορτάζει την 19η Ιουλίου εκάστου έτους.
Ας πρεσβεύει για όλους μας!
Ο ελάχιστος
π. Γεώργιος Χριστοδούλου
