Σήμερα, η Αγία μας Εκκλησία, τιμά τη μνήμη των αναιρεθέντων Οσίων Αββάδων της Μονής του Αγίου Σάββα και των επτά Αγίων γυναικών Κλαυδίας, Αλεξανδρίας, Ευφρασίας, Ματρώνας, Ιουλιανής, Ευφημίας και Θεοδώρας, που μαρτύρησαν στην Αμινσό της Καππαδοκίας, κατά το διωγμό του αυτοκράτορα Μαξιμιανού.
Οι Όσιοι πατέρες της Μονής του Αγίου Σάββα, η οποία βρίσκεται σε ερημική τοποθεσία κοντά στα Ιεροσόλυμα, ασκούνταν στην αρετή σύμφωνα με τις υποθήκες και το τυπικό της ονομαστής Λαύρας, που είχε ιδρύσει ο Όσιος Σάββας ο Ηγιασμένος. Ως επίγειοι άγγελοι, σύμφωνα με το μοναχό Αντίοχο τον Παλαιστινό, δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από τον τόπο της άσκησής τους, στον οποίο προσήλθαν από τη νεανική τους ηλικία και ήδη οι περισσότεροι ήσαν πλέον υπερήλικες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Άγιος Γρηγόριος ο Μέγας: Ο Ταπεινός Πάπας της Ρώμης
Οι περίπου 40 Αββάδες (δηλ. πατέρες), παρέμειναν στη Μονή ακόμη και όταν, κατά το έτος 610 μ.Χ., την κατέλαβαν Άραβες ληστές, οι οποίοι πίστευαν πως υπήρχαν σ’ αυτή αναρίθμητοι θησαυροί. Προσευχόμενοι και ευχαριστώντας το Θεό μέχρι την τελευταία στιγμή, οι Όσιοι πατέρες βρήκαν μαρτυρικό θάνατο από τα ξίφη των εισβολέων και αξιώθηκαν, εκτός από το στεφάνι της άσκησης, και αυτό του μαρτυρίου, αφού έμειναν πιστοί μέχρι τέλους.
Το παράδειγμα αυτό των θαρραλέων μαρτύρων της Εκκλησίας μας το βλέπουμε σε κάθε εποχή διωγμών και δοκιμασιών. Οι Επίσκοποι, οι κληρικοί και οι μοναχοί της Αγίας μας Ορθόδοξου Εκκλησίας πλείστες φορές έγραψαν την ομολογία πίστεως με το ίδιο το αίμα τους χάριν του Σωτήρος Χριστού και τη σωτηρία του λαού του Θεού.
Η Αγία Τεσσαρακοστή μάς διδάσκει ότι η μετάνοια και η συγχωρητικότητα προϋποθέτουν την αρετή της ταπεινοφροσύνης. Αυτά είναι απαραίτητα εφόδια, για να ζει ο άνθρωπος τη μακαριότητα της Βασιλείας του Πανάγιου Τριαδικού Θεού, παρά τα όσα βέλη κι αν εκτοξεύει ο διάβολος, πασκίζοντας μάταια, να στενοχωρήσει την ψυχή του αγωνιστή Χριστιανού.
