Την Κυριακή της θεραπείας του εκ γενετής Τυφλού υπό του Χριστού (ΣΤ' από του Πάσχα), 29/5/2022, ο Σεβ. Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσόστομος Γ' προσκληθείς μετέβη στον Ι. Ναό αγίου Νικολάου Χαλανδρίου και τέλεσε την Θ. Λειτουργία, κατόπιν της κανονικής αδείας και ευλογίας του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, συμπαραστατούμενος από τον προιστάμενο του Ι. Ναού αρχιμ. π. Πατρίκιο Καλεώδη, Δ/ντη Γραφείου Εκκλησιαστικής Τάξεως και Εθιμοτυπίας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και τον πρωτοπρ. π. Παναγιώτη Αλεξόπουλο.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβ. ἐνεβάθυνε στή φράση τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς «ἐποίησε πηλόν» (Ἰω. θ', 6) καί μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπε: «Ὁ Κύριος προχωρεῖ στό μέγα θαῦμα τῆς ἰάσεως τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ μέ μία ὄχι συνήθη κίνηση, ὅπως τήν περιγράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ». Θά μποροῦσε ὁ Χριστός νά τόν κάνει καλά μέ ἕνα λόγο του, μέ μία κίνηση, μ' ἕνα ἄγγιγμα. Ὅμως «ἐποίησε πηλόν». Ἡ πράξη αὐτή τοῦ Χριστοῦ ὑπενθυμίζει τήν θεία Δημιουργία, δείχνοντας ὅτι ὁ Θεός εἶναι Ἐκεῖνος, ὁ πλάσας ἐκ τοῦ χοός τό σῶμα τοῦ Ἀδάμ, τοῦ πρώτου ἀνθρώπου. Τό γράφει ἡ Γένεσις: «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν».
Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, εἶναι ψυχοσωματικόν ὄν, ἡ κορωνίς τῆς δημιουργίας, πού καταδεικνύει τήν ἄμεση σχέση μέ τόν Θεό. Εἶναι δέ χαρακτηριστικόν ὅτι δέν γράφει «ἐποίησε», ὅπως γιά ὅλα τά ἄλλα δημιουργήματα, ἀλλά «ἔπλασε». Ἔχουμε δηλαδή κάτι τό πλέον, τό ἰδιαίτερον τῆς θείας προσωπικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ. Τό δέ χοϊκόν τοῦ ἀνθρώπου, «τό χοῦν ἀπό τῆς γῆς» δείχνει ἀκριβῶς τό θνητόν, τό φθαρτόν καί τό μάταιον τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ προφήτης Ἠσαΐας θά μᾶς τό πεῖ πολύ ἐκφαντικά: «Κύριε, πατήρ ἡμῶν σύ, ἡμεῖς δέ πηλός, ἔργον τῶν χειρῶν σου πάντες» καί ὁ προφητάναξ Δαυΐδ θά δηλώσει «ἐξελεύσεται τό πνεῦμα αὐτοῦ καί ἐπιστρέψει εἰς τήν γῆν αὐτοῦ» μέ τόν θάνατο καί ὁ Ἰώβ ἐπίσης θά πεῖ: «Πᾶς βροτός εἰς γῆν ἀπελεύσεται, ὅθεν καί ἐπλάσθη».
Ὡστόσο ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο σῶμα. Ὁ ἄνθρωπος κρύπτει μέσα του μία ἀθάνατη ψυχή. Οὐσία ἄϋλος, ἀόρατος, λογική, νοερά, εὐσυνείδητος, ἀθάνατος. Ἐκεῖ στή ψυχή εἶναι ἡ ὅλη πνευματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου, τό κέντρο τῶν βιωμάτων, ἡ ἕδρα τῆς θρησκείας, τῆς ἀναφορᾶς του πρός τόν Θεόν, ὁ πνευματικός βίος.
Ἔτσι ὁ ὑπό τοῦ Θεοῦ πλασθείς, διφυής ἄνθρωπος, συναποτελεῖται ἐκ ψυχῆς καί σώματος. Οἱ βιβλικές ἐκφράσεις «χοῦν ἀπό τῆς γῆς» εἶναι τό ὑλικό στοιχεῖο, τό «πνοήν ζωῆς» εἶναι τό πνευματικό στοιχεῖο. «Ἔπλασε» ὁ Δημιουργός καί «ἐνεφύσησεν» δύο ταυτόχρονες θεῖες ἐνέργειες, «ἅμα δέ τό σῶμα καί ἡ ψυχή πέπλασται» ὡς λέγει καί ὁ Ἱ. Δαμασκηνός, πού ἔρχονται νά ἐξάρουν τό δισύνθετο τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτός, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ἔλαβε ἀπό τόν Θεόν μεγάλη τιμή. «Μέγα ἄνθρωπος» θά γραφεῖ στίς Παροιμίες. Γηγενής, χοϊκός ἀλλά καί «κατ' εἰκόνα Θεοῦ» καί «καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ» θά γραφεῖ στή Γένεση. Πόσο θά πρέπει ὅλα αὐτά νά μᾶς προβληματίζουν καί νά μᾶς συνέχουν!
Δέν μπορεῖ νά ζοῦμε καί νά διερχόμεθα ἀδιάφορα, ἐπιπόλαια, ἀπερίσκεπτα τίς ἡμέρες μας. Χωρίς τήν σκέψη ὅτι εἴμεθα «χοϊκοί». «Ἐγώ δέ εἰμί γῆ καί σποδός». Ἀλλά καί συνάμα ὀφείλουμε μέ τόν πνευματικό μας ἀγῶνα νά προχωροῦμε σέ μία ὑπερνίκηση τοῦ γήϊνου, ὡς ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «Δεῖ γάρ τό φθαρτόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καί τό θνητόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν».
