Η Μεγάλη Τετάρτη μας φέρνει μπροστά σε ένα δίλημμα, για το τι είναι τελικά αρεστό στον Θεό και τι δεν είναι, μέσα από το περιστατικό από την Καινή Διαθήκη που μας υπενθυμίζει σήμερα, αυτό της γυναίκας που άλειψε με μύρο τον Ιησού. Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας μας πληροφορεί πως ο Χριστός βρισκόταν σε δείπνο στο σπίτι του Σίμωνος του λεπρού, όπου μπήκε μια πόρνη γυναίκα κρατώντας ένα αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο πολύτιμο και ακριβό μύρο, με το οποίο άλειψε το κεφάλι του Ιησού, ενώ στη συνέχεια, χωρίς να πει τίποτα, με δάκρυα έβρεχε τα πόδια Του και με τις τρίχες των μαλλιών της τα σκούπιζε. Οι φαρισαίοι, οι μαθητές του Χριστού, ο Σίμων ο λεπρός και περισσότερο απ΄ όλους ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, αγανάκτησαν βλέποντας τούτη τη «σπατάλη» και σκέφτηκαν πως ήταν προτιμότερο να πουληθεί το πολύτιμο μύρο και τα χρήματα να δοθούν στους φτωχούς.
Ο Χριστός όμως δε συμφωνεί με την σκέψη τους, καυτηριάζοντας την υποκρισία που τους διέπει. Γιατί πράγματι, όλος ο όμιλος των «καθώς πρέπει» συνδαιτυμόνων του Ιησού αποδεικνύει ότι δεν έχει διδαχτεί από τον Διδάσκαλο, ότι δεν έχει μάθει τι σημαίνει να αγαπάς τον αμαρτωλό και πεπτωκότα άνθρωπο, δεν έχει κατανοήσει την όλη στάση και πορεία του Χριστού μέσα στην πραγματικότητα που ζουν και κινούνται. Με δεδομένη την δική τους «καθαρότητα» γίνονται η προκρούστεια κλίνη που μετρά και κατακρίνει την αμαρτωλή γυναίκα, που αγανακτεί με την θρασύτητά της να εισβάλλει στο δείπνο, να πλησιάσει τον Διδάσκαλο και να προβεί σ΄ ετούτη τη μεγάλη σπατάλη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος σε 60’’: Αγία και Μεγάλη Τετάρτη (video)
Περισσότερο, μας λένε οι Ευαγγελιστές, αγανακτεί ο Ιούδας. Δείχνει να μεριμνά για τους πτωχούς, εκείνος που κλέβει συστηματικά από το «γλωσσόκομον», το κοινό δηλαδή ταμείο που του εμπιστεύτηκε ο Χριστός και οι υπόλοιποι ένδεκα μαθητές. Κοστολογεί και την αξία του μύρου, αυτός που θα ορίσει και το τίμημα του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού.
Ο Χριστός όμως δικαιώνει την πόρνη, αναγνωρίζει την μετάνοιά της και επαινεί την πίστη της, τη συγχωρεί και την υψώνει, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που τους καυτηριάζει για την υποκριτική τους στάση, μια στάση που διέπεται από την αυτοδικαίωση, τον εγωισμό, τη σκληροκαρδία και την κατάκριση. Σε τελευταία ανάλυση θα λέγαμε ότι ανατρέπει την εικόνα που σχηματίζουν οι άνθρωποι για το ποιος είναι αρεστός στα μάτια του Θεού, καταργεί τις συμβατικότητες, αναιρεί την τυπολατρία και μας υποδεικνύει τη στάση της αγάπης και της ειλικρίνειας.
Και αυτό θα λέγαμε πως είναι κάτι που αφορά τελικά όλους μας. Γιατί πολλές φορές θεωρούμε ότι ανήκουμε στην κατηγορία των «σεσωσμένων», επειδή απλά τηρούμε κάποια πράγματα που εξωτερικά στοιχειοθετούν την στάση ζωής των χριστιανών. Δεν είναι αρκετό όμως να είμαστε εξωτερικά συνεπείς προς τα καθήκοντα που απορρέουν από την ιδιότητά μας αυτή. Χρειάζεται να έχουμε εγκαθιδρύσει στην καρδιά μας την αγάπη που μόνο ο Χριστός μπορεί να μας διδάσκει και να μας εμπνέει. Χρειαζόμαστε την πίστη τη θερμή που η γυναίκα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής διέθετε, μαζί με την μετάνοιά της την ειλικρινή και την μεγάλη της ταπείνωση, αρετές που οι κατακριτές της απέδειξαν πως δεν είχαν.
Ο Χριστός σήμερα μοιάζει να είναι ο ζυγός της δικαιοσύνης, πάνω στον οποίο συγκρίνονται και ζυγίζονται από τη μια η αμαρτωλή γυναίκα και από την άλλη οι «καθώς πρέπει» φαρισαίοι, αλλά και οι μαθητές του Χριστού. Και όπως δείχνει με τους λόγους του ο Ιησούς, τούτη η άγνωστη γυναίκα αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα από όλους τους άλλους μαζί, θυμίζοντας σε όλους τα λόγια του Κυρίου, ότι «οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν των ουρανών». Γιατί απλά η καρδιά της είναι γεμάτη από μετάνοια, ταπείνωση, αγάπη και ειλικρίνεια, σε αντίθεση με τους άλλους που διέπονται από την αυτοδικαίωση, τον εγωισμό, την έλλειψη αγάπης, την κατάκριση και την υποκρισία. Μια υποκρισία που οδηγεί τον «οικονόμο» Ιούδα, αμέσως μετά το περιστατικό αυτό, να προσέρχεται στους φαρισαίους και να παζαρεύει το τίμημα της προδοσίας.
Λίγο πριν το πάθος του ο Χριστός ανατρέπει την κρατούσα νοοτροπία για το ποιος είναι δίκαιος, σύμφωνα με τα κριτήρια του Θεού. Απορρίπτει τους «βολεμένους», εκείνους που θεωρούν τον εαυτό τους εξασφαλισμένο, δίκαιο, άμεμπτο και ηθικό, προκρίνοντας την ταπείνωση, την μετάνοια και την πίστη. Λίγο πριν το Πάθος, τον Σταυρό και την Ανάσταση, είναι ίσως καιρός να τολμήσουμε μέσα μας να πραγματοποιήσουμε κι εμείς ετούτη την ανατροπή της νοοτροπίας μας. Αρκεί να το θελήσουμε!
