Στο θείο λόγο του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην πολύ διδακτική Ευαγγελική παραβολή του Ασώτου υιού (Λκ. ιε΄ 11-32) και στα βαθύτερα νοήματα που αυτή εκφράζει.
Ο Σεβασμιώτατος έκανε λόγο για την απεριόριστη ευρύχωρη ευσπλαχνία και απερίγραπτη στοργή του Θεού και Πατρός προς όλους μας και προς όλα τα παραστρατημένα παιδιά του, λέγοντας: «Η παραβολή του Ασώτου υιού ανατρέπει τον ηθικισμό μας. Ο Θεός, ως στοργικός Πατέρας, ποτέ δεν απομακρύνεται από κοντά μας και ποτέ δεν μας εγκαταλείπει. Περιμένει υπομονετικά και με πατρική στοργή την μετάνοιά μας και την επιστροφή μας σε Αυτόν… Ο Θεός μας είναι Θεός της αγάπης και του ελέους. Αγαπάει και συγχωρεί, αυτούς που ελεύθερα το ζητούν. Η συγχώρεσή μας όμως από το Θεό περνά μέσα από τον πλησίον. Για να πάρουμε συγχώρεση από τον Θεό, πρέπει και εμείς να συγχωρέσουμε τους άλλους που μας πρόσβαλαν και να ζητήσουμε συγγνώμη από εκείνους που αδικήσαμε».
