-Μπορεῖ, Γέροντα, νὰ ψάλλη κανεὶς τὸ «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε» μὲ δάκρυα;
-Ναί, μὲ πλημμύρα ἀπὸ δάκρυα, εὐγνωμοσύνη!
-Δηλαδή, Γέροντα, μπορεῖ νὰ κλαίη κανείς, ὅταν δοξολογῆ τὸν Θεό;
-Ναί, αἰσθάνεται μία ἀνέκφραστη ἀγαλλίαση ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, ποὺ δὲν κρατιέται ὁ ἄνθρωπος, τινάζεται. Αὐτὸ εἶναι τὸ πραγματικὸ ξέσπασμα δοξολογίας.
Νὰ κινηθῆτε στὴν πνευματικὴ σφαῖρα, στὴν δοξολογία. «Δόξα σοι ὁ Θεός, δόξα σοι ὁ Θεὸς» νὰ λέτε συνέχεια. Μετὰ ὅλα θὰ σᾶς συγκινοῦν, γιὰ ὅλα θὰ νιώθετε μεγάλη εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεό, καὶ ὁ Θεὸς θὰ σᾶς τρελλάνη μὲ τὶς πολλές Του εὐλογίες.
