Ο αληθινός παράδεισος δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά, αλλά μπορεί κανείς να τον αποκτήσει όταν είναι κοντά στον Χριστό.
Κάποτε ένας Ιεραπόστολος βρήκε έναν πλούσιο, που κατοικούσε στην εξοχική του βίλα, σε μια τοποθεσία που ήταν πραγματικός «παράδεισος».
Θέλησε ο Ιεραπόστολος να μιλήσει μαζί του και να του πει, ότι αυτό καθ’ αυτό το κτήμα με όλα τα κομφόρ και την άνεση, δεν είναι η πραγματική ζωή…
Του λέει λοιπόν:
– Αδερφέ, είναι αλλιώς ο παράδεισος. Αν ήθελες να σου έλεγα δύο λόγια για αυτόν τον παράδεισο, που ετοίμασε για εμάς ο Χριστός.
– Όχι αγαπητέ μου, μην κάνεις τον κόπο, απάντησε ο πλούσιος. Δεν είμαι διατεθειμένος να ακούσω για κανέναν παράδεισο. Για μένα, αυτός είναι ο παράδεισος και δεν πιστεύω σε κανέναν άλλον παράδεισο!
Του μίλησε κατά τέτοια έννοια ο πλούσιος, που απέκλεισε κάθε συζήτηση. Έτσι ο Ιεραπόστολος έφυγε.
Έπειτα από πολλά χρόνια ήρθαν τα πράγματα έτσι, ώστε αυτός ο Ιεροκήρυκας να περάσει ξανά από εκείνο το μέρος.
Πήγε σε εκείνο το ωραίο κτήμα, προχώρησε μέσα και είδε από μακριά αυτόν τον πλούσιο να αναπαύεται στην βεράντα, ο τότε ευτυχισμένος… Τον είδε μαραμένο, στενοχωρημένο, θλιμμένο, ήταν αγνώριστος!
Τί είχε συμβεί; Το παιδί του είχε πνιγεί στην πισίνα του κτήματος, μπροστά στα μάτια του! Ένα άλλο του παιδί, είχε αυτοκτονήσει! Έτσι σιγά-σιγά ο παράδεισός του, μετατρέπονταν σε κόλαση, αλλά δεν το καταλάβαινε… Εκείνη την στιγμή που ήταν έτοιμος ο Ιεραπόστολος να τον καλημερίσει, έφευγε μια του κόρη και πήγαινε στην πόλη.
Και ρώτησε:
– Μπαμπά, τί θα ήθελες να σου φέρω από την πόλη που θα πάω;
– Ένα πιστόλι παιδί μου, να πετάξω τα μυαλά μου, ήταν η απάντησή του!
Μακάρι οι άνθρωποι να μπορούσαν να καταλάβουν, ότι στα χρήματα και στα υλικά αγαθά δεν υπάρχει η ευτυχία και προσηλωμένοι σ’ αυτά, έρχεται ξαφνικά ο θάνατος ως ένας κλέφτης εν νυχτί και τα χάνουν όλα! Χάνουν και την ψυχή τους…
+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας
