Τήν Κυριακήν, 10ην/23ην Μαΐου 2021, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐλειτούργησεν ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Κοινότητος Ρέϊνε, πλησιοχώρου τῆς πόλεως Ναζαρέτ.
Κατά τήν Κυριακήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἔχει εἰς τήν μνήμην αὐτῆς τήν παρά τοῦ Κυρίου θεραπείαν τοῦ παραλύτου, ὁ ὁποῖος ἔκειτο παράλυτος τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη καί «οὐκ εἶχεν ἄνθρωπον, ἵνα βοηθήσῃ αὐτόν νά ἐμβῇ πρῶτος εἰς τό ὕδωρ τῆς Προβατικῆς κολυμβήθρας καί ὁ ὁποῖος τῇ δυνάμει καί τῷ λόγῳ τοῦ Κυρίου ᾖρε τόν κράββατον αὐτοῦ καί περιεπάτει», (Ἰω. 5. 1-15).
Ἐπί τῷ ἑορταζομένῳ γεγονότι τούτῳ, ὁ Μακαριώτατος διελθών πρῶτον ἀπό τήν Μητρόπολιν τῆς Ναζαρέτ, προεξῆρξε θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Κοινότητος Ρέϊνε, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἐν Θαβώρ καί τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, ἐν οἷς ὁ Πρεσβύτερος π. Συμεών, Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ τούτου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς ἐνορίας καί μετεχόντων πιστῶν αὐτῆς.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
Ἐπί τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἄνθρωπος κατέκειτο ἐν ἀσθενείᾳ, καί ἰδών σε Κύριε ἐβόα· Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με ἐν αὐτῷ· ἐν ᾧ δέ πορεύομαι, ἄλλος προλαμβάνει με, καί λαμβάνει τήν ἴασιν, ἐγώ δέ ἀσθενῶν κατάκειμαι, καί εὐθύς σπλαγχνισθείς ὁ Σωτήρ, λέγει πρός αὐτόν· Διά σέ ἄνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι, καί λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω; ἆρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει. Πάντα σοι δυνατά, πάντα ὑπακούει, πάντα ὑποτέτακται, πάντων ἡμῶν μνήσθητι, καί ἐλέησον Ἅγιε, ὡς φιλάνθρωπος.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ Χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος δηλονότι τοῦ ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς πόλεως ἡμῶν Ρένε, ἵνα ἐν Πασχαλίῳ χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει ἑορτάσωμεν τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου ἀνθρώπου, τοῦ ἐπί τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἀναμένοντος τήν ἴασιν ἐκ τῆς ἀσθενείας αὐτοῦ.
Τό μυστήριον τῆς θείας ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας εἰς ἕνα καί μόνον σκοπόν ἀπέβλεπεν, εἰς τήν θεραπείαν, δηλαδή τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων ἐκ τῆς ἀσθενείας, δηλονότι τῆς ἁμαρτίας, ὡς ἐναργέστατα διατυπώνει τοῦτο ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Διά σέ ἄνθρωπε, ἄνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι καί λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;», λέγει Κύριος.
Εἰς τήν σημερινήν εὐαγγελικήν περικοπήν τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου διακρίνομεν καί θαυμάζομεν τήν δύναμιν τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἐλπίδος. Ὁ ἐπί τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἀσθενῶν ἄνθρωπος δέν κατελήφθη ἀπό ἀπελπισίαν, διότι ἀντλοῦσε δύναμιν καί ἐλπίδα ἀπό τήν πίστιν του εἰς τόν ἐλεήμονα Θεόν. «Τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν», (Λουκ. 18,27) λέγει Κύριος. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι τόν Παράλυτον ἄνθρωπον ἐθεράπευσεν οὐχί ὁ Ἄγγελος, ὁ ὁποῖος κατά καιρόν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ καί ἐταράσσετο τό ὕδωρ (Ἰωάν. 5,4), ἀλλά ὁ τῶν Ἀγγέλων Δεσπότης Χριστός, ὡς ἐπισημαίνει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Κατέβαινεν ἄγγελος τοίνυν εἰς τήν κολυμβήθραν καί ἐτάρασσε τό ὕδωρ καί εἷς ἐθεραπεύετο. Κατῆλθεν ὁ τῶν Ἀγγέλων Δεσπότης εἰς τόν Ἰορδάνην [ποταμόν] καί ἐτάραξε τό ὕδωρ καί τήν Οἰκουμένην ἅπασαν ἐθεράπευσε».
Κατά δέ τόν ἅγιον Κύριλλον Ἱεροσολύμων, ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἐν μέσῳ τῶν ἀνθρώπων εἶναι σωτηριώδης, δηλονότι θεραπευτική. Ἅς ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου Πατρός λέγοντος: «Ὅπου ἄν φανῇ Ἰησοῦς, ἐκεῖ καί ἡ σωτηρία, κἄν τε γάρ ἴδῃ τελώνην καθήμενον ἐπί τοῦ τελωνείου, τοῦτον ἀπόστολον ποιεῖ καί εὐαγγελιστήν· κἄν τε μετά νεκρῶν ταφῇ, νεκρούς ἐγείρει καί τυφλοῖς μέν τό βλέπειν χαρίζεται, κωφοῖς δέ τό ἀκούειν. Καί τάς κολυμβήθρας περιέρχεται, οὐ τάς οἰκοδομάς ζητῶν, ἀλλά τούς νοσοῦντας ἰατρεύων».
Ἐάν ὁ Θεός Λόγος, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐν τῇ ἐνσαρκώσει καί ἐνανθρωπήσει Αὐτοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας διά Πνεύματος ἁγίου ἐφάνη ἐν τοῖς οὐρανοῖς καί τῇ ἐπιγείῳ οἰκουμένῃ· τώρα πλέον διά τῆς τριημέρου Αὐτοῦ ταφῆς τῆς ἐν τῷ ᾍδῃ Καθόδου καί τῆς ἐνδόξου καί νικηφόρου Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἐφάνη καί ἐν τοῖς καταχθονίοις ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Ὅτε κατῆλθες πρός τόν θάνατον ἡ ζωή ἡ Ἀθάνατος, τότε τόν Ἅιδην ἐνέκρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος· ὅτε δέ καί τούς τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας πᾶσαι αἱ δυνάμεις τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν δόξα Σοι».
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀνήγγειλεν τήν μετάβασιν ἡμῶν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, τήν ἐλευθερίαν, δηλονότι ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας, ὡς κηρύττει ὁ μακάριος Παῦλος: «ὁ γάρ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπό τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου», (Ρωμ. 8-2).
Ἑρμηνεύων τόν Παύλειον τοῦτον λόγον, ὁ μέν Θεοδώρητος λέγει «νόμος τῆς ἁμαρτίας» σημαίνει «τῆς ἁμαρτίας ἡ δυναστεία», ὁ δέ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «ἁμαρτίας καί θανάτου νόμον τό σαρκικόν ὀνομάζει φρόνημα, πρός πᾶν εἶδος φαυλότητος [= πονηροῦ ἔργου] ἀποφέρον ἡμᾶς».
Κατά τόν ἅγιον Κύριλλον Ἱεροσολύμων ὁ Ἰησοῦς ἐπέλεξε τόν κατακείμενον παραλυτικόν, διότι «εἶχε ἁμαρτιῶν πολύ φορτίον καί νόσου πολυχρόνιον ἀλγηδόνα… οὐ μόνον τό σῶμα, ἀλλά καί τήν ψυχήν», διά τοῦτο εἶπεν αὐτῷ, «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» (Ἰωάν. 5,6). Καί προσθέτει ὁ ἱερός ἡμῶν Πατήρ Κύριλλος λέγων: «Ἐπειδή γάρ ἐκ πίστεως ἡ σωτηρία, διά τοῦτο ἤκουσεν [ὁ παραλυτικός] τό θέλεις, ἵνα τό θέλειν ἐπαγάγῃ=[ἐπιφέρῃ] τήν ἐνέργειαν. Τοῦτο μόνου τοῦ Ἰησοῦ τό ρῆμα ἀρχιατρῶν γάρ οὐκ ἔστιν αἰσθητῶν [=διά τῶν αἰσθήσεων ἀντιληπτόν]. Οἱ γάρ τά αἰσθητά [=τά ψυχικά] νοσήματα θεραπεύοντες οὐ δύνανται πᾶσιν λέγειν· θέλεις ὑγιής γενέσθαι; Ἰησοῦς δέ καί τό θέλειν χαρίζεται καί τό πιστεύειν λαμβάνει καί τήν δωρεάν ἀμισθί = [χωρίς πληρωμήν] χαρίζεται».
Τό ἱστορικόν, δηλονότι τό πραγματικόν γεγονός τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ κατέδειξεν ἀφ’ ἑνός μέν τήν ὑπερφυᾶ δύναμιν τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, διότι ἐθεράπευσε ἀνίατον νόσημα καί ἀφ’ ἑτέρου τήν φιλανθρωπίαν Αὐτοῦ, διότι, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «τόν μάλιστα ἄξιον ὄντα ἐλέους καί εὐεργεσίας του, [τόν παραλυτικόν] πρό τῶν ἄλλων εἶδεν ὁ κηδεμών καί φιλάνθρωπος [=Χριστός].
Πράγματι, ὁ Παραλυτικός ἔτυχε τοῦ ἐλέους καί τῆς εὐεργεσίας τοῦ Χριστοῦ, διότι οὗτος ἐπέδειξεν «εἰς τόν Θεόν μετάνοιαν καί πίστιν τήν εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν», (Πράξ. 20,21), κατά τό κήρυγμα Αὐτοῦ «μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ», (Μάρκ. 1,15). Μέ ἄλλα λόγια, ἡ μετάνοια θεωρεῖται πραγματική, ὅταν αὕτη συνοδεύηται μέ τήν πίστιν πρός τόν ἀναστάντα Χριστόν, ὡς τόν Λυτρωτήν καί Σωτῆρα ἡμῶν, ὡς τήν μόνην ὁδόν, διά τῆς ὁποίας ὁδηγούμεθα ἀσφαλῶς πλησίον τοῦ Θεοῦ. «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή· οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰ μή δι’ ἐμοῦ», λέγει Κύριος, (Ἰωάν. 14,6).
Ἡμεῖς ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα νά ἀντιμετωπίζωμεν τάς παντοίας δοκιμασίας τῆς ζωῆς μας, ἀλλά καί τάς ἀσθενείας μας, ἔχοντες ὡς ὑπόδειγμα τόν Παραλυτικόν ἄνθρωπον, τόν ἐπί τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχοντα ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ (Ἰωάν. 5,5). Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ δεηθῶμεν τοῦ ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν λέγοντες:
«Τήν ψυχήν μου Κύριε, ἐν ἁμαρτίαις παντοίαις, καί ἀτόποις πράξεσι, δεινῶς παραλελυμένην, ἔγειρον τῇ θεϊκῇ σου ἐπιστασίᾳ, ὥσπερ καί τόν Παράλυτον, ἤγειρας πάλαι, ἵνα κράζω σεσωσμένος·οἰκτίρμον δόξα, Χριστέ, τῷ κράτει σου». Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη!
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις καί παρετέθη τράπεζα μετά προσφωνήσεων ἀμοιβαίων, τοῦ Μακαριωτάτου προσφωνοῦντος ὡς ἕπεται:
«Δεῦτε πάντα τά ἔθνη γνῶτε τοῦ φρικτοῦ μυστηρίου τήν δύναμιν· Χριστός γάρ ὁ Σωτήρ ἡμῶν ὁ ἐν ἀρχῇ Λόγος ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα, Αὐτόν προσκυνήσωμεν»
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἐντιμότατε Πρόεδρε τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς ,
καί σεβαστά μέλη,
Εὐχαριστοῦμεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ ἀξιώσαντι ἡμᾶς συνεορτάσαι μεθ’ ὑμῶν σήμερον Κυριακῇ τετάρτῃ ἀπό τοῦ Πάσχα τήν ἑορτήν τῶν ἑορτῶν, τῆς Ἀναστάσεως δηλονότι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τό γεγονός τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπαναλαμβάνεται ἐν τῷ μεγάλῳ μυστηρίῳ τῆς θείας Εὐχαριστίας, δηλαδή τῆς θείας Λειτουργίας, κατά τήν ὁποίαν καλούμεθα, ἵνα μέτοχοι γενώμεθα τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διεφύλαξε διά μέσου τῶν αἰώνων, ἀφ’ ἑνός μέν τήν παρακαταθήκην τήν καλήν, (Β΄ Τιμ. 1,14) τουτέστιν τήν Ἀποστολικήν ἡμῶν πίστιν καί παράδοσιν καί ἀφ’ ἑτέρου δέ τήν ἑνότητα τῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς καί τήν Ρωμαιορθόδοξον ταυτότητα ἤ καλλίτερον εἰπεῖν ‘’Al intima” αὐτῶν.
Αὐτό τό ἔτος καί διά δευτέραν φοράν ἑορτάζομεν τό Πάσχα ἐν μέσῳ προκλήσεως καί ὀδυνηρῶν καταστάσεων. Λαοί καί ἔθνη δοκιμάζονται ἀπό τόν φόβον, τήν ἀβεβαιότητα καί τά τραύματα, τά ὁποῖα ἐπέφερεν ἡ πανδημία τοῦ covid – 19, ἀλλά καί τό πῦρ τῶν ἐχθροπραξιῶν. Παρά ταῦτα, τό ἐνυπόστατον καί ἀνέσπερον φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ λάμπει, καί τοῦτο διότι «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», (Ἑβρ. 13,8) κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Ἀψευδής μαρτυρία τοῦ γεγονότος τούτου εἶναι ὁ κενός τάφος τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, τό ἐν τῷ κόσμῳ ζῶν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία κατέστη ὁ φύλαξ τοῦ κενοῦ μνημείου ἀλλά καί ὁ διαπρύσιος κῆρυξ τοῦ χαροποιοῦ καί ἐλπιδοφόρου μηνύματος «Χριστός Ἀνέστη»!
Τοῦτο ἀκριβῶς τό μήνυμα «Χριστός Ἀνέστη» ἐνεστάλαξε εἰς τάς καρδίας τῶν Χριστιανῶν τῆς ἁγίας Γῆς τήν δύναμιν καί τό θάρρος πρός ἀντιμετώπισιν τοῦ θανάτου, τῆς καταστροφῆς, τῆς καταπιέσεως, τῆς δουλείας καί τοῦ φόβου, ἀλλά καί τῆς ἀβεβαιότητος, ἀκουόντων πάντοτε εἰς τάς προτροπάς τοῦ μακαρίου Παύλου λέγοντος: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω» (Α΄Κορ. 16, 13-14).
Αὐτῆς τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης τήν κοινωνίαν διεδηλώσαμεν καί ἡμεῖς, κλῆρος καί λαός ,ἐν τῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ ἐν τῷ μυστηρίῳ δηλονότι τῆς θείας εὐχαριστίας σήμερον.
Ἐν κατακλείδι δέ διαβεβαιοῦμεν ὑμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι τό Rum Orthodox Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ τήν κιβωτόν, τήν πνευματικήν τε καί φυσικήν, τήν ὁποίαν «κατεσκεύασεν ὁ Κύριος καί οὐχί ἄνθρωπος εἰς σωτηρίαν τῶν οἰκούντων ἐν αὐτῇ», (Ἑβρ. 11,7).
Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα».
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
