Ο ένας έκοβε ο άλλος έραβε... Στο Φανάρι με αφορμή την έναρξη της νέας χρονιάς προκάλεσαν εκ νέου και έβγαλαν χολή δείγμα του τι μέλλει γενέσθαι ολόκληρο το 2018.
Από τη μια ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ο οποίος στο μήνυμά του για την νέα χρονιά ισχυρίστηκε πως εκεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι “ κληρονόμοι και φύλακες των πατρώων παραδόσεων, της ορθής και αμωμήτου ημών πίστεως, της ορθής δοξολογικής λατρείας του Θεού και της κατά Χριστόν ορθοπραξίας”.
Επιπλέον στο μήνυμά του σημειώνει:
“Ενώπιον των πρωτογνώρων απειλών κατά του ανθρωπίνου προσώπου και της ακεραιότητος της δημιουργίας, η Εκκλησία καλείται σήμερον να δώση την καλήν μαρτυρίαν αυτής, ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Η Εκκλησία, όταν ομιλή, το πράττει διά να υπερασπισθή τον άνθρωπον, τον «ηγαπημένον του Θεού». Επίσης, δύναται να σιωπά διά τον ίδιον λόγον. Είναι αδύνατον όμως να παραμένη αδρανής έναντι της κραυγής των αδικουμένων και του στεναγμού της κτίσεως.
Η Εκκλησία ποτέ δεν ηγνόησε τον κόσμον, αλλά και ποτέ δεν εταυτίσθη με αυτόν.
Προφανέστατα, η ευαισθησία και το ενδιαφέρον διά τον άνθρωπον και τας περιπετείας του δεν οδηγεί εις εκκοσμίκευσιν της Εκκλησίας, εις ένα «εκσυγχρονισμόν» της, εν τη εννοία της αναποφεύκτου υιοθετήσεως υπ᾿ αυτής αρχών και μεθόδων δράσεως, ξένων προς το Ευαγγέλιον και την Παράδοσιν των Πατέρων. Πως θα ηδύνατο να «εκσυγχρονισθή» ο Σταυρός του Χριστού, η ζωηφόρος Ανάστασις, η Θεία ευχαριστία και η χριστιανική άσκησις, η μετάνοια και η συγχώρησις, η ουδέποτε εκπίπτουσα αγάπη; Η Εκκλησία του Χριστού, πιστή εις τον Κύριον αυτής, όστις «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Ματθ. κ’, 28), ζη ως «διακονική Έκκλησία». Αγιάζει την ζωήν των πιστών διά των ιερών μυστηρίων της. Ακούει το «άνθρωπον ουκ έχω» των τραγικών θυμάτων της πολεμικής βίας, των διώξεων, των διακρίσεων, της κοινωνικής αδικίας και της εκμεταλλεύσεως.
Συμπαρίσταται, ανακουφίζει, παρηγορεί, τρέφει, αγωνίζεται κατά της αδικίας, σώζει την ελπίδα διά την ζωήν, κρατά ανοικτήν την πύλην του ουρανού. Διακηρύσσει θαρσαλέως ότι, εξ επόψεως χριστιανικής, ο υποτιμών τον άνθρωπον υποτιμά τον ίδιον τον Θεόν, και ο μη αγαπών τον άνθρωπον είναι αδύνατον να αγαπά τον Θεόν. “
Από την άλλη ο άρχων του Πατριαρχείου Αντώνιος Χατζόπουλος που τα έβαλε με τους...”φανατικούς” ζητώντας “δι’ έργου και λόγου να στηρίξουμε τις γνήσιες αξίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Πατριαρχείου μας, αγωνιζόμενοι κατά κίβδηλων και φανατικών θεωρήσεων και κυρίως κατά του θρησκευτικού φανατισμού” και χρησιμοποιεί βαρύτατους χαρακτηρισμούς για όσους καταφέρονται ενάντια στο Πατριαρχείο.
Συγκεκριμένα αναφέρει:
“Άλλωστε η σοφή και η σεπτή Κορυφή συμπληρώνει: «Ο θρησκευτικός φανατισμός και ο φονταμενταλισμός απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Εάν, μάλιστα, ανεχτούμε κι εμείς οι ορθόδοξοι την δημιουργία τέτοιων φαινομένων στις ενορίες και στις κατά τόπους Μητροπόλεις, τότε να ξέρετε ότι τα παιδιά μας στο μέλλον δεν θα μπορούν να βρουν και να συναντήσουν βιωματικά τον Θεό της ειρήνης».
Αυτά τα φαινόμενα εντός ορισμένων Μητροπόλεων τα χαρακτηρίζει η λέξη φανατισμός, η οποία προέρχεται από το λατινικό fanum=ιερό-ναός και ερμηνεύεται ως ο υπερβολικός ζήλος υπέρ κάποιας θρησκείας. Είναι λοιπόν ο φανατισμός στρεβλός ζήλος και νοσηρό πιστεύω. Δυστυχώς τον ευρίσκουμε σήμερα και εντός της Ορθόδοξής μας Εκκλησίας. Τώρα που το Φανάρι, τα Πατριαρχεία μας, ανέκαμψαν μερικώς, από το βάρος των πολλαπλών πιέσεων των χαλεπών καιρών και η εδώ Ομογένειά μας και η νεολαία αναπνέει χάρη στο οξυδερκές όραμά σας, δυστυχώς από χείλη Επισκόπων των εκτός, εκτοξεύονται κατά καιρούς αήθεις επιθέσεις, ακατανόητες και ακατάληπτες θεωρήσεις εναντίον της Μητρός Εκκλησίας, αλλά και σκόπιμες παρερμηνείες των δράσεων και της ζωής του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Διαβάζουμε ακόμη και ύβρεις εναντίον της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και της Υμετέρας Σεπτής Κορυφής από επωνύμους και ανωνύμους. Η «μόδα» να κατηγορούν αδίκως το Οικουμενικό Πατριαρχείο για δήθεν «προδοτική» οικουμενική κίνηση, για δήθεν συμπροσευχές και συλλειτουργίες με τους ετεροδόξους, αμφισβητώντας παράλληλα την οικουμενικότητα και την πρωτοκαθεδρία, αλλά και την Μεγάλη Σύνοδο, δυστυχώς καλά κρατεί. Όλες αυτές οι συκοφαντίες εκτοξεύονται υπέρ μιας νοσηράς Ορθοδοξίας, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία φατριαστική-φασίζουσα τάση και στάση Μητροπολιτών τινων και λαϊκών, εν πολλοίς, ευεργετηθέντων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Παραπλανόνται δυστυχώς -και αυτό είναι πάρα πολύ λυπηρό- και ορισμένοι ανύποπτοι πιστοί των ενοριών και έτσι παρεμποδίζονται όπως ακριβώς αναφέρατε στο «να βρουν και να συναντήσουν βιωματικά τον Θεό της ειρήνης». Θα ήταν φυσικό, να εκφράζονταν διαφορετικές θέσεις με άσκηση ελέγχου και κριτικής. Εδώ όμως έχουμε σκληρούς χαρακτηρισμούς ύβρεις και προσβολές και τα βέλη είναι εξ οικείων: ομαίμονες, ομόδοξοι και όχι ετερόδοξοι, αλλά ούτε και αλλόδοξοι. Μεγαλαυχούν και προκαλούν κακό στις ψυχές των πιστών. Πρόκειται για σοφιστικέ αντιρρησίες της υποστάσεως του Φαναρίου και του Προκαθημένου αυτής. Η γλώσσα και η κάλαμός τους εκ του ασφαλούς, εξ αποστάσεως, με προκαταλήψεις και με φοβικότητες, δίχως να έχουν προσκυνήσει την στήλη της Φραγγελώσεως του Ιησού Χριστού, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο εορτάσας χθες Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στην θαυμάσια Επιστολή του αναφέρει: «οὕτω καὶ ἡ γλῶσσα μικρὸν μέλος ἐστὶ καὶ μεγαλαυχεῖ. ..πᾶσα γὰρ φύσις θηρίων τε καὶ πετεινῶν ἑρπετῶν τε καὶ ἐναλίων δαμάζεται …τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι· ἀκατάσχετον κακόν, μεστὴ ἰοῦ θανατηφόρου». Καθ. Ιακ. 3,5-8.
Εις πείσμα όλων αυτών των παραπάνω ως τείχος άρρηκτον κατέχων την Πίστιν, αίρει τὴν φωνὴν του ἀληθῶς καὶ ορθοτομεί τον λόγον της Αληθείας στην Πὀλη μας και σε όλη την Οικουμένη, ο ασκητικός, ο μετριόφρων, ο συνετός, ο απλός, ο εν αγιοσύνη ακηλίδωτο βίο διάγων, ο ανθρωπιστής, ο παραδοσιακός μας Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Ουδείς δικαιούται να Σας προσάψει οποιαδήποτε κατηγορία. Άλλωστε οι φίλαυτοι επικριταί και υβρισταί θα λησμονηθούν σε λίγα χρόνια, ενώ η Πρωτόθρονος Εκκλησία θα πορεύεται προς την αιωνιότητα. Οι αυτοχειροτόνητοι προστάτες δήθεν ζηλωταί της Ορθόδοξου Εκκλησίας έχουν απέναντί τους όλους εμάς, τον κλήρο και τον λαό και η προβολή, ας μου επιτραπεί η λέξη της ορθής πίστης μας είναι και χρέος όλων ημών των οφφικιαλίων του Θρόνου. Με τα πνευματικά μας όπλα που είναι η αγάπη και η ειρήνη του Θεού, με την πίστη μας και την αφοσίωση μας στην Μεγάλη Εκκλησία, την οποίαν πρωτίστως ο Χριστός στηρίζει, γιατί είναι δική του, θα λυτρωθούμε από συκοφαντίας ανθρώπων. Ας μιλήσουμε για την καταλλαγή των ανθρώπων και για την συμφιλίωση των θρησκειών. Και το κυριότερο: ας προτρέψουμε όλους να στρέψουν επιτέλους τα όμματά τους προς την Πόλη, εδώ όπου κυριαρχεί –αυτονόητα- η πίστη στο Χριστό και στην παράδοσή μας, δίχως καμία παρέκκλιση προς άλλη κατεύθυνση, όπως κάποιοι κακώς ισχυρίζονται.”
Κατά πως φαίνεται το Φανάρι επιλέγει για τη νέα χρονιά μέσω των διαφόρων δορυφόρων του την ευθεία αντιπαράθεση με τους αντιδρώντες.
Πέρυσι υπενθυμίζεται πως ζητήθηκε ακόμη και απομάκρυνση Μητροπολιτών της Ελλαδικής Εκκλησίας που είχαν καταφερθεί εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχου. Φέτος τι μέλλει γενέσθαι;;
