Η Εκκλησία μας σήμερα εορτάζει την ανακομιδή των λειψάνων του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, δεύτερου επισκόπου Αντιοχείας και μαθητή του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Επίσης, σήμερα τιμούμε τη μνήμη των μαρτύρων των εν Σαμοσάτοις τελειωθέντων Φιλοθέου, Υπερεχίου, Αβίβου, Ιουλιανού, Ρωμανού, Ιακώβου και Παρηγορίου.
Ο Ιγνάτιος μαρτύρησε στη Ρώμη στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. Τα ιερά λείψανά του, ό,τι δηλαδή απέμεινε από τα δόντια των θηρίων στα οποία είχε ριχτεί, συνέλεξαν ευλαβείς Χριστιανοί και τα μετέφεραν στην Αντιόχεια ως ευλογία για τους πιστούς, που είχαν στερηθεί τον ποιμένα τους. Η εορτή αυτή είναι παλαιοτάτη, όπως προκύπτει από σχετικό αφιέρωμα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Ο Άγιος Ιγνάτιος αναδείχθηκε τεκμήριο υπέρβασης σε πράξη της θεωρίας. Χαρακτηρίζεται «Θεολόγων η ακρότητα». «Ένθα πάνσοφε, εκ του κόσμου μεν έδυς, εις Θεόν δε εξανέτειλας τω φέγγει, κατεστεμμένος της χάριτος».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Όσιος Εφραίμ ο Σύρος: O Άγιος της μετάνοιας και των δακρύων
Η τιμή με την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία περιβάλλει τα ιερά λείψανα δεν είναι άσχετη προς την περί αναστάσεως και αιωνίου ζωής διδασκαλία της, αφού και αυτή η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, βασιζόμενη σε λόγους του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, διακήρυξε ότι η ίδια τιμή που αποδίδεται στην Αγία Γραφή, πρέπει να αποδίδεται στον Τίμιο Σταυρό, τα ιερά λείψανα και τις Άγιες Εικόνες. Ο λόγος είναι προφανής και σχετίζεται με την αλήθεια ότι ο Χριστός προσέλαβε την ύλη, την εξαγίασε και την αφθαρτοποίησε. Τα ιερά λείψανα, οι εικόνες και ακόμη τα ενδύματα, τα υποδήματα ή άλλα αντικείμενα των Αγίων δεν είναι φορείς μαγικών ενεργειών, αλλά μετέχουν της χάριτος, με την οποία ο Θεός χαριτώνει αυτούς που τον αγαπούν και ευαρεστούν με τα έργα τους.
Εκείνο που χρειάζεται από μέρους μας είναι προσοχή, σύνεση και διάκριση στην ορθή αξιολόγηση και μεταχείριση αυτών των ιερών κειμηλίων, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας και τις οδηγίες των επισκόπων μας.
Ας τον παρακαλέσουμε το Θεοφόρο Μάρτυρα Ιγνάτιο, επίσκοπο της τότε λαμπρής πόλεως Αντιοχείας της Συρίας: «νυν δε των θείων λειψάνων σου, εν τη επανόδω φαιδράς τας ακτίνας επί γης αφ’ εσπέρας εφήπλωσας, διό πρέσβευε εκ φθοράς και κινδύνων λυτρωθήναι, τους εν πίστει εκτελούντας την αεισέβαστον μνήμην σου».
