Στο τέλος τελέστηκε μνημόσυνο για τους πεσόντες κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνος και επίσημη Δοξολογία για την 109η επέτειο της απελευθερώσεως της πόλεως από τον τουρκικό ζυγό παρουσία των τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών. Ακολούθησε τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στο ηρώο της πόλεως, ενώ η καθιερωμένη στρατιωτική και μαθητική παρέλαση δεν πραγματοποιήθηκε εξαιτίας των ειδικών υγειονομικών μέτρων.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Ἑκατόν ἐννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα ἀπό τήν πιό λαμπρή ἡμέρα τῆς πόλεώς μας. Ἑκατόν ἐννέα χρόνια συμπληρώνονται ἀπό τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἤχησαν χαρμόσυνα οἱ καμπάνες τοῦ ναοῦ τῆς Παναγίας γιά νά ἀναγγείλουν τήν εἴσοδο τῆς τρίτης Ἡμιλαρχίας τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ στόν Γιδᾶ, μετά τή νίκη του ἐναντίον τῶν Τούρκων στή γέφυρα τοῦ Νησελίου πού τούς εἶχε ἀναγκάσει νά ἐγκαταλείψουν τόν Γιδᾶ.
Ἡ ἐλευθερία, τήν ὁποία ἐπί αἰῶνες προσδοκοῦσαν καί γιά τήν ὁποία ἀγωνίσθηκαν οἱ πατέρες μας, εἴτε πολεμώντας εἴτε προσπαθώντας νά διατηρήσουν τήν ἐθνική τους συνείδηση καί νά ἀντέξουν ὄχι μόνο ἔναντι τῶν Τούρκων, ἀλλά καί ἔναντι ὅλων τῶν ὕπουλων ἐχθρῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, οἱ ὁποῖοι μέ τήν προπαγάνδα, τίς ἀπειλές, τούς διωγμούς καί τίς προδοτικές συμπεριφορές τους ἐπιδίωκαν νά ἀλλοιώσουν τήν ἰδιοπροσωπία καί τήν ἐθνική ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων κατοίκων τοῦ Ρουμλουκιοῦ, γιά νά σφετερισθοῦν στή συνέχεια τή μακεδονική γῆ καί νά ἁλώσουν τό Ρουμλούκι, εἶχε φθάσει.
Μέ ἀνείπωτη χαρά καί ἐνθουσιασμό ξεχύθηκαν στούς δρόμους καί ἔτρεξαν νά βρεθοῦν, ἐλεύθεροι πλέον, στήν ἐκκλησία τῆς Παναγίας γιά νά ἐκφράσουν τήν εὐγνωμοσύνη τους στήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό τοῦ Γένους μας, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, πού καί αὐτή τή φορά δέν διέψευσε τίς ἐλπίδες τῶν τέκνων της, πού καί αὐτή τή φορά ἔκανε τό θαῦμα της καί τούς ἔδωσε τήν ἐλευθερία γιά τήν ὁποία τήν παρακαλοῦσαν.
Δάκρυα συγκινήσεως καί χαρᾶς πλημμύριζαν τά μάτια τῶν πατέρων μας καί οἱ φωνές τους ἑνωνόταν σέ ὕμνους εὐχαριστίας καί δοξολογίας πρός τόν Θεό καί τήν Παναγία Παρθένο πού ἄκουσαν τή δέησή τους καί ἐκπλήρωσαν τό μύχιο πόθο τῆς ψυχῆς τους, ἀπαλλάσσοντάς τους ἀπό τόν βαρύ καί σκληρό τουρκικό ζυγό.
Μέ ἀνάλογα αἰσθήματα προστρέξαμε καί ἐμεῖς σήμερα στόν ἱερό αὐτό ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τῆς Ἀλεξανδρινῆς Παναγίας μας, γιά νά ἐκφράσουμε μέ τήν εὐκαρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἐπετείου τῶν ἐλευθερίων τῆς πόλεώς μας τήν εὐγνωμοσύνη μας στόν Θεό καί στήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό τοῦ Γένους μας γιά τήν ἐλευθερία πού μᾶς χάρισαν· γιά νά τούς ἐκφράσουμε τήν εὐγνωμοσύνη καί τήν εὐχαριστία μας, γιατί ἐνίσχυσαν τούς πατέρες μας νά ἀγωνισθοῦν γιά νά ἐκδιώξουν τόν ἀλλόθρησκο κατακτητή καί νά μᾶς χαρίσουν τήν ἐλευθερία, ὥστε νά μποροῦμε χωρίς φόβο καί χωρίς ἐμπόδια νά λατρεύουμε τόν Θεό τῶν πατέρων μας, νά μιλοῦμε τή γλώσσα μας καί νά διακηρύσσουμε τήν ἐθνική μας ταυτότητα.
Συγκεντρωθήκαμε ὅμως στόν ναό τῆς Παναγίας μας σήμερα γιά νά ἀποδώσουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας καί στούς πατέρες μας, ὅσους ἀγωνίσθηκαν γιά νά μᾶς χαρίσουν τήν ἐλευθερία καί ἔπεσαν στά πεδία τῶν μαχῶν γιά νά ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι, ἀλλά καί γιά νά δεηθοῦμε στόν Θεό νά ἀναπαύσει τίς ψυχές τῶν ἡρωϊκῶν νεκρῶν μας μετά τῶν ἁγίων καί τῶν δικαίων του.
Καί αὐτό δέν εἶναι οὔτε μία τυπική ὑποχρέωση οὔτε μία συνήθεια. Εἶναι αὐτό πού πρέπει νά αἰσθανόμεθα ὅλοι, μικροί καί μεγάλοι, κληρικοί καί λαϊκοί.
Δέν ἦταν εὔκολο αὐτό πού κατόρθωσαν οἱ πατέρες μας, νά διατηρήσουν, δηλαδή, μέσα στήν καταπίεση τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ ἐπί πεντακόσια χρόνια, τόν πόθο γιά τήν ἐλευθερία, τόν πόθο πού ἦταν συνυφασμένος μέ τή συναίσθηση ὅτι οἱ Ἕλληνες δέν ἦταν πάντοτε σκλάβοι, ἀλλά εἶχαν ἱστορία, εἶχαν πολιτισμό, εἶχαν τήν πίστη στόν Θεό. Καί ὅλα αὐτά τούς ἔκαναν γιά αἰῶνες νά μεγαλουργοῦν, μέχρι πού ἦρθαν οἱ Τοῦρκοι καί τούς ὑποδούλωσαν.
Δέν ἦταν εὔκολο νά συνεχίσουν νά πιστεύουν στόν Θεό καί νά μεταλαμπαδεύουν αὐτή τήν πίστη στά παιδιά τους, ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι ἀπειλοῦσαν μέ διωγμούς καί μαρτύρια. Δέν ἦταν εὔκολο νά ἐλπίζουν ὅτι θά ἔρθει κάποτε ἡ ἡμέρα τῆς ἐλευθερίας, τήν ὁποία ὅμως οἱ ἴδιοι ποτέ δέν εἶχαν γνωρίσει. Καί ἀκόμη δέν ἦταν εὔκολο νά πολεμήσουν γιά τήν ἐλευθερία, ἐνῶ γνώριζαν ὅτι ἦταν πολύ πιθανό νά σκοτωθοῦν καί νά μήν προλάβουν νά ζήσουν οἱ ἴδιοι ἐλεύθεροι.
Γι᾽ αὐτό καί ἡ ἀπελευθέρωση τῆς πόλεώς μας, ὅπως καί ὁλοκλήρου τῆς Μακεδονίας, πού ὑπέμεινε ἐπί τόσα χρόνια τόν τουρκικό ζυγό, ἦταν ἕνα θαῦμα. Ἕνα θαῦμα πού ἔγινε πραγματικότητα μέ τήν αὐτοθυσία καί τήν πίστη τῶν πατέρων μας, ἀλλά χάρη στή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Γι᾽ αὐτό καί εἶναι χρέος μας νά εὐγνωμονοῦμε καθημερινά τόν Θεό καί νά τοῦ ἐκφράζουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας μέ τήν πίστη καί τήν εὐσέβειά μας, μιμούμενοι τούς πατέρες μας καί τιμώντας μέ τή μίμηση αὐτή καί τή δική τους θυσία γιά τήν ἐλευθερία, ὥστε νά ἀποδεικνυόμεθα γνήσιοι ἀπόγονοί τους καί ἄξιοι τῆς ἐλευθερίας πού μᾶς χάρισαν.