Λίγες μόνο ημέρες πριν από τους πασχάλιους εορτασμούς (26-27 Μαϊού) στα κυριακάτικά κηρύγματά τους αρκετοί Ιεράρχες έστειλαν ποικίλα μηνύματα με αφορμή την περίοδο της πανδημίας και την εχθρικότητα ενάντια στην Εκκλησία.
Ο Μητροπολίτης Φθιώτιδας Συμεών τόνισε με αφορμή το ευαγγελικό ανάγνωσμα πως ο τυφλός στο διάλογό του με το Χριστό, ομολογεί τον Χριστό, “ομολογεί και φανερώνει και ανοίγει τα μάτια των πραγματικά τυφλών, των τυφλών του τότε και των τυφλών του σήμερα, γιατί και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να δουν, που η αλήθεια κραυγάζει και φωνάζει, όπου ο Αναστημένος Χριστός εδώ και αιώνες, κάθε μέρα, αποκαλύπτει και φανερώνει την Ανάστασή του με μικρά και με μεγάλα θαύματα και με μικρές και μεγάλες ευεργεσίες, κάθε μέρα μας ευεργετεί.
Και όμως, υπάρχουν άνθρωποι τυφλοί, που δεν θέλουν να δουν, που δεν θέλουν να κοιτάξουν. Αιώνες ολόκληρους, χιλιετίες ολόκληρες, το μεγαλύτερο Θαύμα της Αγάπης του Θεού είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, το οποίο μεταλαμβάνουμε για να ζούμε και ουδείς, ουδέποτε, ησθένησε, αρρώστησε, υπέφερε, αλλά μόνο ευεργετήθηκε από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Και όμως υπάρχουν και για αυτό ακόμη άνθρωποι τυφλοί που δεν βλέπουν, που δεν θέλουν να δουν την αλήθεια, η οποία κραυγάζει και φωνάζει και μαρτυρεί ότι Σώμα και Αίμα Χριστού μεταλαμβάνουμε και Ζωής Αιωνίου μετέχουμε.”
Από την πλευρά του ο Μητροπολίτης Βεροίας Παντελεήμων επισήμανε με νόημα:
“ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πιστεύει ἀκράδαντα καί χωρίς καμία ἀπολύτως ἀμφιβολία ὅτι ἡ θεία Κοινωνία ἀποτελεῖ «φάρμακον ἀθανασίας», καί ἡ «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης» προσέλευση καί μετοχή σέ αὐτήν δέν εἶναι δυνατόν νά μεταδώσει στόν πιστό οὔτε ἀσθένειες οὔτε πολύ περισσότερο τόν θάνατο, ἀλλά μόνο τόν ἴδιο τόν Χριστό. Γιατί ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος πού μεταλαμβάνουμε δέν εἶναι τά ὑλικά δῶρα πού προσφέρουμε γιά τή θεία Λειτουργία, οὔτε συμβολίζουν ἁπλῶς τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά εἶναι μετουσιωμένα σέ Σῶμα καί Αἷμα διά τοῦ Παναγίου Πνεύματος, εἶναι αὐτό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ πού θυσιάσθηκε γιά χάρη μας, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος προσφέρει τήν αἰώνιο ζωή σέ αὐτούς πού τόν λαμβάνουν διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας. Γι᾽ αὐτό, παρακαλῶ ἄς μήν ἀκοῦμε καί ἄς μήν ἐπηρεαζόμεθα πολύ περισσότερο ἀπό ὅσα βλάσφημα ἀκούονται καί γράφονται τελευταίως σχετικά μέ τό ἱερό μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας, ἀλλά ἄς προσερχόμεθα μέ πίστη σέ αὐτό γιά νά λαμβάνουμε τή χάρη καί νά γινόμεθα καί ἐμεῖς σύσσωμοι καί σύναιμοι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας.”
Στην Μητρόπολη Κερκύρας απευθυνόμενος στους πιστούς ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι όλοι μας προσδοκούμε την Ανάσταση των νεκρών, θα προσλάβουμε το πνευματικό σώμα, όπως ο Χριστός μας, θα είμαστε αναγνωρίσιμοι, αλλά δεν θα βιώνουμε την φθορά και τον θάνατο. Μέχρι τότε μας απομένει για τους κεκοιμημένους η προσευχή. Και ο φυσικός χώρος της προσευχής είναι η θεία λειτουργία, είναι ο ναός, είναι η ζωή της Εκκλησίας. Στην μαζοποίηση της σύγχρονης πραγματικότητας αντιτάσσουμε την διαφύλαξη του ανθρωπίνου προσώπου στην Εκκλησία. Διαφυλάττουμε τα χαρίσματά μας, επικοινωνούμε πρόσωπο προς πρόσωπο, παλεύουμε εναντίον των παθών και των κακιών μας. Ο κ. Νεκτάριος τόνισε ακόμη, με αφορμή το ευαγγελικό ανάγνωσμα της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού, το φαινόμενο της υποκρισίας το οποίο χαρακτήριζε τους ηγέτες της εποχής όπου έδρασε, αλλά και την σημερινή πραγματικότητα. Ο Χριστός θεράπευσε τον τυφλό ξαναδημιουργώντας τον, και έδειξε ότι η πίστη σ’ Αυτόν γεννά το θαύμα της ανακαίνισης του ανθρώπου. Γι’ αυτό και χρειάζεται να εμπιστευόμαστε τον Θεό στις μέρες μας και να υπερβούμε το πνεύμα της απόλυτης παράδοσης στον ορθολογισμό και τα ανθρώπινα επιτεύγματα.
Επίσης ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου Δαμασκηνός υπογράμμισε πως : “Ἡ τύφλωσή μας σταματᾶ, ὅταν ζοῦμε μυστηριακά μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅσοι εἶναι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι τυφλοί καί ἀνήμποροι νά ἑρμηνεύσουν τά θέματα τῆς ζωῆς. Οἱ χριστιανοί ὅμως εἶναι οἱ πραγματικά φωτισμένοι, ἀφοῦ εἶναι ἑνωμένοι μέ τό «Φῶς τοῦ κόσμου» καί ἔχουν ὀφθαλμούς γιά νά βλέπουν καί νά ἀπολαμβάνουν τό αἰώνιο φῶς, πού ἐπαγγέλλεται ὁ Χριστός»”.
Ιερατικές Συνάξεις στην Μητρόπολη Κισάμου
Ιερατικές Συνάξεις, κατά Αρχιερατικές Περιφέρειες, πραγματοποιήθηκαν επίσης τις ημέρες αυτές στην Μητρόπολη Κισάμου, όπου ο Μητροπολίτης Αμφιλόχιος, μοιράστηκε με τους Κληρικούς του σκέψεις, προβληματισμούς και εμπειρίες της παρελθούσης εκκλησιαστικής περιόδου, όπου οι Εκκλησίες λειτουργούσαν χωρίς την συμμετοχή του λαού του Θεού.
«Πιστεύω πατέρες και αδελφοί, ανέφερε ο Σεβασμιώτατος κ. Αμφιλόχιος, η οδυνηρή και τραυματική αυτή εμπειρία που βιώσαμε να λειτούργησε για όλους μας ως ευκαιρία-καιρός προσωπικού αναστοχασμού, εσωτερικής συντριβής και αυτοκριτικής, σε ότι αφορά την κληρική μας ζωή, διακονία και μαρτυρία. Πιστεύω όλοι μας να λάβαμε τα ανάλογα μηνύματα και να μην περιοριστήκαμε μόνο, ως συνήθως συμβαίνει στο εκκλησιαστικό γίγνεσθαι, τονίζοντας λάθη και παραλείψεις σε άλλους. Αναμφισβήτητα υπήρξαν υπερβολές από πλευράς της κοσμικής εξουσίας σε ότι αφορά την συμπεριφορά της απέναντι στην Εκκλησία. Διασύρθηκαν Αρχιερείς, Ιερείς, και το χειρότερο κάποιοι στοχοποίησαν το πανάγιο και πανίερο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει Εκκλησία. Αδιαπραγμάτευτο για την Εκκλησία. Όμως υπήρξαν και υπερβολές ζηλωτικού χαρακτήρα υπό τινών Κληρικών. Υπήρξαν Κληρικοί που βιάστηκαν να βγάλουν συμπεράσματα, να κατηγορήσουν Συνόδους, να λοιδορήσουν Αρχιερείς. Βιάστηκαν να βγουν στις πλατείες και τις αγορές και να σχολιάσουν, να κρίνουν με αποτέλεσμα να σκανδαλίζουν συνειδήσεις πιστών. Πίστεψαν ότι αν αυτονομηθούν και αυτοσχεδιάσουν έτσι, δήθεν, θα διακριθούν και θα επιβραβευτούν στην συνείδηση του πληρώματος. Αυτό, δυστυχώς, είναι μια παθογένεια μέσα στον χώρο της ευρύτερης Κληρικής μας οικογένειας. Γεγονός που σαφώς δεν φανερώνει πνευματική ωριμότητα και ποιμαντική αγωνία, αλλά εσωτερική κενότητα και εγωιστική προπέτεια. Ο όσιος Παϊσιος συμβούλεψε ένα μοναχό που φορούσε επιδεικτικά τρύπιο ράσο: «Από τις τρύπες του ράσου σου φαίνεται ο εγωισμός σου και η υποκρισία σου».
Αγαπητοί μου πατέρες: δεν θα μας κρίνει ο Θεός τόσο αυστηρά εάν φαινόμαστε στον κόσμο αυτό που είμαστε. Θα μας κρίνει όμως πολύ αυστηρά εάν είμαστε υποκριτές και φαινόμαστε άγιοι, αν είμαστε ανευλαβείς και εμπορευόμαστε την ευλάβεια. Διάβασα κάπου μια τραγική αλήθεια που, εύχομαι, να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Έλεγε ένα παιδί Ιερέως: «Έχω ακούσει στο σπίτι μας τόσα εναντίον των Επισκόπων και των Ιερέων που δεν θα τους αγαπήσω ποτέ. Πως μπορώ να αγαπήσω την Εκκλησία, όταν ο ίδιος ο πατέρας μου ζει μια τόσο υποκριτική ζωή;». Προσοχή λοιπόν, πατέρες και αδελφοί μου, από όλους μας, όχι αμετροέπεια.
Ο λαός μας ζητά και έχει ανάγκη, την περίοδο αυτή, από λόγο παρακλητικό, παρηγορητικό και παραμυθητικό. Στήριξη. Αυτή θα πρέπει να είναι η ποιμαντική μας αγωνία, μέριμνα και φροντίδα. Πως θα ενισχύσουμε τους ανθρώπους μας. Από εμάς περιμένουν να τους κατανοήσουμε και να τους στηρίξουμε και όχι να τους λιθοβολήσουμε. Λένε οι Πατέρες ότι ο πνευματικός άνθρωπος είναι αυστηρός με τον εαυτό του και επιεικής με τους άλλους. Εμείς;; Τι είμαστε αλήθεια; Ιδού ένα αλάνθαστο κριτήριο της πνευματικής μας καταστάσεως.
Ας ζυγιαστεί ο καθένας μας και ας βγάλει τα συμπεράσματα του για τον εαυτό του», κατέληξε ο Επίσκοπος.
