Καὶ ὅμως, ἄν καὶ ὅλοι ξέρουν ὅτι τὰ λίγα λόγια ζάχαρη καὶ τὰ καθόλου μέλι, οἱ ἄγιοι ἐκεῖ στὴν Ἱεραρχία -μετὰ τὰ ὅσα ἔχουν κάνει τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ ἰδαιτέρως τώρα μὲ τὴν περίπτωσι τοῦ κωρονοϊοῦ- ἐπιμένουν συνεχῶς νὰ βομβαρδίζουν τὸν ἀτυχὴ λαὸ μὲ τὶς ἀποφάσεις καὶ τὶς ἀνακοινώσεις τους, ρίχνωντας λάδι στὴ φωτιά.
Ἐνῷ εἶναι οἱ πρώτοι ποὺ φταῖνε (πταίουν πρῶτον οἱ ἐπίσκοποι) , ἐνῷ λειτουργοῦν ὡς ἀπλὰ νευρόσπαστα (=μαριονέτες) τῶν πολιτικῶν, διότι ἡ πολιτεία ἐν Ἐλλάδι διέφθειρε καὶ ὑπεδούλωσε τὴν Ἐκκλησίαν (σημ. τὰ ἀποσπάσματα τοῦ Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη Ἄπαντα. Ἐκδ. Δόμος. Τόμ5. Σελ 100, στ. 10-32), ἐνῷ δὲν ἐπιτελοῦν οὔτε τὸ ἔργο ποὺ ἔχουν ἐκουσίως ἀναλάβει, δηλαδὴ νὰ ποιμαίνουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ συμφώνως μὲ τὰ ὅσα ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία πρεσβεύει, ἀντιθέτως μάλιστα ὑποβαθμίζουν καὶ ἐξευτελίζουν τὸ ἔργο καὶ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας κλείνοντας τοὺς ναοὺς -διότι ἡ πολιτεία τοὺς θεωρεῖ τόπους πιθανῆς μολύνσεως , ἐνῷ τὰ μπακάλικα καὶ τὰ σούπερ μάρκετ δὲν εἶναι- ἐνῷ λοιπὸν οἱ εἰς τόπον Χριστοῦ ἱστάμενοι ἀρχιερεῖς, -ὅπως ἀρέσκονται νὰ ἐπαναλαμβάνουν ξεχνῶντας τὸν τρόπον- δὲν κάνουν ὅσα ἔπρεπε νὰ κάνουν καὶ κάνουν ὅσα δὲν ἔπρεπε νὰ κάνουν, βγαίνουν καὶ ἀπὸ πάνω καὶ μὲ ὕψηλό αἴσθημα εὔθύνης καὶ μὲ πολὺ πόνο καὶ «αἷμα καρδιᾶς» μᾶς ἀνακοινώνουν τὶς τηλεαποφάσεις τους.
του Τζανάκη Γεώργιου, Ἀκρωτήρι Χανίων
Τὸ θλιβερὸ εἶναι ὅτι ἐπειδὴ δὲν μποροῦν μὲ κανένα λογικὸ τρόπο νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀπαράδεκτη στάσι τους στὶς ἀπαιτήσεις τῆς πολιτείας νὰ κλείσουν οἱ ναοὶ καὶ νὰ μὴν τελεῖται τίποτα ἐν αὐτοῖς - οὔτε η Θεία Λειτουργία- προσπαθοῦν διαστρέφοντας τὰ λόγια τῶν ἁγίων πατέρων νὰ στηρίξουν τὶς πράξεις τους ἤ καλύτερα τὴν ἀπραξία τους.
Κάποιος νὰ ἐξηγήσει γιατὶ δὲν μποροῦν νὰ λειτουργοῦν οἱ ναοὶ λαμβανομένων ὅσων μέτρων θεωροῦνται ἀπαραίτητα γιὰ νὰ μὴν διαδοθεῖ ἡ μόλυνσις; Πῶς στὰ σούπερ μάρκετ γίνεται κατορθωτὸ αὐτό; Στὰ σούπερ μάρκετ μπαίνουν ἕλληνες καὶ ξένοι, ἐντόπιοι καὶ μετανάστες, πιστοὶ καὶ ἄπιστοι, κάθε ράτσα, φυλὴ καὶ θρησκεία ἤ ἰδεολογία ποὺ λένε καὶ οἱ σύγχρονοι νεοεποχῖτες. Στοὺς ναοὺς ποιοί πᾶνε; Ἕνα μικρὸ ὑποσύνολο τῶν Ἐλλήνων ὀρθοδόξων. Ἐνῷ στοὺς πάντες , ποὺ πάνε στὰ μπακάλικα-σούπερ μάρκετ, μπορεῖ νὰ γίνει διαχείρησις, στοὺς ἐλαχίστους (3% τοῦ πληθυσμοῦ ἐκκλησιάζεται, ἀπ᾿ὅτι λένε οἱ ἐνασχολούμενοι μὲ τὰ τοιαῦτα) δὲν μπορεῖ νὰ γίνει; Ποιὸν βαρύνει αὐτὴ ἡ ἀδυναμία ἤ ἀνικανότης; Τὴν Πολιτεία ἤ τοὺς δεσποτάδες ἤ καὶ τοὺς δύο μαζί; Μήπως τελικὰ, ἐπ’εὐκαιρίᾳ τῆς μολύνσεως ὁ σκοπὸς ἦταν ὄντως νὰ κλείσουν οἱ ἐκκλησίες καὶ νὰ πληγῇ ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ στὴν ἐκκλησία δηλαδὴ νὰ πληγῇ ἡ πίστις; Ἀντὶ ἡ Ἰεραρχία νὰ προβληματιστεῖ ἐπ᾿αὐτῶν καὶ νὰ ἀπαντήσῃ πειστικά γι᾿αὐτὰ προσπαθεῖ νὰ διακιολογήσῃ τὴ στάσι της ἐπιστρατεύοντας … ἀκόμη καὶ τοὺς ἁγίους:
Ἡ Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος παρακαλεί πατρικά όλους τους πιστούς να μη λησμονούν όσα ο αυθεντικός ερμηνευτής των Γραφών και μεγάλος Πατέρας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διδάσκει: «Μπορεί ο άνθρωπος, ο οποίος από ανάγκη δεν πηγαίνει στην Εκκλησία, να κάνει τον εαυτό του Θυσιαστήριο, με το να προσεύχεται». Ο ίδιος ιερός Πατήρ αναφερόμενος στην ανάγκη της κενωτικής αγάπης προς τον πλησίον και μάλιστα προς τον δοκιμαζόμενο, επισημαίνει τα εξής σημαντικά: «Εσύ σέβεσαι το τωρινό Θυσιαστήριο, γιατί δέχεται το Σώμα του Χριστού, αλλά συμπεριφέρεσαι περιφρονητικά σ’ αυτόν που είναι ο ίδιος σώμα του Χριστού και τον βλέπεις με αδιαφορία να χάνεται. Αυτό το θυσιαστήριο μπορείς να το δεις στημένο παντού, και σε στενούς δρόμους και σε αγορές, και μπορείς να τελείς θυσίες πάνω σ’ αυτό κάθε ώρα». (Ομιλία 20 εις Β΄ Κορινθ. ΕΠΕ τόμος 19, σελ. 527-531).
Ἐπιστρατεύεται λοιπὸν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιὰ νὰ πεισθῇ ὁ πιστὸς -τὸ πρόβατον κατ᾿ αὐτοὺς- ὅτι ἔχει χρέος (τὸ πρόβατον), ἀφοὺ δὲν πηγαίνει στὴν ἐκκλησία -μιὰ ποὺ οἱ ἴδιοι τοῦ στέρησαν τὴν δυνατότητα- νὰ προσεύχεται διότι ἔτσι κάνει τὸν ἑαυτό του θυσιαστήριο καὶ δείχνει τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν πλησίον καὶ μάλιστα τὸν δοκιμαζόμενο. Ἔτσι λοιπὸν μετατίθεται ἡ εὐθύνη. Ἀντὶ νὰ ἐξηγήσουν γιατὶ ἀποδέχθηκαν ἀμαχητὶ τὸ κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν, δηλαδὴ τὸν διωγμὸ τῆς ἐκκλησίας, τώρα ἐπιχειροῦν νὰ πείσουν τὸν λαὸ ἀπὸ τὸν ὁποῖο στεροῦν τὶς ἁγιαστικὲς καὶ ἱαματικὲς πράξεις τῆς ἐκκλησίας ἐν μέσῳ λοιμοῦ, ὅτι δὲν εἶναι καὶ τίποτα τὸ νὰ μὴν λειτουργεῖ ὁ ναὸς καὶ ὅτι φτάνει ἡ προσευχή διότι ἔτσι λένε καὶ οἱ ἅγιοι καὶ συγκεκριμένα ἐδὼ ὁ ἅγιος Ἰωάννης καὶ ὅτι ἔχει εὐθύνη (ὁ πιστὸς , τὸ πρόβατον) νὰ προσεύχεται καὶ τίποτε ἄλλο.
Νὰ δοῦμε τί λέει ὁ μέγιστος Ἰωάννης καὶ τὸν παρακαλῶ νὰ μὲ συχωρέσει ποὺ τὸν πιάνω στὸ στόμα μου, ἀλλὰ ἐδὼ ποὺ φτάσαμε νομίζω ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν προτροπὴ τοῦ ἄλλου συγχρόνου μεγάλου ἁγίου, τοῦ ἁγίου Σωφρονίου:
Δὲν εἶναι ἀκίνδυνο γιὰ ὅσους πλησιάζουν τὴν Ἐκκλησία καὶ νοιάζονται γι᾿ αὐτὴν, νὰ θεωροῦν ὅτι ἀρκεῖ νὰ συμπεριφέρονται ταπεινά... Ναί, ὁ Κύριος θὰ ἐπιβλέψη πρὸς ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀπαραιτήτως ἐμεῖς πρέπει νὰ ὑποτάξουμε ὅλη τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐν Χριστῷ καὶ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή στὴν κατάστασι αὐτή.
Ἀρχιμ. Σωφρονίου: ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. ἐκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ. 2013. Τομ Γ. Σελ 278
Στὴν 20η ὁμιλία του στὴν πρὸς Κορινθίους Δευτέρα ἐπιστολή του μιλάει γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη. Προσπαθεῖ νὰ πείσῃ τοὺς ἀκροατές του ὅτι χρειάζεται νὰ εἶναι πλούσια, μεγαλόδωρος (δαψιλής) ἡ ἐλεημοσύνη. Προσπαθεῖ νὰ τοῦς πείσῃ νὰ μὴν φοβοῦνται νὰ δώσουν, νὰ μὴν φοβοῦνται ὅτι θὰ φτωχύνουν. Θέλει
νὰ ξεριζώσῃ τὸν ἄνανδρο καὶ βλακώδη λογισμὸ καὶ νὰ διώξει τὸν φόβο τῆς φτώχειας. «τὸν ἄνανδρον ἐκείνων καὶ βλακώδη λογισμὸν πρόῤῥιζον ἀνασπῶν, καὶ τῆς πενίας τὸν φόβον ἐκλύων πολλαχόθεν»PG 61.536
Ἀφοὺ λέει πολλὰ προτρεπτικὰ καὶ ἀπαριθμεῖ τὰ θεϊκά ἀγαθὰ ποὺ θὰ άπολαύσῃ ὁ ἐλεήμων καταλήγει νὰ πῇ ὅτι:
Ὁ ἐλεήμων γίνεται ἱερέας καὶ ἀσκεῖ ἱερωσύνη ποὺ φέρνει πολὺ μισθό. Δὲν φορεῖ ἄμφια ἱερατικὰ, οὔτε ἔχει κουδούνια οὔτε στεφάνι, ἀλλὰ τῆς φιλανθρωπίας τὴν στολὴ ποὺ εἶναι ἁγιωτέρα ἀπὸ τὰ ἱερὰ ἄμφια. (Καὶ ἱερέας καθίστησι καὶ ἱερωσύνην πολὺν φέρουσαν τὸν μισθόν. Ὁ γὰρ ἐλεήμων οὐ ποδήρη ἐνδέδυται, οὐδὲ κώδωνας περιφέρει, οὐδὲ στέφανον ἀναδεῖται, ἀλλὰ ἀναβέβληται μὲν τῆς φιλανθρωπίας στολὴν, τῆς ἱερᾶς ἐσθῆτος ἁγιωτέραν οὖσαν PG 61.539)
Ἀφοὺ λοιπὸν τὸν ἐλεήμονα τὸν καθιστᾶ ἡ ἐλεημοσύνη ἱερέα ὁ ἅγιος Ἰωάννης μιλᾶ καὶ γιὰ τὸ θυσιαστήριό του καὶ λέει ὅτι τὸ οἰκοδόμησε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς καὶ ὄχι μὲ πέτρες ἀλλὰ μὲ οὐράνια ὑλικὰ δηλαδὴ τὶς λογικὲς ψυχές.
Βούλει καὶ τὸ θυσιαστήριον αὐτοῦ ἰδεῖν; Οὐ Βεσελεὴλ αὐτὸ ᾠκοδόμησεν, οὔτε ἄλλος τις, ἀλλ' αὐτὸς ὁ Θεὸς, οὐ διὰ λίθων, ἀλλὰ δι' ὕλης τοῦ οὐρανοῦ λαμπροτέρας, διὰ ψυχῶν λογικῶν. PG 61.539
Τὸ θυσιαστήριο αὐτὸ λοιπὸν συναποτελεῖται ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔτσι τὸ σῶμα τοῦ Δεσπότου γίνεται γιὰ σένα θυσιαστήριο.
Τοῦτο τὸ θυσιαστήριον ἐξ αὐτῶν τῶν τοῦ Χριστοῦ σύγκειται μελῶν, καὶ τὸ σῶμα τοῦ Δεσπότου θυσιαστήριόν σοι γίνεται. PG 61.540
Καὶ φτάνει στὸ σημεῖο νὰ πεῖ ,ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὅτι αὐτὸ τὸ θυσιαστήριο εἶναι φρικωδέστερο καὶ ἀπὸ τὴν ἁγία τράπεζα (τοῦ νῦν θυσιαστηρίου) καὶ ὄχι μόνον ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο τῆς παλαιὰς διαθήκης. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ φυσικὰ ἀκούγεται παράξενο καὶ ἀπίστευτο συνεχίζει ὁ ἅγιος: Μὴν θορυβηθῆτε. Αὐτὸ , ἡ ἁγία τράπεζα, εἶναι θαυμαστὸ γιὰ τὴν θυσία ποὺ ἐπιτελεῖται πάνω σ᾿ αὐτό τὸ δὲ θυσιαστήριο τοῦ ἐλεήμονος ὄχι μόνον γιὰ τὴν θυσία ποὺ ἐπιτελέῖται πάνω του ἀλλὰ διότι συναποτελεῖται ἀπὸ τὴν θυσία αὐτήν. Τὸ ἕνα εἶναι θαυμαστὸ διότι ἐνῷ εἶναι πέτρα γίνεται ἅγιο γιατὶ δέχεται τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἄλλο γιατὶ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Τοῦτο τὸ θυσιαστήριον καὶ τούτου τοῦ νῦν φρικωδέστερον, οὐχὶ τοῦ παλαιοῦ μόνον. Ἀλλὰ μὴ θορυβηθῆτε· τοῦτο μὲν γὰρ θαυμαστὸν διὰ τὴν ἐπιτιθεμένην ἐν αὐτῷ θυσίαν· ἐκεῖνο δὲ τὸ τοῦ ἐλεήμονος οὐ διὰ τοῦτο μόνον, ἀλλὰ καὶ ὅτι καὶ ἐξ αὐτῆς σύγκειται τῆς θυσίας τῆς τοῦτο ποιούσης. Θαυμαστὸν τοῦτο πάλιν, ὅτι λίθος μέν ἔστι τὴν φύσιν, ἅγιον δὲ γίνεται, ἐπειδὴ σῶμα δέχεται Χριστοῦ· ἐκεῖνο δὲ, ἐπειδὴ αὐτὸ σῶμά ἐστι Χριστοῦ. PG 61.540
Καὶ συνεχίζοντας λέει στὸν ἀκροατή του:
Ἐσὺ τὸ θυσιαστήριο τοῦ ναοῦ τιμᾶς γιατὶ δέχεται τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸν δὲ συνάνθρωπο ποὺ εἶναι τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καθυβρίζεις καὶ τὸν περιφρονεῖς ἐνῷ χάνεται. Αὐτὸ τὸ θυσιαστήριο μπορεῖς νὰ τὸ δεῖς παραπεταμένο παντοῦ καὶ στὰ σοκάκια καὶ στὶς ἀγορὲς καὶ καθημερινὰ νὰ θυσιάζεις τὴν ὥρα σου πάνω σ᾿ αὐτό, γιατὶ καὶ ἐδὼ θυσία τελεῖται. Καὶ ὅπως ὁ ἱερεῦς στέκει καὶ καλεῖ τὸ Πνεῦμα ἔστι καὶ σύ καλεῖς τὸ Πνεῦμα, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὴ φωνὴ ἀλλὰ μὲ τὰ ἔργα σου.
(Σὺ δὲ τὸ μὲν θυσιαστήριον τοῦτο τιμᾷς, ὅτι δέχεται τοῦ Χριστοῦ σῶμα· τὸν δὲ αὐτὸ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὄντα καθυβρίζεις, καὶ περιορᾷς ἀπολλύμενον. Τοῦτο τὸ θυσιαστήριον πανταχοῦ δυνήσῃ κείμενον ἰδεῖν, καὶ ἐν στενωποῖς καὶ ἐν ἀγοραῖς, καὶ καθ' ἑκάστην ἐν αὐτῷ θύειν τὴν ὥραν· καὶ γὰρ καὶ ἐνταῦθα θυσία τελεῖται. Καὶ καθάπερ ὁ ἱερεὺς ἕστηκε τὸ Πνεῦμα καλῶν, οὕτω καὶ σὺ τὸ Πνεῦμα καλεῖς· ἀλλ' οὐ διὰ φωνῆς, ἀλλὰ δι' ἔργων). PG 61.540
(Ἀπὸ τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα ἔχουν πάρει οἱ Ἰεράρχες τὸ μαυρισμένο ἀπόσπασμα γιὰ νὰ διακιολογήσουν τὶς πράξεις τους)
Βλέπετε ὅτι ἐδὼ δὲν τίθεται θέμα ἄν μπορεῖ ἤ δὲν μπορεῖ νὰ πάει κανεὶς στὸν ναό. Ἡ φροντίδα τῶν πτωχῶν πρέπει νὰ εἶναι καθημερινὸ καὶ συνεχὲς μέλημα. Ἄλλο ἡ λειτουργία στὸν ναό, ἄλλο ἡ φροντίδα γιὰ τοὺς φτωχούς. Δὲν ἐγκαλεῖται ἡ ἱεραρχία γιὰ τὸ θέμα τῆς φροντῖδος τῶν πτωχῶν καὶ τῶν ἀδικουμενων, ἄν καὶ θὰ ἔπρεπε. Ἐγκαλεῖται διότι συνεργάστηκε μὲ τὸν καίσαρα καὶ μὲ πρόφασι τὴν φιλαδελφία, τὴν ἀλληλεγγύη καὶ τὴν μέριμνα γιὰ τὸν συνάνθρωπο, ἐν καιρῷ λοιμοῦ στέρησε καὶ στερεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴν ἁγιαστικὴ καὶ θεραπευτικὴ πράξι τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ἀφησε τοὺς πιστοὺς ἔρμαια στὰ χέρια τοῦ διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του. Καὶ βλέπουμε τὸν κάθε διεφθαρμένο καὶ διεστραμμένο νὰ διαφημίζει καὶ νὰ προσφέρει τὴν πραμάτεια του πρὸς τοὺς «ἐγκλείστους» συναθρώπους μας (προνοταινίες δωρεὰν ἀπὸ τοὺς παραγωγούς τους, διαδυκτιακὸ σέξ, ψυχολόγοι καὶ οἱ ἄλλοι σκιτζήδες τῆς ψυχῆς, φιλάνθρωποι παπιστές, πολυεθνικές, τράπεζες καὶ ὅλος ὁ ἀφρὸς τῆς μωρίας καὶ τῆς ἀγυρτείας) καὶ ἡ ἐκκλησία ἔχει «κλείσει» καὶ εὐχαριστεῖ τὴν κ. ‘Υπουργὸ διότι προτίθεται νὰ τῆς ἐπιτρέψει νὰ τελῇ κεκλεισμένων τῶν θυρῶν τὶς ἀκολουθίες τῆς Μ.Ἐβδομάδος καὶ νὰ τὶς μεταδίδει τηλεοπτικῶς….
Πόσο μυαλὸ πρέπει νὰ ἔχει κανείς; Πόσο θράσσος,πόσο ἄνανδρον καὶ βλακώδη λογισμόν γιὰ νὰ παραποιεῖ ἔτσι τὰ λόγια τῶν ἁγίων; Ἐδὼ βλέπετε ὅτι τὸν φτωχὸ ἄνθρωπο τὸν ἀποκαλεῖ ὁ ἅγιος θυσιαστήριο τοῦ Κυρίου ἀνώτερο καὶ ἀπὸ τὸ λίθινο, διότι εἶναι σώμα Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος, διότι μετέχει διὰ τῶν μυστηρίων στὸ σώμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔρχονται αὐτοὶ ποὺ δέχτηκαν νὰ σταματήσει ἡ Θεία Λειτουργία, ποὺ δέχτηκαν νὰ σιγήσει ἡ δοξολογία καὶ τὰ ἁγιαστικὰ καὶ θεραπευτικὰ μυστήρια, ποὺ δέχτηκαν νὰ κλείσουν οἱ ναοὶ, ἔρχονται καὶ λένε δὲν πειράζει, νὰ προσεύχεσαι. Λὲς καὶ ἀλλοιῶς δὲν χρειαζόταν νὰ προσεύχεται κανείς. Καὶ σίγουρα μὲ τέτοιους ποὺ ἐκάθησαν στὴν καθέδρα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη καὶ τῶν ἄλλων ἁγίων ἱεραρχῶν πρέπει ὄχι μόνο νὰ προσευχόμαστε, ἀλλὰ νὰ χτυπάμε καὶ τὶς κεφαλές μας στὸν τοῖχο γιατὶ πράγματι ἔχουμε τεραστία εὐθύνη.
Ἀρχιμ. Σωφρονίου: Τὸ μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. ἐκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ. 2011. Σελ240
