Πόσο απόμακρες φαίνονται αλήθεια, οι σκοτεινές εκείνες ημέρες των εορτών του περυσινού Πάσχα, “αναφέρει μεταξύ άλλων στο Πασχαλινό μήνυμά του ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος.
Ακολουθεί ολόκληρο το μήνυμα:
Πρὸς τοὺς Σεβασμιωτάτους καὶ Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς, τοὺς Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς καὶ Διακόνους, τοὺς Μοναχοὺς καὶ τὶς Μοναχές, τοὺς Προέδρους καὶ τὰ Μέλη τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων, τοὺς Ἐντιμολογιωτάτους Ἄρχοντες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὰ μέλη τῆς Ἡγεσίας τῶν 100, τὰ Ἡμερήσια καὶ Ἀπογευματινὰ Σχολεῖα, τὶς Φιλοπτώχους Ἀδελφότητες, τὴ Νεολαία, τὶς Ἑλληνορθόδοξες Ὀργανώσεις καὶ ὁλόκληρο τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.
Προσφιλεῖς ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφὲς ἐν Κυρίῳ,
Ἰδοὺ σκοτία καὶ πρωΐ ... (Ἑωθινὸν Ζ᾽, Ἦχος βαρύς.)
Πόσο ἀπόμακρες φαίνονται ἀλήθεια, οἱ σκοτεινὲς ἐκεῖνες ἡμέρες τῶν ἑορτῶν τοῦ περυσινοῦ Πάσχα, ὅταν ἀκόμη καὶ τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τὸ μεταδώσαμε ψηφιακά! Ὅμως, ὅπως συμβαίνει πάντα μετὰ τὸ σκοτάδι τῆς νύχτας γλυκοχαράζει τὸ φῶς τῆς αὐγῆς, ἔτσι καὶ μετὰ τὸ σκοτάδι τῆς πανδημίας ἀχνοφαίνεται τὸ τέλος της, μὲ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴ βεβαιότητα ἑνὸς καλύτερου μέλλοντος γιὰ ὅλους μας. Αὐτὴ τὴ χρονιά, θὰ γιορτάσουμε τὸ Ἅγιο Πάσχα μὲ λιγότερα μέτρα καὶ περισσότερη ἐλευθερία στὶς ἑορταστικὲς συνάξεις μας, διατηρώντας παρ᾽ ὅλα αὐτὰ τὴν ὑπευθυνότητα καὶ τὴν προσοχή μας γιὰ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς ποὺ ἴσως νὰ εἶναι ἀκόμη εὐάλωτοι.
Μιμούμενοι τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸ Νέο Θεολόγο, ὁ ὁποῖος καταξιώθηκε «ἥλιον ἄμορφον» νὰ ἐκλάμπει ἐντός του, ἂς ἀφήσουμε τὸν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης νὰ λάμψει στὶς καρδιές μας. «Τῆς νυκτὸς διελθούσης, ἤγγικεν ἡ ἡμέρα, καὶ τὸ φῶς τῷ κόσμῳ ἐπέλαμψε». Ὅταν ὁ λαμπερὸς ἥλιος ἀνατέλλει, κάθε ἄλλο ἀστέρι χάνει τὴ λάμψη του. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ὁ παντοδύναμος Θεὸς διώχνει τὸ σκοτάδι ἀπὸ τὴν ψυχή μας. Μπορεῖ ἡ νύχτα νὰ φαντάζει ἀτελείωτη, γεμάτη ἀπὸ ἀνησυχία, θλίψη καὶ θάνατο, ἀλλά, ὅπως ὁ ψαλμωδὸς λέει, «τὸ ἑσπέρας αὐλισθήσεται κλαυθμὸς καὶ εἰς τὸ πρωΐ ἀγαλλίασις» (Ψαλμ. 29:6). Αὐτὸ τὸ πρωὶ τῆς «μιᾶς τῶν Σαββάτων», κάθε ἀνησυχία καὶ κάθε φόβος μας διαλύεται μπροστὰ στὴ δόξα τῆς νέας κτίσης.
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι ὁ θρίαμβος τοῦ φωτὸς ἐνάντιον τοῦ σκότους, τοῦ ἀγαθοῦ ἐναντίον τοῦ πονηροῦ, τῆς ἀγάπης ἐναντίον τοῦ μίσους καὶ τῆς ζωῆς ἐναντίον τοῦ θανάτου. Εἶναι ἡ αὐγὴ τῆς Νέας Κτίσεως καὶ ἡ δυνατότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου νὰ γίνει κατὰ χάριν θεός, ὅπως ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος διακηρύσσει: «Αὐτὸς γὰρ ἐνηνθρώπισεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν». Ὁ Κύριος δὲν ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς συναναστήσει στὴν παρούσα καὶ στὴν ἄλλη ζωή.
Ἔτσι λοιπὸν ἀγαπητοί μου, ἄς ὑποδεχτοῦμε τὴν αὐγὴ ποὺ γλυκοχαράζει ἐντός μας. Ἂς ζήσουμε στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ! Φῶς γεμᾶτο ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἔλεος γιὰ ὅλα τὰ δημιουργήματα! Φῶς χωρὶς ἴχνος κατάκρισης γιὰ κανέναν! Φῶς καθαρότατο καὶ διαυγέστατο, γεμᾶτο ταπείνωση καὶ εἰλικρίνεια! Ἂς γίνουμε, λοιπόν, μέτοχοι σὲ αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεως, βεβαιώνοντας ὅτι: «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος».
Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
† ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος
