Πατριαρχικό Τρισάγιο στη μνήμη του μακαριστού Μητροπολίτου Ιταλίας και Μελίτης κυρού Γενναδίου , ο οποίος εκοιμήθη τα ξημερώματα μετά από μάχη με την επάρατη νόσο, τελέστηκε πριν από λίγη ώρα στο Φανάρι.
Ο Μητροπολίτης Γεννάδιος, κατά κόσμον Τσαμπίκος Ζερβός, γεννήθηκε στην Κρεμαστή Ρόδου το 1937.
Εκπλήρωσε την υποχρεωτική εκπαίδευση στο Δημοτικό Σχολείο της κωμόπολης της Κρεμαστής και ακολούθως συνέχισε τις σπουδές του στην Πατμιάδα Εκκλησιαστική Σχολή, όπου παρακολούθησε την Ιερή Επιστήμη και ακολούθως φοίτησε στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης.
Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1960 από τον Μητροπολίτη Ρόδου κυρό Σπυρίδωνα. Στη συνέχεια ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, απεστάλη στην Νάπολη. Υπηρέτησε την ιστορική Εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου, της Ελληνικής Αδελφότητας Νάπολης, ως Διάκονος ακολούθως Πρεσβύτερος και τέλος ως Επίσκοπος ως το 1996. Για περίπου 10 χρόνια δίδασκε Πατερική Θεολογία στο Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο του Αγίου Νικολάου Μπάρι.
Παράλληλα με την υπηρεσία του στην Ελληνική Αδελφότητα Νάπολης, συνέχισε τις σπουδές του στα γνωστικά αντικείμενα της Κοινωνιολογίας και της Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Νάπολης. Το 1970 ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ Θεολογίας της Ποντιφικής Θεολογικής Σχολής Νότιας Ιταλίας, με θέμα της Διδακτορικής Διατριβής του: «Ἡ προσφορά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διά τήν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν».
Το 1970 εξελέγη παμψηφεί Επίσκοπος της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Κρατείας, ως Βοηθός Επίσκοπος του Μητροπολίτη Αυστρίας και Έξαρχο Ιταλίας κυρό Χρυσόστομο. Με την εκλογή του, μετά από 275 χρόνια είναι ο πρώτος Ορθόδοξος Επίσκοπος στην Ιταλία, όπου και χειροτονήθηκε.
Στις 26 Αυγούστου 1996 εξελέγη παμψηφεί από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης. Ενθρονίστηκε στον ιστορικό Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων Βενετίας στις 27 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Κατά τη μακρά ποιμαντορία του, έχει ιδρύσει 50 και πλέον Ενορίες, 5 νέες Ιερές Μονές, προέβη στην επανίδρυση της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου των εν Βενετία Ελληνίδων Ευγενών Μοναχών. Κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την Συμφωνία μεταξύ του Ιταλικού Κράτους και της Ορθοδόξου Ιεράς Μητροπόλεως Ιταλίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Ακόμα, το 1999 ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ και της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με θέμα της Διδακτορικής Διατριβής του: «Οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι τῆς Καμπανίας ἀπό τῆς Ἁλώσεως μέχρι τῆς ἑνώσεως τῆς Ἰταλίας καί τοῦ Γκαριμπάλδη».
Τον Μάιο του 2004, το κράτος της Ιταλίας παρέδωσε στην Ορθόδοξο Εκκλησία της Ιταλίας τον ιστορικό Ιερό Ναό Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος, στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης.
Με τη συμπλήρωση 50 ετών διακονίας στην Ιταλία, τιμήθηκε από την Δημοκρατία της Ιταλίας με το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχου και από τον Δήμο της Ρόδου με το Χρυσό Μετάλλιο της πόλεως της Ρόδου. Επιπλέον έχει τιμηθεί ο Χρυσός Σταυρός του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου της Θεσσαλονίκης.
Συνέντευξη
Προ εξαετίας σε συνέντευξή του στον γράφοντα είχε χαρακτηρίσει "Ευλογημένη από τον Θεό" τη συνάντηση Οικ. Πατριάρχου-Πάπα, και η δήλωσή του αυτή καθίσταται επίκαιρη αφου σε λίγες ημέρες όπως έγραψε το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ χθες επίκειται νέα συνάντησή τους.
"Νομίζω ταπεινά ότι μία τοιαύτη Συνάντησις είναι ευπρόσδεκτη και ευλογημένη από τον Θεόν. Δεν είναι καιροί υπερφυάλλου εγωισμού, κακότητος και εχθρότητος, αντιθέσεων και διαιρέσεων, αγώνων και μαχών, πολέμων και καταστροφών. Η άνετη καλοπέρασις και η βδελυρά αγνωμοσύνη, η οποία λησμονεί την αλήθειαν και ζεί υπούλως και ισκαριώτατα, κυριαρχήσασαι ασυστόλως, όλως ιδιαιτέρως, κατά το τέλος του 20ου αιώνος, κατέστρεψαν την αξιοπρέπειαν και την φιλοτιμίαν, την «ανθρωπιάν» του, ωδήγησαν αυτόν εις την εκκοσμίκευσιν, η οποία τον διέφθειρε πνευματικά, τον υπεδούλωσε και τον εξουθένωσεν." μας έλεγε τότε...
Ενώ είχε μιλήσει και για τους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους αλλά και την οικονομική κρίση.
