Στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Πατρῶν ἐτέλεσε τήν Θεία Λειτουργία, ἐπί τῆ Ἱερᾷ Μνήμῃ τῆς Ὀσιοπαρθενομάρτυρος, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος στό κήρυγμά του πρός τίς χιλιάδες πιστῶν πού εἶχαν κατακλύσει τόν Ἱερό Ναό, ἀνεφέρθη στό Θέμα τῆς ἐπιχειρούμενης ἀποποινικοποίησης τῆς βλασφημίας ἀπό τήν πλευρά τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας.
Συγκεκριμένα μίλησε γιά τήν προσπάθεια πού καταβάλλεται ἀπό τό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης ὥστε νά ἀποποινικοποιηθῆ τό ἀδίκημα τῆς βλασφημίας (ἄρθρο 198 καί 199 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος). Μάλιστα τό θέμα ἔχει, ὡς ἀνεκοινώθη, σταλῆ στήν Νομοπαρασκευαστική Ἐπιτροπή γιά τήν ἀναθεώρηση τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα. Αὐτό εἶναι καταστροφικό γιά τήν πνευματική πορεία τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας, εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, ἀφοῦ αὐτός ὁ Λαός:
α) Ἒχει ἰδιαίτερη εὐαισθησία ὡς πρός τά Θεῖα.
β) Ἔφ ὄσον δέν θά ὑπάρχῃ πλέον δυνατότης ἐννόμου ἀντιμετωπίσεως τῆς ὕβρεως ἔναντι τῶν Ἰερῶν καί Ἁγίων τῆς πίστεως, ἡ ὁποία πίστις ἐκφράζει τό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου, τότε θά φθάσωμε σέ καταστάσεις ἀπρόβλεπτες ἓνεκα τῆς αὐθορμήτου ἀντιδράσεως τῶν ἀνθρώπων πού θρησκεύουν. Ποιός λοιπόν ἀναλαμβάνει ἕνα τέτοιο κόστος; Αὐτά τά λέγω γνωρίζων, συνέχισε ὁ Σεβασμιώτατος, τό σέβας τοῦ Λαοῦ μας ὅπως αὐτό ἐκφράστηκε διαχρονικά καί βεβαίως μέσα ἀπό τήν καρδιά τοῦ φιλόθεου καί φιλαγίου Πατραϊκοῦ Λαοῦ. Ποιός δύναται νά προβλέψη τήν ἔκβαση μιᾶς τέτοιας καταστάσεως, ὅταν πρό ἡμερῶν στήν πόλη μας, ἡ συνεστίαση σέ σπίτι, κατέληξε σέ ταραχή καί σύγκρουση ἐξ αἰτίας ὑποτιμητικῆς ἀναφορᾶς πρός τό Ἅγιο Πρόσωπο τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων; Καί βεβαίως οὐδείς ὑοθετεῖ τέτοιες καταστάσεις, για τίς ὁποῖες την εὐθύνη θά φέρῃ ἀκεραία, ἡ πολιτεία.
γ) Σύμφωνα με το ἄρθρο 198 τοῦ Π.Κ. προστατεύεται τό θρησκευτικό συναίσθημα τῶν πολιτῶν. Οὐδείς ἔχει δικαίωμα νά προσβάλλῃ τήν πίστη τοῦ ἄλλου. Στήν λανθασμένη γνώμη κάποιων ὅτι ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη προστασίας ἀπό κανένα νόμο, ἡ ἀπάντηση δίδεται ἀπό τόν ἴδιο τόν Λαό, ὁ ὁποῖος ἔχει δώσει τό αἷμα του γιά τήν πίστη του καί ἰδιαιτέρως ἀπό τούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίστηκαν μαρτυρικά γιά αὐτήν τήν πίστη. Ναί ὁ Θεός δέν ἒχει ἀνάγκη ἀπό προστασία, ἀλλά ἒχει ἀνάγκη προστασίας τό «θρησκεύειν» τοῦ Λαοῦ. Ποιός λοιπόν ἔχει τό δικαίωμα ἀπό τούς Κρατοῦντες νά ἀσεβῇ, μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἔναντι τῆς ψυχῆς τοῦ Λαοῦ μας;
Ἐξ’ ἂλλου, ὡς τυγχάνει τοῖς πᾶσι γνωστό, γιά αὐτό τόν λόγο ὁ Νομοθέτης ἀναγνωρίζει ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί στόν Π.Κ. ὑπάρχουν εἰδικές διατάξεις γιά τήν προστασία τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης.
δ) Ἡ βλασφημία ἀποτελεῖ ἐντροπή γιά τίς πολιτισμένες κοινωνίες καί γιά αὐτό πρέπει νά σταματήσῃ καί ὡς σκέψη τό θέμα περί ἀποποινικοποιήσεώς της.
ε) Στό τέλος τοῦ κηρύγματός του, ὁ Σεβασμιώτατος ἐκφράζοντας καί τήν δυσαρέσκεια τοῦ Λαοῦ ὁ ὁποῖος ἐπικροτοῦσε διά βοῆς τά ὅσα ἔλεγε καί ἀπευθυνόμενος πρός τούς Κυβερνῶντας εἶπε «Ἐπιτέλους σταματῆστε νά ξηλώνετε τόν πνευματικό ἱστό τοῦ τόπου μας καί νά προκαλῆτε τά φιλόθεα αἰσθήματα τοῦ Λαοῦ μας...»
