Τα λαμπερά φώτα στο Λας Βέγκας έλαμψαν στο βάθος καθώς ο Φράνσις Νγκάνου έκανε κλικ στο βίντεο. Σκηνές τρόμου γέμισαν την οθόνη του: δεκάδες νεαροί άνδρες, πολλοί από τους οποίους ακίνητοι, κείτονταν στο αιματοβαμμένο έδαφος. Σε έναν πυροβολισμό, ένας Μαροκινός αξιωματικός ασφαλείας φάνηκε να χτυπά έναν μετανάστη με ένα ραβδί.
Ο παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών του UFC αναγνώρισε αμέσως το σημείο κατά μήκος των συνόρων Ισπανίας-Μαρόκου όπου είχε γυριστεί το βίντεο. «Δεν μπορούσα να κοιμηθώ για δύο μέρες», είπε.
Οι εικόνες, μαζί με την είδηση ότι τουλάχιστον 23 άνθρωποι σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα μετά από 2.000 απόπειρες να περάσουν τα σύνορα, έπαιξαν ξανά και ξανά στο μυαλό του.
«Έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να θυμηθεί δεν είσαι πια εκεί. Κοιτάξτε γύρω σας, δεν είστε πια εκεί.»
Την περασμένη δεκαετία, καθώς ο Ngannou πάλευε στα ανώτερα κλιμάκια των μικτών πολεμικών τεχνών – γινόμενος πρωταθλητής βαρέων βαρών του UFC – προσπάθησε να σβήσει τις αναμνήσεις από το απίθανο σημείο εκκίνησης του ταξιδιού του: τον ισπανικό θύλακα της Μελίγια στη βόρεια Αφρική, σπίτι σε ένα από τα πιο οχυρωμένα σύνορα της Ευρώπης.
«Θέλετε να πείσετε τον εαυτό σας ότι δεν είναι αλήθεια, ότι ήταν ένας εφιάλτης», είπε o 35χρονoς στον Guardian. «Δεν θέλετε να συνεχίσετε να τραυματίζεστε ή να έχετε αυτά τα σημάδια πάνω σας για όλη σας τη ζωή».
Μεγαλώνοντας φτωχός στο Καμερούν, ο Ngannou ένιωθε από καιρό την έλξη της αμερικανικής κουλτούρας, είτε ήταν αποσπάσματα ταινιών του Χόλιγουντ που τραβήχτηκαν στις τηλεοράσεις άλλων είτε τραγούδια ραπ που είχαν διανύσει 8.000 μίλια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ευλογιά των πιθήκων: Αυτά είναι τα τρία πιο συχνά συμπτώματα
Άρχισε να εργάζεται σε ένα λατομείο σε ηλικία εννέα ετών, με τις ώρες εξαντλητικής σωματικής εργασίας να βαρύνουν το κορμί του. Στα 20 του, ήταν πεπεισμένος ότι μπορούσε να ακολουθήσει μια καριέρα στην επαγγελματική πυγμαχία. «Αλλά ήξερα ότι για να πετύχω έπρεπε να φύγω».
Η εξασφάλιση βίζας για να ταξιδέψει στο εξωτερικό ήταν σχεδόν απίθανη. «Όταν προέρχεσαι από ένα μικρό χωριό και μια πολύ φτωχή οικογένεια, δεν έχεις οικογένεια που να μπορείς να τηλεφωνήσεις, δεν έχεις τραπεζικό λογαριασμό, δεν έχεις κανονική δουλειά», είπε.
Αντίθετα, ξεκίνησε με τα πόδια, ακολουθώντας ένα μονοπάτι που πατούσαν χιλιάδες Αφρικανοί της υποσαχάριας Αφρικής, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή στα δυτικά. Διέσχισε τη Νιγηρία, περπατώντας για μίλια και κοιμόταν όπου μπορούσε.
«Κάθε βήμα που έκανες ήταν δύσκολο. Και μετά το επόμενο ήταν πιο σκληρό», είπε. «Και μετά βρίσκεσαι σε κάποιο μέρος και δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής. Είσαι παγιδευμένος στο ίδιο σου το όνειρο».
Το όλο βάρος αυτού που έκανε τον σόκαρε καθώς κοίταζε επίμονα τη Σαχάρα. «Αυτή ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να ρωτάω τον εαυτό μου: «Σε τι διάολο μπήκα; Πού είμαι;'”
Οι διακινητές μεταναστών τον μάζεψαν στο πίσω μέρος ενός φορτηγού μαζί με άλλους 24, όλοι τους έσπευσαν καθώς πυκνά σύννεφα άμμου στροβιλίζονταν γύρω τους. Οι οδηγοί αδιαφορούσαν για το αν είχαν αρκετό νερό ή αν άντεχαν τις συνθήκες. «Ήμασταν απλώς εμπορεύματα που παρέδιδαν».
Το τοπίο της ερήμου ήταν διάσπαρτο από υπενθυμίσεις του τι διακυβευόταν. «Φτάνεις σε κάποια μέρη και απλά βλέπεις ένα σωρό σκελετούς. Δεν χρειάζεσαι καν εξήγηση γιατί βρίσκεσαι στην ίδια κατάσταση», είπε. «Αν χαλάσει το αυτοκίνητό σου, τελείωσε. Αν πέσεις από το πίσω μέρος του φορτηγού, τελείωσε».
25 μέρες μετά την αναχώρησή του από το Καμερούν, πέρασε από τον Νίγηρα και την Αλγερία, φτάνοντας στο Μαρόκο. Πήρε το δρόμο του προς το Nador – την πόλη που συνορεύει με τη Μελίγια της Ισπανίας και τον τόπο της θανατηφόρας τραγωδίας του περασμένου μήνα.
Ξεκίνησε το τρομακτικό έργο της προσπάθειας να περάσει στην Ευρώπη. Οι προσπάθειες να ανέβει στους φράχτες των έξι μέτρων που διασχίζουν τα σύνορα του προξένησαν στο δέρμα του σοβαρά τραύματα, κομμένο σε φέτες από συρματοπλέγματα.
Παρόλο που δεν ήξερε κολύμπι, προσπάθησε να διασχίσει τη δυτική Μεσόγειο με μια λέμβο, ατσαλώνοντας τα νεύρα του κάθε φορά που έμπαινε στη σαθρή φουσκωτή σχεδία με άλλα εννέα άτομα.
«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο απ΄ το να ελπίζεις και να φοβάσαι. Θα πάτε στον ωκεανό με αυτό το μικρό σκάφος που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στις πισίνες», είπε. «Βλέπεις αυτά τα βίαια κύματα και λες «Φίλε, μπορεί να μην τα καταφέρω». Αυτό μπορεί να είναι.» Αλλά τι άλλο μπορείτε να κάνετε;»
Οι προσπάθειές του να περάσει με μια λέμβο ματαιώθηκαν έξι φορές από τις μαροκινές δυνάμεις, οι οποίες τον τιμώρησαν ρίχνοντάς τον στην έρημο ή φυλακίζοντάς τον προσωρινά.
Καθώς οι μήνες περνούσαν, έμαθε να ζει στη σκιά. Η Μαροκινή αστυνομία καθώς περνούσε τις μέρες του σε ίντερνετ καφέ, ερευνώντας τον καλύτερο τρόπο για να περάσει τα σύνορα και τα βράδια του να κοιμάται άσχημα σε κοντινά δάση. «Πρέπει να κοιμάσαι στους θάμνους, σαν ζώο».
Ο Ngannou έφτασε στην Ισπανία με την έβδομη προσπάθεια, πατώντας το πόδι του σε ευρωπαϊκό έδαφος ακριβώς ένα χρόνο μετά την αποχώρησή του από το Καμερούν. Μετά από σχεδόν δύο μήνες σε κέντρο κράτησης μεταναστών, αφέθηκε ελεύθερος λόγω της απουσίας συμφωνίας επαναπατρισμού μεταξύ Ισπανίας και Καμερούν.
Άστεγος και χωρίς χαρτιά, πήρε το δρόμο του για τη Γαλλία και βρήκε ένα στεγασμένο γκαράζ για να κοιμηθεί – «Είχα περάσει την κόλαση. Το πάρκινγκ ήταν σαν ένα ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων» – και άρχισε να ψάχνει για ένα γυμναστήριο που ήταν πρόθυμο να παίξει μαζί του.
Η επιμονή του τον οδήγησε σε ένα γυμναστήριο με έναν προπονητή που τον έπεισε να μεταβεί στο MMA – μια αλλαγή καριέρας που θα εκτοξεύσει τον Ngannou στην παγκόσμια σκηνή ως τον «πιο κακό άνθρωπο» στον πλανήτη.
Ήταν αυτές οι αντικρουόμενες πτυχές της ζωής του – η διασημότητά του ως κορυφαίος αθλητής και το κολασμένο ταξίδι των 3.000 μιλίων που αναγκάστηκε να κάνει για να φτάσει εκεί – που συνετρίβησαν καθώς παρακολουθούσε πλάνα της τραγωδίας στη Μελίγια.
«Θα μπορούσα να ήμουν εγώ», είπε ο Ngannou, με το ογκώδες καρέ του να γεμίζει την οθόνη μιας συνομιλίας μέσω βίντεο από το σπίτι του στο Λας Βέγκας. «Αυτό που συνέβη σε αυτό το βίντεο, αυτό συμβαίνει εκεί όλη την ώρα. Είναι μια από τις πιο βάρβαρες, απάνθρωπες μεταχειρίσεις που θα μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε», είπε. «Δεν είναι [ένα ταξίδι] που θα συνιστούσα στον χειρότερο εχθρό μου».
Ο Ngannou σύνδεσε την μεταχείριση των μεταναστών και της πολιτικής της ΕΕ να εξωτερικεύει τον έλεγχο των μοναδικών χερσαίων συνόρων της με την Αφρική, παρέχοντας στο Μαρόκο αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ τα τελευταία χρόνια για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης.
«Η Ευρώπη είναι αυτή που το χρηματοδοτεί», είπε ο Ngannou.
«Ναι, είναι παράνομο, αλλά είναι η μόνη μας διέξοδος», είπε. «Ήταν αρκετό για να τους στοιχίσει τη ζωή;»
Πάνω από ένα μήνα μετά το θανατηφόρο περιστατικό, τουλάχιστον 64 άνθρωποι εξακολουθούν να αγνοούνται, σύμφωνα με τη Μαροκινή Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, υποδηλώνοντας ότι ο αριθμός των νεκρών είναι πιθανότατα μεγαλύτερος από 23 άτομα.
Μια πρόσφατη έρευνα από την ομάδα για τα δικαιώματα έδειξε ότι οι θάνατοι σημειώθηκαν καθώς οι μαροκινές και ισπανικές αρχές χρησιμοποίησαν βόμβες καπνού και δακρυγόνα στους μετανάστες σε μια προσπάθεια να τους αποτρέψουν από το να περάσουν τα σύνορα, με αποτέλεσμα πολλοί να πεθάνουν από ασφυξία ενώ άλλοι ποδοπατήθηκαν στον επακόλουθο πανικό. Καμία χώρα δεν απάντησε στην έκθεση και γενικά αποδίδει τους θανάτους στους εμπόρους μεταναστών.
