Του Μανώλη Κείου
Λύσσαξαν τα εξαπτέρυγα του Φαναρίου και προσπαθούν με νύχια κα με δόντια να παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο σχετικά με την Σύνοδο της Κρήτης. Επιχειρούν με ... λιβανιστήρια στον Οικουμενικό Πατριάρχη και ανοίκειες επιθέσεις κατά των αντιδρώντων να επιβάλλουν με το ζόρι την παράσταση που παίχτηκε τον περασμένο Ιούνιο στο Κολυμπάρι ως Σύνοδο της Ορθοδοξίας.
Την σκυτάλη από τους διάφορους κοντυλοφόρους και περιθωριακούς Αρχιμανδρίτες πήρε ένας Επίσκοπος!
Στο περιθώριο της εκδήλωσης για την κοπή της Αγιοβασιλόπιτας της Αδελφότητας των Αρχόντων του Οικουμενικού Πατριαρχείου «Παναγία η Παμμακάριστος» ο Επίσκοπος Χριστουπόλεως κ. Μακάριος, ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, εξαπέλυσε μια ομοβροντία κατηγοριών κατά όσων τόλμησαν να αμφισβητήσουν την Σύνοδο του Κολυμπαρίου!
Ως επίσημος προσκεκλημένος ομιλητής ο Επίσκοπος Χριστουπόλεως κ. Μακάριος ανέπτυξε το θέμα: «Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Ο κ. Μακάριος στην ομιλία του χαρακτήρισε την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο ως «σημείον μέγα» της αγάπης του Θεού αλλά επιτέθηκε και στους αμφισβητίες της με σφοδρότητα και βαρύτατους χαρακτηρισμούς!
Τους κατηγόρησε για εκκλησιολογικές παρεκτροπές, για παράνοια, για κακοήθεια, για πνευματικη΄τρομοκρατία, τους κατονόμασε ως ζηλωτές, είπε πως οι αντιδρώντες έχουν κάποια θεολογική γνώση, αλλά δεν έχουν ήθος και άλλα πολλά σε ένα άνευ προηγουμένου παραλήρημα!
Ο κ. Μακάριος έκανε λόγο για “έξαρση μιάς μορφής πνευματικής τρομοκρατίας”. Και τόνισε πως “σύχρονοι ιεροεξεταστές και συγκεκριμένοι ζηλωτικοί κύκλοι, κληρικοί και λαικοί, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι ψυχικά διαταραγμένοι, επιδίδονται συστηματικά στον εκφοβισμό των συμφωνούντων με τη Σύνοδο και την επίσημη Εκκλησία”.
Έδειξε να αδιαφορεί με όσες Εκκλησίες επισήμως έχουν απορρίψει τα κείμενα της Συνόδου της Κρήτης ισχυριζόμενος πως “δεν μπορεί ένα μεμονωμένο πρόσωπο η μια ομάδα ζηλωτών να αμφισβητήσει την αρχιερωσύνη ενός επισκόπου ή την εγκυρότητα μιάς Θείας Λειτουργίας, κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορεί κάποιος, ιεροκανονικώς και δογματικώς, να αμφισβητήσει την εγκυρότητα μιάς Συνόδου”
Στην ανοίκεια επίθεσή του δεν δίστασε να πει πως κάπιοι “φέρουν το όνομα του χριστιανού, αλλά παραγνωρίζουν το λόγο του Χριστού και το πνεύμα του Ευαγγελίου και των Ιερών Κανόνων. Σχίζουν τον χιτώνα της Εκκλησίας και διασύρουν το λόγο της, μεταποιώντας τον σε όπλο κρίσεως και κατακρίσεως”
Δεν παραλείπει ασφαλώς να “λιβανίσει” τον Οικουμενικό Πατριάρχη λέγοντας πως ήταν “ο ιθύνων νούς και οδηγών εγκέφαλος της όλης προσπάθειας” για την Σύνοδο και πως “στο ψηφιδωτό της προετοιμασίας και σύγκλησης της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου κάθε Εκκλησία, κάθε Προκαθήμενος και κάθε Ιεράρχης, έχουν τη θέση τους. Στο κέντρο, όμως, δεσπόζει η επιβλητική μορφή του Παναγιωτάτου. Ένας μεγάλος Άνθρωπος σε μια μεγάλη ώρα της Ιστορίας!”
Επιμένει πως όσοι αντέδρασαν από την αρχή και έκριναν τη Σύνοδο χαρακτηρίζοντας την ως ληστρική, χρησιμοποίησαν «τις πλέον απίθανες κατασκευές και θεωρίες συνωμοσίας». Τους κούνησε το δάχτυλο λέγοντας πως “η σιγουριά της ακρίβειας αναπτύσσει τον εγκέφαλο σε βάρος της καρδιάς”, τους κατηγόρησε πως χρησιμοποιούν , “μέσω της δικής τους, βέβαια, ατομικής προσέγγισης, την Αγία Γραφή, τους Ιερούς Κανόνες και τα πατερικά κείμενα, για να μας αποδείξουν ότι η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είναι Αγία, δεν είναι Μεγάλη και δεν είναι Ορθόδοξη, πλήττοντας με τον τρόπο αυτό – εκουσίως ή ακουσίως - τον μέγιστο, ιεροκανονικό και τίμιο θεσμό της συνοδικότητας,” και συμπληρώνει:
“Χρησιμοποιούν, λοιπόν, κάποιοι την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Κανόνες, για να μας αποδείξουν ότι η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος δεν ήταν έγκυρη. Πάνω στην αγωνία τους, όμως, να «σώσουν» την Εκκλησία, ξέχασαν ότι όλα αυτά τα επιχειρημάτα που επικαλούνται, για να πλήξουν το κύρος της Συνόδου, κάποια άλλη Σύνοδος τους τα έδωσε και όχι μεμονωμένα πρόσωπα ή ομάδες αποτειχισμένων ζηλωτών. Τον Κανόνα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, της οποίας τα χωρία τόσο άκριτα και επιθετικά χρησιμοποιούν, τον διαμόρφωσε Σύνοδος. Σύνοδος, δηλαδή, καθόρισε ποια βιβλία θα συμπεριλαμβάνονται στην Παλαιά και ποια στην Καινή Διαθήκη, ποια κείμενα είναι έγκυρα και ποια μπορούν να αποτελέσουν πηγή ζωής για τη σωτηρία του ανθρώπου. Τους Ιερούς Κανόνες, επίσης, οι Σύνοδοι τους συνέταξαν ή τους ενέκριναν. Κατά τον ίδιο τρόπο, τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν ήταν θεολογικές διατριβές μεμονωμένων προσώπων αλλά αποφάσεις Συνόδων.
Οι πατέρες ευλαβώς μας κληροδότησαν τα κείμενά τους, τα οποία προήλθαν μετά από επίπονη, εξαντλητική, θεολογική, πνευματική και προσευχητική διεργασία, αλλά οι Σύνοδοι έπειτα επεξεργάστηκαν πολλά από αυτά. Άλλα τα διόρθωσαν, άλλα τα διεύρυναν, κάποια άλλα τα σμίκρυναν, κάποια πάλι τα απέρριψαν εντελώς, αλλά, τελικώς, αυτές διαμόρφωσαν ποια από αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για τα δόγματα και τους Ιερούς Κανόνες και κατόπιν τα παρέδωσαν στο σώμα της Εκκλησίας. Είναι σαφές ότι τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον είχε πάντοτε η Σύνοδος. Και φυσικά θα συνεχίσει να τον έχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία”
Με νόημα μάλιστα επισημαίνει πως ουδείς άλλος μπορεί να κρίνει μια Σύνοδο ως άκυρη παρά μόνον μια άλλη Σύνοδος!
“Αντίστοιχα και με μια Σύνοδο: όσο κι αν εγώ επιμένω να αποδείξω ότι αυτή είναι άκυρη ή μη ορθόδοξη, αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, μέχρι που θα το αποφασίσει άλλη ισάξια, ισοβάθμια και κανονική Σύνοδος.
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος δεν υπόκειται στην κρίση των τοπικών συνόδων. Μια άλλη μελλοντική Αγία και Μεγάλη Σύνοδος θα την χαρακτηρίσει, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.” αναφέρει!
Και καταλήγει υποστηρίζοντας πως οι ληστρικές σύνοδοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν η εξαίρεση της εξαιρέσεως και όχι ο κανόνας της ιστορίας μας
Καρφιά για τους Ρώσους
Από τα πυρά του δεν γλιτώνει ούτε η Μόσχα... Εμμέσως πλην σαφώς την κατηγορεί για “πολιτικές και εθνικιστικές φιλοδοξίες, εθνοφυλετικές προτεραιότητες που τίθενται πάνω από τα συμφέροντα της Εκκλησίας και επεκτατικές τάσεις εκτός των ορίων τους”
Κλείνοντας τονίζει πως: “ Ο ζήλος, η εμμονή και η επαγρύπνηση για την υπεράσπιση της Εκκλησίας, όταν δεν συνοδεύονται από το ευαγγελικό ήθος, οδηγούν σε ματαιοπονία, άσχετα αν αυτοί που φωνάζουν και κόπτονται υπέρ των δογμάτων πιστεύουν ότι αγωνίζονται εν ονόματι του Θεού. (...) οι δήθεν υπερασπιστές της πίστεως και σωτήρες της Εκκλησίας ταράζονται και εκνευρίζονται, αν δεν βρούν να λιθοβολήσουν κάποιον, υφαρπάζουν την κρίση του Θεού και δηλώνουν ανενδοίαστα ότι ονειδίζονται και πάσχουν υπέρ Χριστού και Εκκλησίας, όταν κάποιος τους ασκήσει κριτική και τους ελέγξει για τις, εν ονόματι της Ορθοδοξίας, μη ορθόδοξες πράξεις τους και τις γεμάτες μίσος και οργή ενέργειές τους εν ονόματι του Θεού της αγάπης”.
