Το ότι μπήκαμε για τα καλά σε κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία είναι αναγκαίο κακό. Κακό που δεν μπορούμε να αποφύγουμε λόγω της παρατεταμένης και κλιμακούμενης ελληνοτουρκικής κρίσης η οποία προοιωνίζεται τα χειρότερα.
Έτσι, στο πλαίσιο της ελληνογαλλικής και ελληνοαμερικανικής συμφωνίας και όχι μόνο (βλ. επανεκκίνηση εξοπλιστικών σχέσεων Ελλάδας--Γερμανίας μετά την επίσκεψη Σουλτς τον Οκτώβριο), αρχίσαμε να επιταχύνουμε την αμυντική μας ικανότητα (υπό την σκιά των τουρκικών διεκδικήσεων) ενισχύοντας με στρατιωτικό υλικό τα πιο κρίσιμα και ευάλωτα σημεία των ελληνοτουρκικών συνόρων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αυστραλία: Γραφείο ΕΟΤ ιδρύεται στη Μελβούρνη – Πάγιο αίτημα των ομογενών εδώ και 8 χρόνια
Ήταν καιρός, γιατί η Τουρκία είχε πολλαπλασιάσει εντωμεταξύ τις προκλήσεις της από τον περασμένο Ιούλιο διακινώντας επίμαχους χάρτες με τα νησιά του Αιγαίου (συμπεριλαμβανομένης και της Κρήτης) ''ντυμένα'' στα κόκκινα. Αυτό επέσπευσε την αποστολή στον Έβρο 51 αμερικανικών αρμάτων μάχης Μ 1117 και 40 γερμανικών Marder.
Γερμανικών τεθωρακισμένων αρμάτων μάχης τα οποία επρόκειτο αρχικά να αντικαταστήσουν τα ρωσικά TOMA BMP-1 (που στείλαμε εσπευσμένα στην Ουκρανία από τα νησιά μας μετά τις ρουκέτες των 122mm, τα Stinger & τα RPG-18),, αλλά τελικά προωθήσαμε στη Θράκη για να καλύψουν επιχειρησιακές ανάγκες του Στρατού Ξηράς (Δ' Σώμα στρατού).
Στο θέμα αμυντικής κάλυψης των νησιών μας υπάρχει ως εκ τούτου προβληματισμός λόγω ελλιπούς πληροφόρησης για το αν καλύφθηκαν τελικά πλήρως οι υπάρχουσες ανάγκες και πώς. Κατά τα άλλα η εξοπλιστική μας κάλυψη φαίνεται να βαίνει προς ολοκλήρωση.
Ικανοποιήθηκε το αίτημα του Πολεμικού Ναυτικού για απόκτηση των γαλλικών φρεγατών Belharra, αναβαθμίστηκαν οι πυραυλάκατοι τύπου Roussen και βρίσκονται σε ετοιμότητα οι πυραυλάκατοι Super Vita με 56 Exocet MΜ 40 Block 3, βεληνεκούς 180 χλμ., που φτάνει ως την τουρκική Ναυτική βάση Ακσάζ και την αεροπορική Νταλαμάν.
Στον Στρατό Ξηράς, πάλι, προωθήθηκαν τα προαναφερθέντα αμερικανικά και γερμανικά τεθωρακισμένα και, πέραν αυτών, παραγγέλθηκαν ήδη 776 πυρομαχικά για τα φορητά αντιαρματικά LCAC F1 των 89 χιλιοστών, ενώ η Πολεμική Αεροπορία καλύπτει ικανοποιητικά τις ανάγκες της, αφού -- πέρα από τα Rafale -- έχει στη διάθεσή της και τις αναβαθμισμένες 83 ''οχιές του Αιγαίου'' απ' το αμερικανικό πακέτο αναβάθμισης των F-16 Block 70/72 Viper).
Η ύπαρξη ενδόμυχης ανησυχίας ωστόσο συνεχίζει να μας προϊδεάζει για δυσοίωνα μελλούμενα, καθώς οι... ''κατοστάρες'' (τουρκικές πτήσεις και υπερπτήσεις) στο Αιγαίο συνεχίζονται. Οι παραβιάσεις στην επέτειο του Πολυτεχνείου ''προχθές'' ήταν πάνω από 100 και αυτό επαναλαμβάνεται σχεδόν καθημερινά αναγκάζοντας τους δικούς μας να αναχαιτίζουν μαζικά τα τουρκικά αεροσκάφη.
Την αίσθηση της ανησυχίας, συν τοις άλλοις, την επαυξάνουν τόσο ο κλιμακούμενες απειλητικές διαθέσεις της Άγκυρας (βλ. μόνιμη επωδό των ομιλιών Ερντογάν: '' Θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ''), όσο και το γεγονός ότι εμείς -- ως Ελλάδα -- εξακολουθούμε να στέλνουμε όπλα στην Ουκρανία αδειάζοντας, προφανώς, τα ελληνικά νησιά.
Αυτήν την τελευταία αποστολή όπλων μάλιστα την πληροφορηθήκαμε μέσω τρίτων (βλ. σχετική αποκάλυψη απ' τον Αμερικανό ΥΠΑΜ Λόιντ Όστιν σε συνέντευξη Τύπου από κοινού με τον αρχηγό του γενικού επιτελείου των αμερικανικών ΕΔ, Μαρκ Μάιλι, , 17/11/-'22). Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο να πειστούμε ότι επαρκούν τα υπάρχοντα (ή εναπομείναντα;) στα νησιά μας αμερικανικά αντιαρματικά, άρματα μάχης και πυροβόλα...
Όσο για τις μεγαλοστομίες που ακούμε από χείλη αρμόδιων και αναρμόδιων σε τηλεοπτικά πάνελ για τα εξοπλιστικά, αυτό που έχω να πω είναι ότι: Το ''Νῦν Υπέρ Πάντων Αγών'' το αποδείξαμε θριαμβικά επί του ''θαλασσίου πεδίου'' στη Σαλαμίνα το 480 πΧ (Αισχύλος: ''Πέρσες''), αλλά δεν είμαι βέβαιη ότι μπορούμε να το επαναλάβουμε και σήμερα.
Κι αυτό δεν το λέω διακατεχόμενη απ' το ηττοπαθές σύνδρομο των οπαδών του κατευνασμού έναντι της Τουρκίας, αφ' ης στιγμής τάσσομαι υπέρ της στρατηγικής της αποτροπής. Το λέω γιατί -- λόγω μακροημέρευσης της ειρήνης -- δεν έχουμε επιχειρησιακή εμπειρία επί του πεδίου. παρά τις πλείστες όσες ασκήσεις διεξάγουμε σε τακτά διαστήματα με τους συμμάχους μας.
Το λέω γιατί δεν βλέπω να έχουμε το ψυχικό υπόβαθρο και την ανάλογη προετοιμασία που είχε ο ελληνικός λαός και ο στρατός μας το 1940, για παράδειγμα. Έπειτα είναι και το γεγονός ότι δεν έχουμε καλύψει πλήρως ακόμα τα εξοπλιστικά κενά στην άμυνα της νησιωτικής επικράτειας..
Επιπλέον, δεν ξέρω αν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε σε μια αποκεντρωμένη επιχειρησιακή φιλοσοφία που προϋποθέτει ετοιμοπόλεμους ''μικρούς'' επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεών μας, οι οποίοι να μην στηρίζονται μόνο στη στρατηγική ευφυῒα της στρατιωτικής ηγεσίας και στα υψηλής τεχνολογίας νεοαποκτηθέντα εξοπλιστικά, αλλά να είναι ικανοί και οι ίδιοι να σχεδιάσουν και να ηγηθούν επιχειρήσεων ταχείας επέμβασης σε έκτακτες περιστάσεις.
Δεν ξέρω αν έχουμε, με άλλα λόγια, σε επιχειρησιακή ετοιμότητα ''μικρούς ηγέτες'' στο στράτευμα (κατώτερους αξιωματικούς ψυχωμένους και αποφασιστικούς), που να είναι έτοιμοι να καθοδηγήσουν με επιτυχία (και έχοντας γνώση των γεωγραφικών δεδομένων της χώρας μας) μικρές ή μεγάλες ομάδες στρατεύματος, σε περίπτωση αιφνιδιαστικής εισβολής του αντιπάλου στο έδαφός μας.
Το λέω γιατί φοβάμαι πως δεν έχουμε πλήρη ετοιμότητα στο θέμα αυτό. Και, το χειρότερο, είναι ότι εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην από μηχανής σωτήρια παρέμβαση των ''Μεγάλων'' σε ώρα ανάγκης (έστω κι αν δεν το πσραδεχόμαστε), ενώ εφησυχάζουμε επαναπαυόμενοι λόγω της εξοπλιστικής αναβάθμισης, ξεχνώντας πως -- όπως μας έδειξε η Ιστορία -- δεν νικάει πάντα ο καλύτερα εξοπλισμένος σε μια πολεμική σύγκρουση.
Νικάει αυτός που συνδυάζει το ψυχικό σθένος και το υψηλό εθνικό φρόνημα με τη γνώση των αδυναμιών του εχθρού και των γεωγραφικών δεδομένων στο πεδίο μάχης. Και, επιπλέον, αυτός που διαθέτει στρατηγική ευφυῒα, διορατικότητα και ικανότητα αξιοποίησης των όπλων στα χέρια του.
Όλα αυτά μαζί πρέπει να επιστρατεύσουμε, για να αντιμετωπίσουμε τον μέγιστο τον κινδύνων: τον τουρκικό κίνδυνο. Ο ''τουρκικός αιώνας'' (όρος του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου) είναι η ''άνοιξη που ξεκίνησε'' για τους Τούρκους.
Αυτό όμως λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα για μας, γιατί σέρνει πίσω του τα υποχθόνια σχέδιά τους για τον Ελληνισμό και τις σχεδιαζόμενες απ' αυτούς επιχειρησιακές παρεμβάσεις τόσο στα νησιά του Αιγαίου (με προκάλυμμα την αποστρατιωτικοποίησή τους, ώστε να διευκολυνθεί η τουρκική απόβαση σε ένα ή περισσότερα), όσο και επί του ''θαλασσίου πεδίου'' των γεωτρήσεων σε Πελοπόννησο και Κρήτη το 2025, αν και η επίφοβη περίοδος για ''θερμό επεισόδιο'' έχει ορίζοντα τις τουρκικές εκλογές του '23.
Τα υποχθόνια σχέδια των Τούρκων αποσκοπούν ουσιαστικά στην κατάργηση των Διεθνών Συνθηκών που χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα (Λωζάνης, 1923, Παρισίων, 1947) μέσω του αφοπλισμού των νησιών μας και της αναγνώρισης ''τουρκικής'' μειονότητας στη Θράκη και τα Δωδεκάνησα.
Εκεί όπου αυξάνονται και πληθύνονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες και μαζί μ' αυτούς οι ''αόρατοι'' πράκτορες της ΜΙΤ οι οποίοι ''οργώνουν'' απ' άκρη σ' άκρη την βορειοανατολική και ανατολική ελληνική επικράτεια ''αθέατοι'' από την ΕΛΑΣ και την ΕΥΠ οι οποίες επιδίδονται σε αγώνα δρόμου στο πλαίσιο του υβριδικού πολέμου της Τουρκίας σε βάρος μας.
Του ακήρυχτου πολέμου, δηλαδή, που περιλαμβάνει από εργαλειοποίηση προσφύγων και μεταναστών έως προβοκατόρικες πράξεις από πράκτορες, σαμποτέρ ή κατασκόπους της Τουρκίας συνεργαζόμενους με την ΜΙΤ.
Ανθρώπους που έρχονται στην Ελλάδα μεταμφιεσμένοι, χαμένοι στις μεταναστευτικές ροές ή την επισκέπτονται ως ''εκδρομείς'' κεκαλυμμένοι υπό τη ιδιότητα απλών τουριστών, κατά προτίμηση (Γερμανών) συνταξιούχων οι οποίοι φωτογραφίζουν -- μαζί με τα αξιοθέατα των νησιών μας -- και... στρατιωτικές βάσεις σε θέσεις-κλειδιά της ελληνικής επικράτειας κατά μήκος των συνόρων μας με την Τουρκία...
Με δεδομένα αυτά, δεν μπορεί παρά να παραδεχθούμε ότι ο ''τουρκικός αιώνας'' βρίσκεται σε τροχιά αναθεωρητισμού των ελληνοτουρκικών συνόρων και για τον λόγο αυτό οφείλουμε να έχουμε τα μάτια ανοιχτά, ορθάνοιχτα απ' την μια άκρη ως την άλλη της ελληνικής επικράτειας και όχι μόνο, γιατί οι κοιτίδες του Ελληνισμού στη Μεσόγειο αρχίζουν από τη Θράκη, διατρέχουν τα γαλανόλευκα κύματα του Αιγαίου και καταλήγουν στην ''Μικρή Ελλάδα'' της Ανατολικής Μεσογείου, την Κύπρο.
