ΔΥΟ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Μια πρόσφατη (18-10-2022) κοινοβουλευτική ερώτηση 18 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ προς την Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων με πρωτοβουλία του Τομεάρχη Παιδείας, Νίκου Φίλη, έφερε στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά το θέμα των «Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Σχολείων».
Ειδικότερα, οι βουλευτές διαμαρτύρονται γιατί σχολικές αίθουσες και προαύλια σχολείων, παραχωρούνται για όλη την «τρέχουσα» σχολική χρονιά σε ημέρες ή ώρες εκτός καθημερινής εκπαιδευτικής λειτουργίας – π.χ. Παρασκευή απόγευμα ή Σαββατοκύριακο – σε κατά τόπους ιερούς ναούς, στο πλαίσιο του προγράμματος «Νεανικές και παιδικές συντροφιές» καθώς με αυτό τον τρόπο επιχειρείται να επιστρέψει στα σχολεία η θρησκευτική κατήχηση.
Με αφορμή την “ερώτηση” δεν άργησαν και οι πρώτες δημόσιες αντιδράσεις, θετικές και αρνητικές.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μητσοτάκης: Ικανοποίηση για την συμφωνία εξέφρασε ο πρωθυπουργός
Στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (20-10-22), η Ξένια Κουναλάκη με τίτλο «Επιστροφή στο Κατηχητικό Σχολείο ;» τοποθετείται αρνητικά στην ιδέα των Κατηχητικών Σχολείων αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι «δεν θα έπρεπε οι γονείς να επιβάλλουν το θρήσκευμά τους στα παιδιά τους, σεβόμενοι το δικαίωμά τους να επιλέξουν το δόγμα τους μόλις ενηλικιωθούν».
Στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ (21-10-22), ο Μανώλης Κοττάκης με τίτλο «Το μίσος του ΣΥΡΙΖΑ για την Ορθόδοξη Πίστη» υπεραμύνεται των Κατηχητικών Σχολείων καταλήγοντας ότι «Δεν πάθαμε τίποτα από την κατήχηση. Καλοί Έλληνες γίναμε».
Διαβάζοντας και μελετώντας, τόσο την “ερώτηση” όσο και τα δυο αντίθετα ‘’άρθρα’’ μπαίνω στον πειρασμό να καταθέσω και την προσωπική μου άποψη - εμπειρία για τα Κατηχητικά Σχολεία. Μια εμπειρία που κατά σύμπτωση, φέτος κλείνει τα πενήντα της χρόνια.
Ευγνωμονώ, για τη μεγάλη δωρεά - μέγιστη ευλογία του Θεού - που είχα καθώς φοίτησα στα Εκκλησιαστικά Κατηχητικά Σχολεία της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, στα μαθητικά μου χρόνια και κυρίως τα γυμνασιακά, την περίοδο 1966-1972.
Στο «Κατηχητικό Σχολείο», μέσα από τα «μαθήματα της Ορθόδοξης Πίστης μας», τις «λατρευτικές ευκαιρίες», το «παιχνίδι», τις «εκδρομές» τις «κατασκηνώσεις», τις «εορταστικές εκδηλώσεις», τις «συζητήσεις επικαίρων θεμάτων υπό το πρίσμα της Ορθοδοξίας» και πολλά άλλα, εφοδιάστηκα με ένα «άυλο πτυχίο», πριν καν ξεκινήσω τις ακαδημαϊκές μου σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με σκοπό τη λήψη ενός συμβατικού πτυχίου χρησίμου για την επαγγελματική μου αποκατάσταση.
Στο διάβα της ζωής μου φοίτησα σε αρκετά σχολεία : Ε’ Δημοτικό Σχολείο Καλαμάτας, Α’ Γυμνάσιο Καλαμάτας, Σχολεία ξένων γλωσσών, ΑΣΟΕΕ (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (Σχολή Δοκίμων Σημαιοφόρων Λιμενικού), Σχολείο ‘’Εκπαίδευσης χειριστών μονοκινητήριων αεροσκαφών’’ στη Σχολή Ικάρων (Τατόι), Σχολείο ''Διαχείρισης Κρίσεων'' στη Σχολή Μετεκπαίδευσης και Επιμόρφωσης της Ελληνικής Αστυνομίας κ.α.
Τα σχολεία αυτά, είναι γεγονός ότι μου έδωσαν χρήσιμα εφόδια αλλά «περιορισμένης ισχύος» και μόνο για το «εν ενεργεία» διάστημα. Όμως, το «εν ενεργεία» διάστημα έχει ημερομηνία λήξης τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Έρχεται η στιγμή που όσα σχολεία κι αν έχεις περάσει είναι απλά μια ανάμνηση και τα πτυχία - διπλώματα τους, χαρτιά χωρίς καμία αξία.
Σήμερα, ομολογώ ότι το Κατηχητικό Σχολειό μου έδωσε ένα πτυχίο άυλο αλλά έμψυχο. Ένα πτυχίο, με ισχύ «εφ όρου ζωής» και το σπουδαιότερο, με την προοπτική «αιώνιας ζωής».
Σήμερα, που ομολογουμένως υπάρχει «ηθικό έλλειμμα», στην κοινωνία, στην παιδεία και στην οικογένεια, τα Κατηχητικά Σχολεία, με την εποπτεία και ευλογία των οικείων Μητροπολιτών, προσφέρουν την καλύτερη αγωγή που δυστυχώς σταματά και επίσημα να τη δίνει το Δημόσιο Σχολείο.
Αλεξανδρούπολη Οκτώβριος 2022
