''Τα σχολεία χτίστε'', έτσι που να είναι ''λιτά'', ''απλόχωρα'', ''μεγάλα, γερά θεμελιωμένα'', μακριά απ' την ''πολύβουη, αρρωστιάρα πόλη'', μακριά απ' τα ''ανήλιαγα σοκάκια''..., συμβούλευε την ελληνική Πολιτεία ο Κωστής Παλαμάς στα μέσα του περασμένου αιώνα και η φωνή του ακουγόταν διορατική, σαν απόηχος των διδαχών του νεομάρτυρα της Ορθοδοξίας και εθνομάρτυρα Κοσμά Αιτωλού, ο οποίος έλεγε μεταξύ άλλων στους σκλαβωμένους Έλληνες:
-- Καλύτερα να έχης εις την χώραν σου σχολείον ελληνικόν παρά να έχης βρύσες και ποταμούς, διότι η βρύσις ποτίζει το σώμα, το δε σχολείον ποτίζει την ψυχήν''.
Φευ!.. Τόσο ο λόγος του ''Προφητικού'' ποιητή όσο και εκείνος του Αγίου αποδείχθηκαν ''έπεα πτερόεντα'' στον 21ο αιώνα, αν και η... αφαιρετική λογική του κλεισίματος των σχολείων κατέστη αναγκαστική από τα τέλη του εικοστού λόγω της προϊούσας υπογεννητικότητας η οποία συνδέεται με αρνητικά επακόλουθα σε οικονομικό, κοινωνικό, αλλά κυρίως εθνικό επίπεδο.
Έτσι σε μια εποχή όπου η φτώχεια πλήττει μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού, παραγκωνίζεται η ουσιαστική μόρφωση προς χάριν του πρακτικού τρόπου σκέψης στην Εκπαίδευση, κυριαρχεί ο φανατισμός και η κομματικοποίηση ή η αδιαφορία των πολιτών για τα πολιτικά δρώμενα, υπονομεύονται οι δημοκρατικές διαδικασίες και παρατηρείται ρευστότητα αξιών και έκπτωση ιδανικών και οραμάτων, αφανίζονται σχολεία λόγω έλλειψης μαθητών και κατασκευάζονται (νέες) φυλακές στην Ελλάδα...
''Όταν ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή'', έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ, αλλά εμείς κινούμαστε αντίστροφα ακολουθώντας αμέριμνοι την τροχιά συρρίκνωσης του πληθυσμού μας λόγω υπογεννητικότητας.
Συρρίκνωσης που απειλεί να τινάξει στον αέρα όχι μόνο την κοινωνική και πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα, αλλά και την εθνική λόγω της εισροής ξένων σε νευραλγικούς τομείς Άμυνας και Ασφάλειας της χώρας.
Της εισροής αλλοεθνών και αλλόθρησκων μεταναστών που έχουν πάρει μεν ελληνική υπηκοότητα, αλλά -- στην πλειοψηφία τους -- δεν διακατέχονται από ελληνική εθνική συνείδηση. Και αυτό είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα η οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά, γιατί δεν έχει να κάνει με ρατσισμό και ξενοφοβία, αλλά με τορπίλη στον κοινωνικό και εθνικό ιστό της πατρίδας μας.
Ως εκ τούτου, δεν είναι καθ' υπερβολήν ούτε ένδειξη διεκτραγώδησης επαναλαμβανόμενη ως θλιβερή επωδός η κριτική που ασκείται για βεβιασμένες αποφάσεις του υπουργείου Παιδείας στο θέμα των ''άδειων σχολείων'', τη στιγμή που θα έπρεπε να βρεθούν εθνικά συμφέρουσες λύσεις, ειδικά για ακριτικές περιοχές.
Ακριτικές περιοχές όπως αυτή της Γαύδου η οποία μας ''ταρακούνησε'' συναισθηματικά τελευταία με αφορμή το κλείσιμο του Δημοτικού Σχολείου εκεί γιατί δεν υπάρχει Γυμνάσιο για τους δυο μαθητές του, γεγονός που πρόσθεσε ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο που ''χτίζει'' η υπογεννητικότητα σε βάρος του έθνους μας.
Κι αυτό γιατί τα κλειστά σχολεία αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο ανά την Ελλάδα με πρωτοπόρες τις περιφέρειες Ηπείρου, Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Πελοποννήσου και νησιών του Αιγαίου.
Η ελληνική Πολιτεία καθυστερεί εξοργιστικά στη λήψη σωτήριων παρεμβάσεων που θα υψωθούν ως ανάχωμα στον δημογραφικό μαρασμό με προτεραιότητα τις ''περιοχές εθνικού κινδύνου'', όπου κλιμακώνεται επικίνδυνα η πληθυσμιακή αποψίλωση με ''θύματα'' (σε εκπαιδευτικό επίπεδο) τις δομές Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, τα Δημοτικά Σχολεία.
Παρεμβάσεων που να αφορούν στην οικονομική ενίσχυση επί μόνιμης βάσης των οικογενειών των μαθητών, την πριμοδότηση της εργασιακής τους αποκατάστασης εάν παραμείνουν στον τόπο τους μετά την αποφοίτησή τους, και την ιατροφαρμακευτική κάλυψη των ίδιων και των υπολοίπων μελών των οικογενειών τους από το κράτος, ώστε να υπάρχουν κίνητρα για να μείνουν ανοιχτά τα σχολεία.
Να μείνουν ανοιχτά, έστω κι αν χρειαστεί να επιστρατευτεί η επιλογή της αλληλοδιδακτικής ως μεθόδου διδασκαλίας του παρελθόντος. Να μείνουν ανοιχτά και να λειτουργούν ως φάροι αντίστασης στα λουκέτα του δημογραφικού μαρασμού. Να μείνουν ανοιχτά και όχι έρημα και βουβά, έστω κι αν έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα οι χαρούμενες φωνές των παιδιών στις αίθουσές τους.
Τα μετρημένα στα δάχτυλα παιδιά, που καταλήγουν σε ένα και δύο στο τέλος, θα αυξηθούν σταδιακά αν πάρουμε άμεσα τα μέτρα αυτά και, συμπληρωματικά, διαμορφώσουμε συνθήκες εγκατάστασης συνοδευόμενες από κίνητρα για Έλληνες που έχουν το εχέγγυο της πολυτεκνίας, όπως οι παλιννοστούντες Πόντιοι τρίτης γενιάς, οι γεννήτορες των οποίων εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του '90, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Το ζήτημα της υπογεννητικότητας και των κλειστών σχολείων λόγω αυτής είναι εθνικό και, ως εκ τούτου, πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι όλων, γιατί απειλούμαστε με αφανισμό του μαθητικού δυναμικού των σχολείων μας, αφού -- με βάση έρευνα του ΙΟΒΕ -- θα έχουν ''εξαφανιστεί'' μέχρι το 2035 430.000 μαθητές (ο ανθός του μέλλοντος της Ελλάδας), αν δεν υψώσουμε αναχώματα ανάσχεσής της.
Το οδυνηρό αποτύπωμα των επιπτώσεων της υπογεννητικότητας στον τομέα της Εκπαίδευσης έπρεπε ήδη να κινητοποιήσει τους ιθύνοντες της κυβέρνησης οι οποίοι περί άλλων τυρβάζουν μιλώντας για ανάπτυξη και επενδύσεις τη στιγμή που η Ελλάδα ''συνταξιοδοτείται'' κατηφορίζοντας ιλιγγιωδώς προς τον εθνικό της θάνατο...
''[...] Όσοι Έλληνες, ό,τι είστε, μην ξεχνάτε [...] Χρωστάτε και σε όσους ήρθαν, πέρασαν, // θα 'ρθουνε, θα περάσουν, // Κριτές θα μας δικάσουν // οι αγέννητοι, οι νεκροί'', χτυπούσε με ποιητικό οίστρο ο Κωστής Παλαμάς την καμπάνα εθνικής προειδοποίησης για το χρέος των ηγητόρων απέναντι στις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων.
Αλλά, φευ!, οι του χθες και του σήμερα πολιτικοί μας ταγοί -- αντί να φρενάρουν με μέτρα ουσίας την μάστιγα της υπογεννητικότητας -- επέλεγαν και επιλέγουν τα κούφια λόγια και τις κενές ρητορείες περί ανάπτυξης και προόδου, την ώρα που η Ελλάδα αδειάζει από Έλληνες.
Αδειάζει από Έλληνες και, καθώς η πολιτική των επιγαμιών με εισαγωγή ανοίκειων πληθυσμών είναι εθνικά επικίνδυνη λύση, η πληθυσμιακή της συρρίκνωση εδραιώνει για τα καλά τα λουκέτα του δημογραφικού μαρασμού στον τομέα Εκπαίδευσης τα οποία επιβεβαιώνουν δραματικά την ερήμωση των σχολείων...
