Σε ένα καταπληκτικό ποίημά του, ένα ξέσπασμα λυρικής ορμής, μας δίνει το στίγμα της μεγάλης δύναμης, αλλά και της μεγάλης αδυναμίας του Ελληνισμού:
«Του τύραννου συντρίφτε τους χαλκάδες, μα με το συντριμό τους μη μεθύστε, πάντα η πλάση σκλάβοι κι αφεντάδες, κι ελεύθεροι αλυσόδετοι θα ζήστε!
Γιατ' είναι κάποιες νέες αλυσίδες, είναι για σας, τις φέρνω, γονατίστε! Αλυσοδέστε τη χρυσή σας νιότη. Τ' όνομά τους Αλήθεια κι Ωραιότη, Ταπεινοσύνη, Γνώση, Υπακοή!»
Η φυλή μας πάντοτε, στο διάβα της πολυχιλιόχρονης ιστορίας της, είχε μια τεράστια δύναμη. Πάντα ενωμένη συνέτριβε χαλκάδες. Τους χαλκάδες της σκλαβιάς. Αλλά είχε και μια εξίσου απίστευτη αδυναμία. Στη συνέχεια μεθούσε από τη συντριβή των αλυσίδων, κι’ έτσι μεθυσμένη καθώς ήταν έπεφτε πολύ εύκολα στην αγκαλιά είτε του διχασμού είτε και της υλιστικής ευημερίας, ξεχνώντας πως η λευτεριά ήρθε με την ενότητα και με τις ηθικές αξίες και αρετές. Την αλήθεια, την ωραιότητα (αγνότητα της ψυχής), την ταπεινοσύνη, τη γνώση, την υπακοή, τον αγώνα.
Τι συνέβαινε λοιπόν (και συμβαίνει) διαχρονικά; Διχόνοια μετά από κάθε επιτυχία. Εμφύλιος μετά από κάθε έπος. Παντού είτε η υπερβολή είτε η έλλειψη. Μη εξαιρώντας παρόμοιες προγενέστερες περιπτώσεις, και αρχίζοντας από τη νεώτερη ιστορία μας, δεν ξεχνάμε ότι μετά την παλιγγενεσία του 1821, από τη διχόνοια, λίγο έλλειψε να μας σφάξει όλους ο Μπραΐμης. Ελεύθερο κράτος μετά, αλλά αντί για οργάνωση, ανάπτυξη και ευημερία, είχαμε ίντριγκες, δολοπλοκίες, νέους κοτζαμπάσηδες, κόμματα και κομματάρχες, φατρίες, αντί για πρόοδο χρεωκοπία. Εθνικός θρίαμβος με τους βαλκανικούς αγώνες και μετά εθνικός διχασμός. Νίκη στον Α' παγκόσμιο πόλεμο και μετά μικρασιατική καταστροφή. Μεγαλειώδες έπος του '40 και μετά αδελφοκτόνος πόλεμος. Παλινόρθωση στη συνέχεια, αλλά μετά κυπριακή τραγωδία. Μέλος του οράματος της Ευρώπης των εθνών και ύστερα πολιτική της «λαμογιάς και της αρπαχτής» και χρεωκοπία! Ευκαιρία για παλινόρθωση, αλλά αντί αυτής υποδούλωση στα κελεύσματα της εθνοκτόνου νέας παγκόσμιας τάξης και (ας ελπίσουμε όχι) άλλη μια καταστροφή.
Είναι πλέον ιστορικά αποδεδειγμένο, πως ότι και να κάνουμε, όσες τραγωδίες κι αν περάσουμε, όσες οικονομικές θυσίες κι αν υποστούμε, δεν πρόκειται να συγκροτήσουμε σωστό κράτος εάν δεν αλλάξουμε εσωτερικά. Εάν δεν καταργήσουμε την κομματοκρατία, εάν δεν βασιστούμε στην σωστή παιδεία, εάν δεν γείρουμε να ταπεινωθούμε, εάν δεν στραφούμε από το εγώ στο εμείς, εάν δεν κάνουμε σημαία μας την αλήθεια. Δεν λέει τυχαίως ένας άλλος εθνικός ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ότι είναι αληθές». Βέβαια, τι πιο απλό από το να ακολουθήσουμε και να κάνουμε πράξη αυτά που δίδαξε ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Θεάνθρωπος, ο οποίος όπως είπε είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή»!
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει ημάς», μας δίδαξε επιπλέον ο Χριστός, γιατί μόνο η Αλήθεια μπορεί και συντρίβει αλυσίδες!
