Καλώς ήρθατε στο κοινωνικο-αστυνομικό deja vu!
Ήταν Δεκέμβρης του 2018 μετά την τρομοκρατική επίθεση στο κτίριο όπου στεγάζονται ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ & ΣΚΑΙ, που απαξάπασα η πολιτική ηγεσία συνεπικουρούμενη από τις γνωστές μιντιακές της μπασαβιόλες, διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους περί της αξίας της Δημοκρατίας, της ελευθερίας του λόγου και άλλα διασκεδαστικά τσιτάτα, τα οποία ανασύρουν κάθε φορά που λαμβάνει χώρα μια αντίστοιχη περίσταση.
Και να που δόθηκε πάλι η αφορμή. Η πυρκαγιά στα γραφεία της Real χρήζει εμπεριστατωμένης και εξειδικευμένης ερεύνης πριν «ξεκοκαλίσουν» την υπόθεση οι τηλε-δικαστές.
Φράσεις του εκδότη κ. Χατζηνικολάου όπως «Μας καίνε! Προσπαθούν να μας κλείσουν!» επισύρουν και ένα βασικό ερώτημα: «Ποιοι και γιατί». Και εκεί έγκειται η ευθύνη των αρχών.
Ενδεχομένως ο γνωστός και έμπειρος δημοσιογράφος να υπονοεί πως κάποιο ή κάποια δημοσιεύματα «ενόχλησαν». Μα αυτός δεν είναι ο ρόλος των ΜΜΕ υπό κανονικές συνθήκες; Να ενοχλούν όπως η σωκρατική μύγα; Άσχετα αν πολλά εξ αυτών πλέον πρώτα έχουν την «αγιαστούρα» για την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση και μετά το ρεπορτάζ.
Η φωτιά στην Real έρχεται σε μια περίοδο, που η δημόσια συζήτηση «βομβαρδίζεται» από διάφορες και διαφορετικές ερμηνείες της «ελευθερίας του τύπου».
Σύμφωνα με στοιχεία για την ελευθερία του Τύπου, στην 108η θέση παγκοσμίως βρίσκεται η Ελλάδα. Τελευταία στην E.E. και χαμηλότερα από χώρες όπως το Μπουρουντί, η Γκαμπόν, η Μποτσουάνα και η Μογγολία. Τριάντα οκτώ θέσεις έχασε η Ελλάδα, σε σχέση με πέρυσι.
Κάποτε για εμάς τις παλιοσειρές των εφημερίδων αποτελούσε αδιαπραγμάτευτο κομμάτι της δουλειάς μας η διασταύρωση των πληροφοριών μας. Σε διαφορετική περίπτωση ως Δαμόκλειος σπάθη επισείετο πάνω από τα κεφάλια μας στην καλύτερη το εξώδικο, στην χειρότερη η αγωγή.
Σήμερα, που τα ΜΜΕ περνούν σοβαρή κρίση αξιοπιστίας με ευθύνη κυρίως του διαδικτύου, κάτι όροι όπως «επιβεβαίωση», «διασταύρωση», «αναφορά πηγής», «δεοντολογία» έχουν περάσει στο..μούσκιο.
Αλλά κατά άλλα έχουμε ελευθερία του Τύπου. Ή μήπως ασυδοσία του Α-τύπου;
Έχουμε και «χωροφύλακα». Αν κάτι δεν αρέσει με απροσδιόριστα κριτήρια βαπτίζεται «fake news» ακόμη και αν στο άρθρο αναφέρεται πηγή ή αποτελεί αναδημοσίευση από διεθνή πρακτορεία. Οι σύγχρονοι μιντιακοί «Ιεροεξεταστές» των περιβόητων HOAXES διορίστηκαν θεματοφύλακες της Ελευθερίας του Τύπου;
Ή μήπως είναι δείγμα ελευθερίας ή καλύτερα «ηθικού μεγαλείου» του Τύπου να αρθρογραφεί καταδικασμένος τρομοκράτης για την εθνική και εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης και δη σε- κατά τα φαινόμενα- προεκλογική περίοδο;
Εντύπωση τέλος προκαλεί πως σύμφωνα με την τελευταία έρευνα από το Ευρωβαρόμετρο, οι πολίτες εμπιστεύονται πιο πολύ τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Κάτι Ασάνζ και κάτι Σνόουντεν πιθανόν να μην τους έχουν και ακουστά καν…
Είναι κλισέ να πούμε πως το διαδίκτυο παρέχει τεράστιες ευκαιρίες, αλλά ελλοχεύει και πολλαπλούς κινδύνους. Εντούτοις κάθε αναγνώστης, τηλεθεατής ή ακροατής έχει υποχρέωση να φιλτράρει την πληροφόρηση που λαμβάνει και κυρίως να τελειώνουμε με αυτήν την γάγγραινα του διαβάσματος «μόνο τίτλων» δείγμα πως το μάρκετιγνκ της ενημέρωσης καπελώνει με ευκολία την ορθή λειτουργία αυτής.
