Τέτοια μίση και πάθη προς το πρόσωπό του Άρη Σερβετάλη θα τα ζήλευε και ο συνονόματός του... Βελουχιώτης!
Αίφνης το αφήγημα διχασμού της κυβέρνησης απέκτησε και...σύμβολο! Καταρχάς για να μην προλάβουν οι μεν και οι...δεν της γνωστής μπαρουφολογίας να χαρακτηρίσουν το άρθρο ως “έτσι” ή “γιουβέτσι”, ενημερώνω πως ο γράφων είναι πλήρως εμβολιασμένος μετά από σύσταση του γιατρού του.
Υπάρχουν κάποιοι που θα σταματήσουν την ανάγνωση εδώ. “Αχ και δεν με νοιάζει” που έλεγε και ο αείμνηστος Νίκος Σταυρίδης στις αθάνατες ελληνικές ταινίες...
Το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό ούτε να υπερασπιστεί τον Άρη Σερβετάλη, τον οποίο ο γράφων πριν από χρόνια είχε την χαρά να γνωρίσει σε μια πολύ χαλαρή στιγμή, χωρίς περίγυρο, φλας φωτογράφων και μιντιακό συρφετό, απλά βγάζοντας βόλτα τα σκυλιά μας, αλλά ούτε να τον καταδικάσει.
Άλλωστε ο ίδιος έδωσε τις απαντήσεις του.
Στόχος είναι να ρίξει μια ματιά σε μια διάσταση που έχει περάσει αδιάφορη..
Και καλά ο μιντιακός συρφετός των απαίδευτων πληκτρολογούντων, από τους καλλιτέχνες που “πρόγκηξαν” τον Σερβετάλη μα κανείς δεν σκέφτηκε, πως ειδικά τον “Ρινόκερο” του Ιονέσκο είναι αδύνατον να τον παίξει ένα θέατρο μόνο για μια κατηγορία του πληθυσμού και όχι για το σύνολο αυτού;
Ο δόλιος ο Ιονέσκο, που έγραψε την συγκλονιστική αυτή αλληγορία με τον τίτλο «Ρινόκερος» το 1959 και που θα τρίζουν τα κόκκαλά του με όλα αυτά, δεν ξέρω αν θα ήταν περήφανος για τον Άρη, αλλά σίγουρα δεν έγραψε το έργο για να γίνουν διακρίσεις στην θέασή του!
Για όσους δεν γνωρίζουν, το έργο κλείνει ενώ άπαντες έχουν μεταμορφωθεί σε ρινόκερους με έναν μονόλογο του Μπερανζέ, του πρωταγωνιστή που εν προκειμένω υποδύεται ο Σερβετάλης. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Μπερανζέ είναι ένας ημι-αυτοβιογραφικός χαρακτήρας του Ιονέσκο.
Λέει λοιπόν στο τέλος του έργου:
«Τόση ασχήμια δεν υποφέρεται (...). Θα πολεμήσω ενάντια σ' όλο τον κόσμο. Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σ' όλο τον κόσμο, δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος. Kαι μέχρι να 'ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω! Δεν θα γίνω σαν κι εσάς».
Μα την αλήθεια πως είναι δυνατόν αυτό το έργο να παιχτεί μόνο για εμβολιασμένους; Ή αντιστοίχως πώς θα παιζόταν μόνο για ανεμβολίαστους;
Πώς δηλαδή είναι δυνατόν το μήνυμα του έργου να έχει “καεί” από την κοπή των εισιτηρίων κι όλας στην πόρτα; 'Η πιο σωστά από το τσεκάρισμα του bar code στο πιστοποιητικό εμβολιασμού στην είσοδο...
«Υπάρχουν πράγματα που περνάνε από το μυαλό ακόμα και των άμυαλων» λέει κάπου αλλού ο Ιονέσκο αλλά φευ... Σίγουρα πάντως ζούμε το Θέατρο του Παραλόγου που θα ζήλευε και ο ίδιος ο εμπνευστής του, Ευγένιος Ιονέσκο!
Αντί άλλου επιλόγου ο λόγος του Αγίου Νεκταρίου, τον οποίον επίσης υποδύθηκε ο Άρης Σερβετάλης με επιτυχία, γιατί χρειαζόμαστε ειρήνη αντίθετα με όσους μας πουλάνε επίσης με επιτυχία εμφύλιο πόλεμο:
“Η ειρήνη είναι θείο δώρο που χορηγείται πλουσιοπάροχα σ' όσους συμφιλιώνονται με το Θεό και εκτελούν τα θεία Του προστάγματα.
Η ειρήνη είναι το θεμέλιο στο οποίο στηρίζεται ο αγιασμός.
Ο αγιασμός δεν παραμένει σε ταραγμένη και οργισμένη καρδιά. Η οργή όταν χρονίζει στην ψυχή μας, δημιουργεί την έχθρα και το μίσος κατά του πλησίον. Γι' αυτό επιβάλλεται η γρήγορη συμφιλίωση με τον αδελφό μας, ώστε να μη στερηθούμε τη χάρη του Θεού που αγιάζει την καρδιά μας.
Εκείνος που ειρηνεύει με τον εαυτό του, ειρηνεύει και με τον πλησίον του, ειρηνεύει και με το Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι γεμάτος με αγιασμό γιατί ο ίδιος ο Θεός κατοικεί μέσα του”
