Είναι Άνοιξη στη βεράντα μου, στους κήπους της γειτονιάς και τον κόσμο όλο. Σηκώνω τα μάτια στον ουρανό, κανένα φτερούγισμα. Ούτε για δείγμα πουλί με ψαλιδωτή ουρά να κάνει ακροβατικά ζιγκ ζαγκ στον αέρα. Λες και η Αθήνα έγινε τόπος απαγορευμένος για τα χελιδόνια της Άνοιξης. Λες και τα έχει εξορίσει...
Το φωτεινό στερέωμα γίνεται μουντό ξαφνικά και βαραίνει με τα γκρίζα του χρώματα την ψυχή μου, που ήδη κουβαλάει το γκρίζο του covid 19 και τα ερωτηματικά για τις παρενέργειες των εμβολίων του.
''Κάποτε περίσσευαν στον τόπο αυτό'', σκέφτομαι, ''τα πουλιά, οι αγκαλιές κι οι διαχύσεις σε χρώματα, αρώματα και λουλούδια, που είναι για τον άνθρωπο η πιο έμφυτη ερωτική αλληγορία γι' αυτό που τον συγκλονίζει''.
Τώρα όλα αυτά έχουν τελειώσει, γιατί έχουν ''στεγνώσει'' οι καρδιές των Ελλήνων με τα τόσα που τους τύχανε ή έχουν κρυφτεί πίσω απ' την μάσκα της εποχής μας προ και μετά covid. Μιας εποχής που αγαπά τη βραχυλογία, την κενότητα της σιωπής και τα στεγνά σύμβολα.
Μιας εποχής που δεν πιστεύει στους έρωτες κάθε είδους, μιας και ''δεν υπάρχουν έρωτες νόμιμοι και μη νόμιμοι. Υπάρχουν μόνο έρωτες χωρίς επίθετο...'', όπως λέει ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος.
Έτσι, σαν αυτοσχέδιο καινούργιο, εθιμοτυπικό, έγινε ο κόσμος αντιλυρικός και εκφράζεται πλέον με βλοσυρές υποδηλώσεις. Σαν να βιώνει έναν νέο πόλεμο πέρα από κάθε προηγούμενο, πέρα απ' αυτόν της πανδημίας και τον υβριδικό της Τουρκίας. Έναν πόλεμο που απαξιώνει συναισθήματα και ''στεγνώνει'' ιδανικά και αξίες, με πρώτες αυτές της ελευθερίας και της δημοκρατίας μας...
Κλείνω τα μάτια και γέρνω το κεφάλι μου στην πλάτη της πολυθρόνας, σίγουρη πως δε θα αργήσει να πέσει στο μέτωπό μου η πρώτη σταγόνα βροχής για να το δροσίσει. Με τα μάτια κλειστά χαλαρώνω αφήνοντας το μυαλό μου να ξεστρατίσει στο παρελθόν, στα πρώτα χρόνια της εκπαιδευτικής μου πορείας.
Στιγμές ευτυχίας, στιγμές αγωνίας. Καμιά από εκείνες τις μέρες δεν ήταν θλιβερή και μονότονη κι ας κουραζόμουν διπλά και τριπλά απ' ό,τι τώρα. Η ώρα της διδασκαλίας, προπάντων, και το μπες βγες απ' την μια τάξη στην άλλη με διαφορετικό αντικείμενο υπό... μάλης με εκστασίαζαν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το “μαύρο” Πάσχα του 1941: Τα Stukas βυθίζουν το Α/Τ «Ψαρά»
Και τώρα που τα σκέφτομαι ακόμα ξυπνούν λησμονημένες σκέψεις μέσα μου και γλυκά συναισθήματα που γεμίζουν την καρδιά μου με νοσταλγία. Η λαχτάρα να μεταγγίσω τις γνώσεις μου με συνόδευε αβίαστα σε κάθε μου μάθημα κι αυτό με έκανε να μπαινοβγαίνω στα τμήματα με κέφι και καρδιοχτύπι που μετατρεπόταν εύκολα σε συγκίνηση απ' το ενδιαφέρον των μαθητών μου.
Το ενδιαφέρον για όλα τα μαθήματα που τους δίδασκα. Για όλα εκτός από ένα: την ''Αγωγή του Πολίτη''. Αυτό που μου άρεσε λιγότερο και μου αφαιρούσε τον ενθουσιασμό που έδειχνα στα μαθήματα ειδικότητας, για να τον μεταγγίσω. Με ψαλιδισμένο τον ενθουσιασμό μου όμως, ήξερα πως δεν απέδιδα τα καλύτερα γιατί ήμουν ήδη φορτωμένη με ερωτηματικά αναπάντητα τα οποία ενίοτε άγγιζαν τα όρια της πολιτικής σε σύζευξη με τη φιλοσοφία.
Ο λόγος του προβληματισμού μου δεν ήταν απλός ούτε ανόητος, γιατί είχε να κάνει με την κρίση των πολιτευμάτων (ολιγαρχία/αριστοκρατία/μοναρχία/δημοκρατία), που επηρεαζόταν σε μεγάλο βαθμό απ' το ηθικό και πνευματικό επίπεδο του λαού, το διεθνές περιβάλλον και τις συνθήκες ζωής της κοινωνίας.
Έτσι, ενώ μέχρι τότε θεωρούσα ως δεδομένο - κάτι σαν θέσφατο, δηλαδή - ότι ''η δημοκρατία είναι το λιγότερο κακό απ' τα άλλα πολιτεύματα'', από κάποια στιγμή κι ύστερα - προϊούσης της ωριμότητας - άρχισα να συλλογίζομαι ότι - για να είναι το λιγότερο κακό - θα πρέπει να έχει κι αυτή τα μειονεκτήματά της, τα αδύνατα σημεία της.
Ζώντας μέσα στον κόσμο της σχετικότητας, θα έπρεπε να βρω - ως εκ τούτου - τρόπο για να συγκρίνω τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των άλλων πολιτευμάτων με αυτά της δημοκρατίας, ώστε να αποδείξω την υπεροχή της σε όλα.
Και βρήκα, πράγματι, ότι υπερείχε σε όλα..., πλην ενός! Πλην ενός που ποτέ πριν δεν είχα σκεφτεί ή υπολογίσει. Κι αυτό είχε να κάνει με το επίπεδο ανάπτυξης του λαού, το επίπεδο πολιτικής ωριμότητας και παιδείας του, που τον κάνει να ψηφίζει ξανά και ξανά ακατάλληλους ανθρώπους για κυβερνήτες.
Αυτό το κακό, δυστυχώς, έφτασε σε επίπεδα μονιμότητας. Έγινε ένα με τον εθισμό του σε κακές πρακτικές και την προσαρμογή του σε λιγότερη ελευθερία και δημοκρατία, που τον ανάγκαζει να πορεύεται έκτοτε με ''το μη χείρον βέλτιστον'' ως πολιτική φιλοσοφία και την αντίληψη ότι ''απ' τους τυφλούς ο μονόφθαλμος είναι καλύτερος για να τον κυβερνήσει''...
Έτσι φτάσαμε εμείς οι Έλληνες (τα ''δέντρα'' του τόπου μας) να βολευόμαστε με λιγότερο ''ουρανό'', κι ας λέει το αντίθετο ο Ρίτσος. Φτάσαμε να παρακολουθούμε ως αμέτοχοι θεατές τους θεσμούς να ατονούν και να πεθαίνουν με αφορμή δυσμενείς συγκυρίες, που ''χθες'' είχαν σχέση με την οικονομική τραγωδία και σήμερα με την θανατηφόρο πανδημία.
Φτάσαμε να πολεμάμε να βρούμε το δίκιο μας σαν Έλληνες και σαν Ελλάδα διεκδικώντας τον σεβασμό της εθνικής μας αξιοπρέπειας και κυριαρχίας από την Τουρκία. Να πολεμάμε τη διαφθορά που νομίσαμε ''χθες'' ότι αντιμετωπίσαμε, για να τη βλέπουμε πάλι σήμερα να κινείται.
Τα μνημόνια μπορεί να τέλειωσαν τυπικά εδώ και μια τριετία, αλλά άφησαν πίσω τους ανεξόφλητους λογαριασμούς και την υποβάθμιση κάθε αρχής και αξίας. Άφησαν καρποφόρα την εθνική παρακμή με δείγμα ταυτότητας την πολιτική συναλλαγή που ξέρει από ''συμψηφισμούς'' , μυστικές συμφωνίες και συνωμοσιολογίες.
Η γλώσσα από εργαλείο επικοινωνίας μεταξύ κυβέρνησης και λαού έχει μετατραπεί σε εξουσιαστική παρέμβαση με ένα νεύμα ή μη των λοιμωξιολόγων. Κι αυτό μας γεμίζει με φόβο ως πολίτες και ως λαό. Έναν φόβο που δρα υπονομευτικά ποικιλοτρόπως και τείνει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις σε συλλογικό επίπεδο με αφορμή τα θέματα ασφάλειας.
Θέματα που παραπέμπουν ευθέως στην ύπαρξη παρακράτους, το οποίο άφησε ήδη πίσω του θύματα δημοσιογράφους. Έτσι, χρόνια μετά την μετεμφυλιακή περίοδο, είμαστε στη δυσάρεστη θέση να ξαναβιώνουμε συναισθήματα που λειτούργησαν ως εκφοβιστική μηχανή για τους πατέρες ή τους παππούδες μας.
Συναισθήματα που είχαν καλλιεργηθεί κατά το παρελθόν λόγω του πλεονάσματος ραγιαδισμού, εθνικής ανομβρίας και μισαλλοδοξίας και επανέρχονται δριμύτερα σήμερα - εν μέσω πολλαπλής κρίσης - θέτοντας σε δοκιμασία τις αντοχές των πολιτών, που έμαθαν να ''κυκλοφορούν'' στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάθε λογής συνωμοσιολογία. -
Μια που δε φιλοσοφούν οι πολιτικοί, το κάνουμε εμείς στη θέση τους, όσο συρρικνώνονται η ελευθερία και η δικαιοσύνη σ' αυτόν τον τόπο'', σας ακούω να λέτε κι ο νους μου τρέχει στους πολιτικοφιλοσοφούντες ''προοδευτικούς'' διανονούμενους που ''καθοδηγούν'' - δια των συμβουλών τους - τους έχοντες και κατέχοντες την εξουσία σ' αυτήν τη χώρα δοκιμάζοντας τις αντοχές της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας μας.
Γιατί αμφότερες έχουν όρια στο θέμα της ανοχής και της αντοχής τους. Η δημοκρατία θέτει όρια, κανόνες και περιορισμούς υπό τον φόβο της αναρχίας και της εκτός ορίων ελευθερίας. Η εθνική κυριαρχία στο θέμα της ανοχής των προκλήσεων προς αποφυγή του πολέμου. Ανοχής που έχει να κάνει, ωστόσο, με το είδος της ασκούμενης Εξωτερικής πολιτικής και τον βαθμό των εθνικών αντανακλαστικών της εκάστοτε ηγεσίας.
Σε κάθε περίπτωση πάντως Εσωτερικής ή Εξωτερικής πολιτικής, η δημοκρατία- ως πολίτευμα - εδράζεται στο ''Αρχήν άνδρα δείκνυσι'' και, ως εκ τούτου,- δεν παρέχει καμιά εγγύηση ότι ο εκλεγμένος από τον λαό άνδρας θα σταθεί άξιος της επιλογής του και των απαιτήσεων της ''Αρχής'' του.
Ο έλεγχος της εξουσίας, συνεπώς, από τους πολίτες είναι ''εκ των ων ουκ άνευ'' απαιτητός και σ' αυτό θα βοηθήσουν επιπρόσθετα εν προκειμένω (επί διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας εννοώ):
1. Η απομάκρυνση από καίριες κυβερνητικές θέσεις Οργάνων και ανθρώπων συνδεδεμένων με το εθνικά επιβαρυμένο παρελθόν προηγούμενων κυβερνήσεων
2. Η εντατικοποίηση (με όπλο την αξιοκρατία) των κοινωνικοπολιτικών διαδικασιών που θα επουλώσουν τις όποιες πληγές ανισότητας απ' τις μετεμφυλιακές διαμάχες και
3. Η δημιουργία θεσμικών μηχανισμών ελέγχου προς αποφυγή νέων λαθών στην Εσωτερική και, κυρίως, την Εξωτερική πολιτική μας.
Η θλίψη και η μελαγχολία των ημερών λόγω των Παθών του Κυρίου και των δραματικών συνεπειών της επέλασης της πανδημίας στη χώρα μας (σε συνδυασμό με όλα τα άλλα που μας κατατρύχουν συλλογικά και εθνικά) ας δώσουν, τουλάχιστον, μια καλή αφορμή σε κυβέρνηση και κοινωνία για πασχαλινή αυτοκριτική, έτσι ώστε να αφήσουμε το γρηγορότερο πίσω μας την Ελλάδα των λαθών και των παθών και να βοηθήσουμε να αναστηθεί η Ελλάδα του μέλλοντος!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!.. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!..
