Στην επισφαλή πλάτη ενός χαροπαλεύοντος κρατουμένου παίζεται εδώ και μέρες η κορύφωση του μέγιστου κοινωνικού δράματος στην χώρα μας.
Θύτες και θύματά, αριστεροί και δεξιοί, νοικοκυραίοι και αντισυμβατικοί και άλλα παγκοίνως γνωστά δίδυμα της ελληνικής ιστορίας, βγήκαν από τη ναφθαλίνη.
Μόνο που η υπόθεση Κουφοντίνα περικλείει μια ευρύτερη κατανόηση της διεθνούς κατάστασης.
Εάν κοιτάξετε τώρα την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στον δυτικό κόσμο με νηφάλιο τρόπο, το μόνο που μπορείτε να συμπεράνετε είναι ότι οι τέσσερις μαρξιστικές αρχές που ανέφερε ο Μπουκόφσκι - απόλυτη ισότητα, κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, της οικογένειας και του έθνους-κράτους – δηλώνουν παρούσες και συγκεντρώνουν ιδιαίτερα φανατικούς οπαδούς. Τους βρίσκουμε στη ριζοσπαστική και αδιάλυτη μορφή τους, για παράδειγμα, σε προγράμματα του Black Lives Matter, της Antifa και των πράσινων-αριστερών κινημάτων και κομμάτων.
Η κατάργηση της οικογένειας επί παραδείγματι είναι μια σταθερά στον πολιτισμικό μαρξισμό. Και πολλοί άνθρωποι που δεν είναι καθόλου ουτοπικοί ή ριζοσπαστικοί στη σκέψη τους έχουν ξεχάσει εντελώς το γεγονός ότι αυτές οι τέσσερις αρχές είναι τα δομικά στοιχεία μιας ιδεολογίας της οποίας οι οπαδοί έχουν σκοτώσει τουλάχιστον 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν σκέφτονται ποτέ ξανά το επικίνδυνο περιεχόμενο αυτών των εννοιών στην μετάλλαξή τους από πολιτικές καρικατούρες.
Για παράδειγμα, τι σημαίνει «ισότητα»; Ότι όλοι πρέπει να κερδίσουν το ίδιο ποσό; Ότι οι εγκληματίες και τα θύματα πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα στο δικαστήριο;
Οι μαρξιστές και οι αναρχικοί τώρα κατεδαφίζουν όλη την κοινωνία μας στο όνομα μιας αρχής που κανείς δεν μπορεί καν να προσδιορίσει. Κάτι που είναι περισσότερο μια αυταπάτη - ή ένα τρομακτικό όνειρο, όπως είπε ο Μπουκόφσκι - από μια επακριβώς καθορισμένη και χρήσιμη αρχή.
Στο μεταξύ, πολλές επικίνδυνες και ουτοπικές ιδέες του αρχικού μαρξισμού έχουν γίνει κοινές στη δυτική σκέψη. Δεν αναγνωρίζονται πλέον ούτε καν ως μαρξιστικές εμμονές και υιοθετούνται τυφλά από εκατομμύρια ανθρώπους, και ειδικά από διανοούμενους. Ιδέες όπως την διαμόρφωση της κοινωνίας, την ευελιξία του ανθρώπου, την αυταπάτη ότι οι σχέσεις οικονομικής δύναμης είναι το μόνο θεμέλιο της κοινωνίας και ότι τα υπόλοιπα, η «υπερδομή» στη μαρξιστική ορολογία, είναι όλα ψεύτικα, επουσιώδη και ψευδαισθήσεις. Δηλαδή οι παραδόσεις, η θρησκεία, η σχέση με μια χώρα, η εθνοτική ομάδα ή η γηγενής περιοχή, η ηθική, η ρομαντική αγάπη, η αγάπη μεταξύ γονέων και παιδιών, ο αλτρουισμός, όλες οι μορφές τέχνης εκτός από τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό κλπ περισσεύουν...
Κοινωνικός Δαρβινισμός
Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να επισημάνουμε επίσης την υποδόρια επιρροή του κοινωνικού Δαρβινισμού στον μαρξισμό. Όχι την επιστημονική θεωρία του Δαρβίνου. Αυτή είναι, όπως όλες οι επιστήμες, ουσιαστικά ουδέτερη. Αντιθέτως πρόκειται για τις σκληρές, δύσκολες και απάνθρωπες κοινωνικές θεωρίες που αποστάστηκαν από αυτήν από πολιτικούς και φανατικούς, και οι οποίες οδήγησαν σε τρομερούς εκτροχιασμούς σε όλο το πολιτικό φάσμα. Όχι μόνο στις υπερβολές του φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα, όχι μόνο στις σφαγές του Μεγάλου Πολέμου, αλλά και στον κομμουνισμό και στον προμαχώνα του, τον Εθνικό Σοσιαλισμό.
Επομένως η άκριτη υποστήριξη του δικαίου (εάν και εφόσον) του Κουφοντίνα δεν αποτελεί αυτομάτως υπογραφή σε πιστοποιητικό “αγνής” αριστεροσύνης, και δυστυχώς η στέρηση πολιτικής διαύγειας και η αλληλουχία τύπου βεντέτας φαίνεται να υπερτερούν.
Υ.Γ.: Έχει πλάκα που κάποιοι ανακάλυψαν πόσο...δημοκρατικό είναι το Facebook που τώρα κόβει τις αναρτήσεις τους υπερ του Κουφοντίνα όπως χρόνια κάνει με αναρτήσεις της άλλης...πάντας όπως πχ για τον Τραμπ, για τον Σόρος κλπ.
