Του Μάνου Χατζηγιάννη
Μόλις γύρισα από τον “Ευαγγελισμό”... Το μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, που σε εποχές κορονοϊού δίνει τιτάνια μάχη. Κι εμείς οι facebooΚικοί κριτές, οι απαθείς ανοσιουργούντες, οι εαυτούληδες και οι μονίμως άμοιροι ευθυνών, έχουμε αφήσει τους -κατά τα άλλα ήρωες- γιατρούς και νοσηλευτές στην τύχη τους.
Μόλις γύρισα από τον “Ευαγγελισμό”... Όχι για να επισκεφθώ κάποιον ασθενή, ούτε γιατί υποψιάζομαι πως έχω...το κακό. Πήγα να δώσω αίμα. Όχι για κάποιον. Έτσι απλά για...όποιον...
Άδεια η αίθουσα αιμοδοσίας. Τρεις άνθρωποι μονάχα σαν υγειονομική φάτνη. Αλλά πουθενά τα ζώα, οι άγγελοι, οι μάγοι... Μάλλον σαν απομόνωση...
Λίγα μέτρα πιο πέρα από το πρώτο νοσοκομείο της χώρας που κραυγάζει αγωνιωδώς για μια μπουκάλα αίμα είναι πολλά σούπερ μάρκετ. Όλα φίσκα με ουρές στο δρόμο σαν...συσσίτια στην κατοχή. Μόνο που κατοχικά σύνδρομα έχουν φωλιάσει στις ψυχές μα τελικά. Ουδείς εξ αυτών που είχαν τον χρόνο να κάτσουν να περιμένουν στην ουρά για τα καλούδια του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, δεν είχαν δέκα λεπτά να πεταχτούν δίπλα και να προσφέρουν ζωή.
Μας φταίει ο κορονοϊός και ο Άδωνις και ο Μητσοτάκης; Αφού είμαστε “ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο ξέρετε ποιος μας”
Αντί σε τέτοιες εποχές ο κοινωνικός αυτοματισμός να είναι η αλληλεγγύη και η βοήθεια στους αναξιοπαθούντες, τρωγόμαστε για το φαγοπότι. Σκάμε από σωματική υγεία σε καιρό που άλλοι πεθαίνουν. Αργοπεθαίνουμε στα αλήθεια όμως μέσα μας. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε και ηθελημένα δεν το κάνουμε. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Μόνο πνευματική σαπίλα και ελεεινή κατάντια...
Κάναμε Lockdown στις ψυχές μας και εμβόλιο δεν υπάρχει...
Σήμερα ενσαρκώνεται το Θείο. Κι εμείς σαρκοβόρα κτήνη αντί να τον ζεσταίνουμε με τα χνώτα μας τον ξεσπιτώνουμε από τους καρδιές μας.
