Όλοι αναγνωρίζουμε πως τα ύπουλα χρόνια των παχιών αγελάδων για την Ελλάδα - όπου εκκολάφθηκαν μαζικά τα αυγά των φιδιών της σήψης, της διαφθοράς, του υλικού ευδαιμονισμού, του ατομικισμού, της αναξιοκρατίας και της έκπτωσης των αξιών - ήταν η κύρια αιτία κλυδωνισμού της δημοκρατίας μας και γέμισαν το σώμα της πατρίδας με αιμορραγούσες πληγές σαν αρρώστιες οι οποίες την υποβάθμισαν ποιοτικά και την οδήγησαν σταδιακά σε πλήρη απαξία και χρεοκοπία.
Μια χρεοκοπία που έκανε εντονότερες τη φτώχεια και την αδικία στην ρημαγμένη απ' τα μνημόνια Ελλάδα και μεγάλωσε το χάσμα ανάμεσα στους λίγους που είχαν τον πλούτο και τους πολλούς αποκλεισμένους φτωχούς και πεινασμένους συμπατριώτες μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σκέψεις για τον εθελοντισμό στη σκιά του κορονοϊού
Μέσα σ' αυτό το δυστοπικό (απάνθρωπο) περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί, το μόνο που έδινε ακόμα ελπίδα για εξανθρωπισμό της κοινωνίας μας ήταν η ανάπτυξη των εθελοντικών οργανώσεων, κάποιες απ' τις οποίες είχαν καθαρά ερασιτεχνικό χαρακτήρα, ενώ άλλες συνδέονταν οργανωτικά με μεγάλο δίκτυο αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό, εθνικό και τοπικό επίπεδο.
Οι πρώτοι σπόροι του εθελοντισμού παλαιότερων εποχών αναβίωσαν (στην προμνημονιακή Ελλάδα) την ηθική αρετή της αλληλεγγύης το 2004, επ' ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Κι ύστερα πάλι ξεπετάχτηκαν ευεργετικά τα επόμενα χρόνια, τα μνημονιακά, μες στην αντάρα της μάχης που δόθηκε σε οικονομικό και ηθικό επίπεδο για να μη χάσουμε όσα με μόχθο και ιδρώτα δημιουργήσαμε ατομικά και συλλογικά εμείς οι Έλληνες μέχρι τότε.
Το δέντρο του εθελοντισμού, βλέπετε, είναι αειθαλές και εκεί που θαρρείς πως έχει σβήσει, ξαναγεννιέται απ' τις στάχτες του σαν αναδυόμενος Φοίνιξ διατρανώνοντας την ηθική αρετή και αξία του, που συμβάλλει όχι μόνο στην ισόρροπη ανάπτυξη της προσωπικότητας του καθενός μας, αλλά και στην ομαλή λειτουργία και πρόοδο του κοινωνικού συνόλου.
Αφορμή για την πυκνότητα αναβίωσης του εθελοντισμού στα σύγχρονα χρόνια αποτέλεσε το γεγονός ότι τα δεδομένα επιβίωσής μας άλλαξαν προς το χειρότερο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε μια δυσάρεστη πραγματικότητα την οποία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποκλειστικά το κράτος.
Και δεν μπορεί είτε γιατί οι κρατικοί φορείς δε διαθέτουν την κατάλληλη υποδομή και τους απαραίτητους πόρους για κοινωνική αλληλεγγύη είτε γιατί δεν έχουν την απαραίτητη βούληση. Έτσι δείχνουν νωθρότητα, ανικανότητα, απροθυμία ή κωλυσιεργία να αντιμετωπίσουν τα επί μονίμου βάσεως ή περιοδικά κοινωνικά προβλήματα.
Προβλήματα που δεν μπορούν να επιλυθούν μόνο σε επίπεδο κράτους, γιατί είναι πολλά, χρονοβόρα, επιβαρυντικά οικονομικά και πιεστικά στα δημόσια Ταμεία (οικονομικός μαρασμός, ανεργία, υποβάθμιση περαιτέρω της Υγείας και της Παιδείας, επιβάρυνση του στελεχιακού δυναμικού των νοσοκομειακών δομών του υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας λόγω του covid 19, ανασφάλεια σε επίπεδο κρατικής μέριμνας και μεταναστευτικό πρόβλημα σε επίπεδο ανθρωπιστικό, κοινωνικό και εθνικό).
Με τα δεδομένα αυτά, η κρίση του κράτους πρόνοιας ήταν φυσικό να έχει ως αποτέλεσμα την εκδήλωση εθελοντικών δραστηριοτήτων σε τακτική ή περιοδική βάση απ' τον εφοπλιστικό και τον επιχειρηματικό κλάδο, κυρίαρχα, αλλά κι από άλλους οργανωμένους ή μεμονωμένους πολίτες-εθελοντές.
Πολίτες ή ομάδες ανθρώπων που δηλώνουν παρόντες στα δύσκολα και αποδεικνύουν ότι η αλληλεγγύη, η αγαθοεργία, η αγάπη για τον πλησίον, η θέληση και η προσπάθεια να γίνει η ζωή μας πιο ανθρώπινη, δίνουν πνοή στις ηθικές αξίες, οι οποίες έρχονται να καλύψουν το κενό που αφήνει το κράτος.
Τέτοια αξία είναι κι ο εθελοντισμός, που - ως οργανωμένη προσφορά υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο - ταυτίζεται με την φιλανθρωπία κι όχι με την ελεημοσύνη, όπως ισχυρίζονται οι πολέμιοί του, οι οποίοι θεωρούν ότι στηρίζεται στην ψυχολογική εκμετάλλευση αδύναμων ανθρώπων και την έμμεση ρουσφετολογία, ενώ ''συγκαλύπτει τις πολιτικές ευθύνες για την αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους και καλλιεργεί τη θεωρία της ‟συνυπευθυνότητας” του πολίτη, ο οποίος καλείται να καλύψει τις ανάγκες του μόνος του''.
Αντίθετα με τους τελευταίους που τον αμφισβητούν, εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ο εθελοντισμός - σε μόνιμη βάση - μπορεί να γίνει κινητήρια δύναμη της κοινωνίας και του έθνους μας, καθώς είναι απ' τις ελάχιστες δυνάμεις που μπορεί να προτείνει λύσεις για τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων και για μια ανθρώπινη, φιλική προς το περιβάλλον, κοινωνική συμβίωση
Μπορεί, ως ιδέα συνδεδεμένη με την ανιδιοτελή προσφορά, το φιλότιμο και τον ανθρωπισμό, να καλλιεργήσει το πνεύμα της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ των πολιτών, ώστε να αποκτήσουν αυτοί κοινωνική συνείδηση ή να την αναπτύξουν θυσιάζοντας το ''εγώ'' στο ''εμείς''.
Μπορεί να αναβαθμίσει τους θεσμούς, να διασφαλίσει την αξιοκρατία και τη δικαιοσύνη, να χτυπήσει τον ρατσισμό, να αμβλύνει τις κοινωνικές συγκρούσεις και να περιορίσει κάθε μορφής βία αναδεικνύοντας την αξία του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μπορεί, ακόμα, να ''προικίσει'' με υψηλό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και διάθεση προσφοράς τους ''οπαδούς'' του, με αποτέλεσμα να εκδηλώνουν αυτοί έμπρακτο ενδιαφέρον αγάπης προς τον αναξιοπαθούντα συνάνθρωπο και να έχουν συγκροτημένη κοινωνική συνείδηση, ώστε να συμμετέχουν ως ενεργά μέλη σε δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης.
Μπορεί, τέλος, ο εθελοντισμός να μάθει στους ''οπαδούς'' του να αποκτήσουν ολοκληρωμένη προσωπικότητα με το να βρίσκονται σε διαρκή επαγρύπνηση και πνευματική εγρήγορση, να παρακολουθούν τις εξελίξεις στην κοινωνία και την πατρίδα τους, να είναι ενημερωμένοι και να μην εφησυχάζουν. Να μην πέφτουν θύματα αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης, ώστε να γίνονται μάζα στα χέρια των πολιτικών καθοδηγητών τους.
Να μάθουν να διεκδικούν καλύτερα τα δικαιώματά τους και να υλοποιούν τις υποχρεώσεις τους είτε αυτές προέρχονται απ' τον γραπτό είτε απ' τον άγραφο νόμο. Γιατί, διασφαλίζοντας αυτά τους τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, βοηθούν ταυτόχρονα το δέντρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να ανθοφορήσει και να καρποφορήσει σε μια υγιέστερη δημοκρατία.
Σε μια δημοκρατία που ξέρει να μετατρέπει τον Εθελοντισμό, ως αξία, σε κινητήρια δύναμη η οποία καλεί τους πολίτες να αποδείξουν στην πράξη κι όχι στα λόγια την αλληλεγγύη και τον πατριωτισμό της ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, την πατρίδα και το έθνος ολόκληρο που τα υπερασπίζεται.
