Του Μάνου Χατζηγιάννη
«Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο» λέει η λαϊκή ρήση και στην περίπτωση των απείρως αποπροσανατολισμένων διαδηλωτών του κινήματος Black Lives Matter αυτό αποδεικνύεται περίτρανα!
Η δράση τους, τουλάχιστον στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, μοιάζει αφάνταστα με το κωμικό βιντεάκι ελληνικής τηλεοπτικής σάτιρας όπου ο Θεσσαλονικιός ταραχοποιός σπάει το αμάξι, μόνο και μόνο επειδή έχει αθηναϊκές πινακίδες!
Έριξαν λοιπόν ένα άγαλμα, έριξαν δύο, έριξαν τρία, κάποια στιγμή τα αγάλματα των υποστηρικτών της δουλείας, είτε αυτό είναι αληθές είτε κατασκεύασμα της αριστερομπερδεμένης φαντασίας τους, θα τελείωναν. Οπότε χωρίς κρίση, χωρίς γνώση, αλλά με περισσή ανοησία άρχισαν να καταστρέφουν και αγάλματα, που δεν.... χρειαζόταν.
Ο όχλος ποτέ δεν είχε κρίση και αυτό φαίνεται με όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ. Γιατί είναι άλλο το φαινόμενο των οργανωμένων πολιτικών ακτιβιστών που έχουν για παράδειγμα κάνει κατάληψη σε ολόκληρη περιφέρεια στο Σηάτλ δημιουργώντας “αυτόνομη ζώνη” και εκδίδουν μανιφέστα με βάσεις στην Αριστερά Κομμούνα των Παρισίων, και άλλο το κοπάδι των ανίδεων φασαριόζων που νομίζουν πως κάνουν επανάσταση.
Και τι κάνουν; Καταστρέφουν μνημεία εκείνων που καθείς από το δικό του μετερίζι έφεραν επανάσταση στον τομέα τους. Γιατί για παράδειγμα ο Θερβάντες του οποίου το άγαλμα μαγάρισαν στο Σαν Φρανσίσκο προ ημερών, ήταν πραγματικός επαναστάτης στην λογοτεχνία και τα μηνύματα του “Δον Κιχώτη” για έναν νέο, καλύτερο κόσμο, πρωτοποριακά και διαχρονικά!
Αυτού του συγγραφέα το άγαλμα στο Σαν Φρανσίσκο βανδάλισαν με τη λέξη «μπάσταρδος» ζωγραφισμένη πάνω του οι διαδηλωτές. Μοιάζοντας οι ίδιοι να πολεμούν με ανεμόμυλους και φανταστικούς εχθρούς, όχι όμως με την αγνότητα του “Δον Κιχώτη”, αλλά σαν μαριονέτες εκείνων που κινούν τα νήματα. Αυτό που προφανώς δεν γνώριζαν οι διαδηλωτές είναι ότι ο Ισπανός συγγραφέας πέρασε στην πραγματικότητα πέντε χρόνια ως σκλάβος αφού συνελήφθη από Αλγερινούς κουρσάρους, υπέστη τα πάνδεινα, προσπάθησε πολλές φορές να αποδράσει χωρίς αποτέλεσμα και τελικά λίγο πριν σταλεί στην Κωνσταντινούπολη ως σκλάβος, πληρώθηκαν τα λύτρα από την οικογένειά του. Και βέβαια ο Ισπανός συγγραφέας ουδεμία σχέση έχει με τον Χριστόφορο Κολόμβο, ο οποίος είναι για τους ταραχοποιούς “κόκκινο πανί”. Ο Θερβάντες είναι που έλεγε πως «…δεν είναι στον κόσμο άλλη μεγαλύτερη ευτυχία από το να αποχτά ο άνθρωπος τη χαμένη του λευτεριά», ενώ επίσης αυτό που προφανώς δεν ξέρουν οι αριστερομπερδεμένοι είναι πως είχε συγκρουστεί με την Καθολική Εκκλησία και είχε αφοριστεί!
Είναι ο ίδιος που παρουσιάζοντας τον «Μεγαλόπνοο Ιδάλγο Δον Κιχώτη από τη Μάντσα» ευελπιστεί “να τολμήσει κι αυτός να παρουσιαστεί με θάρρος στην κρίση μερικών που, με το να μην περιορίζονται μέσα στα όρια της αμάθειάς τους, είναι πάντα πρόθυμοι να καταδικάσουν με περισσότερη αυστηρότητα και λιγότερη δικαιοσύνη τις εργασίες των άλλων”.
Βέβαια η περίπτωση του μνημείου του Θερβάντες στο Σαν Φρανσίσκο δεν είναι μοναδική.
Έξω από το κρατικό Καπιτώλιο του Ουισκόνσιν ανατράπηκε επίσης το άγαλμα του Χανς Κρίστιαν Χεγκ. Ο Χεγκ ήταν ένας ακτιβιστής κατά της δουλείας και προσχώρησε σε μια πολιτοφυλακή που πολεμούσε τους εμπόρους σκλάβων. Στη συνέχεια προσχώρησε στον στρατό της Ένωσης κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και πέθανε στη μάχη, παλεύοντας για τον τερματισμό της δουλείας.
Για όλους αυτούς τους κρετίνους, λοιπόν, μια μονάχα φράση από τον “Δον Κιχώτη”: «Τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας (…) Και η μεγαλύτερη τρέλα απ” όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι (…) Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε μου Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!»
