Του Μάνου Χατζηγιάννη
Ο Γάλλος φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ στον “Επαναστατημένο άνθρωπο” αναφέρει από τον πρόλογο κι όλας πως ο εξεγερμένος “κατά κάποιο τρόπο αντιτάσσει στην τάξη που τον καταπιέζει ένα είδος δικαιώματος να μην καταπιέζεται πέραν του ανεκτού ορίου”. Όχι να μην καταπιέζεται καθόλου, αλλά όχι “πέραν του ανεκτού ορίου”.
Υπάρχουν δύο νεολαίες που αντιμετώπισαν τα αστυνομικά μέτρα αυτές τις μέρες. Για την ακρίβεια πάντα υπήρχαν δύο νεολαίες. Η νεολαία που διεκδικεί και η νεολαία που επιβεβαιώνει τον όρο “αντάρτες της πορδής” που εύστοχα της δόθηκε σε ένα παλιότερο τραγούδι.
Και παρόλο που την εκάστοτε κυβέρνηση την βολεύει η συνταγή του κοινωνικού αυτοματισμού, δηλαδή η “μάχη” της μιας κοινωνικής ομάδας κατά της άλλης, δεν μπορεί κανείς να μην ενσκήψει στην δράση-αντίδραση των δύο εκφραστών της σημερινής νεολαίας, όπως αυτές αποκαλύφθηκαν στην εποχή του κορονοϊού.
Από την μια η νεολαία, η οποία ξενύχτησε δύο βράδια έξω από την Βουλή προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω πέρασε), κι από την άλλη η “κόπρος του Αυγεία” η οποία ξενύχτησε κάνοντας...αντίσταση με ποτό στα όρθια και μουσική στην διαπασών στην Αγία Παρασκευή, στην Κηφισιά στην Λάρισα, στο Βόλο και οπουδήποτε αλλού.
Από την μια λοιπόν η διεκδικούσα νεολαία ήρθε αντιμέτωπη το πρώτο βράδυ της διαμαρτυρίας με αστυνομικές δυνάμεις οι οποίες τους...μάζεψαν δήθεν για εξακρίβωση. Από την άλλη οι γνήσιοι εκφραστές της κοινωνικής παθογένειας έφαγαν και κάτι δακρυγόνα στην Αγία Παρασκευή σύμφωνα με το ρεπορτάζ.
Από την μια η παλλόμενη καρδιά του νεανικού κινήματος κι από την άλλη η ευθεία γραμμή του καρδιογραφήματός του.
Από την μια η ευαισθητοποίηση, που ασφαλώς προέκυψε από ενασχόληση με το αντικείμενο, όχι σαν μόδα της Γκρεταμάνια, αλλά σαν πραγματική ανησυχία. Από την άλλη νέοι που γιορτάζουν την επίπλαστη ελευθερία τους, αν και σκλάβοι του κοινωνικού μοντέλου που τους έχει επιβληθεί εδώ και χρόνια, με την δήθεν υπερβατικότητα. Είναι εκείνοι που μένουν πιστοί στις αρχές τους, γιατί απλούστατα δεν έχουν αρχές! Μια τεράστια ομάδα νέων προσηλυτισμένοι στο δόγμα του “ωχαδερφισμού” και της φαιδρής στιγμιαίας καλοπέρασης με ακλόνητες δόσεις κυνισμού βλέπει “Μεσσίες” τον κουτοπόνηρο μαγαζάτορα που δίνει ποτά take away ή τον απλό περιπτέρά που έχει στο ψυγείο μπύρες. Πρόκειται για μια πρωτόγονη παρόρμηση που τα καταστροφικά αποτελέσματά της-όχι μόνο σε επίπεδο δημόσιας υγείας-είναι μεγαλύτερα από την πραγματική φιλοδοξία της.
Κάνουν υποτίθεται αντίσταση στην “δικτατορία” που τους απαγορεύει να διασκεδάσουν, χωρίς να δύνανται να αναλογιστούν πως οι ίδιοι βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην δικτατορία της μετριότητας, η οποία με την σειρά της εξυπηρετεί κάθε καθεστώς προκειμένου να ποδηγετεί τους εξουσιαζόμενους. Η έξαλλη διεκδίκηση της ελευθερίας, λέει ο Καμύ, οδηγεί στην αυτοκρατορία της δουλείας.
Κάποτε μιλούσαμε για το χάσμα γενεών στην ελληνική κοινωνία μεταξύ των νέων και των μεγαλυτέρων. Εδώ αποδεκνύεται πως υπάρχει γενναίο χάσμα γενεάς! Λέγαμε πάντα πως όταν έρχεται μια φρέσκια γενιά μια άλλη σαπισμένη τρέμει. Όταν όμως μέσα σε αυτήν την νέα γενιά έχει εγκατασταθεί ήδη η σαπίλα; Μια γενιά που έχει δεχτεί πολλές προσβολές. Την είπαν άνευρη, ασθενική, ατάραχη ενώ όλα γύρω της συντρίβονται, αδιάφορη, γενιά του καναπέ και τόσα άλλα.
Κάποτε στην προεπαναστατική Ρωσία ο Τκάτσεφ, εκφραστής του ρωσικού ιακωβινισμού, είχε ζητήσει-στα σοβαρά-να σκοτώσουν όλους τους Ρώσους πάνω από 25 χρονών, γιατί τους θεωρούσε ανίκανους να δεχτούν νέες ιδέες. Βέβαια ο Τκάτσεφ πέθανε τρελός, αλλά η παράλογη θέση του είναι χαρακτηριστική της ερμηνείας πως η πραγματική εξέγερση αποκόπτεται από τις πραγματικές ρίζες της, αυτές της διεκδίκησης.
Οι νέοι που επέλεξαν να αντιδράσουν στην επιβολή των μέτρων απομόνωσης, με την μπαρόβια νοοτροπία και την ψευδογενή ηθική, πέραν από κυνικά ατομικιστές με στείρα συνείδηση, είναι και ο “κόφτης” των προσδοκιών για το μέλλον κάθε τόπου.
Η δύναμη της άρνησης, λοιπόν, σε μια εξουσία, μοιάζει με έναν καθρέφτη. Το θέμα είναι αν το είδωλο στον καθρέφτη είσαι εσύ ο ίδιος ή οι άλλοι...
