Όσα έχουν κάνει τα μέλη του πολιτικού πλέον μορφώματος της Χρυσής Αυγής, το οποίο μετά τις καλοκαιρινές κάλπες διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, αν και όπως έχουμε γράψει θα επανέλθει με άλλη μορφή ενδεχομένως και άλλο όνομα, μπορεί να τα κρίνει καθείς από μόνος του, ενώ αφορά στη δικαιοσύνη να κρίνει τις σοβαρές καταγγελίες για επιθέσεις και ξυλοδαρμούς αλλοδαπών όπως και τις βαρυτατες κατηγορίες για τη δολοφονία Φύσσα.
Αυτές τις μέρες έχουμε παρατήσει ως κοινωνία όλα τα υπόλοιπα και ασχολούμαστε με το αν και κατά πόσο προσέβαλαν τα 16χρονα κορίτσια της αλλόκοτης παρέλασης την μνήμη των νεκρών.
Γίνεται όμως μια κοινωνία να μνημονεύει τους νεκρούς της ...αλά κάρτ; Άλλους να τους ηρωοποιεί και άλλους να τους ρίχνει στα Τάρταρα; Και τουλάχιστον οι νεκροί του '40 έδωσαν την ζωή τους για την πατρίδα. Για μια πατρίδα που πάντα διαχώριζε τα τέκνα της σε παιδιά και αποπαίδια...
Αλήθεια δεν είναι φασιστική μια κοινωνία, που εκστασιάζεται για τους ομολογουμένως αδικοχαμένους νέους προοδευτικών πεποιθήσεων αν έχουν το όνομα Φύσσα ή Γρηγορόπουλου, αλλά σιχαίνεται να θυμηθεί τους σαν σήμερα πριν 6 χρόνια νεκρούς Καπελώνη και Φουντούλη, λες και δεν είχαν μάνα και πατέρα που τους έκλαψαν, λες και δεν ήταν φονιάδες εκείνοι που τους ξάπλωσαν, μόνο και μόνο επειδή πρέσβευαν κάτι που ήταν αντίθετο στη λογική της;
Σαν σήμερα λοιπόν το 2013 δολοφονούνται τα μέλη της Χρυσής Αυγής Μανώλης Καπελώνης, 22 ετών, Γιώργος Φουντούλης, 27 ετών και τραυματίζεται ο Αλέξανδρος Γέροντας, 29 ετών από τρομοκράτες έξω από τα γραφεία του κόμματος στο Νέο Ηράκλειο.
Άραγε πόσοι θα τους θυμηθούν σήμερα πέραν από των ομοϊδεατών τους; Για αυτούς προφανώς δεν έχει μνημεία και πορείες. Γιατί απλούστατα η κοινωνία μας έχει επιλεκτική μνήμη. Γιατί αν τραυματιστεί αστυνομικός από μολότοφ είναι απλά ο «μπάτσος που το άξιζε». Αν πέσει θύμα ξυλοδαρμού ένας Ποδηλάτης με ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ στην μπλούζα ήταν «το φασιστάκι που πήγαινε γυρεύοντας». Παρόμοιες καταστάσεις επιλεκτικής μνήμης με νεκρούς πιλότους μαχητικών ή πυροσβεστικών αεροσκαφών εν ώρα υπηρεσίας, με τους νεκρούς της Μαρφίν, και τόσα άλλα παραδείγματα.
Κι επειδή πρόσφατες αναλήψεις ευθύνης για χτυπήματα της εν δυνάμει αναρχικής τρομοκρατίας δείχνουν ξεκάθαρα πως στόχος είναι να υπάρξει νεκρός αστυνομικός και οι συγγραφείς των προκηρύξεων μιλούν για ένοπλο αγώνα, είναι σαφές πως θα υπάρξει και συνέχεια, όσο η κοινωνία το επιτρέπει…
Όχι η πολιτεία, η ΚΟΙΝΩΝΙΑ!
Ο φασισμός αρχίζει με τη σκέψη ότι όλοι οι άλλοι έχουν λάθος και το φάντασμά του στοιχειώνει κάθε ξημέρωμά μας αν δεν προσέξουμε και ας διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας περί του αντιθέτου….
Κι όσον αφορά τους νεκρούς, ήρωες ή αποδιοπομπαίους τράγους, τα έχει πει καλύτερα ο Ηράκλειτος: Αθάνατοι θνητοί, θνητοί αθάνατοι, ζώντες τον εκείνων θάνατον, τον δε εκείνων βίον τεθνεώτες.(μτφρ οι αθάνατοι είναι θνητοί, οι θνητοί είναι αθάνατοι που ζουν το θάνατο εκείνων ενώ πεθαίνουν τη ζωή εκείνων).
Ο αληθινός τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών, οπότε εναπόκειται σε μια δίκαιη κοινωνία να επιλέξει ανάμεσα στην αθανασία της μνήμης ή τον θάνατο στην λήθη...
