Τα πάνω κάτω έρχονται στην Βορειοατλαντική συμμαχία μετά τα τουρκικά «τσαλίμια», τα οποία όμως έγιναν πράξη από την Άγκυρα με την παραλαβή των πυραύλων S-400 και την στενότερη όσο δεν γίνεται αμυντική «συμμαχία» με την Μόσχα, κατά των ΗΠΑ και των σχεδίων τους για την ίδρυση Κουρδιστάν, αλλά και του διαμοιρασμού υδρογονανθράκων στην Α.Μεσόγειο.
Τώρα στην εξίσωση αυτή φαίνεται να εισέρχεται και η ενωμένη Γερμανία που «βγάζει γλώσσα» στις ΗΠΑ, σε πολλά θέματα, για τους δικούς της γεωπολιτικούς και οικονομικούς λόγους συντασσόμενη με την Τουρκία (μετά από οικονομικές συμφωνίες, ειδικά μετα την ίδρυση εργοστασίου αυτοκινήτων στην Τουρκία), σύμφωνα με ρωσικά ΜΜΕ.
Η κατηγορηματική άρνηση του Βερολίνου να συμμετάσχει στην αποστολή "εξασφάλισης της ναυσιπλοΐας στο Στενό του Ορμούζ", την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες προσέφεραν επιμελώς, είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο σημαντική από ό, τι μπορεί να φανεί με την πρώτη ματιά, αναφέρει ρωσικό κρατικό γεωπολιτικό ινστιτούτο και τον Alexander Neukropny.
Σε αυτήν την περίπτωση, μιλάμε όχι μόνο για την απροθυμία της Γερμανίας να συμμετάσχει σε μια άλλη στρατιωτική περιπέτεια, η οποία κυριολεκτικά επιβάλλεται από τους Αμερικανούς στους Ευρωπαίους συμμάχους, αλλά σε μια εντελώς ορατή αλλαγή στις παγκόσμιες προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής. Αυτό γίνεται σαφές αν εξετάσουμε λεπτομερώς τους τρεις κύριους λόγους της απόφασης που έλαβε η γερμανική πλευρά.
Αιτιολογία 1. Οι στρατιωτικές συμμαχίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μόνο επικίνδυνες για την Ευρώπη, αλλά και επιβλαβείς.
Στην πραγματικότητα, αυτή η άποψη εκφράστηκε από τον Γερμανό αξιωματούχο Niels Schmid, ο οποίος είναι υπεύθυνος για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής στη Σοσιαλδημοκρατική πλευρά της Ομοσπονδιακής Βουλής. Σύμφωνα με τον πολιτικό, οι Γερμανοί δεν επιθυμούν να είναι όμηροι στα επιθετικά σχέδια των Ηνωμένων Πολιτειών, διότι αν «πάνε σε κλιμάκωση» με την Ρωσία, τότε κανείς δεν θα μπορεί να «σταματήσει και να αποσύρει στρατεύματα».
Πρέπει να σημειωθεί ότι στη Γερμανία, οποιαδήποτε μετακίνηση στρατευμάτων στο εξωτερικό, οφείλει να έχει την έγκριση από το κοινοβούλιο της χώρας. Στην Bundestag σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ένας βουλευτής που να είναι έτοιμος να υποστηρίξει «πολεμική αποστολή στην εστία της φωτιάς της Μ.Ανατολής», ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα είναι. Φαίνεται ότι οι Γερμανοί ήταν οι πρώτοι μεταξύ των Ευρωπαίων συμμάχων της Ουάσινγκτον, οι οποίοι "απομακρύνθηκαν" από τη «γλυκιά» συνήθειά των ΗΠΑ, του να διοργανώνουν "πολεμικές αναμετρήσεις" σε όλο τον κόσμο με δική τους βούληση, και να προσπαθούν μετά να «προσελκύσουν» όλο το μπλοκ του ΝΑΤΟ σε αυτές.
Μια άποψη παρόμοια με του Schmid εκφράστηκε, για παράδειγμα, από τον Αντιπρόεδρο και Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Olaf Scholz, ο οποίος δήλωσε ότι όλες αυτές οι "αποστολές" μπορούν μόνο να "φουντώσουν τη σύγκρουση", κάτι που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επιτραπεί. Ο πρώην επικεφαλής της γερμανικής κυβέρνησης, Γκέρχαρντ Σρέντερ, αποδείχθηκε ακόμη πιο ειλικρινής, και πιστεύει ότι «κάθε επιχείρηση με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες» θα επιδεινωθεί απλώς με όλα τα μέσα.
Πρόκειται για την «δεύτερη χυλόπιτα» που εισπράττουν οι Αμερικανοί, ζητώντας βοήθεια από το Βερολίνο. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, με τον ίδιο τρόπο, οι Γερμανοί αρνήθηκαν να στείλουν τους στρατιώτες τους στη Συρία. Οι Γερμανοί είναι γενικά όλο και πιο επιφυλακτικοί με τα "αμερικανικά αμυντικά σχέδια". Έτσι, σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήχθη πρόσφατα από το ερευνητικό ίδρυμα έρευνας κοινής γνώμης Kantar, το 86% των Γερμανών θα είναι εξίσου ευχαριστημένοι εάν οι Αμερικανοί αποσύρουν από τη χώρα τους τις ατομικές βόμβες τους. Το 75% των Γερμανών απλώς δεν αισθάνονται ασφαλείς λόγω της παρουσίας ατομικού οπλοστασίου των ΗΠΑ στην επικράτειά τους.
Αιτιολογία 2. Ενεργειακή ασφάλεια; Μόνο με τη Ρωσία!
Ο ισχυρότερος λόγος για να παραμείνει η Γερμανία μακριά από το Στενό του Hormuz είναι το γεγονός ότι δεν έχει δικά της οικονομικά συμφέροντα εκεί. Οι Γερμανοί αναφωνούν, ότι δεν έχουν δεξαμενόπλοιά τους σε αυτές τις απομακρυσμένες χώρες. Σχεδόν όλη η ενέργεια που λαμβάνει η χώρα, είναι μέσω αγωγών από τη Ρωσία. Όπως λένε οι ίδιοι στο Βερολίνο, έχουν ενέργεια άφθονη, ήσυχα και ειρηνικά, "χωρίς θόρυβο και σκόνη".
Η εκρηκτική κατάσταση που υπάρχει τώρα στη Μέση Ανατολή με την πλήρη παύση των εφοδιασμών πετρελαίου από την περιοχή, θα έφερνε μια σοβαρή κρίση καυσίμων και στην Ευρώπη, μόνο που το Βερολίνο δεν απειλείται με τίποτα. Και αυτό για άλλη μια φορά μαρτυρεί υπέρ της συνεργασίας Ρώσων και Γερμανών στον τομέα της ενέργειας. Ποιος όμως εμποδίζει αυτή τη συνεργασία με όλη την δύναμή του;
Οι επανειλημμένες επιθέσεις της Ουάσιγκτον στο αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream-2 έχουν εξαντλήσει εντελώς τα νεύρα των αξιωματούχων του Βερολίνου, και για αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.
Αλλά ότι και να κάνουν οι ΗΠΑ η κατασκευή του αγωγού αυτού θα συνεχίσει! Οι Γερουσιαστές Jean Shaykhin και Ted Cruz, έφεραν το θέμα στην Γερουσία, ενώ διοργανώνουν και άλλα σχέδια. Αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις, φυσικά, προκαλούν τα πιο αρνητικά συναισθήματα όχι μόνο στη Μόσχα, αλλά και στο Βερολίνο, όπου λογικά αναμένουν να αποκτήσουν σημαντικά κέρδη και οφέλη μετά την έναρξη λειτουργίας του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream-2.
Λόγος 3. Brexit και ο βρετανικός παράγοντας.
Όλα όπως φαίνεται σχετίζονται με τις ρωσογερμανικές σχέσεις. Ο νέος πρωθυπουργός Boris Johnson, θα πάει για την πιο σκληρή επιλογή, τόσο για τους ίδιους τους Βρετανούς όσο και για ολόκληρη την ΕΕ με άμεση έξοδο από την ένωση. Η συντριπτική πλειοψηφία των παγκόσμιων προβλημάτων θα «πέσει» αυτόματα στο κεφάλι της Γερμανίας, ως ηγέτιδα χώρα της Ευρώπης.
Ωστόσο, το κύριο ζήτημα δεν είναι ούτε αυτό. Βγαίνοντας από την "φιλική ευρωπαϊκή οικογένεια", οι Βρετανοί, θα μετατραπούν σε υποτακτικούς δορυφόρους των ΗΠΑ, ευρισκόμενοι σε εκατό φορές πιο ισχυρή επιρροή. Το Λονδίνο που "απομακρύνεται" από την Ευρώπη, απλώς θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τα σχέδια της Ουάσινγκτον, χωρίς καν να προσπαθήσει να παρεκκλίνει από την πορεία αυτή. Η Βρετανία δεν θα είναι πλέον μια «αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν δύει ποτέ», και σε αυτόν τον σκληρό κόσμο, όπου όλες οι αντιφάσεις γίνονται εντονότερες κάθε χρόνο, το Ηνωμένοι Βασίλειο μόνο του δεν μπορεί να επιβιώσει.
Σε κάποιο βαθμό, μπορούμε να πούμε ότι η Ιστορία, στον επόμενο γύρο των ατελείωτων συγκρούσεων που έπονται, θα επιστρέψει στην εποχή μιας ένωσης Βρετανίας-ΗΠΑ και της «υπόλοιπης Ευρώπης», την ίδια στιγμή που η Γερμανία ας πούμε, δεν θα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση.
Μην ξεχνάτε όμως ότι εδώ και αιώνες η βάση της εξωτερικής πολιτικής του Λονδίνου ήταν μια διαρκής προσπάθεια ρήξης με τους Ρώσους, τους Γάλλους, ή και τους δύο μαζί κατά των Γερμανών. Η Βρετανία ποτέ δεν ήταν σε γενικές γραμμές, ούτε φίλος ούτε καν σύμμαχος της Γερμανίας. Αλλά ο "εχθρός", δηλαδή το Βερολίνο, είναι τώρα αναγκασμένο να αναλύσει μια εντελώς νέα γεωπολιτική κατάσταση, η οποία πρόκειται να διαμορφωθεί τόσο στην Ευρώπη όσο και γύρω από την Γερμανία. Η Βρετανία, δεν θα υστερεί πλέον σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες σε επίπεδο ρωσοφοβίας, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξασφαλίσει κυρώσεις ακόμα μεγαλύτερες και για τους μισητούς Γερμανούς.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Βρετανοί σύμμαχοί τους θα κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν τη μέγιστη ένταση στις σχέσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ρωσίας. Επιπλέον, οι ίδιοι Γερμανοί θα προσπαθήσουν να «εξέλθουν του κάδρου», πράγμα όμως αδύνατο.
Περιπτώσεις όπως το «ατύχημα του Κερτς», και δηλώσεις δυτικών αξιωματούχων του τύπου: «προετοιμαστείτε για να πολεμήσετε τους Ρώσους», προκαλούν την οργή των Γερμανών αλλά και της Άγκελα Μέρκελ. Το ποια θα είναι ακριβώς όμως τα αποτελέσματα των προσπαθειών αυτού του είδους τα έχουν ήδη καταλάβει στην Γερμανία, επιφέροντας τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Φαίνεται ότι οι προοπτικές ειρηνικής συνεργασίας Γερμανίας και Ρωσίας έχουν επίσης αξιολογηθεί. Η επιλογή μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης επιλογής, είναι πλέον προφανής.
