Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύει το ιστολόγιο off-guardian.org για τις επερχόμενες ευρωεκλογές και δεν παραλείπει να σχολιάσει την κατάσταση στην Ελλάδα.
Οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καλούνται να ψηφίσουν αυτήν την εβδομάδα για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δεν πρόκειται βέβαια για ένα πραγματικό κοινοβούλιο και δεν έχει προοπτικές να γίνει ένα, αφού όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται από τους μη εκλεγμένους αρχηγούς της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Οι εκλογές αυτές, ωστόσο, καταγράφουν τη γενική διάθεση με βάση τις τρέχουσες πολιτικές, λέει το άρθρο και προχωράει στην ανάλυσή του:
Βασικό συμπέρασμα ακόμη και πριν ανοίξουν οι κάλπες δεν είναι άλλο από τον γενικό σκεπτικισμό ως προς την οικονομική πορεία της ΕΕ και την έλλειψη οφέλους για τον λαό. Η κυρίαρχη Αριστερά δυστυχώς αγνοεί αυτά τα θέματα και θα πληρώσει το τίμημα.
Οι συντηρητικοί από την άλλη κάνουν σημαία το μεταναστευτικό.
Όπως όμως σε όλες τις εκλογές ανα τον πλανήτη όλες τις εποχές, η οικονομία είναι που δίνει τον τόνο των εξελίξεων.
Η ευρωπαϊκή οικονομία φαίνεται όλο και πιο αδύναμη. Σε γενικές γραμμές, το ονομαστικό ΑΕΠ της ευρωζώνης παραμένει σε στασιμότητα, μειωμενο κατά 12% στις έξι μεγαλύτερες οικονομίες κατά την περίοδο 2008-2017. Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει αδιάφορη στις ανάγκες των λαών, ενώ παράλληλα εξυπηρετεί κάθε ιδιοτροπία των εταιρειών. Ακόμα κι έτσι, η ποσοτική χαλάρωση και άλλα καπιταλιστικά προγράμματα που προωθούνται από την ΕΚΤ, όπως οι συμπράξεις ιδιωτικού-δημόσιου τομέα (PPP) ή οι νέες στοχοθετημένες μακροπρόθεσμες πράξεις αναχρηματοδότησης (TLTRO-III) δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση.
Ο Ντόναλντ Τράμπ δηλώνει με ακρίβεια ότι “δεν με νοιάζει για την Ευρώπη”, δείχνοντας ότι οι ΗΠΑ θεωρούν την ήπειρό μας ως κάτι περισσότερο από μια συλλογή υποτελικών κρατών. Σε όλες τις χώρες αυξάνεται η ανισότητα, οι κυβερνήσεις των εταιρειών και οι ολιγάρχες επιβάλλουν τη θέλησή τους. Η φιλελεύθερη Γαλλία επιδεικνύει έναν αποτρόπαιο αυταρχισμό εναντίον των κίτρινων γιλέκων. Η Ιταλία διώκει τους πρόσφυγες και τους Ρομά. Τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα εισοδήματα διαβρώνονται παντού, ενώ οι γυναίκες εργάζονται ιδιαίτερα σκληρά. Ακόμη και σε επιτυχημένες χώρες, όπως η Γερμανία, οι πραγματικοί μισθοί παραμένουν κάτω από το επίπεδο του 1990.
Η εκμετάλλευση σήμερα συχνά πραγματοποιείται μέσω χρέους. Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος είναι βασικοί μηχανισμοί για τη συνεχιζόμενη μεταφορά πλούτου και εξουσίας από τους φτωχούς στους πλούσιους, από τους αδύναμους στους ισχυρούς, από τους πολλούς στους λίγους. Η δημόσια συζήτηση παραμελεί μέχρι στιγμής αυτό το θέμα, παρόλο που το εκρηκτικό δυναμικό της οικονομικής απαλλοτρίωσης είναι γνωστό στους υποψήφιους και στα κυρίαρχα κόμματα.
Το δημόσιο χρέος στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται σε 13 τρισεκατομμύρια ευρώ, φθάνοντας το 80% του ΑΕΠ. Αυτός ο μέσος όρος καλύπτει τις τεράστιες διαφορές μεταξύ της ευρωπαϊκής περιφέρειας και του πυρήνα. Για παράδειγμα, η Ελλάδα οφείλει 335 δισ. Ευρώ ή 181% του ΑΕΠ της, η Ιταλία 2,3 τρισεκατομμύρια (132%) και η Πορτογαλία 225 δισ. Ευρώ (122%). Από την άλλη πλευρά, το δημόσιο χρέος της Γερμανίας ανέρχεται σε 2 τρισεκατομμύρια και αντιστοιχεί στο 61% του ΑΕΠ, ενώ τα 12 δισεκατομμύρια του Λουξεμβούργου είναι μόλις 21%.
Το δημόσιο χρέος είναι πολιτική επιλογή και όχι νόμος της φύσης. Στη σημερινή Ευρώπη χρησιμοποιείται για να επιδοτεί τις επιχειρήσεις, όχι το κοινωνικό κράτος που εξαφανίζεται. Αντί να καλύπτουν τις ανάγκες τους φορολογώντας τους πλούσιους, τα κράτη τους ικετεύουν για δάνεια, και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να τους καλοπιάνουν. Τα κράτη μεταφέρουν τεράστιους πόρους από την περιφέρεια στο κέντρο και από φτωχούς σε πλούσιους. Αυτό το γιγαντιαίο δημόσιο χρέος συνεπάγεται την καταστροφή των δημοκρατικών θεσμών, μετατρέποντας τους πολίτες σε εργάτες του χρέους και κλέβοντας τη ζωή των παιδιών μας.
Το 2010 η Τρόικα διορίστηκε ως σωτήρας της Ελλάδας για το υπερβολικό της χρέος, το οποίο στη ανερχόταν στο 109%. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επέβαλαν δραστικές πολιτικές λιτότητες και εκκαθάριση της δημόσιας ιδιοκτησίας. Οι θυσίες των Ελλήνων δεν τους έσωσαν, αλλά οδήγησαν στη φτώχεια και τη δουλεία. Η κοινοβουλευτική κυβέρνηση έγινε μια κενή μορφή και μια ακροδεξιά εγκληματική οργάνωση, με μοντέλο τους Ναζί του Χίτλερ, αναδύθηκε .(σ.σ. Αναφέρεται στην Χρυσή Αυγή) Κανένας ευρωπαϊκός ή εθνικός θεσμός δεν ανέλαβε την ευθύνη για τη συρρίκνωση. Αλλά οι λαοί της Ευρώπης έδωσαν προσοχή.
Η υπόλοιπη Ευρώπη είναι μόνο μια κρίση χρέους μακριά από την τύχη της Ελλάδας. Και η παγκόσμια χρηματοοικονομική φούσκα εγγυάται ότι θα προωθήσει αυτή την κρίση, αργά ή γρήγορα.
Η δημοσιονομική πίεση οδηγεί σε εξέγερση ή ακόμα και κατακλυσμική αλλαγή. Αλλά η κρίση του χρέους δεν είναι αλυτη από μόνη της. Τα κράτη έχουν πάντα το κυριαρχικό δικαίωμα να καταργήσουν το χρέος, όπως έκανε πρόσφατα η Ισλανδία. Αυτό δεν βλάπτει την οικονομία, αλλά της δίνει ώθηση. Απλώς σημαίνει ότι οι πλούσιοι δεν θα κατάσχουν ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα μελλοντικής παραγωγής.
Το άρθρο καταλήγοντας καλεί όλους τους ευρωπαίους πολίτες, εντός ή εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να ελέγξουν τις πολιτικές των μερών όσον αφορά το χρέος. Τα κόμματα και οι σχηματισμοί που δεν διαθέτουν σαφή πολιτική για το ζήτημα αυτό είτε δεν αναγνωρίζουν τη σοβαρότητά του είτε απλά προσχωρούν στην οικονομική ολιγαρχία.
Ο μόνος υπεύθυνος τρόπος ψηφοφορίας είναι η υποστήριξη των κομμάτων που προάγουν τη δικαιοσύνη του χρέους, λέει το άρθρο, και συμπληρώνει πως αυτό περιλαμβάνει την κατάργηση του απεχθούς δημόσιου χρέους και την επίλυση του μη εμπορικού ιδιωτικού χρέους προς όφελος των πολλών και των φτωχών οφειλετών, αντί για τους λίγους και πλούσιους πιστωτές.
