Οι αποδείξεις για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι τόσο συντριπτικές που επιβάλλουν την αποδοχή τους χωρίς να αφήνουν κανένα περιθώριο για αμφιβολίες.
Είναι αδιαμφισβήτητα διαπιστωμένο ιστορικό γεγονός ότι, ο Ιησούς Χριστός εκτελέστηκε δημόσια στην Ιουδαία τον 1ο μ.Χ. αιώνα, επί Ποντίου Πιλάτου, μέσω της σταύρωσης, κατόπιν εντολής του Εβραϊκού Σανχεντρίν. Οι μη χριστιανικές ιστορικές καταγραφές του Φλάβιου Ιώσηπου, του Κορνηλίου Τάκιτου, του Λουκιανού της Σαμοσάτα, του Μαϊμονίδη ακόμα και της Εβραϊκής Σανχεντρίν επιβεβαιώνουν τις παλαιοχριστιανικές μαρτυρίες για τις σημαντικές αυτές ιστορικές πτυχές του θανάτου του Ιησού Χριστού.
Όσο για την ανάστασή Του, υπάρχουν σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία που την καθιστούν ένα συγκλονιστικό γεγονός:
Η πρώτη σειρά αποδείξεων για την Ανάσταση του Χριστού
Κατ΄ αρχάς, έχουμε αποδεδειγμένα ειλικρινή μαρτυρία αυτόπτων μαρτύρων. Παλαιοχριστιανικοί απολογητές αναφέρουν εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες, ορισμένοι εκ των οποίων τεκμηρίωσαν τις εικαζόμενες εμπειρίες τους. Πολλοί από αυτούς τους αυτόπτες μάρτυρες πρόθυμα και με αποφασιστικότητα υπέμειναν παρατεταμένα βασανιστήρια και θάνατο αντί να αποκηρύξουν τη μαρτυρία τους.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει την ειλικρίνεια τους, αποκλείοντας την εξαπάτηση εκ μέρους τους. Σύμφωνα με την ιστορική καταγραφή (Πράξεις 4:1-17, Επιστολές του Πλίνη στο Τραϊανό Χ 96 κ.α.) οι περισσότεροι Χριστιανοί μπορούσαν να δώσουν τέλος στον βασανισμό τους απλά αποκηρύττοντας την πίστη τους. Αντίθετα, φαίνεται ότι οι περισσότεροι επέλεξαν να υπομένουν τα δεινά και να διακηρύξουν την Ανάσταση του Χριστού μέχρι θανάτου.
Αν ήταν όλα απλά ένα ψέμα γιατί τόσοι πολλοί να επιμένουν στα συγκεκριμένα γεγονότα; Γιατί όλοι να επιμένουν εν γνώσει τους σε ένα τέτοιο ασύμφορο ψέμα βρισκόμενοι μπροστά σε διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατο;
Ανάμεσα στους πιο επιφανείς αυτόπτες μάρτυρες ήταν οι Απόστολοι. Υπέστησαν μια συλλογικά αδιαμφισβήτητη αλλαγή μετά τις εικαζόμενες, μετά την Ανάσταση, εμφανίσεις του Χριστού. Αμέσως μετά την σταύρωση, κρύβονταν από φόβο για τις ζωές τους. Μετά την Ανάσταση βγήκαν στους δρόμους, με θάρρος διακηρύττοντας την Ανάσταση παρά την εντατικοποίηση των διώξεων. Τι ευθύνεται για την ξαφνική και δραματική αλλαγή τους; Σίγουρα δεν ήταν οικονομικό όφελος. Οι Απόστολοι εγκατέλειψαν ότι είχαν για να κηρύξουν την Ανάσταση, συμπεριλαμβανομένου και τις ζωές τους.
Η δεύτερη σειρά αποδείξεων για την Ανάσταση του Χριστού
Η δεύτερη σειρά αποδείξεων αφορά την αλλαγή συγκεκριμένων βασικών σκεπτικιστών, ειδικά του Παύλου και του Ιάκωβου.
Ο Παύλος χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως έναν βίαιο διώκτη της πρώτης Εκκλησίας. Μετά από αυτό που περιγράφει ο ίδιος ως μια συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό, ο Παύλος υπέστη μια άμεση και δραστική αλλαγή, από ένα φαύλο διώκτη της Εκκλησίας σε έναν από τους πιο παραγωγικούς και ανιδιοτελής υπερασπιστές της. Όπως πολλοί πρώτοι Χριστιανοί, ο Παύλος υπέστη εξαθλίωση, διώξεις, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και εκτέλεση για τη σταθερή δέσμευσή του στην Ανάσταση του Χριστού.
Ο Ιάκωβος ήταν σκεπτικιστής, όχι όμως επιθετικός όπως ο Παύλος. Μια υποτιθέμενη μετά την Ανάσταση συνάντηση με τον Χριστό τον μετέτρεψε σε ένα μοναδικό πιστό, έναν ηγέτη της Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ. Έχουμε ακόμα μια επιστολή του, που οι μελετητές γενικά δέχονται ότι είναι μία από τις επιστολές του προς την πρώτη Εκκλησία. Όπως ο Παύλος, ο Ιάκωβος πρόθυμα υπέφερε και πέθανε για την μαρτυρία του, γεγονός που πιστοποιεί την ειλικρίνεια της πίστης του.
Η τρίτη και η τέταρτη σειρά αποδείξεων για την Ανάσταση του Χριστού
Η τρίτη και η τέταρτη σειρά αποδείξεων αφορά πιστοποιήσεις εχθρών του χριστιανισμού σχετικά με τον άδειο τάφο και το γεγονός ότι η πίστη της αναστάσεως ξεκίνησε από την Ιερουσαλήμ.
Ο Ιησούς εκτελέστηκε δημοσίως και θάφτηκε στην Ιερουσαλήμ. Θα ήταν αδύνατον η πίστη στην Ανάστασή Του να ξεκινήσει από την Ιερουσαλήμ ενώ το σώμα Του βρισκόταν στον τάφο, όπου το Σανχεντρίν θα μπορούσε να το ξεθάψει και να το τοποθετήσει σε κοινή θέα και έτσι να εκθέσει την απάτη. Αντίθετα, το Σανχεντρίν κατηγόρησε τους Αποστόλους ότι κλέψανε το σώμα, προφανώς σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν την απουσία του (και κατά συνέπεια τον άδειο τάφο). Πώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Παρακάτω είναι οι πιο κοινές εξηγήσεις:
Πρώτη, οι Απόστολοι κλέψανε το σώμα. Αν αυτή ήταν η υπόθεση, αυτοί θα ξέρανε ότι η Ανάσταση ήταν μια απάτη. Γι΄ αυτό δεν θα ήταν τόσο πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ αυτό.. Όλοι όσοι δήλωναν αυτόπτες μάρτυρες θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν είχαν δει πραγματικά τον Χριστό και ως εκ τούτου λέγανε ψέματα. Με τόσους συνωμότες, σίγουρα κάποιος θα ομολογούσε, αν όχι για να δώσει ένα τέλος στα δικά του βασανιστήρια, τουλάχιστον για να τελειώσει η ταλαιπωρία των φίλων του και της οικογένειάς του.
Η πρώτη γενιά Χριστιανών είχαν κακοποιηθεί απολύτως. Ο Νέρωνας φώτιζε τα πάρτι στο κήπο του καίγοντας Χριστιανούς. Σίγουρα κάποιος θα είχε ομολογήσει την αλήθεια κάτω από τη απειλή ενός τέτοιου φρικτού πόνου. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε καμιά καταγραφή για οποιονδήποτε Χριστιανό που να αποκήρυξε την πίστη του για να βάλει τέλος στον βασανισμό του. Αντίθετα, έχουμε πολλές καταγραφές για εμφανίσεις μετά την Ανάσταση και εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες που ήταν πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ αυτό.
Εάν οι Απόστολοι δεν έκλεψαν το σώμα, πως αλλιώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Κάποιοι είπαν ότι ο Χριστός προσποιήθηκε τον θάνατό Του και στη συνέχεια δραπέτευσε από τον τάφο. Αυτό είναι προφανώς παράλογο. Σύμφωνα με την μαρτυρία αυτόπτων μαρτύρων, ο Χριστός ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε, πληγώθηκε και μαχαιρώθηκε. Υπέστη εσωτερικές βλάβες, τεράστια απώλεια αίματος, ασφυξία και τρυπήθηκε στη καρδιά Του.
Δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός (ή οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος κάτω από αυτές τις συνθήκες) θα μπορούσε να επιβιώσει μια τέτοια δοκιμασία, να προσποιηθεί τον θάνατό Του, να μείνει σε ένα τάφο για τρεις μέρες και τρεις νύχτες χωρίς ιατρική φροντίδα, τροφή ή νερό, να αφαιρέσει την τεράστια πέτρα που σφράγιζε τον τάφο Του, να αποδράσει απαρατήρητος (χωρίς να αφήσει πίσω του ένα ίχνος αίματος), να πείσει εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες ότι αναστήθηκε και είναι καλά και στη συνέχεια να εξαφανιστεί χωρίς κανένα ίχνος.
Η πέμπτη σειρά αποδείξεων για την Ανάσταση του Χριστού
Τέλος η πέμπτη σειρά αποδείξεων αφορά μια ιδιομορφία στις καταθέσεις των αυτόπτων μαρτύρων. Σε όλες τις κύριες αφηγήσεις της αναστάσεως, οι γυναίκες είναι οι πρώτες και οι κύριες αυτόπτες μάρτυρες. Αυτό θα ήταν μια περίεργη εφεύρεση αφού τόσο στον αρχαίο Εβραϊκό όσο και στο Ρωμαϊκό πολιτισμό, οι γυναίκες ήταν σημαντικά υποτιμημένες. Η μαρτυρία τους θεωρούνταν επουσιώδεις και παραβλέπονταν.
Δεδομένου αυτού του γεγονότος, είναι εξαιρετικά απίθανο ότι οποιοιδήποτε εμπνευστές μιας φάρσας στο 1ο αιώνα στην Ιουδαία θα επέλεγαν τις γυναίκες να είναι οι πρωταρχικοί τους μάρτυρες. Από όλους τους άρρενες μαθητές που ισχυρίστηκαν ότι είδαν τον Ιησού αναστημένο, αν όλοι λέγανε ψέματα και η Ανάσταση ήταν μια απάτη, γιατί επέλεξαν τους πιο δύσπιστους και με κακή αντίληψη μάρτυρες, που μπορούσαν να βρουν;
Ο Dr. William Lane Craig εξηγεί: «Όταν κατανοήσετε τον ρόλο των γυναικών στην Εβραϊκή κοινωνία του πρώτου αιώνα, αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό, είναι ότι αυτή η ιστορία του άδειου τάφου θα πρέπει κατ΄ αρχήν να διαθέτει γυναίκες ως αυτούς που βρήκαν τον άδειο τάφο. Οι γυναίκες ήταν σε πολύ χαμηλή βαθμίδα της κοινωνικής κλίμακας στον πρώτο αιώνα στη Παλαιστίνη. Υπάρχουν παλιές ρήσεις ραβίνων που λένε: «Αφήστε τα λόγια του Νόμου να καούν παρά να παραδοθούν στις γυναίκες» και «Μακάριος είναι αυτός που τα παιδιά του είναι άνδρες, αλλά αλίμονο σ΄ εκείνον που τα παιδιά του είναι γυναίκες. Η μαρτυρία των γυναικών εθεωρείτο τόσο άνευ αξίας που δεν επιτρέπονταν να χρησιμοποιηθούν ούτε καν νομικά μάρτυρες σε ένα Εβραϊκό δικαστήριο. Υπό το πρίσμα αυτό, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι κύριοι μάρτυρες του άδειου τάφου είναι αυτές οι γυναίκες … Οποιαδήποτε μεταγενέστερη αναφορά απεικονίζει άρρενες μαθητές να βρίσκουν τον τάφο, για παράδειγμα ο Πέτρος ή ο Ιωάννης. Το γεγονός ότι οι γυναίκες ήταν οι πρώτοι μάρτυρες του άδειου τάφου, εξηγείται πιο πειστικά από την πραγματικότητα που – είτε μας αρέσει είτε όχι – ήταν αυτές που βρήκαν τον άδειο τάφο! Αυτό δείχνει ότι οι συγγραφείς των Ευαγγελίων κατέγραφαν πιστά ότι συνέβη, ακόμα και αν ήταν ενοχλητικό. Αυτό μαρτυρά την ιστορικότητα αυτής της παράδοσης και όχι το μυθικό στοιχείο της» (Ο Dr William Lane Craig, αναφέρεται από τον Lee Strobel, Τα επιχειρήματα υπέρ του Χριστού, Grand Rapids: Zondervan, 1998, σελ. 293).
Απαντήσεις στα πιο συνηθισμένα ερωτήματα
Είναι δυνατόν να αποδειχθεί το γεγονός της αναστάσεως;
– Μέχρις εκεί που εμπίπτει στην λογική διερεύνηση, ναι! Μην ξεχνάτε πως τα ιστορικά και προσωπικά γεγονότα δεν ανιχνεύονται και αποδεικνύονται με θετικο-επιστημονικό τρόπο, αλλά με ιστορικο-νομικό. Δηλαδή από: Συλλογή πληροφοριών, μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων, συγκρίσεις γραπτών κειμένων, αναφορές τρίτων ή γραπτές μαρτυρίες των ιδίων των πρωταγωνιστών, εξέταση διαφόρων αντικειμένων, αρχαιολογικών ερευνών κ.α. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα γεγονότα της Αγίας Γραφής και της ανάστασης του Κυρίου. Δεν χωρεί εδώ επιστημονικο-θετική επαλήθευση. Ενώ λ.χ. για ένα πείραμα βιολογίας ή φυσικής χρησιμοποιούμε μεθόδους των φυσικών επιστημών, στον τομέα της ιστορίας, όπως είπαμε δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ίδια μέθοδο. Δεν κάνουμε πειράματα για να αποδείξουμε δηλαδή ότι έζησε π.χ. ο Σωκράτης, ούτε μπορούμε στο εργαστήριο να αποδείξουμε την ανάσταση του Χριστού.
Από χριστιανικής πλευράς: Ελέγχουμε αξιόπιστες αποδείξεις από τον βίο και την πολιτεία πολλών χιλιάδων μαρτύρων πίστεως που ενώθηκαν με τον Θεό και αγίασαν, εσωτερικές και εξωτερικές μαρτυρίες των Ευαγγελίων, εξωβιβλικές πηγές που αναφέρονται στον Χριστό και τους χριστιανούς κ.λπ. Διαθέτουμε μάλιστα πάμπολλες προφητείες που επαληθεύτηκαν στον Χριστό, τα άφθαρτα λείψανα των αγίων που θαυματοποιούν και μυροβλύζουν, το αναλλοίωτο του αγιασμένου νερού, του αντίδωρου και της Θείας Κοινωνίας, το άκτιστο θείο φως του οποίου είχαν εμπειρία τόσοι και τόσοι άγιοι, τα χιλιάδες θαύματα του Θεού διαχρονικά στην ιστορία και μέσω των αγίων Του, την τέλεια αναμαρτησία και διδασκαλία του Θεανθρώπου, τα πολυπληθή διασωζόμενα στα Ευαγγέλια θαύματά Του, την αυτοθυσία των αποστόλων χάριν του Χριστού, την θαυματουργική μεταστροφή του αποστόλου Παύλου, την ύπαρξη της Εκκλησίας για 2.000 χρόνια –γεγονός που και ο Χριστός προφήτευσε- κ.α.
Ήταν δυνατόν να είχε απλά …… λιποθυμήσει ο Ιησούς πάνω στο σταυρό, να σηκώθηκε αργότερα και να βγήκε από τον τάφο;
– Αυτά έχουν ειπωθεί και έχουν ερευνηθεί από πολλούς ιστορικούς, φιλόσοφους, θεολόγους και άθεους φιλολόγους. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς εκτελέσθηκε δημόσια, πιστοποιήθηκε η εκτέλεσή Του από τον Ρωμαίο Επίτροπο Πιλάτο, από τον υπεύθυνο εκατόνταρχο και τους Ρωμαίους στρατιώτες, και, πριν απ’ όλα αυτά, δέχθηκε ένα ισχυρότατο πλήγμα με ακόντιο στην πλευρά, από την οποία οπή, σε μέγεθος γροθιάς, έτρεξε αίμα και νερό (Ιω. 19,34). Ο ορός αυτός (νερό και αιμοσφαίρια), που σχηματίζεται στο περικάρδιο ενός νεκρού ανθρώπου και σταματά την κίνηση της καρδιάς, είναι σήμερα μια μοναδική ιατροδικαστική απόδειξη ότι ο αρχηγός της Ζωής είχε πράγματι πεθάνει.
Σύμφωνα με τα ανωτέρω ήταν αδύνατον να είχε απλά …… λιποθυμήσει ο Ιησούς, να σηκώθηκε και να βγήκε από τον τάφο. Άλλωστε ούτε οι Εβραίοι τόλμησαν να ισχυριστούν κάτι τέτοιο, παρά μίλησαν μόνο για κλοπή. Θα μπορούσε εξάλλου ο καταταλαιπωρημένος και καταπληγωμένος Ιησούς να κυλήσει τον τεράστιο ογκόλιθο αλλά και να αγνοηθεί από την φρουρά; Το πρωί της Κυριακής του Πάσχα ο τάφος ήταν άδειος. Πιστοποιήθηκε από τις Μυροφόρες και τους μαθητές Του, αλλά και από τους Ιουδαίους, που δεν κατάφεραν να κρατήσουν δέσμιο τον αναστάντα, ακόμη και με την τοποθέτηση ογκόλιθου έξω από τον τάφο και φρουράς ενόπλων στρατιωτών. Δεν συζητάμε την ευφάνταστη περίπτωση να είχαν κλέψει το σώμα Του κάποιοι από τους εχθρούς του, Ηρωδιανοί και Σαδδουκαίοι καθώς και στελέχη του Ναού, αφού αυτό ακριβώς ήθελαν να αποφύγουν: την λαϊκή πίστη ότι ίσως ανασταινόταν απ’ τους νεκρούς.
Και πώς είμαστε σίγουροι ότι την ψευδή είδηση πως οι μαθητές του Χριστού έκλεψαν το νεκρό σώμα Του, δεν την είχαν διαδώσει οι Ιουδαίοι; (Ματθ. 28,11-13)
– Αποδεικνύεται, με τις δύο ακόλουθες σκέψεις:
Καταρχάς, ο τάφος ήταν πράγματι άδειος, και αυτό διαπιστώνεται από δύο τινά: Το ένα είναι πως αν κατείχαν οι Ιουδαίοι αρχιερείς το νεκρό σώμα του Ιησού, θα το παρουσίαζαν αμέσως ως απόδειξη τού ότι δεν είχε αναστηθεί εκ του τάφου και για να σταματήσουν το κηρυκτικό έργο των αποστόλων.
Το δεύτερο είναι μια έγγραφη απόδειξη από τον Ιουστίνο, το Φιλόσοφο και Μάρτυρα, ο οποίος ήταν μάλιστα και Ιουδαίος. Αυτός ο θείος άνδρας, 100 χρόνια περίπου μετά την ανάσταση του Χριστού, στο έργο του “Διάλογος προς Τρύφωνα” αναφέρει ότι οι Ιουδαίοι είχαν στ’ αλήθεια διαδώσει μια τέτοια πλάνη, ότι δηλαδή οι μαθητές της “παράνομης αίρεσης των Χριστιανών” είχαν κλέψει το σώμα τού εκτελεσθέντος από τους ομοεθνείς του, Ιησού, τη νύχτα κατά την οποία πέθανε και ετάφη. Δεδομένου ότι ο Ιουστίνος, απευθυνόμενος στο ιουδαϊκό του περιβάλλον προς υπεράσπιση του Χριστιανισμού, προβάλλει μια τέτοιας εκτάσεως κατηγορία προς αυτούς, πιστοποιεί ότι πράγματι ο τάφος την Κυριακή του Πάσχα βρέθηκε κενός καί από τους Ιουδαίους καί από τους μαθητές του Χριστού.
Γιατί δεν μπορούμε να υποθέσουμε, είπε η Μαρία, ότι είχαν κλέψει το σώμα Του οι μαθητές Του, διαδίδοντας στη συνέχεια ότι αναστήθηκε;
– Αυτό σημαίνει, με βεβαιότητα ότι:
-οι δειλοί και έντρομοι ψαράδες-μαθητές του Χριστού θα είχαν μεταμορφωθεί από μόνοι τους και εντελώς ξαφνικά σε θαρραλέους λέοντες, αψηφώντας τον επικείμενο θάνατό τους σε περίπτωση που τους συνελάμβαναν, ενώ όσο ακόμη Εκείνος ζούσε τον αρνήθηκαν, τον πρόδωσαν, τον εγκατέλειψαν και κρύφτηκαν από μεγάλο φόβο,
-θα είχαν αψηφήσει την πάνοπλη ρωμαϊκή φρουρά ή θα την είχαν νικήσει ή θα είχαν περάσει ανάμεσά τους όταν όλοι (;) κοιμόντουσαν,
-θα έπρεπε να είχαν μετακινήσει χωρίς θόρυβο μέσα στην ησυχία της νύχτας τον βάρους 2 τόνων λίθο του μνημείου, αποσπώντας και τη σφραγίδα από πάνω του,
-θα προσπαθούσαν μάταια για πολλή ώρα να ξεκολλήσουν τις εμποτισμένες με πολλά κιλά ακριβών αρωμάτων γάζες από όλο του το σώμα, μιας και αυτές βρέθηκαν μέσα στο μνημείο κανονικά τακτοποιημένες,
-θα είχαν πάρει και κρύψει το γυμνό σώμα του Ιησού και, στη συνέχεια, θα είχαν αρχίσει με μεγάλη τόλμη -και χωρίς να ενοχληθούν από τις συνεχόμενες ψεύτικες (υποθετικά) υποσχέσεις του διδασκάλου τους ότι θα ανασταινόταν την τρίτη ημέρα- να διαδίδουν την παράλογη και βλάσφημη απάτη της ανάστασης (εκείνοι που ήξεραν περισσότερο απ’ όλους και βίωσαν το ηθικό μεγαλείο του Δασκάλου τους), υπομένοντας χωρίς λόγο εξευτελισμούς, μαστιγώσεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια και φρικτό θάνατο, ενώ παράλληλα ήταν και πολύ καλά στα λογικά τους όπως αποδείχθηκε από την ζωή και το έργο τους. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει φυσικά πιστευτό από μια εξονυχιστική και αντικειμενική έρευνα.
Στα προηγούμενα επιπροστίθεται η λογική σκέψη ότι είναι αδύνατον να μην παρουσιαζόταν έστω και ένας τρομοκρατημένος ή μετανιωμένος ή δωροδοκημένος μαθητής Του, ή των μαθητών συνεργάτης και γνώριμος, που να μην αποκάλυπτε την απάτη, φοβούμενος συν τοις άλλοις για την ζωή του, μόλις άρχιζαν να αυξάνονται οι διώξεις, τα παθήματα, οι φυλακίσεις, αλλά και οι δολοφονίες των πρώτων μαθητών του Χριστού.
Υπάρχει και η θεωρία πως οι Μυροφόρες γυναίκες πήγαν από λάθος σε κάποιον άλλο άδειο τάφο, νομίζοντας έτσι, και από παρεξήγηση, ότι αναστήθηκε ο Ιησούς.
– Αυτή η θεωρία είναι διάτρητη από ανακρίβειες:
Πρώτα πρώτα οι Μυροφόρες είχαν επισκεφθεί τον τάφο από το βράδυ εκείνο που θάφτηκε μέσα σ’ αυτόν ο Ιησούς και δεν πήγαν για πρώτη φορά να τον βρουν ξημερώματα Κυριακής,
-οι άγγελοι πιστοποίησαν την ανάσταση του Χριστού,
-ο Πέτρος και ο Ιωάννης έτρεξαν αμέσως στον άδειο τάφο (γνώριζαν φυσικά πού είναι) και είδαν με τα μάτια τους όσα τους καταμαρτυρούσαν οι γυναίκες,
-ήταν ο μοναδικός τάφος που είχε πάνω του σπασμένη ρωμαϊκή σφραγίδα και
-οι αρχιερείς και οι Ρωμαίοι θα διέψευδαν και γελοιοποιούσαν τους αποστόλους, σε περίπτωση που είχαν κάνει λάθος στην ακριβή τοποθεσία εναπόθεσης του ενδόξου νεκρού σώματος, διδάσκοντας λίγο αργότερα μια υποτιθέμενη Ανάστασή Του.
-Δεν θα μπορούσαν ακόμη να είχαν παραισθήσεις και μαζικές οπτασίες περί της αναστάσεως οι απόστολοι κ. Αδάμο;
– Όχι βέβαια! Επρόκειτο για ανθρώπους πρακτικούς και έξυπνους, για ψαράδες και φοροεισπράκτορες (λ.χ. ο Πέτρος και ο Ματθαίος) της καθημερινής βιοπάλης, και όχι για τρελούς ή αρρώστους ψυχολογικά, οι οποίοι δεν περίμεναν καθόλου μάλιστα να εξελιχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τού να αναστηθεί δηλαδή ο Ιησούς. Οι μαθητές Του μην ξεχνάμε ότι πήραν για ανόητες τις Μυροφόρες όταν τους είπαν ότι έλειπε το σώμα Του από τον τάφο, στον δρόμο προς Εμμαούς οι δύο συνοδοιπόροι τού αναστημένου πλέον Ιησού, περίλυποι, δεν μπορούσαν να διανοηθούν το ενδεχόμενο της ανάστασης Του, οι Μυροφόρες σκεπτόντουσαν πώς θα κυλήσουν τον βαρύ βράχο, η Μαρία η Μαγδαληνή νόμισε ότι είδε τον κηπουρό και όχι τον αναστάντα Χριστό, οι απόστολοι πίστεψαν στην αρχή όταν τον πρωτοείδαν εγερθέντα ότι βλέπουν φάντασμα, ο Θωμάς ήταν ο πλέον δύσπιστος.
Η σύγχρονη Ψυχολογία διδάσκει ότι παραισθήσεις συμβαίνουν μόνο σε εκείνους που περιμένουν εναγώνια να συμβεί κάτι συγκεκριμένο. Τέτοιας έκτασης και βάθους μαζικές παραισθήσεις να υπέστησαν, ώστε να βλέπουν τόσοι πολλοί άνθρωποι τον αναστημένο Χριστό, για τόσο μεγάλο διάστημα, όλες τις ώρες της ημέρας και σε διαφορετικές κάθε φορά τοποθεσίες, χωρίς να περιμένουν ή να ελπίζουν για ένα τέτοιο αξιοθαύμαστο γεγονός όπως η ανάσταση Του;
Εξάλλου, μετά τις 40 ημέρες, οπότε και αναλήφθηκε ο Χριστός, γιατί σταμάτησαν ξαφνικά οι εμφανίσεις του αναστάντος, αν επρόκειτο για ψευδαισθήσεις; Να υποθέσουμε ότι “συνεννοήθηκαν” όλοι μαζί για να πιστέψουν ότι αναλήφθηκε; Αυτά είναι αστεία και μόνο να τα συζητούν ορισμένοι. Πολύ περισσότερο αδικούν την νοημοσύνη τους αν τα πιστεύουν κιόλας. Θα γινόταν ποτέ ο Σαύλος [μορφωμένος Ιουδαίος και όχι κανένας μισότρελος και διανοητικά πειραγμένο άτομο, ο οποίος εξάλλου ήταν αμείλικτος διώκτης των Χριστιανών και της Πρώτης Εκκλησίας, με αρνητική ψυχολογία απέναντι στον Χριστιανισμό και με αυστηρή πίστη στην μονοθεΐα και την εθνικιστική παράδοση των εβραίων] τόσο ένθερμος χριστιανός, και μάλιστα απόστολος στα έθνη, αν δεν βίωνε την μοναδική εμπειρία της ελλάμψεως του προσώπου του Χριστού, μέρα μεσημέρι, στο δρόμο προς Δαμασκό, όπου πήγαινε για να σιδηροδέσει και φυλακίσει χριστιανούς; Είναι δυνατόν να έχουν κάποιοι παράκρουση, όταν ακούνε τον αναστάντα να τους νουθετεί και να δίνει οδηγίες για το έργο τους, να τρώει μπροστά τους, να τον αγγίζουν, να προσκαλεί τον Θωμά σε αυτοψία, να περπατά μαζί τους στο δρόμο και να συζητάνε για την αποστολή τους και ακόμη να ρωτά τρις τον Πέτρο αν τον αγαπά, για να του αποκαλύψει στη συνέχεια τον τρόπο του μαρτυρικού θανάτου του;
Έπειτα: ο απόστολος και πρώην τελώνης Ματθαίος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού Ιάκωβος, ο από τους στύλους της Εκκλησίας Πέτρος, 500 χριστιανοί-μαθητές Του, ο πύρινος ιεραπόστολος Παύλος, όπως φαίνεται από τις ευαγγελικές διηγήσεις είδαν τον αναστημένο Ιησού μετά τον θάνατό Του. Των ανθρώπων αυτών το έργο, τα θαύματα και η διδασκαλία μαγνήτισαν και σαγήνευσαν γενεές γενεών ανθρώπων. Υπήρξαν ιδιαίτερα ανιδιοτελείς και σοβαροί μάρτυρες των θείων ενεργειών. Μάλιστα γνώριζαν πολύ στενά τον Χριστό και είχαν μαθητεύσει για χρόνια κοντά Του. Είναι αλήθεια ότι μόνο οι στενοί συγγενείς και φίλοι μπορούν να αναγνωρίσουν εύκολα την ταυτότητα προσφιλών προσώπων. Δεν λάθεψαν λοιπόν, ατενίζοντας τον Αναστημένο!
Επίλογος
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. “Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε”, ακούστηκε ο άγγελος να λέει με χαρά στις μυροφόρες και για όλο τον κόσμο μέχρι συντελείας των αιώνων. Είναι η αναγγελία της μελλοντικής ανάστασης για όλους μας.
Έκτοτε η Εκκλησία βασίζεται πάνω στον άδειο τάφο του Ιησού. Και την ανάστασή Του αναγγέλλει μέχρις ότου έλθει και πάλι “ίνα κρίνει ζώντες και νεκρούς”. Μόνο η Ενσάρκωση, τα Πάθη και η Ανάσταση του Κυρίου εξάλλου μπορούν να ερμηνεύσουν τον ανθρώπινο πόνο και το κακό που επικρατούν πάνω στη γη. Θα παραμένουν στον αιώνα το μοναδικό κλειδί της ιστορίας, άνευ των οποίων η ιστορία παραμένει παράλογο μυστήριο και ο άνθρωπος συγχύζεται, καταντά τρελός, σκληρός ή μοιρολάτρης, μη μπορώντας να κατανοήσει το νόημά της.
Η νίκη του Ιησού επί του Σταυρού είναι η νίκη κατά του θανάτου, είναι ο ουράνιος θρίαμβος πάνω στον πόνο, την απελπισία, την απόγνωση, την κακία. Ο Χριστός βάσταξε επί του σταυρού Του την αγωνία και τα πάθη όλου του κόσμου. Μετέφερε την ανθρώπινη κραυγή και το υπαρξιακό κλάμα μέχρι τον θρόνο του Πατέρα Του (καί με την Ανάληψή Του). Και λύτρωσε την ανθρώπινη φύση από την αθλιότητα και πτώση.
Έκτοτε ο κάθε άνθρωπος μπορεί με προσωπικό αγώνα, ταπείνωση και αγάπη να ανορθωθεί και ενωθεί κατά χάριν με τον Τριαδικό Θεό. Να παλέψει με τον κατώτερο εαυτό του (τις αδυναμίες, αστοχίες και τα πάθη του) και με τη δύναμη του Θεού να νικήσει, κάνοντας πράξη την αγιογραφική ρήση που λέγει πως «Σ’ εκείνους που αγαπούν τον Θεό, όλα (ακόμη και τα κακά και δυσάρεστα) συνεργούν στο αγαθό».
Διότι ο σταυρός και η ανάσταση του Χριστού μάς βεβαιώνουν εσώψυχα πως το κακό, ο φόβος και ο πόνος δεν έχουν πια την τελευταία λέξη στον κόσμο και την ιστορία, αλλά προσωρινές επί μέρους νίκες, ενώ την τελευταία μάχη θα κερδίσει ο πανένδοξος και παντοδύναμος Υιός του Θεού, ερχόμενος μετά των νεφελών του ουρανού, της βασιλείας του οποίου “ουκ έσται τέλος”.
iellada.gr
