ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
«Δεύτε λάβετε φως, εκ του ανεσπέρου φωτός, και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών»! Με αυτά τα λόγια η αγία μας Εκκλησία, μας καλεί, κατά τη λαμπροφόρο νύχτα της Αναστάσεως, να σπεύσουμε,«αγαλλομένωποδί», να πάρουμε το νοητό φώς, από το ανέσπερο Φως, το οποίο ανέτειλε από τον ζωοδόχο τάφο του Λυτρωτή μας Χριστού. Μας καλεί να λαμπρυνθούμε αυτή τη σωτήρια νύχτα και φωταυγή, καθότι, σύμφωνα με τον θεσπέσιο υμνογράφο του Πάσχα,«νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Αυτό το ανέσπερο φως, είναι ο ίδιος ο Χριστός, όπως μας διαβεβαίωσε ο ίδιος:«εγώ ειμί το φως του κόσμου» (Ιωάν.8,12). Είναι το αιώνιο και άσβεστο φως, το οποίο δεν δύει ποτέ,«το άχρονον φως, εκ τάφου σωματικώς, πάσινεπέλαμψεν». Αυτό το φως μας καλεί η Εκκλησία μας να λάβουμε απόψε!
Η υποδούλωση των πρωτοπλάστων στην αμαρτία, δια της ανυπακοής και της ανταρσίας κατά του Θεού, εισήγαγε το ανθρώπινο γένος στη «χώρα και σκιά θανάτου» (Ματθ.4,16). Δηλαδή μετέθεσε τον άνθρωπο από την φωτοφόρο και ζωοφόρο παρουσία του Θεού στο ζόφο της απουσίας Του. Από τότε η ανθρώπινη ζωή είναι συνυφασμένη με το θανατερό σκοτάδι.Η μεταπτωτική πορεία του κόσμου δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά μια δραματική και αδιάκοπη περιπλάνηση στο ζοφερό κράτος του θανάτου. Τα ανθρώπινα πρόσωπα ερχόταν στον κόσμο, όχι για να θεωθούν και να γίνουν συγκληρονόμοι της δόξας του Θεού, όπως πλάστηκαν από το Δημιουργό, αλλά για να τροφοδοτούν το καταχθόνιο και ανήλιο βασίλειο του Άδη. Αυτή δυστυχώς τη φρικτή διαστροφή έφερε η είσοδος του κακού στον κόσμο. Μυριάδες γενεές ανθρώπων επάνδρωναν τον εφιαλτικό και ολοσκότεινο εκείνο τόπο του αιώνιου κολαστηρίου, ώσπου ήρθε ο Μέγας Ελευθερωτής.
Ο Υιός και Λόγος του Θεού ήρθε στον κόσμο γενόμενος τέλειος άνθρωπος για να σώσει τονπεπτωκόταάνθρωπο, για να γίνουν«τὰἔθνησυγκληρονόμακαὶσύσσωμακαὶσυμμέτοχατῆςἐπαγγελίαςαὐτοῦἐντῷΧριστῷδιὰτοῦεὐαγγελίου» (Εφ.3,6), όπως μας λέει ο απόστολος Παύλος. Για να πραγματοποιήσει την απολύτρωσή μας, καταδέχτηκε να βιώσει την έσχατη κένωση από το δυσθεώρητο ύψος της θείας δόξας «μορφὴνδούλουλαβών, ἐνὁμοιώματιἀνθρώπωνγενόμενος, καὶσχήματιεὑρεθεὶςὡςἄνθρωποςἐταπείνωσενἑαυτὸνγενόμενοςὑπήκοοςμέχριθανάτου, θανάτουδὲσταυροῦ» (Φιλιπ.2,7-8). Έγινε ο Ίδιος κατάρα για να εξαγοράσει τον πεσόντα άνθρωπο από την κατάρα της αμαρτίας. Έχυσε το τίμιο αίμα Του στο φρικτό Γολγοθά, για να αποπλύνει τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, από την αρχή ως τα έσχατα της ιστορίας, αφού«ὁδὲΘεὸςπλούσιοςὢνἐνἐλέει, διὰτὴνπολλὴνἀγάπηναὐτοῦἣνἠγάπησενμᾶς, καὶὄνταςἡμᾶςνεκροὺςτοῖςπαραπτώμασισυνεζωοποίησετῷΧριστῷ» (Εφ.2,4-5).
Η ολοκλήρωση του επί γης απολυτρωτικού Του έργου συντελέστηκε στον παμφάγο Άδη, όπου βρισκόταν δέσμια τα πνεύματα των απ’ αιώνος νεκρών. Ήταν δίκαιο και εκείνα να ακούσουν το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου και να έχουν τη δυνατότητα της σωτηρίας. Να δουν και εκείνοι «το φως το αληθινόν ο φωτίζει πάντα άνθρωπον» (Ιωάν.1,9), να φωτιστούν τα ανήλια καταχθόνια από τη θεία δόξα του Λυτρωτή του κόσμου. Έπρεπε να σώσει ο Σωτήρας Χριστός «παγγενή τον Αδάμ», δηλαδή, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, ζώντες και νεκρούς.
Ως Θεός παντοδύναμος, έφερε εις πέρας το απολυτρωτικό του έργο και στον Άδη. «Πύλας χαλκάς συνέθλασε», γκρέμισε τους αιώνιους προμαχώνες, οι οποίοι
κατακρατούσαν δέσμιες τις ψυχές, πήρε μαζί του όσες πίστεψαν στο κήρυγμά Του και αναστήθηκε θριαμβευτικά από τους νεκρούς. Αυτό σημαίνει πως από τότε δεν υπάρχει θάνατος για τους πιστούς Του. Ο Άδης θα υπάρχει στο εξής για τους
απίστους και εμμένοντες στην αμαρτία ανθρώπους. Η δική του πανένδοξη ανάσταση είναι η απαρχή και της δικής μας ανάστασης «ΝυνὶδὲΧριστὸςἐγήγερταιἐκνεκρῶν, ἀπαρχὴτῶνκεκοιμημένωνἐγένετο. ἐπειδὴγὰρδι᾿ἀνθρώπουὁθάνατος, καὶδι᾿ἀνθρώπουἀνάστασιςνεκρῶν. ὥσπεργὰρἐντῷ᾿Αδὰμπάντεςἀποθνήσκουσιν, οὕτωκαὶἐντῷΧριστῷπάντεςζωοποιηθήσονται» (Α΄Κορ.15,20-22) μας διαβεβαιώνει ο απόστολος Παύλος!
Αυτό είναι και το χαροποιό μήνυμα της υπέρτατης εορτής, κατά την οποία «θανάτου εορτάζομεννέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν». Ο θάνατος έχει καταργηθεί και ο δόλιος εφευρέτης του, ο διάβολος, έχει νικηθεί κατά κράτος. Έχει κατατροπωθεί ο χειρότερος εχθρός μας, ο θάνατος, «ἔσχατοςἐχθρὸςκαταργεῖταιὁθάνατος» (Α΄Κορ.15,26). Το θανατερό κεντρί του θανάτου έπαψε να έχει πια ολέθριες επιπτώσεις για τους πιστούς του Χριστού και ο άρχοντας του θανάτου έπαψε να έχει εξουσία σ’ αυτούς.Κατά συνέπεια δε δικαιολογείται σε μας τους πιστούς, ούτε φόβος, ούτε άγχος, ούτε στεναχώρια, ούτε απαισιοδοξία.«ΤίςἡμᾶςχωρίσειἀπὸτῆςἀγάπηςτοῦΧριστοῦ; θλῖψιςἢστενοχωρίαἢδιωγμὸςἢλιμὸςἢγυμνότηςἢκίνδυνοςἢμάχαιρα;» (Ρωμ.8,35), ρωτά ο απόστολος Παύλος.Όλα αυτά δεν ταιριάζουν στους πιστούς του Χριστού, αλλά στους απίστους, σε αυτούς που προορίζουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους για τον Άδη. Το γεγονός της Θείας Εγέρσεως θα πρέπει να καταυγάζει τις ψυχές μας και να αφαιρεί από αυτές τη λύπη και την κατήφεια, διότι«ὑπερνικῶμενδιὰτοῦἀγαπήσαντοςἡμᾶς»(Ρωμ.8,37), του αναστάντος Λυτρωτή μας.
Για να γίνουμε όμως μέτοχοι της αναστάσιμης δόξας του Λυτρωτή μας Χριστού, να ανάψουμε τη λαμπάδα της ψυχής μας από το ανέσπερο φως Του και να γευτούμε «του συμποσίου της πίστεως», είναι απαραίτητο να ακούσουμε και πάλι τον ιερό υμνογράφο του Πάσχα: «καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτωφωτί της αναστάσεως».Προκειμένου να λάβουμε το αναστάσιμο φως και να ακτινοβολήσουμε, είναι απαραίτητο να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από «παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος»Κανένας ακάθαρτος πνευματικά δε θα μπορέσει να νοιώσει τη χαρά της Θείας Εγέρσεως, παρά μόνο όσοι με τον προσωπικό τους αγώνα και τη χάρη του Χριστού έγιναν σύμμορφοι«τῷσώματιτῆςδόξηςαὐτοῦ» (Φιλιπ.3,12).
Ευχή μας είναιο Μεγάλος Νικητής του Πάσχα, ο Αναστάς Λυτρωτής μας Χριστός να γίνει και να είναι ο μόνιμος και μοναδικός ένοικος της ψυχής μας, ώστε να μην υπάρχει χώρος για το μεγάλο μας εχθρό το διάβολο. Το αναστάσιμο φως να καταυγάζει το είναι μας, όχι μόνο την αγία ημέρα της Αναστάσεως, αλλά ολάκερη τη ζωή μας. Μόνο έτσι θα ξεχωρίσουμε τον εαυτό μας από την κακοδαιμονία και τη μιζέρια του πτωτικού κόσμου και θα βιώνουμε αδιάκοπα την αληθινή χαρά και την αγαλλίαση. Ειδικά στους σύγχρονους δύστηνους καιρούς, όπου όλοι μας ζούμε δραματικές καταστάσεις, ως αποτέλεσμα της αμαρτίας, είναι ανάγκη να στρέψουμε το βλέμμα μας στον Αναστάντα Κύριό μας και να του εναποθέσουμε τη ζωή μας και τα προβλήματά μας. Και Εκείνος θα ανταποκριθεί, διότι«Φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης»μας!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!
