Συνέντευξη στον Μάνο Χατζηγιάννη-Μέρος B'
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Βαγγέλης Κόκκινος
“Είμαι βέβαιος ότι η Τουρκία προσπαθεί να προκαλέσει στρατιωτική εμπλοκή στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο” αναφέρει στο δεύτερο και τελευταίο μέρος της αποκλειστικής του συνέντευξης στο ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ o Διεθνολόγος, Λέκτορας Νομικής Σχολής Α.Π.Θ., Πρόεδρος Περιφερειακού Συμβουλίου Κεντρικής Μακεδονίας, Δρ. Βενιαμίν Καρακωστάνογλου (Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος )
Αναλύει γιατί τα τετελεσμένα που επιχείρησε η Τουρκία και παραμένουν έωλα στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο, δεν μπορούν να εφαρμοσθούν και στις θάλασσες, εξηγεί πως η γείτονα χώρα επιχειρεί να μετατρέψει σε διμερείς διαφορές το σύνολο των ποικίλων παράνομων και αυθαίρετων διεκδικήσεων της και υπογραμμίζει πως “με την στρατιωτική εμπλοκή που επιδιώκει η Τουρκία με τη χώρα μας, θέλει να αποκτήσει πρόσχημα για αιφνιδιαστική επίθεση σε ελληνικά νησιά του Αιγαίου, που λόγω της εγγύτητάς της με το έδαφός της, τα θεωρεί εύκολη λεία”
Επιπροσθέτως εξηγεί γιατί το σύμπλεγμα στο Καστελλόριζο είναι κρίσιμο για την ζώνη επαφής με την Κυπριακή ΑΟΖ.
Ακολουθεί το δεύτερο μέρος της συνέντευξης:
-Γιατί η Τουρκία παρανομεί αυτή τη στιγμή και στην υφαλοκρηπίδα με τις δραστηριότητες του Oruc Reis συνοδεία πολεμικών και γιατί είναι λάθος να μιλάμε για «κόκκινη γραμμή» στα 6ν.μ. στα χωρικά μας ύδατα;
Η τουρκική παρανομία προκύπτει από την διεξαγωγή εφαρμοσμένων ερευνών (με διασκοπήσεις και σεισμικές έρευνες) αλλά και γεωτρήσεων, σε θαλάσσιες και υποθαλάσσιες περιοχές που διεκδικεί η Ελλάδα ή η Κύπρος με δημοσιευμένους χάρτες, με NAVTEX, με διπλωματικές και κυβερνητικές ανακοινώσεις και δημοσιευμένα θαλασσοτεμάχια (Κύπρος) όπου έχουν χορηγηθεί άδειες ερευνών ή/και εκμετάλλευσης σε διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες, στις περιοχές που είναι βέβαιο ότι ανήκουν σ`αυτές.
Όμως η Ελλάδα δεν πραγματοποίησε εφαρμοσμένες έρευνες σε περιοχές που διεκδικούν άλλα Κράτη (π.χ. η Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο ή στο Αιγαίο ή η Αλβανία στο Βόρειο Ιόνιο), έτσι και η Τουρκία όφειλε να αποφύγει την μονομερή διεξαγωγή ερευνών στις διεκδικούμενες από την Ελλάδα (ή και την Κύπρο) περιοχές. Θα έπρεπε: α) είτε να διεξαγάγει πριν διμερείς ή πολυμερείς διαπραγματεύσεις με τις γειτονικές χώρες, δηλ. Ελλάδα, Κύπρο, Αίγυπτο, για να εξευρεθεί μία συναινετική οριοθέτηση των Υφαλοκρηπίδων ή ΑΟΖ στην περιοχή: Δυτικά της Κύπρου, ανατολικά της γραμμής Κρήτης-Ρόδου, νότια του Καστελλόριζου και των νότιων τουρκικών ακτών (Χερσόνησος και Κόλπος της Αττάλειας), ή β) να συμφωνήσει στην προσφυγή, από κοινού, των τεσσάρων αυτών χωρών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ή άλλο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο.
Με δεδομένες, βέβαια και διακηρυσσόμενες συνεχώς, τις τουρκικές θέσεις περί άρνησης των Θαλάσσιων Ζωνών των νησιών, πλην των 6 ν.μ. της Αιγιαλίτιδας Ζώνης (τόσο για μικρά νησιά όπως το Καστελλόριζο, αλλά και για μεσαία και μεγάλα όπως η Ρόδος, η Κρήτη και η Κύπρος), ήταν αδύνατο να γίνει διαπραγμάτευση ή κοινή προσφυγή στη Διεθνή Δικαιοσύνη και με την Τουρκία.
Άλλωστε, η τελευταία αρνείται να αναγνωρίσει την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας (Κράτους μέλους του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλων των Διεθνών Οργανισμών) της οποίας το 37% του εδάφους κατέχει παρανόμως επί 46 χρόνια!
Επίσης, το άρθρο 77 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982) προβλέπει ότι τα δικαιώματα του παράκτιου κράτους (π.χ. Ελλάδος) επί της Υφαλοκρηπίδας του είναι «κυριαρχικά» και «αποκλειστικά» (§1, 2).
Αυτό επεξηγείται ότι σημαίνει, ότι «αν το παράκτιο Κράτος δεν εξερευνά ή δεν εκμεταλλεύεται τους φυσικούς του πόρους, κανείς δεν μπορεί να αναλάβει αυτές τις δραστηριότητες χωρίς ρητή συναίνεση του παράκτιου Κράτους» (§2).
Επίσης (§3), τα δικαιώματα αυτά «δεν εξαρτώνται από την πραγματική ή ιδεατή κατοχή ή από οποιαδήποτε ρητή διακήρυξη». Δηλαδή υπάρχουν «εξαρχής και αυτοδικαίως».
Συνεπώς, οι τουρκικές έρευνες-γεωτρήσεις είναι παράνομες, εφόσον δεν υπάρχει οριοθέτηση νόμιμη, εφόσον έχει εκφρασθεί η αντίρρηση της Ελλάδος που διεκδικεί αυτές τις περιοχές και εφόσον τουρκικές έρευνες διεξάγονται σε περιοχές όπου εμφανώς παραβιάζονται Θαλάσσιες Ζώνες Υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ ελληνικών νησιών και της Κύπρου. Ταυτόχρονα, παραβιάζεται πλήρως και κατάφορα το θεμελιώδες άρθρο 121 της Σύμβασης 1982, για τις Θαλάσσιες Ζώνες των νησιών, που τις εξομοιώνουν με αυτές των ηπειρωτικών ακτών.
Είναι δε προφανές, ότι ταυτόχρονα παραβιάζεται και το εν δυνάμει δικαίωμα των ελληνικών νησιών να έχουν 12 ν.μ. Αιγιαλίτιδας Ζώνης, και το ήδη ισχύον από χρόνια δικαίωμα 12 ν.μ. Αιγιαλίτιδας Ζώνης της Κύπρου! Παρά την μακρά αποχή της Ελλάδος να εφαρμόσει αυτό το νόμιμο δικαίωμά της, το δικαίωμα δεν χάνεται στο νομικό επίπεδο, αν και πολιτικά μπορεί να εξασθενήσει διά της αχρησίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εγχείρημα της Τουρκίας, διά της απειλής πολέμου, να καθυστερήσει την εφαρμογή των 12 ν.μ. από την Ελλάδα και τελικά να την αναγκάσει να το εγκαταλείψει, πλήρως ή μερικώς! Η Ελλάδα πάντως, το 1995, στον κυρωτικό νόμο της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας (1982) δήλωσε ότι επιφυλάσσεται όποτε το αποφασίσει, να εφαρμόσει τις ρυθμίσεις της Σύμβασης που δεν εφαρμόζει ακόμη( δηλ 12 ν.μ Αιγιαλίτιδας Ζώνης, ΑΟΖ κλπ).
Η Τουρκία πάντως δεν μπορεί κατά το Διεθνές Δίκαιο να αποκτήσει δικαιώματα Υφαλοκρηπίδας στις περιοχές των ελληνικών νησιών και της Κύπρου, διά «χρησικτησίας», με τις παράνομες ενέργειές της, όπως προκύπτει σαφώς από τα ανωτέρω λεχθέντα (άρθρο 77)! Τα τετελεσμένα που επιχείρησε και παραμένουν έωλα στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο, δεν μπορούν να εφαρμοσθούν και στις θάλασσες!
Όλα τα παραπάνω πάντως υπογραμμίζουν την ανάγκη για άμεση θέσπιση Αιγιαλίτιδας Ζώνης 12 ν.μ. σε όλες τις ελληνικές ακτές των 15.200 χλμ., ηπειρωτικές και νησιωτικές. Με ταυτόχρονη συνέπεια την αύξηση και του εθνικού εναερίου χώρου μας από τα 10 ν.μ. στα 12 ν.μ.
-Ανησυχείτε για ένα «ατύχημα» στο Αιγαίο, αποτέλεσμα εσκεμμένης τουρκικής μεθόδευσης. Ειδικά μετά από το μπαράζ επιθετικών δηλώσεων και απειλών καθώς και των...ορέξεων σχετικά με το Καστελλόριζο;
Είμαι βέβαιος ότι η Τουρκία προσπαθεί να προκαλέσει στρατιωτική εμπλοκή στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο, πιστεύοντας ότι έτσι, είτε θα κυριαρχίσει στρατιωτικά, αναγκάζοντας την Ελλάδα να αποδεχθεί την δυσμενή για την χώρα μας κατανομή των θαλάσσιων περιοχών που διεκδικεί παράνομα, είτε να προκαλέσει διπλωματική παρέμβαση ισχυρών δυνάμεων που θα πιέσουν για λύσεις που δεν θα είναι συμβατές με το «ορθόδοξο» Διεθνές Δίκαιο και θα βλάψουν προφανώς τα ελληνικά συμφέροντα.
Άλλωστε η Τουρκία έχει δηλώσει ότι αρνείται να συζητήσει με την Ελλάδα μόνο για οριοθέτηση Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ, δηλώνοντας ότι θέλει να εντάξει στις «διερευνητικές» συνομιλίες όλα τα θέματα που αυτή θεωρεί «ανοιχτά» και «εκκρεμή» με την Ελλάδα, δηλαδή να μετατρέψει σε διμερείς διαφορές το σύνολο των ποικίλων παράνομων και αυθαίρετων διεκδικήσεων της: Από την αλλαγή των πολυμερών Διεθνών Συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας κατά την βούλησή της και την εκχώρηση ελληνικών εδαφών (νησιωτικών), θαλασσίων και υποθαλασσίων ζωνών και εθνικού εναερίου χώρου, αφοπλισμό των απειλούμενων από αυτήν νησιών του Αιγαίου, νομιμοποίηση της εισβολής και κατοχής στην Κύπρο, μέσω της λύσης δύο κρατών, και βέβαια με την αυτονόμηση ή απόσχιση της Δυτικής Θράκης και την πλήρη τουρκοποίησή της. Με την στρατιωτική εμπλοκή που επιδιώκει η Τουρκία με τη χώρα μας, θέλει να αποκτήσει πρόσχημα για αιφνιδιαστική επίθεση σε ελληνικά νησιά του Αιγαίου (μεταξύ αυτών και το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου), που λόγω της εγγύτητάς της με το έδαφός της, τα θεωρεί εύκολη λεία!
Έτσι υποθέτει ότι θα καθυποτάξει την Ελλάδα και θα διαπραγματευθεί από θέση ισχύος την αποδοχή των παράνομων διεκδικήσεών της, τόσο για εδαφική επέκταση («τα νησιά κακώς δόθηκαν στην Ελλάδα») και για δημιουργία με πειρατικό τρόπο της θεωρίας της διαβόητης «Γαλάζιας Πατρίδας».
Απέναντι σ’ όλα αυτά, η Ελλάδα οφείλει να αντιτάξει με αποφασιστικότητα, οργάνωση και διεθνή ενημέρωση, το Διεθνές Δίκαιο και την αμυντική και αποτρεπτική στρατιωτική της ικανότητα, που παρά την εντεταλμένη αυτοσυγκράτηση του έμψυχου στρατιωτικού δυναμικού μας, αντιμετωπίζει και ταπεινώνει καθημερινά τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις είτε στον αέρα είτε στην θάλασσα, είτε στην συνοριογραμμή του Έβρου και των θαλάσσιων συνόρων μας στο Ανατολικό Αιγαίο (όπως αποδείχθηκε την προηγούμενη Άνοιξη και μέχρι σήμερα) απέναντι στην μεθοδευμένη ιδιότυπη επίθεση της Τουρκίας διά των «αμάχων εισβολέων»!
-Γιατί το σύμπλεγμα στο Καστελλόριζο είναι κρίσιμο για την ζώνη επαφής με την Κυπριακή ΑΟΖ;
Η Γεωγραφία, η Ιστορία, ο πληθυσμός και το Δίκαιο, προσδιορίζουν τη κρίσιμη στρατηγική αξία του συμπλέγματος του Καστελλορίζου, που αποτελείται από 13 νησιά, νησίδες και βράχους. Τα 3 από αυτά είναι κατοικημένα ή κατοικήσιμα. Επίκεντρο η πρωτεύουσα Μεγίστη, και στα δύο ακρότερα σημεία βρίσκονται η Ρω, στα δυτικά (προς την Ρόδο, από την οποία απέχει 62 ν.μ.) και η Στρογγύλη, στα ανατολικά περίπου 10 ν.μ. από την Ρω. Το σύμπλεγμα αυτό, με βάση το άρθρο 121 §2 και 3 της Σύμβασης του 1982, δικαιούται όλες τις Θαλάσσιες Ζώνες, ως νησιά που «μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή». Θα έχουν λοιπόν τις 4 θαλάσσιες ζώνες που εφαρμόζονται στις άλλες ηπειρωτικές περιοχές, ενώ οι βράχοι του συμπλέγματος θα έχουν μόνο Αιγιαλίτιδα και Συνορεύουσα Ζώνη, δηλαδή ως 24 ν.μ.!( αν και επικαλύπτονται από τις ζώνες των μεγαλύτερων νησιών).
Εφόσον αναγνωριστεί ως κατοικήσιμο νησί η Στρογγύλη (το ανατολικότερο νησί), τότε η Ελλάδα και η Κύπρος θα έχουν κοινό θαλάσσιο σύνορο μήκος 26,85 ν.μ., με βάση την εφαρμογή της αρχής της μέσης γραμμής.
Το Καστελλόριζο είχε στο παρελθόν πληθυσμό 10.000 και πάντα ελληνικό! Γεωγραφικά και διοικητικά ανήκει στα Δωδεκάνησα και αποτελεί το ανατολικότερο νησιωτικό σύμπλεγμα, καθώς μετά από αυτό δεν υπάρχουν άλλα νησιά στις νότιες τουρκικές ακτές της Μικράς Ασίας. Γι’ αυτούς τους λόγους, άλλωστε, είχε παραχωρηθεί στην Ιταλία, η οποία το συμπεριέλαβε, μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα στις δύο Ιταλοτουρκικές Συμφωνίες Κυριαρχίας και Οριοθέτησης του Ιανουαρίου και Δεκεμβρίου 1932. Για παρόμοιους λόγους η Συνθήκη των Παρισίων του 1947 εκχώρησε το σύνολο των Δωδεκανήσων, από την Ιταλία στην Ελλάδα, μνημονεύοντας μεταξύ αυτών και το Καστελλόριζο!
Μολονότι είναι επιθυμητό, επιδιωκτέο και υποστηρίξιμο να δοθούν οι ανάλογες Θαλάσσιες Ζώνες στο Καστελλόριζο, ώστε να υπάρξει κοινό σύνορο Ελλάδας-Κύπρου, αλλά και μεγάλες θάλασσιες περιοχές να κατανεμηθούν στην Ελλάδα λόγω της ύπαρξης του εντός της ελληνικής επικράτειας, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας δύο στοιχεία:
α) Μολονότι το Συμβατικό Δίκαιο της Θάλασσας (1982) είναι σαφέστατο και υπέρ των ελληνικών θέσεων, οι απόψεις της Διεθνούς Νομολογίας (Αποφάσεις Δικαστικών Οργάνων) διχάζονται και είναι ενδεχόμενο να δοθεί μειωμένη «επήρεια» στο Καστελλόριζο ως προς τις Θαλάσσιες Ζώνες που δικαιούται. Παρά ταύτα, η Τουρκία δεν μπορεί να εμποδίσει την κατασκευή και τοποθέτηση στην Υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου (δηλαδή στο βυθό) υποβρυχίων σωληναγωγών και καλωδίων, που θα διέρχονται από ενδεχόμενη δική της περιοχή του βυθού. Και αυτό γιατί τα «δικαιώματα διεθνούς επικοινωνίας», δηλαδή μεταφοράς πετρελαίου, φυσικού αερίου ή τηλεφωνικών γραμμών και οπτικών ινών διεθνούς επικοινωνίας, είναι διασφαλισμένα με βάση το άρθρο 79 της Σύμβασης του 1982, υπέρ όλων των Κρατών. Συνεπώς ένα διεθνή αγωγό ή καλώδιο, η Τουρκία δεν μπορεί να τον απαγορεύσει να διέλθει από δική της Υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ!
Μόνο για τους αγωγούς (όχι για τα καλώδια), δικαιούται να έχει λόγο για την ακριβή πορεία τους στην Υφαλοκρηπίδα της, ζητώντας προφανώς μόνο μικρές μετατοπίσεις της πορείας τους ώστε να μην εμπλέκεται σε δικές της εγκαταστάσεις.
β) Απέναντι στην τουρκική ρητορική του Μ. Τσαβούσογλου, με στόχο την παραπληροφόρηση του τουρκικού λαού και την προπαγάνδιση των μαξιμαλιστικών επεκτατικών και παράνομων θέσεων της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, θα πρέπει να απαντήσουμε ως εξής:
Το Καστελλόριζο απέχει 62 ν.μ. από τη Ρόδο, που είναι Ελλάδα (η προπαγάνδα του Τούρκου ΥΠΕΞ μιλάει για περισσότερα μίλια που απέχει η Αθήνα!).
Η Ελλάδα επικαλείται μία σειρά από πλεονεκτικά διεθνή προηγούμενα θαλάσσιων οριοθετήσεων νησιών, όπως π.χ. τα δύο γαλλικά νησιά Σεν Πιέρ και Μικελόν, που βρίσκονται μέσα σε ένα Καναδικό Κόλπο στον Βόρειο Ατλαντικό, απέχουν 2.200 ν.μ. (!) από την μητροπολιτική Γαλλία και τους χορηγήθηκε μεγάλο μέρος ΑΟΖ, 200 ν.μ. μήκους και πλάτους 10.5 ν.μ., προς τα Διεθνή Ύδατα και επιπλέον προς την πλευρά του Καναδά από 12 έως 24 ν.μ. Αιγιαλίτιδας Ζώνης και ΑΟΖ! Με απόφαση Διαιτητικού Δικαστηρίου του 1992.
Επίσης, τα Ινδικά νησιά Νικομπάρ, που απέχουν περίπου 700 χλμ από τις Ινδίες και μόνο 150 χλμ από την Ινδονησία, με διμερή συμφωνία, δεν εγκλωβίστηκαν σε Ινδονησιακή Θαλάσσια Ζώνη!
Τέλος, στη Μεσόγειο, τα 4 μικρά νησιά της Ιταλίας Λινόζα, Λαμπεντούσα, Παντελλερία και Λαμπιόνε, που βρίσκονται στα νοτιοδυτικά της Σικελίας και δυτικά της Μάλτας, και πλησιέστερα προς τις ακτές της Τυνησίας, δεν εγκλωβίστηκαν σε Τυνησιακή Θαλάσσια Ζώνη (Υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ), αλλά πήραν 12 ν.μ. Αιγιαλίτιδα Ζώνη και βρίσκονται μέσα στο όριο της Ιταλικής Υφαλοκρηπίδας με την Τυνησία (Συμφωνία Ιταλίας-Λιβύης του 1971).
Θέλω, τέλος, να επισημάνω ότι, σύμφωνα με πάγια νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, η γενική αρχή της ευθυδικίας (ή επιείκειας) και το νεώτερο «δίκαιο αποτέλεσμα», δεν μπορούν να ανατρέψουν το Συμβατικό Διεθνές Δίκαιο (στην περίπτωσή μας το άρθρο 121 για τα δικαιώματα των νησιών σε θαλάσσιες ζώνες), λειτουργώντας αντίθετα με το Δίκαιο (contra legem), αλλά μόνον υπό το Δίκαιο (Intra legem), δηλαδή επικουρικά και διορθωτικά μόνον, για την αποφυγή ακροτήτων που μπορεί να επιφέρει η απόλυτη εφαρμογή του Δικαίου. Ένα Διεθνές Δικαστήριο, λοιπόν, αφού σεβασθεί την Αιγιαλίτιδα Ζώνη των 12 ν.μ. του Καστελλόριζου (που πρέπει βέβαια άμεσα να επεκταθεί και εκεί, όπως παντού στις ακτές μας) θα μπορούσε να αποδώσει πλήρη ή μειωμένη επήρεια του συμπλέγματος ως προς Υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ, λαμβάνοντας υπόψιν τα διεθνή προηγούμενα. Είτε από την πρακτική των Κρατών (δηλαδή Εθιμικό Δίκαιο) με τις συμφωνίες οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών που συνάπτουν τα κράτη μεταξύ τους, είτε από τα πορίσματα της Διεθνούς Νομολογίας (των Δικαστηρίων), αφού τα προσαρμόσει στις ειδικότερες περιστάσεις της περιοχής.
Γι’ αυτό θα είναι απαραίτητο η Υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ του Καστελλόριζου να συσχετισθεί στενά με την οριοθέτηση του Νοτίου Αιγαίου και ειδικότερα των Δωδεκανήσων, στα οποία ανήκει! Αλλά και ευρύτερα με το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Με βάση το κριτήριο της «αναλογικότητας» του μήκους των ακτών (αλλά όχι μόνον) το μήκος των ακτών της Ανατολικής Κρήτης, της Κάσου, της Καρπάθου και της Ρόδου, μαζί με το μήκος της ακτογραμμής του συμπλέγματος του Καστελλόριζου, θα αποτελέσουν την Ελληνική αφετηρία για την εξεύρεση της «μέσης γραμμής / ίσης απόστασης», με τις απέναντι ακτές της νότιας Τουρκίας, απέναντι από την Ρόδο και μέχρι το Κας (απέναντι από την Μεγίστη) και την τουρκική ακτή απέναντι από την Στρογγύλη, που θα αποτελέσει την τουρκική γραμμή αφετηρίας. Το αποτέλεσμα της κατανομής των θαλάσσιων περιοχών, θα καθορισθεί προς τα ανατολικά από την μέση γραμμή μεταξύ Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ Κύπρου-Ελλάδας και Τουρκίας, και προς Νότον με την Υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της Αιγύπτου. Το αποτέλεσμα βγαίνει με βάση την γεωμετρία και καθορίζεται από το «κριτήριο της απόστασης» από τις ακτές και όχι «την μάζα του εδάφους», δηλαδή το μέγεθος της επικράτειας του κάθε κράτους, όπως προπαγανδιστικά διαδίδει η Τουρκία! Ούτε επίσης με βάση την γεωμορφολογία, όπως συνέβαινε αρκετά παλιότερα.
Η θαλάσσια πρόσοψη των κρατών στην προς οριοθέτηση περιοχή, είναι συνήθως το βασικότερο κριτήριο για το τελικό αποτέλεσμα. Στο τέλος της διαδικασίας, το εμβαδόν, δηλαδή η έκταση της θάλασσας/βυθού/υπεδάφους που αποδίδεται σε κάθε κράτος, ελέγχεται (συγκρίνεται) με το μήκος των ακτών του στη συγκεκριμένη περιοχή, ώστε να μην υπάρχει μεγάλη δυσαναλογία. Αυτό συμβαίνει για να ελεγχθεί το αποτέλεσμα με βάση την αρχή της ευθυδικίας, δηλαδή να επιτυγχάνεται, κατά το δυνατόν, «δίκαιο αποτέλεσμα». Αν δηλαδή το μήκος των ακτών είναι περίπου ίδιο, και στα δύο, τότε και οι θαλάσσιες εκτάσεις που κατανέμονται με την οριοθέτηση θα πρέπει, περίπου βέβαια, να είναι 1 προς 1. Στην δικαστική Απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για την Μαύρη Θάλασσα (2009) μεταξύ Ουκρανίας και Ρουμανίας, ο λόγος του μήκους των ακτών ήταν 1:2.8, ενώ ο λόγος της θαλάσσιας περιοχής που τους αντιστοιχεί είναι 1:2.1, και αυτό εκρίθη «δίκαιο» με βάση την ευθυδικία.
Πάντως η περίπτωση του Καστελλόριζου προσομοιάζει μάλλον με την περίπτωση των γαλλικών νησιών Σεν Πιέρ και Μικελόν με τον Καναδά, και άρα θα μπορούσε να εφαρμοσθεί μία προσαρμοσμένη εκδοχή εκείνης της λύσης. Θα πρέπει οπωσδήποτε όμως να ληφθεί υπόψιν η τεράστια διαφορά της απόστασης των δύο απομονωμένων γαλλικών νησιών, 2.200 ν.μ. από τις ακτές της Γαλλίας, σε αντίθεση με την απόσταση των 62 ν.μ. μόνο που απέχει το Καστελλόριζο από τα Δωδεκάνησα (Ρόδο), στα οποία και ανήκουν πολύπλευρα, ως νησιωτικό σύμπλεγμα τμήμα του Αιγαιακού Αρχιπελάγους, του πρώτου Ιστορικού Αρχιπελάγους, απ’ όπου έλκει και ο ίδιος ο όρος την καταγωγή!
Το πρόβλημα δυστυχώς είναι ότι η Τουρκία αρνείται να εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο, το διαστρεβλώνει για να το προσαρμόσει στα συμφέροντά της «α λα καρτ», και θα αρνηθεί μία δικαστική επίλυση της οριοθέτησης Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ με την Ελλάδα, επιμένοντας σε διάλογο για όλα τα άλλα τα ζητήματα που μονομερώς θέτει και τα οποία είναι ανεπίδεκτα δικαστικής κρίσεως. Το μόνο που της μένει είναι η εκβιαστική τακτική των «κανονιοφόρων» και του στρατιωτικού καταναγκασμού! Απέναντι σ’ αυτή την τακτική που χαρακτηρίζει στον ένα ή άλλο βαθμό την τουρκική πολιτική μετά το 1923, που σήμερα λαμβάνει χαρακτήρα νεο-Οθωμανισμού, η Ελλάδα οφείλει να αντιτάξει αυτοδύναμη ισχυρή άμυνα, πειστική αποτροπή και το Διεθνές Δίκαιο, αιτούμενη την αλληλεγγύη της Ευρώπης και άλλων συμμάχων της (ΗΠΑ και χώρες της Ανατολικής Μεσογείου).
